ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1494

อู๋เป่ยรู้สึกประทับใจอย่างมากกับชื่อตงฟางหวู่จิ เนื่องจากเขาเป็นศัตรูที่สังหารผู้อาวุโสเจี้ยนและครอบครัวของเขา!

เขายังคงท่าที่ที่สงบและพูดว่า "พวกเขาคลายความคับของใจกันได้ยังไง"

เสิ่นกงหนานซิงยิ้มอย่างขมขื่น "พูดไปก็น่าขำสิ้นดี ตงฟางหวู่จิตกหลุมรักภรรยาของหวู่เฉียนหยางเพราะภรรยาของเขาเป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงในตงเทียนเซินทู่ ดังนั้นตงฟางหวู่จิจึงใช้ประโยชน์จากหวู่เฉียนหยาง เมื่อหวู่เฉียนหยางไม่อยู่บ้านเขาก็ไปแล้วไปนอนกับภรรยาของหวู่เฉียนหยาง ในเวลานั้นภรรยาของหวู่เฉียนหยางเธอตั้งท้องและทนไม่ได้กับความอัปยศอดสู จากนั้นเธอจึงฆ่าตัวตายหลังจากบอกหวู่เฉียนหยาง”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "ตงฟางหวู่จิคนนี้ชั่วช้าไม่มีศีลธรรมจริงๆ ! "

เสิ่นกงหนานซิง “ฮึ ใครให้เขามีพ่อที่ดีอย่างนั้นล่ะ?”

อู๋เป่ยกล่าว "บรรพบุรุษตงเทียนก็เป็นเต้าจวินไม่ใช่เหรอ"

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "แม้ว่าบรรพบุรุษของตงเทียนจะเป็นเต้าจวิน แต่เขาก็ได้รับอาวุธเวทมนตร์ที่ทรงพลังมากซึ่งสามารถสังหารบรรพบุรุษตงเทียนได้ ดังนั้นตงเทียนเซินทู่หลายคนในต้าหลัวจึงเคารพเขา"

อู๋เป่ยกล่าว "แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อไป ตงฟางหวู่จินอนกับภรรยาของหวู่เฉียนหยางและยังทำร้ายเขาด้วยเหรอ? "

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "ตงฟางหวู่จิอาจคิดว่าหวู่เฉียนหยางจะมาคุกคามเขาได้หากเขาแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงหาคนที่ใช้กลอุบายเพื่อป้องกันไม่ให้หวู่เฉียนหยางทะลุทะลวงได้ อนิจจาเทียนเจียวที่มีอนาคตอันสดใสต้องลงเอยด้วยการเป็นผู้อำนวยการในอาคารจูเชว่"

อู๋เป่ยกล่าว "ดูเหมือนว่าตงเทียนเซินทู่จะเกิดความโกลาหลขึ้น"

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "ไม่ต้องพูดถึงหวู่เฉียนหยาง สามตระกูลสุดยอดของเราใครบ้างที่ไม่เคยโกรธตงฟางหวู่จิ? เมื่อปีที่แล้วตงฟางหวู่จิได้ครอบครองทรัพย์สินแร่ของตระกูลเสิ่นกงของฉัน เพื่อที่จะพัฒนาแหล่งแร่เหล่านั้น เราทำการลงทุนไปเยอะมาก แต่สุดท้ายก็เป็นเขาที่ได้เปรียบ”

อู๋เป่ยตอบ "ฉันได้ยินมาว่าตงเทียนเซินทู่เพิ่งได้สำรวจพื้นที่เล็กๆ เท่านั้น ยังมีพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาอีกเหรอ? "

เสิ่นกงหนานซิงพยักหน้า "ถูกต้อง ดังนั้นแล้วยังมีอนาคตที่ค่อนข้างสดใสในตงเทียนเซินทู่รออยู่"

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน จู่ๆก็มีเสียงคำรามดังมาจากด้านหลัง เสียงสั่นสะเทือนลั่นฟ้าและมีรัศมีอันน่าสะพรึงกลัว

อู๋เป่ยถามขึ้น "เสียงคำรามของใครกัน? "

เสิ่นกงหนานซิงถอนหายใจเบาๆ "พี่ชายคนโตของฉันเอง"

อู๋เป่ยกล่าว "พี่น้องของคุณเป็นอะไรไปแล้วล่ะ?"

เสิ่นกงหนานซิงยิ้มอย่างขมขื่น "คุณสมบัติของพี่ชายคนโตของฉันดีกว่าฉัน แต่เมื่อยี่สิบปีก่อนเขาและพี่สะใภ้ออกไปเที่ยวกัน จากนั้นเมื่อกลับมาเขาก็เป็นบ้าแล้วก็ฆ่าทุกคนที่เห็น ท้ายที่สุด พ่อของฉันต้องขังเขาเอาไว้ หลายปีที่ผ่านมานี้เราไปหาเซียนหมอมามากมายเพื่อรับการวินิจฉัยและการรักษา แต่พวกเขาไม่สามารถรักษาเขาได้เลย”

อู๋เป่ยถามต่อ "ทำไมเขาถึงเป็นบ้าหลังจากออกไปข้างนอกล่ะ? แล้วพี่สะใภ้ของคุณล่ะอยู่ที่ไหน? "

เสิ่นกงหนานซิงตอบ "สิ่งที่แปลกก็คือพี่สะใภ้ของฉันก็หายไปด้วย ตระกูลเสิ่นกงกำลังสืบเรื่องนี้อยู่แต่ก็ไม่พบอะไรเลย"

อู๋เป่ยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันพอจะมีทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง ให้ฉันพบได้ไหม"

ดวงตาของเสิ่นกงหนานซิงลุกวาวขึ้น "จริงเหรอ? ขอบคุณมากนะสหายหลี่ โปรดตามฉันมา! "

