ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1649

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาพบว่าด้านล่างกรงลึกลงไปกว่าพันเมตรเป็นที่ตั้งของถ้ำหนึ่ง ด้านในนั้นมีปากบ่ออยู่ ซึ่งฝาบ่อนั้นก็ถูกเปิดออกแล้ว และมีพลังปีศาจบริสุทธิ์สะสมอยู่ในหลุมนั้น

"พวกคุณรู้ว่าเขาถูกปีศาจเขาสิง แล้วยังจะขังเขาไว้เหนือบ่อโม่เทียนนี้ คุณคิดว่าเขาแปลงเป็นปีศาจช้าเกินไปหรือ? " เขาพูดด้วยความโมโห

พวกเขาทั้งสามยิ้มอย่างขมขื่น ลู่ฟูพูด "ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ เดิมทีบ่อนี้มีค่ายกล พวกเราต้องการใช้ค่ายกลนี้เพื่อกำจัดพลังงานปีศาจของโหวกวนเหวิน ใครจะรู้เล่าว่าค่ายกลนี้จะถูกเขาทำลายแล้ว เปิดบ่อโม่เทียน โอ้ สวรรค์! พวกเราล้วนเป็นคนบาปแล้ว!"

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "พวกคุณออกไปก่อน!"

ทั้งสามมองหน้ากัน แม้เทียบกับท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว พวกเขายังห่างไกลอยู่มาก แต่ถึงอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ ในฐานะเจ้าสำนักของซานเซิ่งเหมิน พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ลู่ฟูพูดด้วยเสียงทุ้ม "ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเราสามคนแม้ต้องตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถปล่อยให้เจ้าจอมมารนี้ออกไปได้!"

อู๋เป่ยขี้เกียจที่จะพูดอีก ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก็มาอยู่เบื้องหน้าจอมมารแล้ว ในปากของจอมมารจู่ๆก็มีพลังงานชั่วร้ายสีดำเหมือนฝูงงูยักษ์ระเบิดออกมา พลังงานปีศาจสีดำควบแน่นเป็นก้อนใหญ่ ปากที่มีทรงหกกลีบนั้นกลืนกินอู๋เป่ยเข้าไปในคราเดียว

"เพล้ง!"

อู๋เป่ยตำหนิหนึ่งเสียง แสงศักดิ์สิทธิ์อันไร้ขอบเขตก็พุ่งออกมา ระเหยพลังปีศาจสีดำนั้นโดยตรง เจ้าจอมมารนั้นก็กรีดร้องออกมา

แสงศักดิ์สิทธิ์ถูกห่อหุ้มด้วยแสงดาบนับหมื่นพัน พุ่งไปห้ำหั่นปีศาจอย่างไม่หยุดยั้ง ในขณะเดียวกัน โลกแห่งดาบก็เปิดออก จอมมารนี้ก็ยิ่งถูกปราบปรามจนเกือบตาย ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มันทำได้เพียงปล่อยให้อู๋เป่ยสังหารเท่านั้น

มันพูดด้วยความโกรธ "เจ้าไม่ใช่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ พลังของเจ้าเหนือกว่าผู้ศักดิ์สิทธิ์ เจ้าเป็นใครกันแน่?"

อู๋เป่ย "ฉันเป็นใครไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือเดี๋ยวแกจะต้องตายให้ฉันหลอม!"

"บูม!"

เขานำเตาบากัวออกมา นำจอมมารโยนเข้าไปในเตาโดยตรง แล้วจึงเริ่มหลอม

ในเตาบากัวนั้น จอมมารส่งเสียงกรีดร้องและไม่นานก็เงียบลงไป ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เตาบากัวก็เปิดออก ยาอายุวัฒนะสีดำก็บินออกมา

อู๋เป่ยมองดูยาอายุวัฒนะแล้วพูดว่า "พลังของจอมมารตัวนี้ นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ยาอายุวัฒนะปีศาจเม็ดนี้ สามารถใช้กระตุ้นศักยภาพของร่างกายมนุษย์ได้"

ลู่ฟูและคนอื่นๆ มองหน้ากัน พวกเขาไม่คิดว่าจอมมารผู้หยิ่งผยองนี้จะถูกสังหารได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ พวกเขาทั้งนับถือและดีใจ หากไม่ใช่เพราะอู๋เป่ยปรากฏตัว เกรงว่าซานเซิ่งเหมินคงถูกทำลาย และความลับของบ่อโม่เทียนคงถูกเปิดเผยไปทั่วโลกมนุษย์ ผลสุดท้ายไม่อยากจะคาดคิด!

"ขอบพระคุณท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนักที่ลงมือสังหารจอมมาร！"

อู๋เป่ยจ้องมองไปที่บ่อโม่เทียนแล้วถามว่า "บ่อโม่เทียนนี้มีที่มาอย่างไร?"

