ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1208

หลังจากพูดคุยกับหลิวอี้เฟิงแล้ว อู๋เป่ยจึงได้ทราบถึงสถานการณ์ของ สำนักดาบเทียนตี้กับโลกซวนหวง

ไม่นาน ทั้งสองฝ่ายก็เตรียมพร้อมที่จะข้ามมิติแล้ว อู๋เป่ยกับหลิวอี้เฟิงได้ยินอยู่ตรงกลางของค่ายกลข้ามมิติ มีแสงสว่างไสวขึ้นมา และทั้งสองก็ได้หายตัวไป

รู้สึกเหมือนว่าผ่านไปชั่ววินาที และราวกับว่าผ่านไปไม่กี่วินาที ตรงหน้าอู๋เป่ยก็มีแสงสว่าง และปรากฏอยู่ในตำหนักอันสง่างาม

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "คุณชาย เรามาถึงสำนักดาบเทียนตี้แล้ว!"

ทั้งสองคนเดินออกมาจากตำหนัก มองไปที่ลานจัตุรัสของประตูด้านนอก มีนักพรตหลายร้อยคนมองพวกเขาอย่างประหลาดใจ

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกศิษย์ของสำนักดาบเทียนตี้ พวกเขาคงได้ยินว่าคุณชายกำลังจะมา ฉะนั้นจึงมาต้อนรับด้วยตนเอง"

"คารวะคุณชาย!" ทุกๆ คนกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน และคำนับต่ออู๋เป่ย ด้วยความเคารพนบนอบเป็นพิเศษ

อู๋เป่ยพยักหน้าให้คนเหล่านี้ แต่เนื่องจากไม่ได้คุ้นเคยกัน เขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก

หลิวอี้เฟิงนำทาง ทั้งสองคนเดินผ่านลานจัตุรัสไป ที่ด้านตรงข้ามเป็นสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ เรียงซ้อนกันหนาแน่น ตกแต่งอย่างงดงาม แม้แต่พระราชวังของโลกมนุษย์ก็ไม่อาจเทียบได้

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "คุณชาย ที่นี่คือสำนักดาบเทียนตี้ของพวกเรา!"

อู๋เป่ย : "ทำไมถึงมีบ้านมากมายขนาดนี้ล่ะ ดูเหมือนว่าสำนักดาบเทียนตี้จะมีลูกศิษย์มากมายเลยนะ"

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "สำนักดาบเทียนตี้มีประวัติอันยาวนาน ฉะนั้นผู้อาวุโสและลูกศิษย์ล้วนแล้วแต่มีครอบครัว ดังนั้นจึงมีจำนวนคนค่อนข้างมาก"

อู๋เป่ย : "สำนักดาบเทียนตี้มีลูกศิษย์เท่าไหร่เหรอ?"

หลิวอี้เฟิง : "คุณชาย ลูกศิษย์ของสำนักดาบเทียนตี้ โดยคร่าวๆ แล้วแบ่งออกเป็นสามระดับ ระดับล่างสุดคือศิษย์ธรรมดาทั่วไป ลูกศิษย์ประเภทนี้จะมีจำนวนมากที่สุด มีไม่ถึงหนึ่งล้านคน แต่ก็มีหลายแสนคน ศิษย์ทั่วไปไม่จำเป็นจะต้องอยู่ในสำนักดาบเทียนตี้ พวกเขาส่วนใหญ่ได้เรียนรู้แค่วิชาพื้นฐานเท่านั้น คนส่วนมากเรียนรู้อยู่ไม่กี่ปีก็ออกไปหาเลี้ยงชีพแล้ว คนเหล่านี้ที่เข้ามายังสำนักดาบเทียนตี้ ก็เพื่อหางานทำ"

"และในหมู่ลูกศิษย์ธรรมดานี้ ก็มีบางคนที่มีพรสวรรค์ พวกเขาจะได้รับการคัดเลือก เพื่อถ่ายทอดวิชาความรู้ให้มากยิ่งขึ้น และได้รับแหล่งทรัพยากรมากยิ่งขึ้น ได้ชื่อว่าศิษย์พระคัมภีร์ และผู้ที่ค่อนข้างโดดเด่นจากในศิษย์พระคัมภีร์ ก็จะได้รับการฝึกอบรมที่สำคัญ จนกลายเป็นศิษย์หัวกะทิ"

