ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1383

อู๋เอ้าซวงและมู่หรงซือซือพาอู๋เป่ยไปที่หน้าประตูทอง มีแสงเซียนสามสีอยู่ที่หน้าประตูทอง หากเอื้อมมือไปแตะมันจะถูกผลักออกด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

อู๋เอ้าซวงกล่าว "แสงเซียนนี้มันร้ายกาจมาก เมื่อก่อนพลังยุทธ์ของฉันยังอยู่ในระดับต่ำแต่ยังแตะประตูได้ แต่ตอนนี้เมื่อฉันเอื้อมมือไปแตะฉันก็ถูกผลักออก รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เลย"

อู๋เป่ยมองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ประตูนี้ใช้เพื่อคัดกรองคุณสมบัติ หากคุณสมบัติไม่ผ่านมันจะไม่ยอมให้เข้าไปอย่างแน่นอน และยิ่งระดับพลังยุทธ์สูงเท่าไหร่ เงื่อนไขก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น"

อู๋เอ้าซวงค่อนข้างไม่พอใจ "คุณสมบัติของฉันไม่ผ่านเหรอ ล้อเล่นกันเล่นใช่ไหมเนี่ย"

อู๋เป่ย "เธออย่าไม่พอใจสิ ถ้าไม่เชื่อก็ดูฉัน"

ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือออกไปแตะที่ประตูและแสงเซียนก็สั่นโจมตีเขา เขาเป็นคนที่เชี่ยวชาญพลังเซียน พลังเซียนจึงสั่นสะเทือน เขาต่อต้านการโจมตีพลังเซียนได้ และใช้มือของเขาแตะไปที่ประตูได้อย่างง่ายดาย

พลังทะลุทะลวงผ่านประตูใหญ่ ไม่ทันไรเขาก็รู้โครงสร้างของประตูได้ในทันทีด้วยฝ่ามือคู่นั้น แล้วประตูสีทองก็เปิดออกช้าๆ

เมื่อประตูเปิดออก เผยให้เห็นพระราชวังใต้ดินอันแสนงดงาม

ดวงตาของอู๋เอ้าซวงเป็นประกาย "เรารวยแล้ว!" เธอเป็นคนแรกที่รีบพุ่งเข้าไป

มู่หรงซือซือก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน แล้วก็เดินตามเข้าไป

อู๋เป่ยยิ้มเล็กน้อยแล้วก็เดินเข้าไปช้าๆ จากนั้นก็สังเกตสถานการณ์ทั่วทั้งพระราชวัง

พวกเขาสามคนสำรวจข้างในได้รอบนึงแล้วอู๋เป่ยก็รู้ที่มาของถ้ำแห่งนี้ มันเป็นถ้ำของเซียนผู้เที่ยงแท้ในสมัยราชวงศ์เซี่ย เขาถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมเพราะเขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ของราชวงศ์เซี่ย

อู๋เป่ยไม่ได้สนใจในสิ่งของที่เขาทิ้งไว้ ในขณะที่เขากำลังจะออกไป หนูนักล่าสมบัติก็กระโดดออกมาตรงหน้าแล้วส่งเสียง

ในใจอู๋เป่ยสั่นไหวจึงถามว่า "มีสมบัติอย่างนั้นเหรอ?"

หนูนักล่าสมบัติพยักหน้า

จากนั้นอู๋เป่ยก็ทำตามคำแนะนำของเขาและมาถึงหน้าแท่นหยก มีอาวุธหลากหลายชิ้นวางอยู่บนแท่นหยก แม้ว่ามันจะเป็นอาวุธเซียนผู้เที่ยงแท้แต่มันไม่ได้น่าดึงดูดสำหรับเขาเลย

จากนั้น อู๋เป่ยก็หยิบอาวุธเวทย์มนตร์ออกไปและจ้องไปที่แท่นหยกที่มีความสูงกว่าหนึ่งเมตร เขาเบิกตาวิเศษและพบว่ามีกล่องหยกสี่เหลี่ยมซ่อนอยู่ใต้แท่นหยก

