ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1523

อู๋เป่ยผยักหน้า กล่าวว่า "เยวี่ยหวู่ ผมคิดว่าฮั่นซิงยอดเยี่ยมมาก คุณเรียกหล่อนมาแล้วผมจะพัฒนาคุณสมบัติของเธอตอนนี้ รอให้พลังยุทธ์ของเธอก้าวถึงระดับของคุณ คุณและผมก็จะออกไปจากที่นี่ทันที"

เยวี่ยหวู่คิดสักพักแล้วจึงพยักหน้าเบา ๆ : "ค่ะ เยวี่ยหวู่ฟังหลี่หลางทุกอย่าง"

ฮั่นซิงถูกเรียกตัวมา อู๋เป่ยเปิดใช้งานแก่นแท้ของจักรพรรดิผู้เที่ยงแท้อย่างโดยตรง บรรเทาร่างกายและพลังจิตวิญญาณของเธอ ด้วยความช่วยเหลือจากยาอายุวัฒนะ พลังยุทธ์ของเธอก็พัฒนาขึ้น

เดิมทีพลังยุทธิ์ของฮั่นซิงไม่ได้อ่อนแอ คุณสมบัติก็ดี ด้วยความช่วยเหลือของอู๋เป่ย เขาถูกชดเชยข้อบกพร่องจากการฝึกฝน เข้าสู่อาณาจักรราชาแห่งมนุษย์อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งพัฒนาถึงบทผู้แข็งแกร่ง

ในที่สุดอู๋เป่ยก็สอนเคล็ดวิชาเทียนตี้ซวนหวงที่สมบูรณ์แบบกับเธอ และฝึกฝนเธอต่อไป

ส่วนใหญ่แล้ว ฮั่นซิงจะฝึกฝนเองเพียงลำพัง ดังนนั้นอู่เป๋ยจึงถือโอกาสนี้ในการกลั่นยาอายุวัฒนะให้ชนเผ่าอั้นเยว่ ก่อนหน้านี้เขาเคยพัฒนายาอายุวัฒนะสามประเภท และตอนนี้ก็พยายามกลั่นมันอย่างเต็มที่ เขามีวัตถุดิบในมือเพียงพอแล้ว และทักษะในการปรุงยาของเขาก็พัฒนาขึ้นจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก ดังนั้นผลลัพธ์ที่กลั่นออกมาจึงดีกว่าเดิม

ชั่วพริบตาเดียว เขาก็อยู่ในชนเผ่าอั้นเยว่มานานกว่าสิบวันแล้ว ในช่วงเวลานี้ อาณาจักรราชาแห่งมนุษย์ของฮั่นซิงก็มั่นคงแล้ว การฝึกฝนก็มาถึงขั้นประตูมังกรแล้วเช่นกัน แม้ว่าจะอยู่แค่ขั้นประตูมังกร แต่ความแข็งเกร่งของฮั่วซิงก็เหนือกว่าราชินีอั้นเยว่ในตอนนี้ซะอีก

ต่อมา ก็เป็นการส่งมอบของเยวี่ยหวู่และฮั่นซิง และท้ายที่สุดแล้ว การปกครองชนเผ่าก็ไม่เพียงแต่ต้องการเพียงความแข็งแกร่งเท่านั้น ยังต้องใช้ประสบการณ์และสติปัญญาอีกด้วย ดังนั้นเยวี่ยหวู่จะอยู่สอนเธอไปอีกระยะหนึ่ง

อู๋เป่ยทำข้อตกลงกับเธอว่า หลังจากสามเดือน จะพาเธอออกจากป่า และเยวี่ยหวู่ก็ตกปากรับคำแล้ว

หลังจากที่กล่าวอำลากับชนเผ่าอั้นเยว่แล้ว เขาก็คิดแล้วคิดอีก แล้วตรงไปที่หลงจิง

จักรพรรดิแคว้นหลงกั๋วไปที่โลกแห่งเซียน สถานการณ์ของแคว้นหลงกั๋วตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวาย เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ที่วุ่นวายเช่นนี้ไม่ดีสำหรับเขา เขาจึงตัดสินใจไปที่หลงจิงเพื่อดูสถานการณ์

เมื่อเขามาถึงหลงจิง เขาไปพบโจวหยวนทงก่อน

หลายวันมานี้โจวหยวนทงฝึกตนสืบทอดแห่งยุคที่บ้าน เมื่ออู๋เป่ยมาถึง เขาก็มีความสุขมาก สั่งเรียกให้คนจัดเตรียมเหล้าและอาหาร

อู่เป่ย :"พี่ครับ ตอนนี้สถานการณ์แคว้นหลงกั๋วเป็นอย่างไรบ้าง?"

อู๋เป่ยส่ายศีรษะ :"วุ่นวายเป็นโจ๊กเลย!"

อู๋เป่ย :"หืม มีอะไรงั้นหรือ?"

