ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1179

ราชาวานรทองแอบพูด : “จักรพรรดิมนุษย์ ชนเผ่าฟูเทียนเป็นหนึ่งในกองกำลังที่ต่อต้านโลกแห่งเซียน ในตอนนั้น เผ่าถูกกวาดล้างเกือบทั้งหมด เหลือเพียงเผ่าเดียวเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความเป็นปรปักษ์ต่อโลกแห่งเซียน ”

อู๋เป่ยเหลือบมองนักรบกลุ่มนี้ พวกเขาไม่ใช่นักพรตผู้บำเพ็ญ แต่ละคนมีพลังอันทรงพลัง และยากที่จะจัดการอย่างแน่นอน

เขากล่าวว่า : “ฉันไม่ได้มีความเกลียดชังกับพวกคุณ ฉันก็แค่มาหาคน”

“ ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราจะฆ่าแก ! ” ชายคนนั้นพูดอย่างเคร่งขรึม

อู๋เป่ยส่งเสียง “ฮึ” และทันใดนั้นก็กลายเป็นแสงดาบ แล้วก็มาถึงบ้านหินที่เเถาหรูเสวี่ยอยู่ทันที

เถาหรูเสวี่ยเห็นอู๋เป่ย และพูดด้วยความยินดีอย่างยิ่ง : “อู๋เป่ย ! ”

ในขณะนี้ มีเสียงคำรามดังมาจากด้านนอก และชายร่างใหญ่ที่สูงกว่าสองเมตรก็รีบเข้ามาชกไปที่อู๋เป่ย

หมัดนี้ทรงพลังมาก อู๋เป่ยใช้เคล็ดลับของความเด็ดเดี่ยว และต่อยออกไปทันที เมื่อได้ยินเสียงดัง ชายร่างยักษ์ก็ถูกระเบิดออกไปหลายร้อยเมตรและกระแทกก้อนหินอย่างแรง ก้อนหินแตกและเขาก็เป็นลมหมดสติไป

อู๋เป่ยโบกมือของเขา และผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เถาหรูเสวี่ยก็ถูกผลักออกไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

เธอกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของ อู๋เป่ย และร้องว่า : “คุณพ่อคุณแม่ และสมาชิกกลุ่มอื่น ๆ อีกหลายคนถูกพวกเขาสังหารไปหมดแล้ว！”

อู๋เป่ยพูดปลอบใจ : “อย่าเศร้าเกินไปเลย”

ปล่อยเถาหรูเสวี่ย แล้วเขาก็เดินออกจากบ้านหิน ชายร่างยักษ์ส่ายหัวแล้วเดินกลับ ดวงตาของเขาที่ฉายแววดุร้าย กลับดูไม่มั่นใจเลย

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “ทำไมพวกแกถึงต้องฆ่าผู้บริสุทธิ์ล่ะ ? ”

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะและพูดว่า : “พวกนี้ล้วนเป็นลูกหลานของทาส อยากฆ่าก็ฆ่า มีอะไรให้คุ้มค่าแก่การพูดถึง? ”

อู๋เป่ย : “ลูกหลานทาส ? ”

ชายร่างใหญ่กล่าวว่า : “ใช่ พวกมันมีรูปร่างเตี้ย มีความอ่อนแอ และยังเป็นเลือดผสม เมื่อมองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นลูกหลานของทาส ! ”

แท้จริงแล้ว ผู้ชนเผ่าฟูเทียนล้วนแข็งแกร่งมาก และนักรบคนใดก็ตามในหมู่พวกเขา สามารถต่อสู้กับคนเซียนได้ !

อู๋เป่ย : “ฆ่าก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต เลือดต้องล้างด้วยเลือด ! ”

“กล้าหาญมากนะ กล้ามาพูดดุเดือดแบบนี้ในชนเผ่าฟูเทียนของเรา”

ชายร่างสูงหลังคล้ายหมาป่าเข้ามา เขาดูเด็กมากดวงตาเย็นชา และไม่มีเสื้อ มีหมาป่าสีเงินขนาดยักษ์วาดอยู่บนผิวหนังของเขา

เมื่อเห็นอู๋เป่ยจ้องมองคนคนนี้ จึงพูดว่า : “พวกแกฆ่าคนโดยไร้เหตุผล แก่ออาชญากรรมที่ชั่วร้าย ! ”

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างดุเดือด : “ฆ่าคน ? ในดินแดนป่าเถื่อนนี้ มีวันไหนที่ไม่ฆ่าคน ? เผ่าไหนไม่ฆ่าคน ? โจมตีชนเผ่าที่อ่อนแอ ฆ่าผู้ชายทั้งหมดและเก็บผู้หญิงที่อุดมสมบูรณ์ทั้งหมด นี่เป็นกฎโบราณ แกไม่รู้เหรอ？

เขามองไปที่เถารั่วเสวี่ย : “ฉันสนใจผู้หญิงคนนี้มาก แกเอาเธอไปไม่ได้”

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ : “ฉันให้สองทางเลือกแกคุณ ประการแรก มอบฆาตกรทั้งหมด และแลกชีวิตของพวกเขา ฉันจะปล่อยแกไป ประการที่สอง ปฏิบัติการตามกฎป่าเถื่อนของแก ฉันจะสังหารชนเผ่าฟู่เทียนทั้งหมดของแก ! ”