เขาโบกมือจากนั้นแท่นหยกก็กลายเป็นฝุ่น แล้วกล่องหยกก็ลอยมาอยู่ในมือของเขา เมื่อเปิดกล่องหยกออกมาดูข้างในมีลูกปัดที่มีอักษรรูนลึกลับ12 ตัวอยู่บนพื้นผิวของลูกปัด

การใช้อักษรรูนเหล่านี้คือการผนึกลมหายใจของลูกปัดไว้ มีอะไรอยู่ในนี้กันนะ?

เขายิ้มเล็กน้อยและพูดกับหญิงสาวทั้งสอง "พี่ซวง ลูกปัดนี้ฉันขอ ส่วนที่เหลือให้เป็นของพวกเธอเลย"

อู๋เอ้าซวงโบกมือ "เอาไปเถอะ นายเลือกอะไรก็ได้ที่ต้องการ"

ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋เป่ยที่เปิดประตูได้ พี่น้องสองคนนนี้ก็คงจะไม่ได้อะไรสักอย่างเลย ดังนั้นอู๋เป่ยจึงมีเครดิตมากที่สุด

อู๋เป่ยมีสิ่งที่ต้องทำต่อ หลังจากอยู่ได้สักพักเขาก็ทิ้งยาศักดิ์สิทธิ์สามวิเศษไว้สองเม็ดแล้วพูดว่า "ฉันอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ฉันจะกลับมาหาพวกเธออีกครั้งเมื่อฉันมีเวลา นี่คือยันต์หยกมีไว้เพื่อติดต่อ หากพวกเธอเจอปัญหาอะไรในอนาคตก็ติดต่อหาฉันได้"

อู๋เอ้าซวงรับยันต์หยกไว้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณสำหรับยาอายุวัฒนะ หากคุณมีเวลาเมื่อไหร่ก็มาเล่นที่เมืองกั่งนะ"

หลังจากออกจากจวนเซียนแล้ว อู๋เป่ยก็รีบตรงไปที่เกาะซิ่งหลง

ในดินแดนเซียนพยัคฆ์มังกร หลี่เย่าซือลูกชายของเหรินซานซานกับอู๋เป่ยกำลังขี่มังกรเจียวตัวน้อยและเล่นอยู่ในน้ำ เด็กน้อยกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเสี่ยวติงจะเพิ่งอายุเพียงหนึ่งเดือน แต่เขาก็สามารถวิ่งเล่นบนบกได้แล้ว และแม้แต่เหรินซานซานก็วิ่งตามเขาไม่ทัน ภายในไม่กี่วันที่ได้ลงสนาม เขาก็เริ่มทำตัวซุกซนและก่อความอลหม่านวุ่นวายในดินแดนเซียนพยัคฆ์มังกร

ในขณะที่กำลังสนุกสนาน หลี่เย่าซือก็รู้สึกว่ามีคนกำลังมองเขาอยู่ เขาจึงหันหน้าไปมองแล้วก็เห็นอู๋เป่ยกำลังยิ้มให้เขา

หลี่เย่าซือส่งเสียงเรียกม้าและทันทีที่เขาดึงสายบังเหียน มังกรขาวตัวน้อยก็รีบวิ่งเข้ามาหาอู๋เป่ย จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นสิบเมตรไปที่อ้อมออกของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยมองไปที่ชายชราแล้วถามว่า "คุณปู่มีไอเดียอะไรเหรอ?"

หลี่อวิ๋นโต้วกล่าว "ฉันค้นคว้าข้อมูลมาครึ่งปีแล้ว พบว่าผู้ใช้พลังยุทธ์ต้องการมีที่ปักหลัก ดังนั้นจึงทำอสังหาริมทรัพย์ได้ ทุกวันนี้ที่ดินทุกตารางนิ้วของร้านค้าในหลงจิงล้วนมีค่า แกรู้ไหมว่าร้านค้าราคาสูงสุดคือเท่าไหร่?”

