ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1510

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไรหรอกพี่เหยียน เดี๋ยวไว้ผมว่าง ๆ ผมจะไปลองเดินเล่นเอง"

หลิ่วเหยียนพยักหน้า: "ก็ได้ มีเรื่องอะไรก็ลองบอกคนรับใช้เอาแล้วกัน แล้วเดี๋ยวคนรับใช้จะพานายมาหาฉันเอง"

หลังจากที่หลิ่วเหยียนจากไป อู๋เป่ยก็เดินเข้าไปในบ้านทันที จากนั้นเขาก็นั่งลงและรู้สึกถึงพลังงานสายฟ้าที่แผ่อยู่ในแดนเซียนเก้าสายฟ้า ทั้งโลกจะมีไอวิญญาณสายฟ้าอยู่ 9 ชนิด เวลามันปรากฏตัวแบบแยกกัน มันจะมีแสดงสีที่ไม่เหมือนกัน แบ่งออกเป็นสีม่วง สีน้ำเงินอมเขียว สีทอง สีดำ สีน้ำเงิน สีเหลืองอ่อน สีแดง สีเงินและสีส้ม

จริงๆแล้วพลังงานสายฟ้าก็คือไอวิญญาณ ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่อยู่ที่นั่นสามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าได้แค่ 1 ชนิดหรือไม่ก็ 2-3 ชนิด แต่อู๋เป่ยแตกต่างจากพวกเขา ทันทีที่เขาใช้วิชาหายใจ เขาก็จะสามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าทั้ง 9 ชนิด จากนั้นพลังสายฟ้าทั้งเก้าสีก็เข้าสู่ส่วนต่างๆ ของร่างกายของเขา

ไอวิญญาณสายฟ้าสีทองจะถูกดูดซับไปที่กระดูก ไอวิญญาณสายฟ้าสีฟ้าอมม่วงจะถูกดูดซับไปที่ไขกระดูกกับเลือด ไอวิญญาณสายฟ้าสีม่วงจะถูกดูดซับไปที่ตา ไอวิญญาณสายฟ้า สีน้ำเงินจะถูกดูดซับไปที่ผิวหนัง ไอวิญญาณสายฟ้าสีเหลืองอ่อนจะถูกดูดซับไปที่หูทั้งสองข้าง ส่วนสีเงิน สีส้ม สีดำและสีแดงจะเข้าสู่จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์และร่างที่แท้จริงของเขา

ร่างกายและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของเขาสามารถดูดซับวิญญาณสายฟ้าได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างที่ถูกดูดเข้ามาแทบจะไม่มีของเสียออกไป ยิ่งมันเข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งดูดซับมากเท่านั้น อีกทั้งยิ่งเขาดูดซับมามากเท่าไหร่ วิญญาณเหลยเตี้ยนของเขาก็ยิ่งแข็งแรง เนื้อตัวของเขาก็ยิ่งสบาย

หลังจากฝึกซ้อมได้ประมาณสองชั่วโมง คนใช้ก็เข้ามาบอกว่า "คุณชายจาง นายท่านถามหาท่าน"

อู๋เป่ยกลับมาที่ห้องโถงอีกครั้ง ฉือจงจวินยิ้มพลางพูดว่า: "เสี่ยวเป่ย ต่อจากนี้ไปอยู่ที่นี่ต้องตั้งใจฝึกให้ดีล่ะ อย่าดื้อกลับผู้อาวุโสหลิ่ว"

อู๋เป่ย: "ครับ"

ฉือจงจวิน: "น้องหลิ่ว งั้นฉันขอตัวลาล่ะ"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดออกไปส่งเขา อู๋เป่ยก็ตามเขาไปส่งด้วย ก่อนที่จะจากกันฉือจงจวินก็สั่งอะไรเขาเล็กน้อย ซึ่งอู๋เป่ยก็เอาแต่พูดว่าครับซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทันทีที่ฉือจงจวินจากไป ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดก็ยิ้มพลางพูดว่า: "คุณชายจาง พอใจที่พักไหม"

อู๋เป่ย: "ผมพอใจมากครับ ผู้อาวุโส ต่อไปนี้เรียกผมว่าเสี่ยวเป่ยเถอะ"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดพยักหน้า: "เอาสิ หากไม่มีคนนอก ก็เรียกฉันว่าลุงหลิ่วก็ได้"

อู๋เป่ย: "ครับ ลุงหลิ่ว"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดยิ้มพร้อมพยักหน้า เขาเอื้อมมือออกไปและตบไหล่ของอู๋เป่ย ทันทีที่เขาตบไหล่สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อ เขาถามขึ้นว่า "เสี่ยวเป่ย นายสามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าได้เหรอ"

อู๋เป่ยไม่รู้เลยว่า ผู้บำเพ็ญในแดนเซียนเก้าสายฟ้ามีน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่สามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าได้ ผู้บำเพ็ญที่สามารถดูดซับพลังงานสายฟ้าได้มากกว่าสองชนิดขึ้นไปยิ่งหายากขึ้นไปอีก เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในหมื่น!

