ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 167

ถึงขนาดว่าเขามองเห็น หุ่นปีศาจนั่นปลดปล่อยพลังอย่างต่อเนื่อง แก่นแท้ของหุ่นปีศาจมีกลปีศาจอยู่อีกกลหนึ่ง อีกทั้งใกล้จะดูดซับเต็มแล้วด้วย

ตอนนี้อู๋เป่ยหยิบเหรียญห้าจักรพรรดิออกมา แน่นอนว่าสามารถช่วงชิงพลังชั่วร้ายที่มันดูดซับมาได้

พลังชั่วร้ายเหล่านี้ ถึงแม้ว่าจะสะสมมาร้อยปี แต่เหรียญห้าจักรพรรดิของอู๋เป่ย ใช้เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็สามารถดูดซับได้ประมาณหนึ่งส่วนสิบแล้ว

เหรียญห้าจักรพรรดิดูดซับพอประมาณแล้ว เขาเลยย้ายพลังจักษุ เก็บเหรียญห้าจักรพรรดิไว้ในกำมือ ในเหรียญห้าจักรพรรดิมีปรารถนาแห่งเทพของเขาอยู่ เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าพลังชั่วร้ายจะรุนแรง แต่กลับอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

เพียงแต่ คนนอกไม่สามารถสัมผัสเหรียญห้าจักรพรรดิกระดูกขาวนี้ได้ ไม่เช่นนั้นจะถูกพลังชั่วร้ายกลืนกินทันที

“ไม่รู้ว่าพลานุภาพของเหรียญธรรมะกระดูกขาวจะเป็นยังไง?” อู๋เป่ยพึมพำ วิธีเช่นนี้เขาเคยเห็นที่แท่นอิฐหยก พลานุภาพเป็นยังไง ในใจเขานั้นรู้ดี

ต่อมา เขาก็ใช้พลังชั่วร้ายบูชาให้กับเหรียญห้าจักรพรรดิชุดที่สองกับชุดที่สาม เหรียญห้าจักรพรรดิทั้งสามชุดได้ดูดซับพลังชั่วร้ายของหุ่นปีศาจไปหนึ่งในสามแล้ว

“น่าเสียดาย พกติดตัวมาแค่สามชุด ถ้าพกมาหมดก็คงดี” เขาพูดกับตัวเอง

ไม่นาน ก็มีสิ่งหนึ่งพุ่งตรงขึ้นไปแล้ววนเวียนกลางอากาศ ฝุ่นละอองปลิวว่อน ในขณะที่ห่างจากพื้นดินไม่กี่สิบเมตรนั้น ก็มีร่างร่างหนึ่งกระโดดลงมา ตกลงไม่ไกลจากอู๋เป่ยนัก

เป็นชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุสามสิบกว่าปี ใบหน้าสี่เหลี่ยม คิ้วดก ดวงตายาวรี ส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ สีหน้าเขาเคร่งขรึม เหลือบมองไปยังกระดูกขาวที่อยู่ในหลุม หลังจากนั้นจึงเดินมาหาอู๋เป่ย

“ศิษย์น้อง” เขาเผยยิ้มออกมา แล้วยกมือขึ้นตบที่บ่าของอู๋เป่ย หลังจากนั้นก็สังเกตเขาอย่างละเอียด

เขาไม่ได้ใช้แรง แต่อู๋เป่ยกลับเซไปสองก้าวเห็นจะได้ ยืนเกือบไม่มั่น เขายิ้มเจื่อน：“ศิษย์พี่ ศิษย์พี่เป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพ คราวหน้าอย่าตีผมได้ไหม?”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมา：“ศิษย์น้องเล็ก อย่าโทษพี่สิ พี่ดีใจไปหน่อยน่ะ เลยลืมตัว แต่นายเป็นถึงปรมจารย์ชั้นพรสวรรค์เชียวนะ ตีนิดตีหน่อยจะเป็นอะไรไป”

อู๋เป่ยทำท่าทางเคารพ มือทั้งสองกำไว้ แล้วคำนับไปยังชายหนุ่ม：“ศิษย์น้องอู๋เป่ย คารวะศิษย์พี่ใหญ่”

ชายหนุ่มรับท่าทางคำนับของเขา หลังจากนั้นก็พยุงมือทั้งสองแล้วยิ้ม：“ศิษย์น้องเล็ก ศิษย์พี่ใหญ่นามว่าเย่เทียนจง เป็นศิษย์คนแรกของอาจารย์พวกเรา”

อู๋เป่ยยิ้ม：“ศิษย์พี่ใหญ่ อาจารย์รับพี่เป็นศิษย์ตั้งแต่ตอนไหนน่ะ?”

เย่เทียนจงคิดแล้วพูด：“นานมากแล้ว ตอนนั้นฉันอายุแค่ห้าขวบ พ่อฉันตายไป แม่ฉันแต่งงานใหม่ ไม่มีใครสนใจฉัน ฉันเป็นขอทานอยู่ที่เขตเช่าเกาหลู แม้แต่ข้าวก็ไม่ได้ตกถึงท้องสักมื้อ หิวโซทุกวัน”

“ฉันจำได้ว่า คืนวันนั้นหนาวมาก แถมหิมะก็ตกด้วย น่าเวทนาฉันมีแค่ชุดขาดๆชุดเดียว ไม่นานก็คงแข็งตาย ในตอนที่ฉันใกล้จะตายนั้น อาจารย์ก็ปรากฏตัวขึ้นมา”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็เผยยิ้มออกมา น้ำตาคลอเบา：“ท่านสวมเสื้อคลุมยาว ถือไม้เท้าค้ำพื้น โค้งตัวลงมาอุ้มฉันขึ้น จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่หนาวแล้ว”

อู๋เป่ยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ฟังเงียบๆ

เย่เทียนจงหยุดไปสักพัก แล้วพูดขึ้นมาอีก：“อาจารย์พาฉันมาพักในห้องใหญ่ ที่นั่นอุ่นมาก แถมยังมีเกี๊ยวน้ำที่หอมน่ากิน แต่อาจารย์อนุญาตให้ฉันกินได้แค่ถ้วยเดียว บอกว่าถ้ากินเยอะจะอิ่มเอา เพราะฉะนั้นฉันเลยชอบกินเกี๊ยวน้ำจนถึงทุกวันนี้“

เขายื่นมือออกไปปาดน้ำตาที่หางตา ยิ้มแล้วพูด：“คำนวณเวลาดูแล้ว ฉันเป็นศิษย์อาจารย์มาจะเก้าสิบปีแล้วสินะ”

อู๋เป่ยตกใจเล็กน้อย พูดเช่นนี้ก็แสดงว่า ปีนี้ศิษย์พี่อายุเก้าสิบห้าปี! แต่ดูเขาแล้ว ท่าทางเหมือนคนอายุสามสิบกว่าปีเลยนะ

“ศิษย์พี่ เดี๋ยวผมจะเลี้ยงเกี๊ยวน้ำศิษย์พี่เอง รอกินได้เลย” เขายิ้มขณะที่พูด

เย่เทียนจงหัวเราะ“ฮ่าๆ”ออกมา：“เอาสิ!”

หลังจากนั้นสีหน้าเขาก็เคร่งขรึมลง：“ศิษย์น้อง ไหนเล่าสถานการณ์มาหน่อย”

แล้วอู๋เป่ยก็เล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด