ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 119

ชายวัยกลางคนสังเกตอู๋เป่ย กำลังจะถาม กระจกรถก็เลื่อนลง เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นดังออกมา " รุ่นพี่ เขานี่แหละที่ทำร้ายผม เขาคืออู๋เป่ย" คนที่พูดก็คือ หยานลี่เจิน เขาก็อยู่ในรถด้วย

เพียงชั่วพริบตา ชายวัยกลางคนก็ระเบิดพลังออกมา ไอสังหารของเขาล็อกอู๋เป่ยไว้ ข้างหลังของเขาค่อยๆ โค้งขึ้น รวบรวมพลังจิตทั้งหมด

" โอหัง" เสียงที่ฟังดูมีอายุดังออกมา

ชายวัยกลางคนรีบเก็บพลังแล้วก็เปิดประตูรถออก มีชายแก่ที่ดูเหมือนอายุสิบขวบก้าวออกมาจากรถ ผมสีเทาทั้งหัวหวีลวดไปข้างหลัง สวมถังจวง (เสื้อคอจีน) สีม่วงอ่อน

คนแก่ลงจากรถแล้วก็สังเกตดูรูปร่างของอู๋เป่ย ยกมือถามต่อ" ไม่ทราบว่าเพื่อนคนนี้คืออู๋เป่ย ปรมาจารย์หมัดอู๋ใช่ไหม"

อู๋เป่ยตอบ " ใช่ ผมเอง"

คนแก่" ผมชื่อหยางเทียนฉาน"

สีหน้าของอู๋เป่ยยังคงเหมือนเดิน" ที่แท้ก็เป็นปรมาจารย์หยางเอง คุณมาแก้แค้นให้ลูกศิษย์เหรอ"

" ผมไม่กล้าหรอก" หยางเทียนฉานตอบทันที " ผมรู้ที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดแล้ว เป็นหลิวจือซิ่งเองที่ต้องการทำร้ายคุณก่อน คุณฆ่าเขา เขามันสมควรตาย ต่อมา หยานลี่เจินก็จะมาแก้แค้นให้รุ่นพี่ ก็ถูกคุณทำลายวิชาก็เป็นสิ่งที่น่าสมน้ำหน้า"

เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง " ผมมาครั้งนี้ก็เพื่อจะขอคำชี้แนะจากปรมาจารย์อู๋น่ะ"

อู๋เป่ย" คุณรู้ว่าผมอยู่ที่นี่เหรอ"

หยางเทียนฉานส่ายหัว " ผมไม่รู้ ก็เลยมาหาสวี่จี้เฟยก่อน แล้วค่อยให้เขาช่วยผมติดต่อปรมาจารย์อู๋อีกที"

อู๋เป่ยเงียบไปชั่วครู่ พูด " พูดมาเถิด"

คนของหยางเทียนฉานรออยู่ข้างนอก มีแค่หยางเทียนฉานกับอู๋เป่ยเข้าไปในบริเวณบ้าน

จัวคังใช้คนตั้งโต๊ะที่ลานบ้าน พวกเขาก็นั่งคุยกันใต้ร่มเงาของต้นไม้

หยางเทียนฉานถอนหายใจพูดเสียงเบาๆ " ผมมีชีวิตกว่า 105ปีแล้ว แต่วิชากลับหยุดอยู่ในชั้นพรสวรรค์ ผมรู้ว่าจริงๆ เวลาของผมก็มีไม่มากแล้ว แต่ผมไม่อยากหยุดอยู่เพียงแค่นี้ ยังอยากจะเลื่อนชั้นเป็นชั้นเทพน่ะ"

อู๋เป่ย "เพราะอย่างนี้คุณถึงได้มาหาผมเหรอ"

หยางเทียนฉานพยักหน้า" คุณได้ใส่ฝ่ามือลึกลับไว้บนร่างกายของหยานลี่เจิน ผมก็พยายามจะแก้มัน จนค้นพบว่ามันลึกลับมาก ผมคิดว่าคุณต้องการจะบอกอะไรผมสักอย่าง ผมใช้เวลาสองวันในการค้นหา ถึงได้รู้ว่า มันคือหลักเหตุผลความเท่าเทียมของหยินหยาง"

อู๋เป่ยผงกหัว " คุณสามารถมองออก มันคือสิ่งที่ฉันคาดการณ์ไว้แล้ว ไม่เสียทีที่เป็นปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ที่มีอายุร้อยกว่าปี"

หยางเทียนฉานฝืนยิ้ม" คำพูดของปรมาจารย์หมัดอู๋ ทำให้ผมไม่มีที่ซุกหัวหนีเลย"

อู๋เป่ย " ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมานานแล้ว ปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ที่มีอายุร้อยกว่าปี เพราะอย่างนี้ผมรู้ว่าคนที่มีอายุร้อยกว่าปียังสามารถรักษาวรยุทธ์ชั้นพรสวรรค์ไว้ได้ คนคนนั้นต้องดูแลตัวเองอย่างดีแน่นอน"

