ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1306

เซียวไท่จุนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ศิษย์เอ๋ย รางวัลถึงแล้ว”

อู๋เป่ยหยิบถุงเก็บของขึ้นมา มียาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดและเหรียญมังกรเทพหนึ่งร้อยล้าน และยังมีสถานะ เสื้อผ้า และสิ่งของอื่น ๆ ของเขาในฐานะศิษย์ของเทียนเต้าเหมิน

เซียวไท่จุน : “ศิษย์เอ๋ย นายยังสามารถไปที่ขุมทรัพย์สวรรค์และสถาบันการศึกษา เพื่อเลือกสิ่งของได้อย่างละหนึ่งชิ้น”

อู๋เป่ย : “อาจารย์ ขุมทรัพย์สวรรค์และสถาบันการศึกษาเป็นที่ไหนเหรอ”

เซียวไท่จุน : “ขุมทรัพย์สวรรค์ ความหมายตามชื่อเลย ทุกอย่างที่อยู่ข้างในมาจากอาณาจักรสวรรค์ ดังนั้นไม่ว่าชิ้นใดก็มีความเป็นไปได้ว่าเป็นสิ่งของที่มีค่ามหาศาล เพียงแต่ ของที่ออกมาจากอาณาจักรสวรรค์ บางอย่างก็มีมูลค่านับไม่ถ้วน บางอย่างกลับมีค่าไม่กี่เหรียญเท่านั้น”

“สำหรับสถาบันการศึกษา หนังสือเหล่านี้เป็นหนังสือที่รวบรวมโดยผู้ฝึกฝนของเทียนเต้าเหมินในรุ่นก่อนๆ หนึ่งในนี้รวมถึงวิชาการต่อสู้ พลังแห่งความรอบรู้ วิชาแม่มด วิชาปีศาจและอื่นๆ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ตอนนี้ลูกศิษย์อยากไปเดินเล่นที่ขุมทรัพย์สวรรค์”

เซียวไท่จุนพยักหน้า : “ได้ ฉันจะให้ฉีเป่าพานายไป”

ฉีเป่าเป็นเด็กเซียนของเซียวไท่จุน มองดูแล้วสิบกว่าปี อันที่จริงมีอายุมาหลายร้อยปีแล้ว เพราะว่าฝึกฝนตั้งแต่เด็ก ดังนั้นรูปลักษณ์จึงไม่เปลี่ยน รักษารูปร่างหน้าตาของเด็กอายุสิบหกสิบเจ็ดมาโดยตลอด

ฉีเป่าพูด : “นายน้อย ผู้น้อยจะพาท่านไปขุมทรัพย์สวรรค์”

อู๋เป่ยพยักหน้า เดินตามฉีเป่า มาถึงข้างหน้าขุมทรัพย์สวรรค์ ขุมทรัพย์สวรรค์แห่งนี้ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา จำเป็นต้องได้รับคำสั่งของผู้อาวุโสหัวหน้าสาขาทั้งสามและหัวหน้าพรรคในเวลาเดียวกันจึงจะเข้าไปได้ ดังนั้นมาถึงหน้าขุมทรัพย์สวรรค์ อู๋เป่ยเพียงแค่รอคำสั่งก็ต้องรอหลายชั่วโมงแล้ว

เขาว่างอย่างมาก เห็นว่าตรงข้ามขุมทรัพย์สวรรค์เป็นสวนลูกแพร์ มีลูกแพร์ลูกใหญ่อยู่บนนั้น ได้กลิ่นหอมของลูกแพร์มาแต่ไกล

เขาถามฉีเป่า : “ใครเป็นคนปลูกลูกแพร์เหรอ”

ฉีเป่าพูด : “นายน้อย ลูกแพร์เหล่านี้ออกผลด้วยตัวเอง เดิมทีมีแค่ต้นเดียว ไม่มีคนดูแล ต่อมาลูกแพร์ตกลงมา ก็เลยมีต้นแพร์มากมายเติบโตขึ้น ผ่านมาหนึ่งพันกว่าปีแล้ว ก็เลยกลายเป็นสวนลูกแพร์ในปัจจุบัน”

