ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 119

ชายวัยกลางคนสังเกตอู๋เป่ย กำลังจะถาม กระจกรถก็เลื่อนลง เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นดังออกมา " รุ่นพี่ เขานี่แหละที่ทำร้ายผม เขาคืออู๋เป่ย" คนที่พูดก็คือ หยานลี่เจิน เขาก็อยู่ในรถด้วย

เพียงชั่วพริบตา ชายวัยกลางคนก็ระเบิดพลังออกมา ไอสังหารของเขาล็อกอู๋เป่ยไว้ ข้างหลังของเขาค่อยๆ โค้งขึ้น รวบรวมพลังจิตทั้งหมด

" โอหัง" เสียงที่ฟังดูมีอายุดังออกมา

ชายวัยกลางคนรีบเก็บพลังแล้วก็เปิดประตูรถออก มีชายแก่ที่ดูเหมือนอายุสิบขวบก้าวออกมาจากรถ ผมสีเทาทั้งหัวหวีลวดไปข้างหลัง สวมถังจวง (เสื้อคอจีน) สีม่วงอ่อน

คนแก่ลงจากรถแล้วก็สังเกตดูรูปร่างของอู๋เป่ย ยกมือถามต่อ" ไม่ทราบว่าเพื่อนคนนี้คืออู๋เป่ย ปรมาจารย์หมัดอู๋ใช่ไหม"

อู๋เป่ยตอบ " ใช่ ผมเอง"

คนแก่" ผมชื่อหยางเทียนฉาน"

สีหน้าของอู๋เป่ยยังคงเหมือนเดิน" ที่แท้ก็เป็นปรมาจารย์หยางเอง คุณมาแก้แค้นให้ลูกศิษย์เหรอ"

" ผมไม่กล้าหรอก" หยางเทียนฉานตอบทันที " ผมรู้ที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดแล้ว เป็นหลิวจือซิ่งเองที่ต้องการทำร้ายคุณก่อน คุณฆ่าเขา เขามันสมควรตาย ต่อมา หยานลี่เจินก็จะมาแก้แค้นให้รุ่นพี่ ก็ถูกคุณทำลายวิชาก็เป็นสิ่งที่น่าสมน้ำหน้า"

เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง " ผมมาครั้งนี้ก็เพื่อจะขอคำชี้แนะจากปรมาจารย์อู๋น่ะ"

อู๋เป่ย" คุณรู้ว่าผมอยู่ที่นี่เหรอ"

หยางเทียนฉานส่ายหัว " ผมไม่รู้ ก็เลยมาหาสวี่จี้เฟยก่อน แล้วค่อยให้เขาช่วยผมติดต่อปรมาจารย์อู๋อีกที"

อู๋เป่ยเงียบไปชั่วครู่ พูด " พูดมาเถิด"

คนของหยางเทียนฉานรออยู่ข้างนอก มีแค่หยางเทียนฉานกับอู๋เป่ยเข้าไปในบริเวณบ้าน

จัวคังใช้คนตั้งโต๊ะที่ลานบ้าน พวกเขาก็นั่งคุยกันใต้ร่มเงาของต้นไม้

หยางเทียนฉานถอนหายใจพูดเสียงเบาๆ " ผมมีชีวิตกว่า 105ปีแล้ว แต่วิชากลับหยุดอยู่ในชั้นพรสวรรค์ ผมรู้ว่าจริงๆ เวลาของผมก็มีไม่มากแล้ว แต่ผมไม่อยากหยุดอยู่เพียงแค่นี้ ยังอยากจะเลื่อนชั้นเป็นชั้นเทพน่ะ"

อู๋เป่ย "เพราะอย่างนี้คุณถึงได้มาหาผมเหรอ"

หยางเทียนฉานพยักหน้า" คุณได้ใส่ฝ่ามือลึกลับไว้บนร่างกายของหยานลี่เจิน ผมก็พยายามจะแก้มัน จนค้นพบว่ามันลึกลับมาก ผมคิดว่าคุณต้องการจะบอกอะไรผมสักอย่าง ผมใช้เวลาสองวันในการค้นหา ถึงได้รู้ว่า มันคือหลักเหตุผลความเท่าเทียมของหยินหยาง"

อู๋เป่ยผงกหัว " คุณสามารถมองออก มันคือสิ่งที่ฉันคาดการณ์ไว้แล้ว ไม่เสียทีที่เป็นปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ที่มีอายุร้อยกว่าปี"

หยางเทียนฉานฝืนยิ้ม" คำพูดของปรมาจารย์หมัดอู๋ ทำให้ผมไม่มีที่ซุกหัวหนีเลย"

อู๋เป่ย " ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมานานแล้ว ปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ที่มีอายุร้อยกว่าปี เพราะอย่างนี้ผมรู้ว่าคนที่มีอายุร้อยกว่าปียังสามารถรักษาวรยุทธ์ชั้นพรสวรรค์ไว้ได้ คนคนนั้นต้องดูแลตัวเองอย่างดีแน่นอน"

"เพราะอย่างนี้ ตอนที่ผมลงมือกับหยานลี่เจิน ก็ได้ใช้วิธีพิเศษ ทำให้ฝ่ามือหยินมีหยางและหยางมีหยิน

หยางเทียนฉานพยักหน้าอย่างทันที " ใช่ ผมใส่ใจกับร่างกายตัวเองเป็นอย่างมาก"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา " ร่างกายของคุณตอนนี้ถึงชั้นสูงสุดแล้ว เวลาส่วนใหญ่ของวันคุณใช้เพื่อฝึกวิชาเคล็ดลับการบำรุงร่างกายใช่ไหม"

หยางเทียนฉานพยักหน้าอีกครั้ง " สายตาของปรมาจารย์หมัดอู๋ละเอียดมาก ผมกำลังฝึกวิชาเคล็ดลับการบำรุงร่างกายจริง โดยเฉพาะหลังสิบขวบ ผมฝึกอย่างสม่ำเสมอทุกวันไม่เคยขาดเลย"

อู๋เป่ย " สิ่งนี้คือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณเลื่อนไปชั้นเทพไม่ได้ การจะเลื่อนไปชั้นเทพนั้นต้องมีประณิธานที่แรงกล้า มีความมุ่งมั่นที่จะไม่มีทางหวนกลับมาได้อีก การเลื่อนไปชั้นเทพยังต้องมีพลังงานจิตที่เพียงพอ แต่คุณกลับใช้พลังจิตทั้งหมดในการฝึกซิง (รูปร่าง) ทำให้รักษาร่างกายที่แข็งแรงไว้ แต่กลับห่างจากชั้นเทพไปเรื่อยๆ "

สีหน้าที่รู้สึกเสียใจเมื่อสายไปแล้วของหยางเทียนฉาน"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง พรสวรรค์ของเราก็ไม่ด้อย และความทุ่มเทก็มากด้วย แต่ก็เลื่อนไม่ได้ ที่แท้ก็เป็นเพราะประณิธานไม่แข็งพอ มัวแต่ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตยืนยาว แต่ไม่ได้แสวงหาความก้าวหน้าทางวิชา"

อู๋เป่ย " ผู้ฝึกวิชาจำเป็นต้องมีความมุ่งมั่นในการก้าวไปขั้นต่อไป แต่คุณกลับเลือกสบาย แสวงหาชีวิตยืนยาว ไม่มีทางมีความสำเร็จใหญ่หรอก"

หยางเทียนฉานถอนหายใจยาว "ในที่สุดก็รู้สาเหตุที่แท้จริง ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะ"