ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1623

หลี่เหมยอุ้มท้องที่เริ่มเห็นชัดขึ้นเล็กน้อย มาหาอู๋เป่ยแล้วยิ้มพลางพูดว่า "ซวนเป่ย ฉันว่าก็ไม่เลวนะ คุณไม่มีเวลา ก็ให้คุณปู่ออกหน้าบริหารบ้านเมืองแทนสิ"

ร่างกายของหลี่อวิ๋นโต้วที่อู๋เป่ยดูแลรักษา ตอนนี้ดูเหมือนคนอายุประมาณสี่สิบปี สุขภาพดีเต็มเปี่ยม วัน ๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี กำลังอยากหากิจกรรมทำ

อู๋เป่ยว่า "หากขึ้นเป็นจักรพรรดิแล้วล่ะก็ เราจะถูกหลายฝ่ายจับตามอง และอาจตกอยู่ในอันตราย"

หลี่อวิ๋นโต้วตอบ "ทำอะไรไม่มีความเสี่ยงบ้างล่ะ? อีกอย่าง เราไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่เพื่อประชาชนทั้งปวง"

พูดแล้วเขาก็เรียกคนให้นำแผนที่ขนาดใหญ่มากางบนพื้น แผนที่นี้คือแผนที่ของคุนหลุน ซึ่งหลิงชวนเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ บนแผนที่นี้

หลี่อวิ๋นโต้วชี้ไปที่เจ็ดรัฐและกล่าวว่า "บริเวณเจ็ดรัฐนี้สำคัญมาก ทิศเหนือเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่หลายร้อยล้านเอเคอร์ พัฒนาเกษตรกรรมปศุสัตว์ได้ ทางตะวันตกมีแร่ธาตุมากมาย ขุดแร่ได้ ตะวันออกมีพื้นที่นาอันกว้างใหญ่ ทำการเกษตรได้ ทิศใต้มีทะเลสาบและแหล่งน้ำมากมาย เลี้ยงปลาและปลูกข้าวน้ำได้ เจ็ดรัฐนี้คือพื้นที่อันล้ำค่า หากครอบครองก็สามารถพัฒนาได้รอบด้าน"

อู๋เป่ยยิ้มถาม "คุณปู่ แผนที่นี้ได้มาจากไหน?"

หลี่อวิ๋นโต้ว "ฉันให้จื่อยี่ซื้อจากเครือข่ายเซียน"

อู๋เป่ยดูแผนที่แล้วว่า "ก็ได้ เป็นจักรพรรดิก็เป็นจักรพรรดิ แต่คุณปู่ คุณบอกเองว่าจะช่วยผมนะ ห้ามแอบขี้เกียจล่ะ"

หลี่อวิ๋นโต้วหัวเราะ "ฉันพูดได้ก็ต้องทำได้อยู่แล้ว"

อู๋เป่ยชี้ไปทางใต้ของเจ็ดรัฐ "ประเทศจักรวรรดิเซินหวู่กำลังจะโจมตีเรา รอให้ผมทำลายอาณาจักรนี้ ขนาดของอาณาจักรจะเพิ่มขึ้นสองเท่า ระยะทางตรงระหว่างที่นี่กับหลิงชวนจะลดลงเหลือไม่ถึงหมื่นลี้"

หลี่เหมยเข้าใจความหมายของอู๋เป่ยทันที "ซวนเป่ย คุณหมายถึงครอบครองพื้นที่ระหว่างเจ็ดรัฐกับหลิงชวน"

อู๋เป่ย "จริง ๆ แล้ว การครอบครองพื้นที่ต้องควบคุมอำนาจที่แข็งแกร่งที่สุดในพื้นที่นั้น อย่างเช่นที่นี่"

เขาชี้ไปที่เทือกเขาขนาดใหญ่ทางตะวันตกของหลิงชวน "ที่นี่ถือว่าเป็นพื้นที่ทุรกันดาร แต่จริง ๆ มีชาวบ้านอาศัยอยู่มาก พวกเขาพึ่งพาภูเขาในการดำรงชีวิต ชาวบ้านเหล่านี้เคารพบูชาใน 'ลัทธิเทพแห่งไฟ' เราเพียงแค่ควบคุมลัทธินี้ พื้นที่ที่ใหญ่กว่าหลิงชวนหลายร้อยเท่าจะเป็นของเรา แม้จะเป็นพื้นที่ภูเขา แต่ก็มีแร่ธาตุ สมุนไพร และต้นไม้มากมาย"

เขาชี้ไปทางตะวันออกของประเทศจักรวรรดิเซินหวู่ "นี่เป็นที่ราบสูงขนาดใหญ่ พื้นที่ใหญ่กว่าประเทศจักรวรรดิเซินหวู่ห้าถึงหกเท่า มีอำนาจที่แข็งแกร่งชื่อ 'ซานเซิ่งเหมิน' ซานเซิ่งเหมินแข็งแกร่งมาก แม้แต่แคว้นหลงกั๋วก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าเราควบคุมซานเซิ่งเหมินได้ พื้นที่นี้ก็เป็นของเรา"

หลี่อวิ๋นโต้ว "เข้าใจแล้ว ซวนเป่ย หมายความว่าเราต้องทำให้อำนาจที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่นั้นยอมสยบก่อน ใช่ไหม?"

