ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 165

อู๋เป่ย：“ถูกต้อง หนึ่งหมื่นล้าน ห้ามขาดแม้แต่นิด”

ถังหมิงฮุยมองตาถังจื่อยี่ตาปริบๆ ถังจื่อยี่พูด：“อู๋เป่ย หนึ่งหมื่นล้านมันมากเกินไปหรือเปล่า?”

อู๋เป่ยส่ายหน้า：“ของชิ้นนี้ สามารถทำให้ปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์เลื่อนขั้นได้เลยนะ หนึ่งหมื่นล้าน ไม่มากไปหรอก! อีกอย่างลูกชายของคนจากสำนักลั่วเค่อเฟยเลยมีหรือจะหาไม่ได้?”

ถังหมิงฮุยลูบคางไปมา ยังคงลังเลอยู่：“แต่ว่า เขาเป็นถึงลูกค้ารายใหญ่ของฉันนะ ฉันเรียกราคาแบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?”

อู๋เป่ยทำท่าทางคิดไตร่ตรอง ：“ถ้าไม่อยากล่วงเกินเขาล่ะก็ ลองประมูลสิครับ ถ้าเป็นการประมูล ราคามีแต่จะเพิ่มไม่มีลด ถ้าเขาอยากได้จริงๆ จะต้องเข้าร่วมการประมูลอย่างแน่นอน”

ถังจื่อยี่พูดต่อ ：“พ่อคะ หนูว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พวกเราทำอาชีพค้าขาย หาสิ่งที่เกิดผลประโยชน์กับเรามากที่สุดก็เป็นเรื่องปกติ ท่านลั่วก็เป็นพ่อค้าเหมือนกัน เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกรธแค้นอะไรพวกเรา”

ถังหมิงฮุยพยักหน้า แล้วพูดกับอู๋เป่ย：“ก็ได้ อู๋เป่ย เรื่องนี้คงต้องรบกวนนายแล้ว ภาพนี้ไม่ว่าจะประมูลได้ราคาเท่าไหร่ ฉันจะแบ่งกำไรกับนายคนละครึ่ง”

อู๋เป่ยปัดป่ายมือ：“คุณลุงพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ผมแค่ช่วยเรื่องเล็กๆน้อยๆเอง ไม่เป็นไรหรอกครับ”

ถังหมิงฮุยหัวเราะฮ่าๆ：“งั้นก็ได้ เช่นนั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ จริงสิ ถ้ามีเวลาฉันจะไปเยี่ยมครอบครัวนายสักหน่อย”

อู๋เป่ยนิ่งอึ้งไป：“ไปบ้านผม?”

ถังหมิงฮุย：“ใช่น่ะสิ นายกับจื่อยี่คบหากันมาตั้งนาน พวกฉันในฐานะผู้ใหญ่ก็ควรจะเจอหน้ากันสักหน่อยสิ”

ถังจื่อยี่รีบพูดต่อ：“พ่อคะ พ่ออย่าพูดจามั่วซั่วสิ เจอผู้ยงผู้ใหญ่อะไรกัน”

ถังหมิงฮุยชักสีหน้า：“ไม่ได้ ฉันต้องเจอครอบครัวเขาสักหน่อย”

อู๋เป่ยรีบพูดแทรกขึ้นมา：“คุณลุงครับ ผมไปดูที่ลานก่อสร้างก่อนนะครับ”

ถังจื่อยี่：“ฉันไปด้วย”

ทั้งสองคนออกมาที่ร้านอาหารหยุนจิง อู๋เป่ยมาเอาภาพ ทั้งสองคนขึ้นรถด้วยกัน แล้วบอกคนขับรถให้ขับไปยังอ่าวไป๋หลง

ถังจื่อยี่ถามเขา：“นายว่าภาพนี้จะประมูลได้ราคาเท่าไหร่?”

อู๋เป่ย：“พูดยาก ถ้าโชคดีก็อาจจะถึงสองหมื่นล้าน”

ถังจื่อยี่：“สองหมื่นล้าน?”

อู๋เป่ย：“ไม่ต้องแปลกใจหรอก สำหรับคนที่ต้องการของแล้ว ต่อให้หมดตัวก็คุ้มค่า”

ถังจื่อยี่หัวเราะเบาๆ：“ถ้าขายได้สองหมื่นล้านจริง พวกเราเอาเงินนี้ไปซื้อมรกตที่ชายแดนใต้กันเถอะ”

พออู๋เป่นได้ฟัง ก็รู้สึกประหลาดใจ：“ฟังเธอพูดแล้ว ตอนนี้ตระกูลถังขาดแคลนเงินงั้นเหรอ?”

ถังจื่อยี่：“มรกตเป็นโครงการของเมืองเล็กๆ อย่างน้อยต้องลงเงินห้าหมื่นล้าน บวกกับค่าหินแรกเริ่ม การตลาด อย่างน้อยคงต้องหนึ่งแสนล้านขึ้นไป”

“โครงการแบบนี้ อย่างน้อยคงต้องสามถึงห้าหมื่นล้าน แถมบวกโครงการของอ่าวไป๋หลงกับว่างเยว่วิลล่าเข้าไปอีก เงินจำเป็นสำหรับพวกเราจริงๆนั่นแหละ”

อู๋เป่ยได้ยินจัวคังพูดถึงว่างเยว่วิลล่า เลยถามขึ้นมา：“ว่างเยว่วิลล่าอยู่ที่ไหน?”

ถังจื่อยี่：“ไห่เฉิง เริ่มสร้างเมื่อสองปีก่อน ตระกูลถังลงเงินไปเจ็ดหมื่นกว่าล้านได้ พอรวมเงินพวกนี้แล้ว ก็คงประมาณสองแสนกว่าล้าน นายว่าเงินสำคัญหรือเปล่าล่ะ?”

อู๋เป่ยคิดแล้วพูด：“ในมือฉันมีเงินอยู่สี่หมื่นกว่าล้าน ถ้าเธอต้องการล่ะก็ ฉันสามารถให้เธอยืมได้”

ถังจื่อยี่นิ่งอึ้งไป：“นายมีสี่หมื่นกว่าล้าน?”

เงินจำนวนนี้ เป็นเงินที่อู๋เป่ยเอามาจากบาทหลวง กว่าห้าพันสามร้อยล้านยูโร ก็ประมาณสี่หมื่นสามพันสองร้อยล้านหยวนเห็นจะได้