"เมื่อเทียบกันแล้ว ศิษย์พระคัมภีร์หลายร้อยคนมักจะใช้ชีวิตและฝึกฝนร่วมกัน และเรียนรู้ในสิ่งเดียวกัน ได้รับแหล่งทรัพยากรเหมือนๆ กัน และยังคงอยู่ในช่วงเวลาของการคัดเลือก แต่ศิษย์หัวกะทินั้นแตกต่างออกไป ศิษย์หัวกะทิทุกๆ คน จะมีผู้อาวุโสที่ได้รับมอบหมายมาคอยถ่ายทอดวิชาความรู้ให้โดยเฉพาะ เพื่อคอยให้คำแนะนำอย่างสุดความสามารถ นอกจากนี้ยังมีทรัพยากรให้อีกมากมาย ในบรรดาสาวกธรรมดานับล้านคน จะสามารถกลายเป็นศิษย์พระคัมภีร์ได้ มีเพียงไม่กี่หมื่นคนเท่านั้น และคนที่จะสามารถกลายเป็นศิษย์หัวกะทิ จะมีเพียงประมาณสามพันคนเท่านั้น"

"ในบรรดาศิษย์หัวกะทิ คือศิษย์สายตรง ศิษย์สายตรง คือผู้อาวุโสที่มีศักยภาพค่อนข้างแข็งแกร่ง โดยเลือกจากศิษย์หัวกะทิที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดจากการฝึกอบรม บางครั้งศิษย์สายตรงก็สามารถเป็นศิษย์ชั้นสูงได้ อาทิเช่นคุณชาย ข้างบน ก็คือศิษย์ชั้นสูง ในปัจจุบันนี้ สำนักดาบเทียนตี้มีศิษย์ชั้นสูงยี่สิบสามท่าน ด้วยฐานะอันสูงศักดิ์ ศิษย์ชั้นนำมักจะถูกเรียกอย่างยกย่องว่า'คุณชาย'"

อู๋เป่ยได้ยินเช่นนี้ ก็กล่าวว่า : "ฉันจำได้ว่าคุณบอกว่า ที่นี่น่าจะมีอาณาเขตของฉันด้วยใช่ไหม?"

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "มีแน่นอน อาณาเขตของคุณชาย ท่านประมุขได้เตรียมเอาไว้ให้แล้ว คุณชายต้องการไปดูตอนนี้เลยไหมครับ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า : "ไปดูกันหน่อยเถอะ ท่านประมุขก็เข้าฌานอยู่ด้วย และฉันก็ไม่มีคนที่รู้จักเลย ไปดูที่อาณาเขตก่อนจะดีกว่า"

หลิวอี้เฟิงพยักหน้า : "ตกลง เชิญคุณชายตามมาเลยครับ"

ด้วยเหตุนี้ อู๋เป่ยจึงได้เหาะตามหลิวอี้เฟิงไป จากชั้นอากาศสูง อู๋เป่ยได้มองเห็นขอบเขตของแคว้น ทั้งหมดโดยรอบเป็นภูเขาสูง ตรงกลางเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่มีพื้นที่ประมาณหลายแสนตารางกิโลเมตร มีทุ่งนาอันอุดมสมบูรณ์เป็นพันไมล์ วัวและแกะเป็นฝูง ทุ่งนาที่มองไปสุดลูกหูลูกตา

หลิวอี้เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "คุณชาย ด้านล่างนี้คืออาณาเขตของท่าน นี่เป็นแคว้นเล็กๆ มีชื่อว่าแคว้นอู๋ แคว้นอู๋มีประชากรมากกว่าหนึ่งร้อยล้านคน พัฒนาด้านการเกษตร ชำนาญด้านการทอผ้า การผลิตเสื้อผ้า มาตรฐานในการหลอมทองก็ไม่เลวเลย จากนี้ไป คุณชายก็คือใหญ่ของแคว้นอู๋ ในทุกๆ ปีแคว้นอู๋จะต้องจ่ายแต๊ะเอียให้ท่าน พร้อมหญิงงาม รวมถึงแรงงานที่แข็งแกร่งด้วย"