ชายคนนั้นมีสีหน้าดูถูก : “อย่างแกนี่เหรอ? ฉันฟูเทียนจุนได้ปลุกสายเลือดฟูเทียนแล้ว และฉันก็ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาเช่นแกสามารถแข่งขันได้ ! ”

ในเวลานี้ เสียงของราชาวานรทองดังก้องอยู่ในหูของอู๋เป่ย : “จักรพรรดิมนุษย์ ฟูเทียนเป็นเทพหมาป่า บรรพบุรุษของชนเผ่าฟูเทียน เป็นลูกหลานของเทพหมาป่า หลังจากที่มันแปลงร่างเป็นมนุษย์ สิ่งที่มันเรียกว่าสายเลือดฟูเทียนนั้น แท้จริงแล้วก็คือสายเลือดหมาป่า”

อู๋เป่ย มีสีหน้าดูถูก : “ฉันก็คิดว่ามันคืออะไร ที่แท้ก็เป็นลูกผสมที่เกิดจากหมาป่าและมนุษย์ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันไม่มีความเป็นมนุษย์！”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้ฟูเทียนจุนโกรธทันที เขาคำรามอย่างดุเดือดและคว้าอู๋เป่ยด้วยมือของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับคู่ต่อสู้ของเขา และต้องการจับอู๋เป่ย และฉีกเขาทั้งเป็นเหมือนลูกแกะหรือไก่ !

อู๋เป่ยโบกมือ แสงดาบวาบวับ และหัวของคนหลายร้อยคนก็ตกลงกับพื้น ! ครอบครัวของเถาหรูเสวี่ยจะไม่ตายเปล่า ฆาตกรเหล่านี้ต้องชดใช้ด้วยชีวิต เลือดต้องล้างด้วยเลือด !

ชายชรากล่าวว่า : “ฝ่าบาท ข้าขอร้องให้ท่านปล่อยคนทั้งกลุ่มออกไป พวกเราชนเผ่าฟูเทียน ยินดีที่จะมอบทรัพย์สินทั้งหมดของเรา”

อู๋เป่ยไม่ใช่อสรพิษ แต่เนื่องจากคนเล่านี้เต็มใจที่จะบริจาคสิ่งของ เช่นนั้นเขาจึงไม่เกรงใจ จึงถามว่า : “พวกแกมีทรัพย์สินอะไร ? ”

ราชาวานรทองกล่าวว่า : “จักพรรดิ์มนุษย์ ชนเผ่าฟูเทียนปกป้องเหมืองคริสตัลลับ และน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนว่าชนเผ่าฟูเทียน ยังมีหญิงสาวจำนวนมากและอาวุธเวทมนตร์โบราณอีกด้วย”

อู๋เป่ยพยักหน้าและพูดกับเถาหรูเสวี่ย : “หรูเสวี่ย เรามาจัดการงานศพของครอบครัวคุณก่อน แล้วค่อยไปดูที่ชนเผ่าฟูเทียนตกลงไหม ? ”

เถาหรูเสวี่ยพยักหน้าเบา ๆ ตอนนี้อู๋เป่ยอยู่ที่นี่แล้ว แน่นอนว่าอู๋เป่ยพูดอะไรเขาก็จะทำอย่างนั้น

มีครอบครัวของเถาหรูเสวี่ย ไม่กี่คนที่รอดชีวิต เหลือเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น ศพของผู้คนที่เหลือถูกส่งไปทิ้งในป่า และถูกสัตว์ป่าแทะเป็นชิ้น ๆ

อู๋เป่ยช่วยหากระดูก ฝังไว้ตรงจุดนั้น และสร้างศิลาหลุมศพ

เถาหรูเสวี่ยคุกเข่าอยู่หน้าสุสาน ร้องไห้จนดอกท้อเปียกโชกไปด้วยสายฝน

อู๋เป่ยรอให้เธอสงบสติอารมณ์ แล้วพูดว่า : “เป็นความผิดของฉันเอง ในตอนที่ฉันแจ้งเธอ ฉันก็น่าจะไปดูด้วย”

เถาหรูเสวี่ยปาดน้ำตา : “ฉันจะตำหนิคุณได้อย่างไร คุณให้ฉันออกไปอยู่กับครอบครัวครั้งแรก ฉันไม่ใส่ใจ ฉันไม่คิดว่าจะมีอันตรายในระยะสั้น ใครจะรู้ว่าพื้นที่พับ จู่ ๆ จะปรากฏในชายแดนใต้ และให้เราเผชิญหน้ากับชนเผ่าฟูเทียนที่ดุร้าย”

อู๋เป่ยพูดปลอบใจ : “มันจบลงแล้ว”

เถาหรูเสวี่ยนอนอยู่ในอ้อมแขนของอู๋เป่ย ใช้เวลานานมากกว่าจะหยุดร้องไห้ และทันใดนั้นก็พูดว่า : “ที่รัก ไปที่ชนเผ่าฟูเทียนกันเถอะ อะไรที่เอามาได้ ก็เอามาให้หมด！”