ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1484

ซูเฟยพยักหน้า ：“หลังจากที่จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เปิดโลกนี้ เขาก็นั่งสมาธิตายอย่างสงบในตำหนักจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์”

อู๋เป่ย ：“คนอย่างจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ นั่งสมาธิตายอย่างสงบเหรอ?”

ซูเฟย ：“ไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“ถ้ามีเวลาค่อยไปที่ตำหนักจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ ผมมาหาคุณเพื่อคุยธุระ”

ซูเฟยเชิญอู๋เป่ยไปที่ตำหนัก และมีลูกศิษย์มาเสิร์ฟน้ำชาให้เขา

อู๋เป่ย ：“ผมจำได้ว่าตอนที่คุณจากไป คุณพูดถึงศัตรูคนหนึ่ง บอกว่าศัตรูคนนั้นกำลังเข้าฌาน คุณจะฉวยโอกาสนี้แก้แค้นเขา เป็นยังไงบ้าง ได้แก้แค้นหรือยัง?”

ซูเฟยถอนหายใจเบาๆ ：“อีกแค่นิดเดียว ตอนที่ฉันไปถึง คนคนนั้นก็บรรลุแล้ว ตอนนี้พลังยุทธ์ของเขาอยู่ในระดับฮวงเซิ่ง”

อู๋เป่ย ：“ฮวงเซิ่ง? ระดับขั้นนี้ น่าจะไม่ต่างจากมรรคาจารย์มากนักใช่ไหม?”

ซูเฟย ：“อ่อนกว่ามรรคาจารย์ แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ซูเฟยก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า ：“อีกฝ่ายก็รู้ว่าฉันต้องการฆ่าเขา เขาน่าจะจัดการกับฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่”

อู๋เป่ย ：“คุณมีความแค้นอะไรกับเขา?”

ซูเฟยแสดงความเกลียดชัง ：“ในตอนนั้นพ่อของฉันเป็นฮวงตี้แห่งโลกดึกดำบรรพ์ และคนคนนี้คือคนรับใช้ของพ่อฉัน พ่อของฉันเชื่อใจเขามาก ครั้งหนึ่ง พ่อของฉันบรรลุขั้นอาณาจักรหวงเซิ่ง และไปถึงขั้นที่สำคัญที่สุด เขาฉวยโอกาสนี้ฆ่าพ่อของฉัน และแย่งเอาทักษะวิชายุทธ์และทรัพยากรทั้งหมดไป ด้วยทักษะวิชายุทธ์และทรัพยากร เขาก็ตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว และกลายเป็นฮวงเซิ่งในปัจจุบัน”

อู๋เป่ย ：“ความแค้นจากการฆ่าพ่อ ไม่อาจดีกันได้ ความแข็งแกร่งของบุคคลนี้อยู่เหนือกว่าคุณ ผมสามารถช่วยคุณได้”

ซูเฟยตกตะลึง ：“พระบุตรศักดิ์สิทธิ์จะช่วยฉันเหรอ?”

อู๋เป่ย ：“ผมคือพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ สามารถป้องกันไม่ใช้เขาทำร้ายคุณได้”

ซูเฟยส่ายหัว ：“ไม่จำเป็น ในเมื่อฉันกล้าอยู่ที่นี่ ก็ไม่กลัวว่าเขาจะมาฆ่าฉัน”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“ดูเหมือนคุณจะเตรียมตัวมาแล้ว?”

ซูเฟย ：“ฉันมีวิธีที่จะพินาศไปพร้อมกับเขา”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ：“ไม่จำเป็นต้องพินาศพร้อมกัน ผมช่วยคุณคิดหาหนทางดีกว่า”

เขาถามฮวง ：“ฉันสามารถฆ่าผู้บำเพ็ญแห่งโลกดึกดำบรรพ์ได้ไหม?”

ฮวงพูดว่า ：“ถ้ามีใครไม่เคารพพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ ท่านสามารถฆ่าเขาได้”

อู๋เป่ย ：“ถ้าอย่างงั้น ฉันต้องยั่วโมโหให้เขาโกรธก่อน”

ฮวง ：“ท่านไม่ต้องลงมือเอง ท่านสามารถเพิ่มพลังยุทธ์ของนางได้”

เป่ยตกตะลึง ：“ข้าสามารถเพิ่มพลังยุทธ์ของนางได้”

ฮวง ：“ท่านคือพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ และเป็นผู้มีโชคด้านพลังยุทธ์แห่งโลกดึกดำบรรพ์ สามารถให้การชี้แนะแก่นางได้”

เมื่อพูดจบ อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ถึง การรวมตัวกันของแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ปลายนิ้วของเขา ใจของเขาสั่นไหว และพูดกับซูเฟยว่า ：“ซูเฟย ถ้าเขาสามารถกลายเป็นฮวงเซิ่งได้ คุณก็ทำได้เช่นกัน”

ขณะที่พูด เขาก็แตะนิ้วลงบนหว่างคิ้วของซูเฟย ทันใดนั้น พลังในร่างกายของซูเฟยก็เกิดการเปลี่ยนแปลง จิตใจของเธอก็ชัดเจนมากขึ้นเช่นกัน

