ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1596

จางจุนตามผู้รับผิดชอบมาถึงภูเขาลูกหนึ่ง บนเส้นทางคดเคี้ยวเล็กๆเส้นหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ เจ้าสำนักของสำนักไท่อีอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ

มาถึงยอดเขา เขามองเห็นบ้านอิฐเก่าหลังหนึ่ง มีชายชราคนหนึ่งอุ้มแมวดำตัวใหญ่อยู่หน้าบ้าน มีรอยยิ้มที่ใจดีห้อยอยู่บนใบหน้า

ผู้รับผิดชอบโค้งคำนับลึกๆหนึ่งที : “เจ้าสำนัก พาจางจุนมาถึงแล้ว”

เจ้าสำนักพยักหน้า : “นายถอยไปก่อน” ผู้รับผิดชอบโค้งคำนับหนึ่งที ค่อยถอยลงไป

จางจุนมองดูชายชราคนนี้ เขาก็คือเจ้าสำนักเหรอ

ชายชรามองมาหาเขา พูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันเป็นเจ้าสำนักของสำนักไท่อี หยางฉวนกู่”

จางจุนโค้งคำนับหนึ่งที : “เข้าพบเจ้าสำนัก”

ชายชรา : “หลายพันปีแล้ว นายเป็นฉัจฉริยะสุดยอดระดับหนึ่งเพียงคนเดียว นอกจากนี้ แสงที่นายปลดปล่อยออกมาเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์เก้าสี เป็นการบ่งบอกว่านายเป็นท่ามกลางอัจฉริยะสุดยอดระดับหนึ่ง เทียนเจียวที่มีคุณสมบัติสูงที่สุด นับตั้งแต่สำนักไท่อีของพวกเราก่อตั้งขึ้น อัจฉริยะที่ดีที่สุดสามารถปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้แค่เจ็ดแสง”

จางจุนตกใจอย่างมาก ทำไมคุณสมบัติของตัวเองถึงกลายเป็นดีขนาดนี้ หรือว่าเกี่ยวข้องกับการกลับชาติมาเกิดเหรอ

ชายชราพูดต่อ : “จางจุน ต่อจากนี้ไปนายก็คือศิษย์ขั้นเทียนเช่อ”

จางจุน : “มีเทียนเช่อด้วยเหรอ”

ชายชรา : “เหนือกว่าเป่าเช่อ ยังมีเทียนเช่อ การใช้ศิษย์ขั้นเทียนเช่อมีน้อยอย่างมาก ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้จัก อันที่จริงในยุคแรกๆ ของการก่อตั้งสำนัก มีหลายคนที่เป็นเทียนเช่อ”

เขาพูดอีกครั้ง : “เพียงแต่เพื่อปกป้องนาย ในเวลาเดียวกันนายก็เป็นศิษย์ขั้นเป่าเช่อเช่นกัน สถานะศิษย์ขั้นเทียนเช่อเก็บไว้เป็นความลับก่อน”

จางจุนเข้าใจเหตุผลที่เขาทำแบบนี้ เป็นเพราะกลัวว่ากองกำลังอื่นจะอิจฉา ทำร้ายอัจฉริยะอย่างเขา

หยางฉวนกู่ถามเขา : “นายรู้ประวัติความเป็นมาของสำนักไท่อีของพวกเราไหม”

จางจุนพูด : “เคยได้ยินมาบ้าง สำนักไท่อีเป็นกองกำลังฝึกฝนที่เก่าแก่ที่สุดในแดนเซียนแห่งนี้”

หยางฉวนกู่ : “สำนักไท่อี ก่อตั้งขึ้นโดยจักรพรรดิปราชญ์ไท่อี ประวัติศาสตร์ยาวนาน ดังนั้นเส้นทางการฝึกฝนของพวกเราจึงแตกต่างจากวิชาเซียนทั่วไป การเลื่อนขั้นนั้นยากอย่างมาก สิ่งนี้จึงทำให้ระดับขั้นของลูกศิษย์ในสำนักไท่อีไม่สูงเท่าไหร่ แม้ว่าจะมีไม่มาก แต่เพียงแค่ถือกำเนิดแค่คนสองคน ก็จะกลายเป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวในแดนเซียนอย่างแน่นอน”

จางจุน : “เจ้าสำนัก ผมต้องการทรัพยากรในการฝึกฝน สำนักไท่อีสามารถเติมเต็มได้ไหม” นี่เป็นสิ่งที่เขากังวลที่สุด

หยางฉวนกู่พูดด้วยรอยยิ้ม : “นายเป็นลูกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุด ไม่ว่านายจะใช้ทรัพยากรไปเท่าไรก็ตาม สำนักไท่อีล้วนแล้วจะสนับสนุนนาย”

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสคนหนึ่งปรากฏตัว ได้รับคำสั่งให้พาจางจุนขึ้นไปบนภูเขา ภูเขาลูกนี้ถูกผนึกไว้นับพันปีแล้ว เพราะว่ามันเป็นสถานที่ฝึกฝนของสุดยอดลูกศิษย์ระดับหนึ่ง เรียกว่ายอดเขาเทียนเฉียว

มาถึงยอดเขาเทียนเฉียว จางจุนปิดกั้นตัวเองและเริ่มฝึกฝนทันที บุกทะลวงสู่ระดับที่สูงกว่า

อู๋เป่ยกำลังสะลืมสะลือ แต่จู่ๆก็ตื่นขึ้น พบว่าถังจื่อยี่และหลี่เหมยล้วนแล้วกำลังเฝ้าอยู่ข้างกาย