อู๋เป่ย "ใช่ ตอนนี้เป็นยุคแห่งการฝึกตน ทุกอย่างใช้กำลังตัดสิน ถ้าเราไม่แข็งแกร่ง แต่ต้องการครอบครองที่ดิน ใคร ๆ ก็ไม่ยอมรับ"

หลี่เหมยหัวเราะ "ไม่ต้องรีบ ค่อย ๆ ครอบครองประเทศจักรวรรดิเซินหวู่ก่อน"

อู๋เป่ย "ระหว่างเจ็ดรัฐกับหลิงชวนต้องสร้างค่ายเคลื่อนย้าย เพื่อสะดวกในการสื่อสารกัน"

พูดคุยกันไม่กี่คำ ติงเอ่อร์ก็มาปีนขึ้นมาที่ไหล่ของอู๋เป่ย "พ่อ ผมอยากเรียนกังฟู"

แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาก็โตเร็วมาก ตอนนี้ดูเหมือนเด็กอายุสองขวบ ทั้งแข็งแรงทั้งซน จนทำให้บ้านวุ่นวายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

อู๋เป่ยหัวเราะ "ติงเอ่อร์ ทำไมอยู่ ๆ ถึงอยากเรียนกังฟู?"

ติงเอ่อร์ "ผมดูทีวีมา คนที่ได้กังฟูเก่งและเท่มาก"

อู๋เป่ย "อืม รอให้ติงเอ่อร์โตอีกนิด พ่อจะสอนกังฟูที่แท้จริงให้"

ติงเอ่อร์ดีใจ "พ่อ ผมอยากไปเล่นในทะเลด้วย"

อู๋เป่ยตกใจ "ลูกเคยไปเล่นในทะเลมาแล้วเหรอ?"

ติงเอ่อร์เพิ่งรู้ตัวว่าพูดหลุดปาก เขากระพริบตา "ไปแค่ครั้งเดียวเอง"

อู๋เป่ยหน้าเข้ม "ใครพาไป?"

หลี่ซู่รีบพูด "นายท่าน ผมผิดเองที่ดูแลคุณชายน้อยไม่ดี เสี่ยวอู่ดื้อรั้น พาคุณชายน้อยออกไปเอง โชคดีที่ผมเจอตัวแล้วรีบพากลับมา"

เสี่ยวอู่คือลูกมังกรตัวเล็กสุดและซนที่สุด ติงเอ่อร์ชอบเล่นกับมังกรและสนิทกันมาก

เหรินซานซานอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของเธอ ไม่ได้อยู่บ้านด้วยกัน มังกรเหลืองน้อยรับคำเสร็จก็มุ่งหน้าไปยังไห่เฉิงทันที

อู๋เป่ยและติงเอ่อร์เดินลงบนหุบเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว และมีผลไม้สีแดงและหยกเล็ก ๆ อู๋เป่ยดูแล้วพบว่าเป็นผลไม้ชนิดหนึ่ง มีรสชาติดี เขาให้ติงเอ่อร์เด็ดกิน

ติงเอ่อร์ดีใจ กลิ้งไปมาบนพื้นหญ้า "พ่อฮะ เราจะมาที่นี่บ่อย ๆ ได้ไหม?"

อู๋เป่ย "ได้สิ คราวหลังจะมาบ่อย ๆ"

ไม่นานนัก เหรินซานซานก็มาถึง ทั้งสองคนเล่นกับติงเอ่อร์จนหมดวัน

อู๋เป่ยปูผ้าบนพื้นหญ้า เอาอาหารออกมาร่วมทาน เขายังนำแอปริคอตจากบรรพบุรุษแอปริคอต พีชที่เหลืออยู่หน่อย และเนื้อแห้งออกมา

ติงเอ่อร์กินแอปริคอตเสร็จแล้ว ทันใดนั้นก็มีแสงพุ่งเข้ามาใกล้ สามนักพรตลงบนเกาะ นักพรตสองคนเป็นชาย อีกคนเป็นหญิง

เมื่อทั้งสามเห็นครอบครัวนี้ก็อึ้งไปเล็กน้อย ชายหน้าดำว่า "ที่นี่มีคนอยู่ด้วยงั้นหรือ"

ชายหน้าขาวร่างสูงเอ่ยว่า "เกาะไป่เซียงนี้เป็นของสำนักกระบี่โบราณเรา จะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาได้อย่างไร?"

พูดแล้วเขาก็ลอยขึ้นมายืนบนอากาศ มองไปที่อู๋เป่ย "พวกนายกำลังทำอะไร?"

อู๋เป่ยไม่เงยหน้า "มาเที่ยวเล่น พวกนายเป็นใคร?"

ชายหน้านั้นเย็นชาว่า "เกาะนี้เป็นของสำนักกระบี่โบราณ รีบออกไปจากที่นี่"

เขาเป็นเซียนสุญญตาคนหนึ่ง ตอนนี้เขาเจตนาทำเสียงให้ดังเพื่อข่มขู่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "เกาะกลางทะเลจะมีเจ้าของได้อย่างไร? ถ้าเป็นของพวกนาย ทำไมไม่มีเครื่องหมายหรือสัญลักษณ์อะไรเลยล่ะ?"

หญิงที่มีหน้าตางดงามประมาณเจ็ดส่วนเอ่ยว่า "พวกไม่รู้ดีชั่ว อีกไม่นานเจ้าสำนักน้อยของเราจะมาที่นี่ หากเกิดปะทะกับเจ้าสำนักน้อยแล้วล่ะก็ พวกแกจะตายโดยไร้ที่ฝัง!"