ลู่ฟูตอบ "พวกนักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวว่า ในยุคของนักปราชญ์ มีผู้ศักดิ์สิทธิ์มากเกินไป ในโลกนี้มีหยินหยางที่สมดุล ผู้ศักดิ์สิทธิ์มีมาก จอมมารก็ต้องเพิ่มมาก ดังนั้นสัตว์ปีศาจมากมายจึงถือกำเนิดขึ้นในโลกนี้! เหล่าผู้ศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถรบกวนสมดุลได้ แต่พวกเขาก็มีพลังที่จะขับไล่สัตว์ปีศาจไปยังพื้นที่บางแห่ง เพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันมาทำร้ายถึงโลกมนุษย์"

"เมื่อเวลาผ่านไป พื้นที่นี้ก็ค่อยๆกลายเป็นโลกปีศาจ อีกทั้งยังเริ่มแพร่พันธุ์ราชาปีศาจและปีศาจสวรรค์ที่ทรงพลัง ต่อมาแม้แต่จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ยังไม่สามารถเข้าไปในโลกปีศาจได้ จึงทำได้เพียงปิดผนึกทางเข้าบ่อโม่เทียนนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาออกมาสร้างความเดือดร้อน"

อู๋เป่ยดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมจู่ๆโหวกวนเหวินจึงออกมาจากกรงเช่นนี้ เพราะเขาเพิ่งเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ใหม่ เมื่อเขากลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ว่าลมหายใจของเขาไปสัมผัสที่ใด พลังปีศาจจากโลกปีศาจก็จะล้นออกมา!

จางหยวน "ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ผนึกของบ่อโม่เทียนไม่มีแล้ว พวกเราจะต้องซ่อมแซมมันโดยเร็ว"

อู๋เป่ย "เรื่องนี้ ให้ฉันทำเอง"

เสนาบดีคนหนึ่งทูลว่า "ตอบฝ่าบาท ประชาชนในใต้หล้า ชอบกษัตริย์ที่เมตตากรุณาและกษัตริย์ที่ชาญฉลาด"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "พวกท่านพูดมาเป็นเพียงด้านเดียว กษัตริย์ที่เมตตากรุณาหากปกครองประเทศบ้านเมืองไม่ดี ในใจมีความทะเยอทะยานแต่ไม่มีอำนาจพอ ก็ไม่อาจจะทำให้ประชาชนอยู่อาศัย ทำงานอย่างสงบสุขและพึงพอใจได้ กษัตริย์ที่ฉลาดแม้จะมีสติปัญญาที่สูงส่ง แต่หากเขาไม่แข็งแกร่งพอ เช่นกันก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าศัตรูที่ทรงพลังและไม่สามารถปกป้องประชาราษฎร์ของเขาได้"

เหล่าเสนาบดี ต่างมองกันไปมา นายมองฉัน ฉันมองนาย ล้วนแต่ไม่รู้ว่าอู๋เป่ยต้องการจะสื่ออะไร

อู๋เป่ย "จักรพรรดิมนุษย์ในสมัยโบราณนั้นทรงพลัง มีเมตตา และฉลาด ได้รับการสนับสนุนจากประชาชน ดังนั้น เราจะต้องให้ประชาชนในโลกรู้ว่า เจิ้นคือจักรพรรดิที่สามารถทำให้พวกเขาอยู่อาศัยและทำงานได้อย่างสงบสุขและวางใจ!"

เมื่อพูดจบ เขาก็ปล่อยออร่ากลิ่นอายของจักรพรรดิมนุษย์พร้อมกับพลังศักดิ์สิทธิ์สายหนึ่งออกมา เหล่าเสนาบดีต่างตกตะลึงและหมอบลงกับพื้น "ฝ่าบาททรงพระปรีชาและมีคุณธรรมยิ่ง!"

อู๋เป่ย "เราเป็นจักรพรรดิมนุษย์ และเรื่องนี้จะต้องให้ประชาชนได้รับรู้ วันพรุ่ง เจิ้นจะลาดตระเวนทั่วทั้งประเทศ แม้แต่พื้นที่นอกประเทศเทียนหวู่ เราต้องการให้ผู้คนในโลกรู้ว่า เรามีคุณสมบัติที่จะเป็นจักรพรรดิมนุษย์ และกษัตริย์ของแคว้นหลงกั๋วนั้นไม่คู่ควร!"

เหล่าเสนาบดีทั้งตกตะลึงทั้งมีความสุข ต่างยกย่องในความมีน้ำใจ

เขาถาม "เสนาบดีทุกท่าน พวกท่านคิดว่า การลาดตระเวนครั้งแรกของเจิ้น ไปที่ใดจึงจะเหมาะสม?"

เสนาบดีคนหนึ่งกล่าวทูล "ฝ่าบาท ข้าน้อยคิดว่า สถานทีที่เหมาะสมที่สุดคือดินแดนรกร้างทางตอนใต้! ที่แห่งนั้น มีหลากหลายชนเผ่า ด้วยพลังของจักรพรรดิมนุษย์ ฝ่าบาทจะสามารถนำพลังของชนเผ่าเหล่านี้มาอยู่ภายใต้บังคับบัญชา แบบนี้ ไม่เพียงจะสามารถแสดงพลังของจักรพรรดิมนุษย์เท่านั้น ยังสามารถขยายอาณาเขตอีกด้วย!"

อู๋เป่ยพยักหนา "ดี! งั้นก็เลือกไปลาดตระเวนทางใต้"

จากนั้น เขาก็สั่งการบรรดาเสนาบดีให้เตรียมตัว แล้วเขาจึงมายังพื้นที่โล่ง และนำเรือรบลำใหญ่ออกมา เขาได้รับเรือรบลำนี้มาจากก้นทะเลสาบของทะเลซิงซิ่ว มันเป็นเรือรบระดับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างโดยจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์!