ถังจื่อยี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก : “ซวินเป่ย ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว”

อู๋เป่ยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแออย่างมาก ความไม่ปล่อยวางของตัวเองถูกร่างอวตารหนึ่งพาไปแล้ว ทำให้เขาสูญเสียพลังสามสิบกว่าเปอร์เซ็นต์

“ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง” เขาพูด

ถังจื่อยี่ : “ซวินเป่ย นี่เป็นภัยพิบัติเหรอ”

อู๋เป่ย : “ภัยพิบัติความเที่ยงธรรม มีเพียงผู้เที่ยงแท้ถึงจะมี เห้อ ความไม่ปล่อยวางของผมเป็นการกลับไปแก้แค้นที่แดนเซียนนิรันดร์ของชาติที่แล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เป็นยังไง”

ถังจื่อยี่ : “ในเมื่อเป็นร่างอวตารของคุณ คุณรับรู้ไม่ได้เหรอ”

อู๋เป่ยยิ้มอย่างขมขื่น : “รับรู้ไม่ได้ ตอนนี้เขาเป็นร่างของตัวเองแล้ว ครอบครองความทรงจำของชาติที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่รู้การดำรงอยู่ของผม”

หลี่เหมยประหลาดใจอย่างมาก : “ซวินเป่ย ถ้าหากความไม่ปล่อยวางของชาติที่แล้วแก้แค้นสำเร็จแล้วล่ะ”

อู๋เป่ย : “แก้แค้นสำเร็จแล้ว ความไม่ปล่อยวางก็จะไม่มีตัวตนอีกต่อไป ระหว่างพวกเราจะสร้างการติดต่ออีกครั้ง ถึงเวลานั้น เขาจะเป็นร่างอวตารที่แข็งแกร่งที่สุดของผม”

หลังจากนั้นเขาถาม : “ผมหมดสติไปกี่วันแล้ว”

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา มาถึงข้างกายอวิ๋นซี ถาม : “อวิ๋นซี เกิดอะไรขึ้น”

อวิ๋นซี : “ทางทิศตะวันตกของลัทธิเซียนไท่ชิง มีค่ายทหารปีศาจปรากฏขึ้น ทหารปีศาจเหล่านี้กำลังโจมตีเมืองและปล้นที่ดิน ยึดพื้นที่มากมายแล้ว ทุกครั้งที่ยึดครองพื้นที่ ผู้หญิงในท้องถิ่นทั้งหมดจะถูกลักพาตัว ฉันส่งคนไปตรวจสอบ หลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงเหล่านั้นก็ตั้งท้อง หลังจากคลอดออกมากลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่มนุษย์และปีศาจ”

อู๋เป่ยเข้าใจทันที นี่เป็นวิธีที่ปีศาจใช้ในการสร้างเผ่าปีศาจ เขาพูด : “มีผมอยู่ ไม่ต้องห่วง”

เขามองไปทางผู้ชายคนนั้น พูด : “พาคนของแก ไสหัวไปสะ”

ผู้ชายหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

อู๋เป่ย : “เป็นแค่ปีศาจหมาป่าตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอ ยังจะมาปลอมตัวเป็นมนุษย์อีก ฉันอยู่นอกเมือง ล้วนแล้วได้กลิ่นหมาป่าติดตัวของแก”

ผู้ชายโกรธอย่างมาก : “รนหาที่ตาย!”

เขาคำรามหนึ่งที ใช้วิชาปีศาจ จู่ๆ หมาป่ายักษ์สามตัวที่มีสายฟ้าปรากฏตัวรอบๆอู๋เป่ย กระโจนเข้ามาฆ่าเขา

ในมือของอู๋เป่ยมีดาบสมบัติเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเล่ม แสงดาบสว่างหนึ่งที หัวหมาป่าทั้งสามตัวก็ถูกตัดหมดแล้ว หลังจากนั้นตัดผ่านความว่างเปล่าหนึ่งที ไหล่ซ้ายของชายคนนั้นก็ถูกตัด เลือดพุ่งออกมา

ผู้ชายตกใจอย่างมาก ส่งเสียงหมาป่าหอนออกมา กลายเป็นลมสีดำก้อนหนึ่ง หนีออกจากห้องโถงพร้อมกับผู้ติดตาม

อวิ๋นซีต้องการไล่ตาม แต่ถูกอู๋เป่ยดึงไว้ เขาพูด : “ไม่ต้องตาม พวกเขาหนีไม่รอดหรอก”

อวิ๋นซี : “ทหารหมาป่าเตรียมบุกเข้ามาในไม่ช้านี้ ค่ายกลสังหารที่พวกเขาสร้างขึ้น พลังดาบของฉันก็ทำลายไม่ได้”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “มนุษย์ปีศาจไม่กี่หมื่นเท่านั้น ผมจัดการพวกเขาเอง”

สมาชิกของตระกูลอวิ๋นก่อนหน้านี้คนนั้นพูดอย่างดูถูก : “นายมาจัดการเหรอ นายรู้ไหมว่าคุณชายสามหมาป่ามีสถานะแบบไหน พ่อของเขา เป็นราชาปีศาจหมาป่าสีน้ำเงิน! มีทหารปีศาจครึ่งล้านภายใต้การบังคับบัญชาของเขา!”

อวิ๋นซีพูดอย่างเย็นชา : “นี่เป็นเรื่องของอวิ๋นโจว คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง รีบออกไปจากที่แห่งนี้!”

คนผู้นี้ฮึอย่างหนักหนึ่งที พาคนจากไปด้วยความเร่งรีบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการตายอยู่ที่นี่