ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1596

จางจุนตามผู้รับผิดชอบมาถึงภูเขาลูกหนึ่ง บนเส้นทางคดเคี้ยวเล็กๆเส้นหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ เจ้าสำนักของสำนักไท่อีอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ

มาถึงยอดเขา เขามองเห็นบ้านอิฐเก่าหลังหนึ่ง มีชายชราคนหนึ่งอุ้มแมวดำตัวใหญ่อยู่หน้าบ้าน มีรอยยิ้มที่ใจดีห้อยอยู่บนใบหน้า

ผู้รับผิดชอบโค้งคำนับลึกๆหนึ่งที : “เจ้าสำนัก พาจางจุนมาถึงแล้ว”

เจ้าสำนักพยักหน้า : “นายถอยไปก่อน” ผู้รับผิดชอบโค้งคำนับหนึ่งที ค่อยถอยลงไป

จางจุนมองดูชายชราคนนี้ เขาก็คือเจ้าสำนักเหรอ

ชายชรามองมาหาเขา พูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันเป็นเจ้าสำนักของสำนักไท่อี หยางฉวนกู่”

จางจุนโค้งคำนับหนึ่งที : “เข้าพบเจ้าสำนัก”

ชายชรา : “หลายพันปีแล้ว นายเป็นฉัจฉริยะสุดยอดระดับหนึ่งเพียงคนเดียว นอกจากนี้ แสงที่นายปลดปล่อยออกมาเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์เก้าสี เป็นการบ่งบอกว่านายเป็นท่ามกลางอัจฉริยะสุดยอดระดับหนึ่ง เทียนเจียวที่มีคุณสมบัติสูงที่สุด นับตั้งแต่สำนักไท่อีของพวกเราก่อตั้งขึ้น อัจฉริยะที่ดีที่สุดสามารถปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้แค่เจ็ดแสง”

จางจุนตกใจอย่างมาก ทำไมคุณสมบัติของตัวเองถึงกลายเป็นดีขนาดนี้ หรือว่าเกี่ยวข้องกับการกลับชาติมาเกิดเหรอ

ชายชราพูดต่อ : “จางจุน ต่อจากนี้ไปนายก็คือศิษย์ขั้นเทียนเช่อ”

จางจุน : “มีเทียนเช่อด้วยเหรอ”

ชายชรา : “เหนือกว่าเป่าเช่อ ยังมีเทียนเช่อ การใช้ศิษย์ขั้นเทียนเช่อมีน้อยอย่างมาก ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้จัก อันที่จริงในยุคแรกๆ ของการก่อตั้งสำนัก มีหลายคนที่เป็นเทียนเช่อ”

เขาพูดอีกครั้ง : “เพียงแต่เพื่อปกป้องนาย ในเวลาเดียวกันนายก็เป็นศิษย์ขั้นเป่าเช่อเช่นกัน สถานะศิษย์ขั้นเทียนเช่อเก็บไว้เป็นความลับก่อน”

จางจุนเข้าใจเหตุผลที่เขาทำแบบนี้ เป็นเพราะกลัวว่ากองกำลังอื่นจะอิจฉา ทำร้ายอัจฉริยะอย่างเขา

หยางฉวนกู่ถามเขา : “นายรู้ประวัติความเป็นมาของสำนักไท่อีของพวกเราไหม”

จางจุนพูด : “เคยได้ยินมาบ้าง สำนักไท่อีเป็นกองกำลังฝึกฝนที่เก่าแก่ที่สุดในแดนเซียนแห่งนี้”