อู๋เป่ย: "ผมรู้สึกว่าไอวิญญาณสายฟ้าค่อนข้างทำให้ผมสบายตัว ผมก็เลยลองดูดซับมันสักหน่อย"

ดวงตาของราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดเป็นประกาย เขาถามว่า: "แล้วนายดูดซับไปกี่ชนิด?"

อู๋เป่ย: "9 ชนิด"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดตกตะลึง ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะดัง "ฮ่า ๆ " เขาพูดว่า: "เป็นพระประสงค์ของพระเจ้า! ที่พี่ฉือส่งนายมาหาฉัน นายมาถูกที่แล้วจริงๆ!"

เขาจับมืออู๋เป่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ไป ไปหาที่คุยกัน"

กลับมาที่ห้องโถง ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดพูดว่า: "เสี่ยวเป่ย ฉันว่าฉันจะรับนายเป็นลูกศิษย์ของฉัน นายเต็มใจไหม?"

อู๋เป่ยเข้าใจ การเป็นศิษย์ของชายคนนี่ เป็นผลดีต่อแผนเขาอย่างมากเวลาที่เขาอยู่ในแดนเซียนเก้าสายฟ้า เขาพูดว่า "เสี่ยวเป่ยเต็มใจ"

ราชาสวรรค์สายฟ้าสีชาดมีความสุขมาก เขาพูดว่า: "ดี! ฉันชื่อหลิ่วเชียนสวิน นายเป็นศิษย์คนแรกของฉันและอาจจะเป็นศิษย์คนเดียวด้วย"

อู๋เป่ยกระพริบตาปริบ ๆ: "อาจารย์ ผมขอลองไปศึกษาศิลาจารึกสวรรค์นี่หน่อยได้ไหม?"

หลิ่วเชียนสวินเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "แน่นอนว่านายไปได้ แต่การไปดูศิลาจารึกสวรรค์มีความเสี่ยง คนที่ไปที่ศิลาจารึกสวรรค์ร้อยละเก้าสิบล้วนกลายเป็นคนบ้าหรือไม่ก็ปัญญาอ่อน ส่วนร้อยละสิบที่เหลือล้วนได้รับบาดแผลทางจิตใจที่รักษาไม่หาย”

อู๋เป่ยประหลาดใจ: "ท่านพูดแบบนี้ นั่นก็หมายความว่าไม่มีใครสามารถรอดไปได้เลยเหรอ?"

หลิ่วเชียนสวินถอนหายใจเบา ๆ: "ใช่แล้ว แม้แต่ชายคนที่แข็งแกร่งอย่างสายฟ้าผู่ฮัวเทียนจุนก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถฟื้นตัวได้เต็มที่จนถึงทุกวันนี้ อาการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่นั้นจะคงอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต "

เขาพูดว่า: "ดังนั้น ฉันหวังว่านายจะคิดทบทวนอย่างรอบคอบ แม้ว่านายจะมีความสามารถมาก แต่หากได้เจอกับศิลาจารึกสวรรค์เมื่อไหร่ นายอาจจะได้รับบาดแผลที่จะอยู่กับนายไปตลาดชีวิต จะได้กำไรหรือขาดทุน นายก็คิดให้ดีแล้วกัน"

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม: "หากศิษย์ไม่ได้ลอง ไปดูสักครั้ง มันคงจะติดค้างอยู่ในใจไปตลอดชีวิต"

หลิ่วเชียนสวินพยักหน้า: "ก็ได้ นายตัดสินใจเอาเองเถอะ"

ศิษย์และอาจารย์ทั้งสองคุยกันเป็นเวลาหลายชั่วโมง อู๋เป่ยยิ่งเข้าใจเกี่ยวกับแดนเซียนเก้าสายฟ้ามากขึ้น

ตกเย็น หลิ่วเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มเดิน หลิ่วเหยียนเป็นคนที่สวยมากและชายหนุ่มคนนั้นเองก็หล่อมากเช่นกัน เขาอายุประมาณยี่สิบปีและมีท่าทางที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ

หลิ่วเชียนสวินยิ้มพลางพูดว่า: "เสี่ยวเป่ย อาจารย์อยากจะแนะนำให้รู้กจักสักหน่อย นี่คือลูกสาวของฉันหลิ่วเหยียนและนี่ลูกชายของฉันหลิ่วกัง กังเอ๋อร์ เหยียนเอ๋อร์ นี่คือจางเสี่ยวเป่ย ศิษย์ใหม่ของพ่อ”

ทั้งหลิ่วเหยียนและหลิ่วกังต่างตกตะลึงเพราะพ่อของพวกเขาไม่รับลูกศิษย์เลย อีกทั้งพ่อพวกเขายังพูดเองว่า “ ถ้าจะให้รับลูกศิษย์ขอเลี้ยงหมาซะดีกว่า" ที่เขาพูดออกมาอย่างนั้นก็เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาเห็นลูกศิษย์มากมายที่หักหลังอาจารย์ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่ไว้ใจลูกศิษย์

หลิ่วกังอดไม่ได้ที่จะถาม: "พ่อ ทำไมพ่อถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ?"