โจวหยวนทง : "อำนาจในแต่ละส่วน ต่างก็ปะทะกัน มีคนอีกไม่น้อยที่สูญเสียชีวิตหรือถูกคุมขัว ใช่แล้วล่ะ น้องสาม ตำแหน่งผู้ฝึกสอนของแกถูกปลดแล้ว"

อู๋เป่ยไม่แปลกใจและกล่าวว่า : "ผมไม่ได้เป็นอุปราชอู๋อีกแล้ว จะทำหน้าที่ผู้ฝึกสอนหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว"

โจวหยวนทงผยักหน้า : "ที่ฉันจะบอกคือ น้องสาม แกมีอนาคตที่รุ่งโรจน์ แคว้นแห่งนี้ไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์สำหรับแก"

อู๋เป่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า : "ตอนนี้ผมไม่มีตำแหน่งแล้ว จากนี้สามารถมาดื่มเหล้ากับพี่ใหญ่ได้บ่อย ๆ แล้ว"

โจวหยวนทงหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" เสียงดัง : "ไม่เป็นผู้ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามก็ดีแล้ว แกมาเป็นผู้ฝึกสอนฝั่งฉันโดยเฉพาะได้เลย"

ทั้งสองแลกจอก ดื่มกันอย่างเต็มที่

ฟ้ามืดแล้ว โจวหยวนทงต้องการที่จะอยู่กับเขาอีกหนึ่งคืน แต่อู๋เป่ยคิดถึงภรรยาและลูก ๆ เขายืนกรานที่จะกลับบ้านให้ได้ ในตอนที่เขาก้าวเดินออกจากประตู ทหารสองกองก็วิ่งออกมาจากด้านข้าง คนที่อยู่ด้านหน้าตะโกนขึ้นว่า : "คุณคือผู้ฝึกสอนกองทัพต้องห้ามคนก่อน อู๋เป่ย? "

อู๋เป่ยมองไปมองกลุ่มด้านข้างแล้วกล่าวว่า : "ฉันเอง พวกนายเป็นใคร?"

คนนัั้นตะโกนอย่างเย็นชาว่า : "พวกเราคือทหารรักษาการณ์จิงหลง! ได้รับคำสั่งมาให้จับกุมคุณ!"

อู๋เป่ย : "จับกุมฉัน? ฉันไปก่อเรื่องอะไร?"

คนนั้นกล่าวอย่างเย็นชาว่า : "ก่อเรื่องอะไร ไปแล้วคุณจะรู้เอง จับกุมเขา!"

"ปล่อยมือซะ!"

โจวหยวนทงรีบพุ่งตัวออกมา กล่าวด้วยความโกรธว่า "พวกแกคนไหนที่กล้า?"

คนกลุ่มนี้มองไปที่โจวหยวนทงต่างก็หวาดกลัวมาก ก่อนห้านี้ที่รอจนเข้าจับกุมเอาตอนนี้ ก็เป็นเพราะว่าพวกเขาไม่กล้าที่จะบุกเข้าไปในคฤหาสน์โจว อันที่จริงแล้วท่านนี้ ก็เป็นคนของต้าเทียนจุน แม้แต่จักรพรรดิก็ยังต้องไว้หน้าเขาสองถึงสามส่วน

ฟังถึงตรงนี้ เขาก็รู้เหตุผลที่แท้จริงแล้วว่าเป็นเพราะอะไร: "ดูท่า ถึงแม้ว่าฉันจะอธิบายอะไรไป เขาก็คงจะไม่เชื่อสินะ"

ผู้คุมกล่าวว่า: "นายท่าน ท่านรีบหนีไปเถอะ คนที่ถูกจับกุม ไม่ตายก็กลายเป็นคนพิการ"

อู๋เป่ยถอนหายใจแล้วกล่าวว่า: "เรื่องนี้ เกรงว่าฉันจะต้องไปอธิบายกับองค์รัชทายาทให้ชัดเจน"

ผู้คุมทั้งหมดต่างก็งงงวย ไปหาองค์รัชทายาท? เขาบ้าไปแล้วงั้นหรือ?

ตอนนี้ องค์รักษ์จินอี้ที่เดินเข้ามา เห็นว่าอู๋เป่ยอยู่ด้านนอกห้องขัง พวกเขาก็อึ้ง พร้อมแสดงอาวุธและตะโกนว่า : "กลับเข้าไป!"

อู๋เป่ยกล่าว : "ฉันไม่ได้รับความเป็นธรรม ฉันจะไปอธิบายกับองค์รัชทายาทให้ชัดเจน"

คนพวกนี้ทั้งโกรธทั้งโมโห : "ไปพบองค์รัชทายาท? แกคิดว่าแกเป็นใครกัน? คนธรรมดาสามัญอยากแกอยากจะพบนายท่านยังยากเลย ไม่ต้องพูดถึงจะพบองค์รัชทายาท"

อู๋เป่ย : "ฉันไม่ได้รับความเป็นธรรม ฉันจะไปขอความเป็นธรรมกับองค์รัชทายาท"

"จับมันไว้!" หลายคนตะโกน ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับกุมอู๋เป่ย

แต่อู๋เป่ยมีพลังเยอะมาก แม้ว่าคนเหล่านี้จะจับแขนจับขอู๋เป่ยเอาไว้ แต่อู๋เป่ยก็ไม่ขยับแม้แต่นิด เขาเดินหน้าไปต่อ

คนที่อยู่ด้านหน้ารีบเปิดประตูห้องขัง แต่อู๋เป่ยก้าวชิดเข้ากับผนังทันที

"ตูม!"

เสียงดังกัมปนาถขึ้น อักษรที่แข็งแกร่งบนประตูคุกระเบิดอย่างกระทันหัน จากนั้นก็พังทลายลงมา อู๋เป่ยนำกลุ่มองค์องค์รักษ์จินอี้ออกจากคุกทันที

เมื่อถึงยังถนน เขาก็ขยายร่างให้ใหญ่ขึ้น กลายเป็นร่างยักษ์ที่สูงร้อยเมตร ก้าวไปยังราชสำนัก และกล่าวว่า: "ฉันไม่ได้รับความเป็นธรรม ฉันมาอธิบายเหตุผลกับองค์รัชทายาท!"