ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 164

อู๋เป่ย “ที่แท้ก็เป็นคนอเมริกัน ครั้งนี้เขามาเพื่อซื้อของสะสมเหรอ ? ”

ถังหมิงฮุย “พูดตามตรง เราต้องการแลกเปลี่ยนของสะสมชุดหนึ่ง คุณรู้ด้วยว่าของสะสมของเราบางชุดซ้ำกัน ตัวอย่างเช่น ดอกไม้ของ ถังป๋อหู่ ในมือของพวกเราก็มีซ้ำกัน พวกเรากำลังใช้ของสะสมที่ซ้ำกัน เพื่อแลกเปลี่ยนบางอย่างที่เราไม่มี อีกฝ่ายก็เช่นกัน ”

ในการเดินทางครั้งนี้ ถังหมินฮุยพาเพียงอู๋เป่ยและถังจื่อยี่มาด้วยเท่านั้น และส่วนคนที่เหลือกลับบ้านก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับเข้าไปในร้านอาหารหยุนจิง

ร้านอาหารหยุนจิง มีประวัติยาวนานกว่าสิบปีแล้ว แม้ว่ารูปลักษณ์จะไม่สูงและทันสมัยอีกต่อไป แต่ที่นี่ก็ยังเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ดีที่สุดของชาวหยุนจิงในการต้อนรับ VIP

ร้านอาหารหยุนจิงทั้งหมด ทั้งหมดถูกถังหมิงฮุยเหมาไว้หมดแล้ว และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือคนที่เขาจัดเตรียมไว้

ทันทีที่รถหยุด พ่อบ้านก็เข้ามาเปิดประตูและพูดว่า “นายท่านครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว คุณลั่วเฉินหยวนและคนของเขา จะมาถึงในอีกครึ่งชั่วโมง ”

ถังหมิงฮุยพยักหน้า “ โอเค ”

คนกลุ่มหนึ่งมาที่ชั้นหนึ่ง และห้องหลายห้องที่นี่ถูกจัดการนำออกมา ที่เขียนพู่กันและภาพวาดแขวนอยู่บนผนัง เครื่องลายครามและเครื่องถ้วยสำริดวางอยู่บนโต๊ะ รวมแล้วมีมากกว่าร้อยชิ้น

ถังหมินฮุยยิ้มและพูดว่า “อู๋เป่ย สิ่งของเหล่านี้คือสิ่งที่ฉันต้องการแลกเปลี่ยน และทั้งหมดจะถูกนับออกมาตามความต้องการของอีกฝ่าย ”

อู๋เป่ยเดินไปรอบ ๆ ของโบราณเหล่านี้มีกลิ่นอายที่แตกต่างกัน ซึ่งบ่งบอกว่าของเหล่านี้มาจากราชวงศ์ที่แตกต่างกัน

ทันใดนั้นเขาก็หยุดและมองไปที่ภาพวาดหนึ่ง นี่คือภาพวาดที่ไม่ชัดเจน ยอดเขาสูงเสียดฟ้า และดวงอาทิตย์สีแดงลอยอยู่บนยอดเสา

อู๋เป่ย พบว่ามีบรรยากาศพิเศษแผ่ซ่านออกมาจากภาพวาดนี้ ด้วยการเต้นของหัวใจ เขาเปิดดวงตาแห่งมิติ จากนั้นร่างกายของเขาก็สั่นสะเทือน และเขาเห็นว่าภูเขาที่ทาสีกลายเป็นภูเขาจริง ดวงตะวันเหนือยอดเขาแผ่พลังงานอันไร้ขีดจำกัด

เขาหลับตาลง ความตื่นตระหนกตกใจเกิดขึ้นในใจของเขา ภาพนี้ไม่ธรรมดา มันคือรูปภาพ เทพแห่งดวงดาว ” !