อู๋เป่ยเดินมาถึงสวนลูกแพร์ ยื่นมือออกไปเด็กลงมาหนึ่งลูก กัดหนึ่งคำ รู้สึกว่ารสชาติดีอย่างมาก ทั้งกรอบและหวาน นอกจากนี้ยังมีพลังงานแปลก ๆ จาง ๆ

ทันใดนั้น เขาคายลูกแพร์ออกจากปาก สีหน้าเปลี่ยนทันที พูด : “ศพพิษ!”

สีหน้าของฉีเป่าไม่เปลี่ยน พูด : “ผู้น้อยปากช้า ยังไม่ทันได้พูด นายน้อยก็กินเข้าไปแล้ว มักจะมีการต่อสู้กันในหมู่ลูกศิษย์ของเทียนเต้าเหมิน ถ้าหากมีคนตาย โดยทั่วไปแล้วจะเอามาฝังไว้ในสวนลูกแพร์ เมื่อเวลานานเข้า พลังศพของที่นี่หนาแน่นอย่างมาก ทำให้ลูกแพร์เหล่านี้ปนเปื้อนไปด้วย”

อู๋เป่ยถอนหายใจอีกครั้ง พูด : “ฉีเป่า ฉันคิดว่านายจงใจ”

ฉีเป่ารีบก้มหน้าลง : “ผู้น้อยไม่กล้า”

อู๋เป่ย : “คิดไม่ถึงเลยว่าสวนลูกแพร์ดีๆจะเอามาฝังคนตาย น่าเสียดายจริงๆ”

ทันใดนั้น หมอกดำลอยขึ้นมารอบๆ หมอกกลิ้งเข้ามา ในไม่ช้าฉีเป่าและอู๋เป่ยก็ถูกห่อหุ้มเอาไว้

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “ดีที่สุดแกอย่าเล่นลูกไม้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแกด้วยดาบเดียว!”

หมอกกลิ้งออกมา ชายคนหนึ่งปรากฏตัว ใบหน้าของเขาเป็นสีเขียว ที่คอมีรูเลือดหนึ่งรู ลำไส้เน่าไปหมดแล้ว มีดวงตาแค่หนึ่งข้าง นอกจากนี้ยังห้อยอยู่บนดวงตา มีหนองเลือดสีเหลืองไหลออกมาจากปากของเขา ทำให้คนรู้สึกน่าขยะแขยงอย่างมาก

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “อยู่ดีๆ!”

รูปร่างของผู้ชายเปลี่ยนไป กลายเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาคนหนึ่ง เขาผสานมือทำความเคารพอู๋เป่ย : “เข้าพบพี่ชาย”

อู๋เป่ย : “นายเป็นวิญญาณชั่วร้ายของที่นี่เหรอ”

ผู้ชายพยักหน้า พูด : “ผมชื่อโจวอวิ๋นเซิน เดิมทีเป็นศิษย์ผู้สืบทอดที่แท้จริงของเทียนเต้าเหมิน หนึ่งร้อยห้าสิบปีก่อน ผมถูกคนสังหาร ฝังเอาไว้ที่นี่ ความขุ่นเคืองในใจผมยากจะกำจัด กลายเป็นวิญญาณชั่วร้ายและรออยู่ที่นี่”

ฉีเป่า : “นายน้อย อยู่ดีๆวิญญาณชั่วร้ายของโจวอวิ๋นเซินก็ออกมาขอความเป็นธรรม ท่านไม่ต้องไปสนใจเขา”

โจวอวิ๋นเซินโกรธอย่างมาก : “เด็กเซียนตัวเล็กๆ หุบปากสะ! มีความอยุติธรรมแปลกๆ กำลังรอฉันอยู่ แน่นอนฉันต้องพูดคุยกับคน ไม่อย่างนั้นใครจะสามารถช่วยฉันได้”