เธอทั้งประหลาดใจและดีใจ ：“ขอบคุณพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ ฉันจะรีบเข้าฌานทันที”

สถานที่ที่ซูเฟยเข้าฌานนั้นเป็นความลับมาก ไม่ใช่ที่แห่งนี้ อู๋เป่ยพูดว่า ：“เอาล่ะ เธอบรรลุให้ได้ก่อน ผมยังมีธุระ อีกไม่กี่วันค่อยกลับมาหาคุณ”

หลังจากกล่าวลาซูเฟย เขาก็เหลือบมองรายชื่อ และถามเกี่ยวกับตำแหน่งของสัตว์ร้ายที่อยู่บนนั้น ฮวงก็แจ้งให้เขาทราบถึงที่ตั้งของพวกเขาแต่ละคน

สัตว์ร้ายตัวแรกที่จะถูกฆ่า ชื่อว่า“กุ่ยเยี่ยน” เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมาก ชอบกินเด็กทารก จึงถูกเรียกว่าทานอิง

ถ้ำของกุ่ยเยี่ยนตั้งอยู่ในภูเขาที่แห้งแล้ง มีภูเขาในหุบเขาที่แห้งแล้ง ในหุบเขานี้เต็มไปด้วยกระดูกของเด็กทารก เมื่อมองดูคร่าวๆ เด็กทารกที่ถูกสัตว์ร้ายตัวนี้กินเข้าไป มีอย่างน้อยหนึ่งแสนคน！

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ ：“ข้าขอเตือน พวกเจ้ารีบไปซะ ข้าไม่อยากฆ่าคน”

ผู้บำเพ็ญมารคนหนึ่งหัวเราะ ：“มาถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังกล้าแกล้งแสดงต่อหน้าพวกเราอีก กินกรงเล็บของข้าก่อน！”

ทันใดนั้นผู้บำเพ็ญมารก็กลายร่างเป็นเสือดาว ลำตัวยาวหนึ่งร้อยเมตร แล้วก็พุ่งเข้ามาหาเขาทันที ร่างแท้ของอู๋เป่ยยื่นมือขนาดใหญ่ออกมา และตบเข้าที่หัวของเสือดาว

“เปรี๊ยะ！”

เสือดาวที่มีร่างกายแข็งแรงตัวนี้ ถูกฝ่ามือทุบหัวจนแตก พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็เข้าไปในร่างกายของมัน ทำให้ร่างและจิตวิญญาณของมันถูกทำลาย！

เมื่อเห็นเช่นนี้ เก้าคนที่เหลือก็ตกตะลึง เป็นไปได้ยังไง！

อู๋เป่ยพูดว่า ：“เมื่อกี้ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้ว แต่พวกเจ้าไม่รักษามันไว้ ตอนนี้ ไปตายซะเถอะ！”

แสงดาบพุ่งออกมา เวียนว่ายเป็นวงกลมราวกับสายฟ้า จากนั้นร่างของทั้งเก้าคนก็กลายเป็นหมอกสีเลือด และตายสนิท

หลังจากฆ่าคน อู๋เป่ยก็หยิบสิ่งของที่ทั้งสิบคนซ่อนไว้ออกมา ในนั้นมีลูกพีชโดนัทสี่ลูก หินสวรรค์หกชิ้น และแน่นอนว่ามีทรัพยากรอื่นๆด้วย

หลังจากเก็บรวบรวมสิ่งของแล้ว เขาก็เหาะไปที่ทางเข้าถ้ำ ทันทีที่เขาหยุดลงบนพื้น สัตว์ประหลาดที่มีขนสีดำก็พุ่งออกมาจากข้างในถ้ำ ร่างของมันยาวสิบกว่าเมตร และมีกรงเล็บที่แหลมคมมาก

มันดุร้ายมาก เมื่อเห็นอู๋เป่ยมันก็อยากจะตะครุบ แต่วินาทีต่อมา จู่ๆมันก็ล้มลงบนพื้น และตัวสั่นด้วยความกลัว

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า ：“เจ้ากินเด็กทารกที่ไร้เดียงสาไปมากมาย วันนี้ข้าสั่งให้เจ้าฆ่าตัวตาย มันก็ยุติธรรมแล้ว！”

ดูเหมือนว่าสัตว์ประหลาดจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กรงเล็บของมันแทงเข้าไปที่หัวของมันอย่างแรง จากนั้นก็ได้ยินเสียงอู้อี้ ร่างของมันก็ล้มลง และนอนตายอยู่บนพื้น

เมื่อเห็นว่าสัตว์ประหลาดได้ฆ่าตัวตายแล้ว อู๋เป่ยก็ถอนหายใจเบาๆ เขาถามฮวงว่า ：“เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ที่สัตว์ประหลาดในโลกดึกดำบรรพ์ล้วนฟังคำสั่งของข้า?”

ฮวง ：“ไม่ใช่แน่นอน ระดับพลังยุทธ์ของสัตว์ร้ายตัวนี้ต่ำ หากระดับพลังยุทธ์สูง มันก็จะต่อต้าน ท่านต้องลงมือฆ่ามันเอง”

อู๋เป่ย ：“อืม ไปหาสัตว์ร้ายตัวที่สองกันเถอะ！”