มีบันทึกที่เกี่ยวข้องในความเป็นอมตะแห่งพงศาวดารเซินโจว เมื่อผู้ฝึกปฏิบัติเข้าถึงขอบเขตของชั้นเทพสวรรค์ หากเขาต้องการรวบรวมสติ เขาจำเป็นต้องขัดเกลาจิตวิญญาณของเขา มิฉะนั้นมักจะใช้เวลานานมาก กว่าจะมีโอกาสประสบความสำเร็จ

เขาถามถังหมิงฮุยทันที “คุณอา ที่มาของภาพวาดนี้คืออะไร ? ”

ถังหมิงฮุยยิ้มและพูดว่า“ นี่เป็นผลงาน เมื่อประมาณสิบกว่าปีมาแล้ว เกิดทุพภิกขภัยขึ้นในโลก มีพระภิกษุสงฆ์รูปหนึ่งกำลังจะอดตายมาบิณฑบาตที่บ้าน ท่านปู่เห็นท่านสงสารจึงรับไปอยู่เดือนหนึ่ง พระภิกษุสงฆ์รู้สึกขอบคุณมาก และทิ้งภาพวาดนี้ไว้ก่อนจากไป ”

อู๋เป่ย “คำร้องขอของฝ่ายตรงข้าม มีภาพนี้หรือเปล่า ? ”

ถังหมิงฮุยพยักหน้า “เมื่อครึ่งปีก่อน ลั่วเฉิงหยวนไปเยี่ยมชมห้องโถงนิทรรศการของตระกูลถัง และเขาชอบภาพวาดนี้มาก เมื่อเราเจรจารายการที่จะแลกเปลี่ยนกันในครั้งนี้ เขากล่าวถึงภาพวาดนี้โดยเฉพาะเลย ”

อู๋เป่ยพยักหน้าและพูดว่า “คุณอา มอบรู้ภาพวาดนี้ให้ผมเถอะครับ ”

ถังหมิงฮุยหัวเราะ “ถ้านายชอบ ก็เอาไปเลย ”

อู๋เป่ยเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลถัง และภาพวาดเพียงอย่างเดียวก็ไม่ควรค่าให้กล่าวถึง

อู๋เป่ยเอาภาพวาดลงมาทันที จากนั้นก็ส่งให้ ถังจื่อยี่และบอกว่า “จื่อยี่ เอาไปวางไว้ในรถ”

แม้ว่าถังจื่อยี่คิดว่าพฤติกรรมของอู๋เป่ยแปลก แต่ก็ไม่ได้ถามคำถามใด ๆ เพิ่มเติม เธอหยิบภาพวาดและขอให้พ่อบ้านวางไว้ท้ายรถ

ในเวลานี้อู๋เป่ยพูดกับถังหมิงฮุย “คุณอา ถ้าลั่วเฉิงหยวนถามเกี่ยวกับภาพวาดนี้ในภายหลัง คุณบอกได้เลยว่าจู่ ๆ พระในตอนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น และต้องการเอาภาพนี้ไป ”

ถังหมิงฮุยตกตะลึงและพูดว่า : “เมื่อสิบปีก่อนพระรูปนั้นก็ชรามากแล้ว ท่านจะอยู่ถึงปัจจุบันเหรอ? ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า “คุณพูดไปแบบนั้นก็พอ”

ถังหมิงฮุยพยักหน้า “ตกลง ”

ถังจื่อยี่ฉลาดมาก เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “ภาพวาดนี้ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า ? ”

อู๋เป่ย “สำหรับคนธรรมดามันเป็นภาพวาดธรรมดา แต่สำหรับผู้ฝึกตนแล้ว มันคือสมบัติล้ำค่า ”

เขากล่าวต่อไปว่า “จุดประสงค์ที่แท้จริงของลั่วเฉินหยวนในครั้งนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่น่าจะเป็นภาพนี้ ”

ถังจื่อยี่กะพริบตา “ ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่คุณเก็บภาพวาดนี้เอาไว้ ”