อู๋เป่ยไม่ค่อยแน่ใจ จึงถามไปว่า "เท่าไหร่เหรอครับ?"

หลี่อวิ๋นโต้วตอบ "ร้านค้าขนาดหนึ่งพันตารางเมตรในทำเลที่ดีเยี่ยม มีมูลค่าประมาณหนึ่งพันล้านเหรียญสมบัติ"

ดวงตาของอู๋เป่ยเบิกกว้าง "หนึ่งพันล้านเหรียญสมบัติ? ถ้าอย่างนั้นหนึ่งตารางเมตรก็เทียบเท่ากับหนึ่งแสนเหรียญสมบัติงั้นเหรอ? นี่มันโคตรแพงเลยปู่!"

หากเป็นเงินยันต์หนึ่งพันล้านเขายังยอมรับได้ แต่นี่พันล้านเหรียญสมบัติ ล้อกันเล่นหรือไง?

หลี่อวิ๋นโต้วพูดต่อ "หกเดือนที่แล้วราคาเพียงแค่สิบห้าล้านเหรียญสมบัติเอง แกรู้ไหมว่าทำไม? เพราะแคว้นหลงกั๋วมีเสถียรภาพมากขึ้นเรื่อยๆ ไงล่ะและการควบคุมสิ่งต่างๆ ก็มีแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย ความมั่นคงย่อมนำมาซึ่งความเจริญรุ่งเรืองทางธุรกิจและเมื่อมีธุรกิจก็ต้องมีร้านค้า”

อู๋เป่ย "ลงมือตอนนี้ช้าไปหรือเปล่าครับ? เพราะยังไงราคามันก็แพงขึ้นแล้ว"

หลี่อวิ๋นโต้วส่ายมือ "แกใช้สายตาคนทั่วไปมองธุรกิจร้านค้าพวกนี้ไม่ได้ ร้านค้าเหล่านี้ขายยาอายุวัฒนะ ขายวิชายุทธ ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดราคาเท่าไหร่? วิชายุทธหนึ่งครั้งราคาเท่าไหร่? อาจเป็นหลายสิบล้านหรือหลายร้อยล้านเลย แพงหน่อยก็หลักหลายพันล้านก็เป็นไปได้ ยอดขายต่อปีของร้านก็มีมูลค่านับหมื่นล้านเหรียญสมบัติ ร้านค้าใหญ่ๆ หน่อยก็แตะล้านล้านกันเลย เมื่อคำนวณดูแล้วแกยังคิดว่าแพงอยู่ไหม?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "งั้นก็ดีครับ ถ้าปู่มีไอเดียล่ะก็ เราก็สามารถลงทุนได้บ้าง"

เขาหยิบถุงเงินออกมาแล้วพูดว่า "ข้างในมีอยู่หนึ่งแสนล้านเหรียญสมบัติ ปู่เอาไปลงทุนก่อนได้ครับ"

หลี่อวิ๋นโต้วยิ้มและพูดว่า "เงินก็ส่วนหนึ่ง เมื่อเราจะเปิดร้านเราจำเป็นต้องมีผู้สนับสนุน แกเป็นผู้ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามไม่ใช่เหรอ? ร้านนี้จะซื้อในชื่อของแก หลังจากซื้อแล้ว ปู่จะส่งคนไปดูแลแทนแก”

อู๋เป่ยคิดว่าสมเหตุสมผลแล้วจึงตอบไปว่า "ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปเลยไหมครับ?"

หลี่อวิ๋นโต้ว "แกไม่เข้าใจธุรกิจ พาหลี่เหมยไปด้วยและให้เธอเลือกร้านให้แก"

อู๋เป่ยตอบ "ได้ครับ ถ้างั้นผมเข้าไปเมืองหลวงก่อน!"