ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1509

ฉือจงจวิน: "สายฟ้าผู่ฮัวเทียนจุนดูดซับพลังงานสายฟ้า 9 ชนิด เพราะงั้นก็เลยเรียกว่าสายฟ้าผู่ฮัวเทียนจุน แน่นอน ว่ามีบางคนที่สามารถดูดซับพลังงานสายฟ้า 3 ชนิดหรือ 5 ชนิดได้ พวกเขาจะถูกเรียกว่าสามสายฟ้า ห้าสายฟ้า ยกตัวอย่างเช่น เทียนจุนห้าสายฟ้า เซียนจุนสามสายฟ้า เป็นต้น”

โจวหยวนทง: "พี่ใหญ่ ดูจากคุณสมบัติของน้องสามแล้ว จะต้องเป็นคนดังในแดนเซียนเก้าสายฟ้าอย่างแน่นอน ให้เพื่อนของพี่ดูแลน้องสามดี ๆ ด้วยล่ะ"

ฉือจงจวิน: "ไม่มีปัญหา น้องสาม นายต้องเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวเอง ทางที่ดีให้เด็กลงมาหน่อยสัก 17-18 ปี"

อู๋เป่ยเก่งด้านการแปลงกาย เพียงแวบเดียวเขาก็กลายเป็นชายหนุ่มอายุ 17-18 ปีที่มีหน้าตาหล่อเหลาและรูปร่างไม่ธรรมดา

ฉือจงจวิน: "น้องสาม หล่อเกินไปก็ไม่ดี ให้มันธรรมดา ๆ มากกว่านี้"

อู๋เป่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาของเขา ตอนนี้เขากลายเป็นชายหนุ่มที่ดูธรรมดามาก ดูไปดูมาเหมือนคนที่ดูเซ่อซ่าอยู่หน่อย ๆ

ฉือจงจวินปรบมือฉาดหนึ่ง: "เยี่ยมไปเลย แบบนี้แหละดี จะได้ทำให้คนอื่นไม่รู้สึกระแวง"

อู๋เป่ย: "พี่ใหญ่ ผมจะชื่ออะไรดี?"

ฉือจงจวิน: "แล้วแต่เลย เลือกมาสักอัน"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "ถ้าอย่างนั้น ชื่อจางเสี่ยวเป่ยละกัน"

จางเสี่ยวเป่ยเป็นนามแฝงที่เขาใช้ตอนที่เข้าสำนักดาบเทียนตี้ พอให้เขามาหยิบใช้ได้พอดี

ฉือจงจวิน: "อืม จางเสี่ยวเป่ย ดีเหมือนกัน"

พี่น้องทั้งสามพูดคุยกันเกี่ยวกับรายละเอียดต่าง ๆ จากนั้นฉือจงจวินก็พาอู๋เป่ยไปยังแดนเซียนเก้าสายฟ้า

ทั้งสองเหาะออกไปเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในจักรวาลอันไร้ขอบเขต พวกเขาเห็นโลกที่ปกคลุมไปด้วยสายฟ้าเก้าสี โลกนี้ให้ความรู้สึกที่ใหญ่กว่าแผ่นดินคุนหลุนมาก

ทั้งสองเข้าไปในพลังงานสายฟ้าโดยตรง จากนั้นก็ลงจอดอย่างรวดเร็ว และสุดท้ายก็ลงจอดจอดบนบนที่ราบขนาดใหญ่ ที่เท้าของพวกเขามีทุ่งหญ้าขนาดกว้างพร้อมหญ้าป่าสูงหลายเมตร

ทันทีที่ลงมาถึง อู๋เป่ย ก็รู้สึกว่าอากาศเต็มไปด้วยพลังงานสายฟ้า อีกทั้งพลังงานสายฟ้าพวกนี้ทำให้เขารู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก เพราะถึงยังไงเขาก็มีวิญญาณเหลยเตี้ยน เขาชอบสภาพแวดล้อมที่นี่มาก

เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "พี่ใหญ่ ที่นี่ไม่เลวเลย ผมน่าจะมาที่นี่ตั้งนานแล้ว"

ดวงตาของฉือจงจวินเป็นประกาย: "ดูท่าร่างกายของน้องสามจะเหมาะกับวิชาที่เกี่ยวกับพวกสายฟ้านะ! ไปเถอะ ฉันจะพาแกไปหาราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาด"

ฉือจงจวินใช้วิชาการหลบหนี ไม่นาน เขาก็มาถึงเมืองใหญ่ มีผู้คนมากมายอยู่ที่หน้าประตูเมือง ที่นั่นมีคนเข้าออกนับไม่ถ้วน

“น้องสาม นี่เป็นหนึ่งในเก้าเมืองหลักในแดนเซียนเก้าสายฟ้า เรียกว่าเมืองเซี่ยหวัง เป็นที่ที่ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดอาศัยอยู่”

ฉือจงจวินหยิบป้ายคำสั่งออกมาแล้วเหาะไปพร้อมกับอู๋เป่ย พวกเขามาถึงที่ประตูทางเข้าที่ใหญ่โตและเกรงขาม มีคนเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูรั้ว เมื่อพวกเขาเห็นป้ายคำสั่งในมือของฉือจงจวินพวกเขาก็รีบทักทาย: "ท่านเทียนจวิน! "

ฉือจงจวิน: "ฉันเป็นนายท่านของพวกแกและเป็นเพื่อนของราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาด นี่ไปแจ้งเขาด้วย"

“ครับ” คนหนึ่งรีบไปรายงาน

ไม่ถึง 1 นาทีก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น: "พี่ฉือ ลมอะไรพัดพี่มาที่นี่?"

จากนั้นร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้น ชายสวมชุดคลุมยาวสีชาด มีหนวดสีแดงผมสีแดง มีจมูกรูปสิงโตและมีปากที่กว้าง เขาเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม

ฉือจงจวินประสานมือกำหมัดแน่นแล้วพูดว่า "น้องหลิ่ว ไม่เจอกันนานเลย"

เขาคนนี้ก็คือราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาด เขายิ้มพลางพูดว่า “ รีบเข้ามานั่งในบ้านเถอะ"

ทั้งสองมาที่ห้องโถง ทุกคนก็นั่งกันแยกกันระหว่างแขกและเจ้าบ้าน ฉือจงจวินแนะนำอู๋เป่ยว่า: "นี่คือลูกของญาติฉัน เขาพัดพรากจากพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของเขาอยู่ในแดนเซียนเก้าสายฟ้า ช่วงนี้ฉันจะปิดตัวเพื่อฝึกซ้อม จึงอยากจะขอรบกวนน้องว่าพอจะให้เขามาอยู่ที่นี่สักพักได้หรือไม่”

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดยิ้มพลางพูดว่า: "ผมกับพี่เป็นสนิทกันมาก เรื่องแค่นี้ไม่ได้รบกวนอะไรเลยสักนิด ต่อให้เด็กคนนี้จะอยู่นานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร"

ฉือจงจวิน: "ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อที่จะตามหาพ่อแม่ที่พรากจากกัน"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดมองไปที่อู๋เป่ยแล้วถามว่า: "เจ้าหนู ชื่ออะไรล่ะ"

อู๋เป่ยยืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างซื่อ: "ตอบท่านผู้อาวุโส ผมแซ่จาง ชื่อเสี่ยวเป่ย ปีนี้ผมอายุสิบแปดปีแล้ว"

อู๋เป่ยลูบจมูก: "ถึงยังไงในบรรดาผู้หญิงที่ผมเคยเห็น ผมก็รู้สึกว่าพี่หลิ่วเหยียนสวยที่สุด"

ใบหน้าของหลิ่วเหยียนมีรอยยิ้ม: “คุณชายจางชมกันเกินไปแล้ว แล้วนายฝึกยุทธ์อยู่ที่ไหนล่ะ?"