"เพราะอย่างนี้ ตอนที่ผมลงมือกับหยานลี่เจิน ก็ได้ใช้วิธีพิเศษ ทำให้ฝ่ามือหยินมีหยางและหยางมีหยิน

หยางเทียนฉานพยักหน้าอย่างทันที " ใช่ ผมใส่ใจกับร่างกายตัวเองเป็นอย่างมาก"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา " ร่างกายของคุณตอนนี้ถึงชั้นสูงสุดแล้ว เวลาส่วนใหญ่ของวันคุณใช้เพื่อฝึกวิชาเคล็ดลับการบำรุงร่างกายใช่ไหม"

หยางเทียนฉานพยักหน้าอีกครั้ง " สายตาของปรมาจารย์หมัดอู๋ละเอียดมาก ผมกำลังฝึกวิชาเคล็ดลับการบำรุงร่างกายจริง โดยเฉพาะหลังสิบขวบ ผมฝึกอย่างสม่ำเสมอทุกวันไม่เคยขาดเลย"

อู๋เป่ย " สิ่งนี้คือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณเลื่อนไปชั้นเทพไม่ได้ การจะเลื่อนไปชั้นเทพนั้นต้องมีประณิธานที่แรงกล้า มีความมุ่งมั่นที่จะไม่มีทางหวนกลับมาได้อีก การเลื่อนไปชั้นเทพยังต้องมีพลังงานจิตที่เพียงพอ แต่คุณกลับใช้พลังจิตทั้งหมดในการฝึกซิง (รูปร่าง) ทำให้รักษาร่างกายที่แข็งแรงไว้ แต่กลับห่างจากชั้นเทพไปเรื่อยๆ "

สีหน้าที่รู้สึกเสียใจเมื่อสายไปแล้วของหยางเทียนฉาน"ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง พรสวรรค์ของเราก็ไม่ด้อย และความทุ่มเทก็มากด้วย แต่ก็เลื่อนไม่ได้ ที่แท้ก็เป็นเพราะประณิธานไม่แข็งพอ มัวแต่ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตยืนยาว แต่ไม่ได้แสวงหาความก้าวหน้าทางวิชา"

อู๋เป่ย " ผู้ฝึกวิชาจำเป็นต้องมีความมุ่งมั่นในการก้าวไปขั้นต่อไป แต่คุณกลับเลือกสบาย แสวงหาชีวิตยืนยาว ไม่มีทางมีความสำเร็จใหญ่หรอก"

หยางเทียนฉานถอนหายใจยาว "ในที่สุดก็รู้สาเหตุที่แท้จริง ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะ"

อู๋เป่ยถามเขา " อยากจะลองดูเหรอ"

หยางเทียนฉานพยักหน้า "ใช่ ตอนนี้ผมรู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ไหนแล้ว อยากจะลองอีกสักครั้ง ครั้งนี้ไม่สำเร็จก็ไม่เสียใจ"

อู๋เป่ยพูด " ก็ดี ครั้งนี้ถ้าคุณเลื่อนชั้นไปชั้นเทพอย่างน้อยก็จะมีชีวิตถึง 120 ปี แต่ถ้าล้มเหลวก็เหลือชีวิตอยู่ไม่กี่ปีแล้ว

หยางเทียนฉานพูดต่อ" คุณชาย ฝ่ามือที่อยู่บนตัวลูกศิษย์ผม คุณสามารถเอาออกได้ไหม"

อู๋เป่ยตอบ" พามาดูหน่อย"

หยานลี่เจินอยู่ในรถ เวลานี้ถูกคนหามมาวางบนพื้น หน้าตาของเขาเหมือนผี ไม่กี่วันมานี้มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น อีกอย่างคือหัวเข่าของเขาแหลกละเอียดแล้ว แต่น่องขายังอุตส่าห์เก็บไว้ได้

หยางเทียนฉานดุด่า" ไอ้โง่ แกจะไปฆ่าคุณชายอู๋ กลับถูกคุณชายอู๋สั่งสอนจนกลายเป็นสภาพนี้ เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเองจริงๆ"

หยานลี่เจินกัดฟันทน พูดใส่อู๋เป่ย " ขอปล่อยผมไปเถิด สงเคราะห์ผมที"

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา" คุณอยากตาย ไม่จำเป็นต้องให้ผมช่วยหรอก"

หยานลี่เจินดึงมีดพกออกมาแทงไปยังคอตัวเองจริงๆ

"ผลัวะ"

อู๋เป่ยปัดมือ มีดพกตกลงพื้น เขาพูดอย่างเจื่อนๆ "ตอนนี้ คุณเป็นคนที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ผมหวังว่าคุณจะจำบทเรียนนี้ไว้"