อู๋เป่ยตามเสิ่นกงหนานซิงไปที่ลานอีกแห่ง เมื่อเขาเข้าใกล้มากขึ้นก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากสนามหญ้าเป็นครั้งคราว

เมื่อเปิดประตูลานบ้านออกไป ก็พบห้องที่ทำจากทองสัมฤทธิ์อยู่ข้างในห้อง มีจารึกศักดิ์สิทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนถูกจารึกไว้บนพื้นผิวของบ้านก่อกันเป็นรูปแบบการปราบปรามบางอย่างอยู่

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "พี่หลี่ พี่ชายคนโตของฉันอยู่ข้างใน เป็นเพราะเขาบ้าเขาจึงทำร้ายทุกคนที่เขาเห็น อีกทั้งเขายังแข็งแกร่งมากอีกด้วย คุณต้องระวังตัวไว้นะ"

อู๋เป่ยตอบ "อืม เข้าใจแล้ว"

เขาหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูทองสัมฤทธิ์ ทันทีที่ประตูเปิดออกก็มีเสียงคำรามดังออกมา อู๋เป่ยมองดูใกล้ๆ แล้วเห็นว่าชายคนหนึ่งถูกมัดไว้กับเสาทองสัมฤทธิ์ด้วยโซ่หลายร้อยเส้น ทุกครั้งที่เขาขยับ อักษรรูนบนโซ่และเสาทองสัมฤทธิ์จะเปล่งแสงออกมาจากนั้นเขาก็จะถูกมัดให้แน่น เพราะเขาไม่สามารถขัดขืนมันได้เขาจึงหงุดหงิดมากและเปล่งเสียงคำรามอยู่บ่อยครั้ง

อู๋เป่ยเดินไปที่เสาทองสัมฤทธิ์และสังเกตชายคนนั้น รูปร่างหน้าตาของชายคนนี้คล้ายกับของเสิ่นกงหนานซิงเขาทั้งสูงและกล้าหาญ แต่ในเวลานี้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเกรี้ยวโกรธ

เสิ่นกงหนานซิงถามขึ้น "สหายหลี่ แบบนี้พอรักษาให้หายขาดได้ไหม? "

อู๋เป่ยกล่าว "สหายหลิงได้รับการกระตุ้นมากทีเดียว บวกกับพลังงานศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้รับความเสียหาย นำไปสู่ความวิกลจริต ขอฉันลองดูก่อน"

เสิ่นกงหนานซิงร้องไห้ "พี่ชาย! เธอเป็นพี่สะใภ้ผม และผมไม่สามารถปล่อยให้เธอตายเปล่าๆ ได้! แม้ว่าจะแลกด้วยชีวิตฉันก็จะฆ่าตงฟางเหอ! "

เสิ่นกงหนานซิงส่ายหัว "เรื่องนี้ต้องค่อยๆ คิด หากแกรีบเร่งในตอนนี้ ทำอะไรก็จะไม่สำเร็จเลย! "

อู๋เป่ยยังกล่าวต่ออีกว่า "สหายเสิ่นกง ผู้ที่มีอุดมการณ์อันสูงส่งไม่จำเป็นต้องใจร้อนในการหาทางแก้แค้นหรอห"

เสิ่นกงหนานซิงค่อยๆ สงบลงและพูดว่า "สิ่งที่สหายหลี่พูดมานั้นล้วนเป็นความจริง พี่ใหญ่ พวกเราไปหาพ่อกันเถอะ! "

นี่เป็นเรื่องครอบครัวของตระกูลเสิ่น อู๋เป่ยจึงก้าวก่ายอะไรไม่ได้มากนัก ได้แต่พูดว่า "สหายเสิ่นกง งั้นวันนี้ฉันจะไม่รบกวนพวกคุณแล้วกัน ไว้จะมาเยี่ยมอีกวันหลัง"

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "สหายหลี่ โปรดอย่าเพิ่งไป รอฉันที่ลานบ้านสักพักก่อน เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา"

อู๋เป่ยตอบ "แบบนั้นก็ได้"

สหายทั้งสองคนออกไปทันที ส่วนอู๋เป่ยก็กลับไปที่ลานเล็กๆ เพื่อรอพวกเขา ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาชายสามคนผลักประตูเข้ามา นอกจากเสิ่นกงหนานซิงและเสิ่นกงเหิงแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนอีกคนที่มีกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดา พลังยุทธ์ของเขาได้ไปถึงจุดสูงสุดของเซียนผู้เที่ยงแท้แล้ว

เขาโค้งคำนับอู๋เป่ยตามมารยาทแล้วกล่าว "ฉันเสิ่นกงบู้สวิน ขอบคุณคุณชายมากที่ช่วยชีวิตลูกชายของฉัน! "

อู๋เป่ยรีบตอบกลับด้วยความสุภาพ "ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับผู้อาวุโส"

เสิ่นกงหนานซิงกล่าว "สหายหลี่ นี่คือพ่อของฉัน พ่อของฉันได้ยินว่าสหายหลี่รักษาพี่ชายคนโตของฉันและเขาก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก จึงต้องมาแสดงความขอบคุณด้วยตัวเอง! "

เสิ่นกงบู้สวินกล่าว "ฉันได้ยินจากหนานซิงว่าคุณชายเป็นศิษย์ของตำหนักฮุนเทียน? เป็นไปได้ไหมว่าอาจารย์คือฮุนเทียนเต้าจวิน?"

อู๋เป่ยตอบ "ฮุนเทียนไม่ใช่อาจารย์ของฉัน เขาคือพี่น้องของฉัน"

พ่อลูกทั้งสามมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา พี่น้องเหรอ?