เขากล่าวว่า : "ดูเหมือนว่าชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในแคว้นอู๋จะไม่เลวเลยนะ"

หลิวอี้เฟิงกล่าวว่า : "ผู้นำแคว้นของแคว้นอู๋เป็นคนเฉลียวฉลาด เขาอยู่ในอำนาจมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว ประเทศสงบประชาชนร่มเย็น คลังของประเทศก็อุดมสมบูรณ์ ท่านประมุขเคยเรียกเขามาเข้าพบ และมอบวิชาความรู้ให้แก่เขา ตอนนี้ ผู้นำแคว้นท่านนั้นได้กลายเป็นตี้เซียนในดินแดนหยินหยางแล้ว"

ในเวลานี้ อู๋เป่ยได้ยินการสนทนาของคนหลายคนในโต๊ะถัดไป หนึ่งในนั้นกล่าวว่า : "สำนักดาบเทียนตี้ได้รีดนาทาเร้นแคว้นอู๋ของเรามาหลายปี ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่กษัตริย์ของเราจะลุกขึ้นมาเพื่อต่อต้าน และโค่นล้มสำนักดาบเทียนตี้ซะที"

อีกคนหนึ่งกล่าวอย่างทอดถอนใจ : "สำนักดาบเทียนตี้แข็งแกร่งเหลือเกิน ควบคุมแคว้นหลายสิบแคว้น หากต้องการหลุดพ้นการควบคุมของมัน ก็เป็นไปได้ยาก!"

คนคนนั้นกล่าวว่า : "ข้ามภูเขาใหญ่ไปทางทิศใต้ ก็เป็นขอบเขตอำนาจของซวนหวงเหมิน และได้ยินมาว่าซวนหวงเหมินไม่เคยขูดรีดแคว้นเราเลย และไม่มีการแทรกแซงกิจการใดๆ ถ้าเราถูกปกครองโดยซวนหวงเหมินก็คงจะดี"

"ใช่แล้ว อย่างเช่นแต๊ะเอีย เงินรายหัวของซวนหวงเหมิน จะเรียกเก็บสองเงินยันต์ต่อคน แต่สำนักดาบเทียนตี้ กลับเรียกเก็บห้าเงินยันต์ต่อคน ช่างโลภเกินไปแล้วจริงๆ"

"เฮ้อ ห้าเงินยันต์ เราเป็นแค่ประชาชนคนธรรมดา ทำงานหนักมาตลอดทั้งปี ได้กำไรเพียงสิบเงินยันต์เท่านั้น"

เมื่อได้ฟังการวิพากษ์วิจารณ์ของพวกเขา หลิวอี้เฟิงก็มีสีหนึ่งเคร่งขรึม ต้องการที่จะโจมตี ก็ถูกอู๋เป่ยห้ามปรามเอาไว้

เขาเรียกบริกรเข้ามา และสั่งอาหารสองสามอย่าง และฟังการสนทนาของพวกเขาต่อไป

และในเวลานี้ ชายสองคนได้เดินเข้ามา มองเห็นว่าพวกเขาไม่ได้แต่งตัวเหมือนคนทั่วไป ทั้งสองคนนั่งลงโดยไม่พูดอะไร แต่อู๋เป่ยรู้ว่า พวกเขากำลังสื่อสารกันอย่างลับๆ

เพียงแต่ว่า อู๋เป่ยสามารถได้ยินการสื่อสารส่วนตัวของคนทั้งสอง หนึ่งในนั้นกล่าวว่า : "กษัตริย์ของแคว้นอู๋ได้ตอบรับแผนการของเราแล้ว ต่อไป เราจะต้องทำการเคลื่อนไหวกันแล้ว!"