เขายกนิ้วชี้ไปในอากาศหลายที หยานลี่เจินก็รู้สึกสบายตัวทันที ฝ่ามือถูกเอาออกไปแล้ว

หยานลี่เจินน้ำตาตกทันที ก่อนที่เขาจะถูกอู๋เป่ยทำร้าย เขามีจิตใจที่ฮึกเหิมและมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้เสียขาไปสองข้าง ชีวิตของเขาก็ถือว่าพบจุดจบไปแล้ว

หยางเทียนฉานถอนหายใจ เขาชื่นชอบลูกศิษย์คนนี้มาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะลงเอยแบบนี้ ขาของเขานั้นต่อให้ใช้การรักษาที่ดีแค่ไหนก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว

อู๋เป่ย " คนเราจำเป็นต้องจ่ายราคาต่อการกระทำของตัวเอง วันนั้น คุณไม่เพียงจะฆ่าผม แต่หลังจากที่แพ้ไปแล้วยังกล้าข่มขู่ครอบครัวผม ผมเหลือชีวิตเยี่ยงหมาของคุณไว้ ก็เพราะเห็นแก่หน้าของหยางเทียนฉาน เวลาชีวิตที่เหลือก็สำนึกตัวดีๆละกัน"

หยางเทียนฉานโบกมือ หยานลี่เจินก็ถูกคนหามออกไป เขายกมือเคารพอู๋เป่ย " คุณชายอู๋ วันนี้ขอขอบคุณที่ชี้แนะนะ ผมขอลาก่อน"

อู๋เป่ยถามเขาโดยทันที " ปรมาจารย์หยางรู้จักลู่เสวียนจีไหม"

สีหน้าของหยางเที่ยนฉานเปลี่ยนไปเล็กน้อย " คุณรู้จักอาน้อยของผมด้วยเหรอ"

อู๋เป่ย " ไม่ได้รู้จัก ผมก็แค่แปลกใจ ในเมื่อคุณมีอาน้อยแบบนี้ เขาไม่เคยแนะนำอะไรเกี่ยวกับการเลื่อนไปชั้นเทพเลยเหรอ"

หยางเทียนฉานครุ่นคิดอยู่นาน เขาพูด " อาน้อยบอกผมว่าผมไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาแนะนำให้ผมรักษาการบำรุงร่างกายไว้ ร่างกายไม่มีปัญหาถึงจะสามารถเลื่อนไปชั้นเทพได้"

อู๋เป่ย พูด"อืม"คำหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ ตอบ" หวังว่าครั้งนี้คุณจะฝึกสำเร็จ"

หยางเทียนฉานออกไปด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด ใจลึกๆ ของเขารู้สึกว่า คุณอาน้อยคนนี้ตั้งใจพาเขาไปยังทางตัน

หลังจากที่หยางเทียนฉานไปแล้ว จัวคังถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก " คุณอู๋ ผมคิดว่าหยางเทียนฉานคนนี้จะมาหาเรื่องสักอีก"

อู๋เป่ยส่งสัญญาณให้เขานั่งลง ถามไถ่เรื่องของหลี่ยู่หลง ครั้งก่อนตอนที่เจอกับหยานลี่เจินเขาได้ทำลายวิชาของหลี่ยู่หลงด้วย

จัวคังหัวเราะ" เฮ เฮ หลี่ยู่หลงยังนอนโรงพยาบาลอยู่เลย ผมได้ฉวยโอกาสกลืนกินพื้นที่ของเขาหลายแห่ง เออ...ผมได้เจอหน้ากับหัวหน้าของหลี่ยู่หลงแล้วด้วย"

อู๋เป่ย " ออ ทางโน้นเขาว่ายังไงบ้าง"

"ผมได้ทำสัญญากับเขาไว้ ประโยชน์ที่เราควรได้รับ เขาก็จะไม่ให้ขาดเลยสักนิด เขาได้ร่วมมือกับผมแล้ว พื้นที่ที่ผมแย่งมา จากนี้ไปก็จะเป็นของผมเช่นกัน"

อู๋เป่ยยิ้ม " พูดอย่างนี้แสดงว่าต่อให้คุณไล่หลี่ยู่หลงออก เขาก็จะไม่ห้ามใช่ไหม"

จัวคังพูดเจื่อนๆ " ผมก็ไม่ขนาดนั้นหรอก อย่างน้อยผมก็จะเหลือไว้ให้หลี่ยู่หลงที่หนึ่ง เวลาผมทำงานไม่ชอบถางรากถอนโคนน่ะ "

ขณะที่พูดอยู่ สวี่จี้เฟยก็เดินออกมาพร้อมกับร่างกายที่มีชีวิตชีวา เขาได้เข้าสู่ขั้นที่สองของการฝึกเทพขั้นปรารถนาแห่งเทพอย่างเป็นทางการแล้ว