อู๋เป่ย: "อยู่ที่สำนักเล็ก ๆ แต่ว่าต่อมาสำนักก็ถูกทำลายไปแล้ว วันนี้ผมไม่มีที่อยู่จึงได้ไปไปหาผู้อาวุโสฉือ"

หลิ่วเหยียน: "จากนี้ไป นายก็มาฝึกวรยุทธ์ที่บ้านฉันล่ะกัน แม้ว่าที่บ้านฉันจะไม่ได้มีวิชาที่เก่งกาจอะไรมาก แต่ก็แข็งแกร่งกว่าพวกสำนักเล็ก ๆ พวกนั้นแหละนะ"

อู๋เป่ยยิ้มพลางพูดว่า: "พี่หลิ่วเหยียนจากนี้ไปผมจะเรียกพี่ว่าพี่เหยียน ส่วนพี่ก็เรียกผมว่าเสี่ยวเป่ยเถอะ ไม่ต้องเรียกผมว่าคูณชายหรอก"

หลิ่วเหยียน: "อืม ก็ดีเหมือนกัน"

เธอพาอู๋เป่ยไปที่ลานบ้านแล้วพูดว่า "นี่คือที่ที่น้องชายฉันเคยอยู่ ตอนนี้เขาไม่อยู่บ้าน นายก็มาอยู่ที่นี่แล้วกัน"

อู๋เป่ยเห็นว่าสภาพแวดล้อมที่นี่ดี เขาจึงพยักหน้า: "ขอบคุณพี่เหยียนมาก"

หลิ่วเหยียน: "เสี่ยวเป่ย ถ้านายอยากได้อะไรก็บอกกับฉันแล้วกัน ฉันจะได้เอามาให้"

อู๋เป่ย: "อืม พี่เหยียน ผมได้ยอนมาว่า คนที่เก่งที่สุดในดินแดนเก้าสายฟ้าก็คือผู่ฮัวเทียนจุนเก้าสายฟ้าใช่ไหม?"

หลิ่วเหยียน: "ผู่ฮัวเทียนจุนเก้าสายฟ้าเก่งก็จริง แต่ก็ไม่ได้เก่งที่สุด ในดินแดนเก้าสายฟ้ายังมีอีกสองคนที่เก่งกว่า พวกเขาสามารถดูดซับสายฟ้าได้ถึง 9 ชนิด เจ้าสายฟ้าเก้าส่วนเป็นของพวกเขาไปแล้วสี่ส่วน ส่วนผู่ฮัวเทียนจุนเก้าสายฟ้าปกครองไปเพียงสามส่วน”

อู๋เป่ย: "พี่เหยียน หมายความว่ายิ่งดูดซับพลังงานสายฟ้าได้มากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้นงั้นเหรอ"

หลิ่วเหยียนยิ้มและพูดว่า: "แน่นอน พลังงานสายฟ้าเป็นแก่นแม้ในการเปลี่ยนแปลงสายฟ้า ดูดซับพลังงานสายฟ้าก็เหมือนกับการดูดซับแก่นแท้ของสายฟ้า ยิ่งดูดซับพลังงานสายฟ้าได้หลายประเภทก็จะทำให้ร่างกายและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์แข็งแกร่งมากขึ้น ”

เธอพูดต่อว่า: "ผู่ฮัวเทียนจุนเก้าสายฟ้าสามารถควบคุมเจ้าสายฟ้าเก้าส่วนได้ก็เพราะเขาสามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าได้ทั้งเก้าประเภท"

หลิ่วเหยียนพูดอยู่สักพัก ก่อนจะถามเขาว่า: "เสี่ยวเป่ย ให้ฉันพานายไปเดินเล่นไหม?"