อู๋เป่ยตกใจอย่างมาก : “หายนะแห่งยุคสมัยก็ไม่สามารถทำลายมันได้เหรอ”

โจวอวิ๋นเซิน : “ใช่แล้ว ดังนั้นผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา ต่อมา ผมตรวจสอบตำราโบราณ ค่อยรู้ประวัติความเป็นมาของมัน หินก้อนนี้จะต้องเป็นสุดยอดผู้แข็งแกร่งมากจากยุคสมัยหนึ่ง บีบอัดเจตนารมณ์และพลังของตัวเองเข้าไปจนถึงขีตจำกัด สุดท้ายกลายเป็นก้อนหินก้อนนี้”

อู๋เป่ย : “หมายความว่า ข้างในของหินก้อนนั้น ปิดผนึกสุดยอดผู้แข็งแกร่งเอาไว้เหรอ”

โจวอวิ๋นเซินพยักหน้า : “ใช่แน่นอน เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด ผมเพียงแค่บอกให้กับเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมในตอนนั้น ฮวาชิง”

อู๋เป่ย : “ฮวาชิงเอามันไปทำอะไร ปล่อยผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างในออกมาเหรอ”

โจวอวิ๋นเซินส่ายหน้า : “ไม่ใช่แน่นอน เขามีความทะเยอทะยาน เขาต้องการขัดเกลาหินประหลาด ดึงพลังของสุดยอดผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างในออกมา”

อู๋เป่ย : “เรื่องนี้ นอกจากพวกนายแล้ว ไม่มีคนที่สามรู้แล้วเหรอ”

โจวอวิ๋นเซินถอนหายใจ : “ไม่มี นอกจากพวกเราแล้ว คุณเป็นคนที่สามที่รู้เรื่องนี้ กระทั่ง ภรรยาของผมในตอนนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”

อู๋เป่ย : “พูดถึงภรรยาของนาย เธอติดตามฮวาชิงในภายหลังเหรอ”

โจวอวิ๋นเซิน : “ไม่ผิด ก่อนที่ผมจะตายค่อยรู้ว่า เกรงว่าภรรยาของผมก็ถูกจัดให้โดยฮวาชิง เขาจงใจให้เธอเข้าใกล้ผมเพื่อสอบถามข่าวคราว”

อู๋เป่ยพูดอย่างประหลาดใจ : “คุณเป็นแค่ลูกศิษย์ผู้สืบทอดที่แท้จริงคนหนึ่ง มีอะไรให้ศิษย์ชั้นสูงมาสอดแนมด้วยเหรอ”

โจวอวิ๋นเซินพูด : “พลังยุทธ์ของผมสู้เขาไม่ได้แน่นอน คุณสมบัติก็ไม่ดีเท่าเขา แต่ผมเป็นคนเดียวในเทียนเต้าเหมินที่ศึกษาประวัติศาสตร์ในยุคนั้น ความรู้ที่เกี่ยวข้องที่ผมครอบครอง ก็คือสิ่งที่เขาต้องการ”

อู๋เป่ย : “เหตุใดเขาจึงต้องการความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ในยุคนั้น”

โจวอวิ๋นเซิน : “เพราะว่าเขาฝึกฝนวิชาประหลาดที่ไม่ได้รับความนิยมอย่างหนึ่ง วิชาเทพยุคแห่งสวรรค์ พลังของวิชานี้น่ากลัวอย่างมาก แต่มีอุปสรรคใหญ่ประการหนึ่งเมื่อทำการฝึกฝน นั่นก็คือจะต้องซึมซับวิชาการต่อสู้ของแต่ละยุคอยู่เสมอ และสิ่งนี้ เขาต้องการคนที่มีความรู้ที่เกี่ยวข้องอย่างผมเพื่อช่วยเหลือเขา นี่คือเหตุผลว่าทำไม เหตุผลที่ผมซึ่งเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดที่แท้จริงมาเป็นเพื่อนกับลูกศิษย์ชั้นสูง!”