ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 169

เลขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น：“หน่วยงานนี้มีหน้าที่อะไรงั้นเหรอครับ?”

สายตาของฮั่วตงหยวนเผยให้เห็นความสั่นไหว：“ตอนนั้น ฉันยังเป็นผู้นำเมืองถิ่นที่ชายแดนใต้ มีอำเภอหนึ่งของทางนั้น เกิดคดีฆาตรกรรมที่โหดเหี้ยมมาก สังหารหมู่ไปสามสิบคน”

“ในเมืองให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ฉันนำสืบด้วยตัวเอง พาคนไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ ที่นั่นเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ไกลโพ้น แม้แต่รถก็เข้าไม่ถึง ทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปในหมู่บ้าน”

“เดินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเราก็ถึงหน้าหมู่บ้าน พึ่งจะถึงได้ไม่นาน ก็มองเห็นสัตว์ประหลาดตัวขนสองตัว ความสูงประมาณสามเมตรเห็นจะได้ โถมตัวเข้าไปหาชายหนุ่มวัยรุ่น ชายหนุ่มคนนั้นยื่นนิ้วออกมาชี้ หัวของสัตว์ประหลาดทั้งสองก็ขาดทันที เลือดสดๆก็กระเด็นขึ้นสูงหลายเมตร หลังจากนั้นคนๆนั้นก็แค่กวาดมือ ศพก็ถูกเผาจนมอดไหม้ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น จนกลายเป็นฝุ่นขี้เถ้า”

“ชายหนุ่มเดินมาทางพวกฉัน เขาถามฉันว่าเป็นใคร ฉันบอกฉันคือผู้นำเมืองถิ่น เขาบอกตัวเขามาจากกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ สัตว์สองตัวเมื่อครู่เป็นสัตว์อสูร ถูกเขาฆ่าตายแล้ว แถมยังให้ฉันช่วยเก็บเป็นความลับ ห้ามเอาสิ่งที่เห็นไปบอกต่อ”

“หลังจากนั้นเขาก็ลงจากเขาไป ที่แปลกใจก็คือ ทั้งๆที่เขาเดินไม่เร็วนัก แต่คนกลับหายไปภายในไม่กี่วินาที ตอนนั้นพวกฉันคิดว่าคงจะเจอผีเข้าให้แล้ว จนเมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนฉันถูกย้ายมาที่เจียงหนาน ถึงได้รู้เรื่องราวของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพจากปากของคนที่นี่”

เลขาฟังแล้วคิดตาม：“หัวหน้า สัตว์ประหลาดสูงสามเมตรนั่นคือสัตว์อสูรเหรอครับ? เท่าที่ผมรู้ เหมือนว่าจะไม่มีสัตว์อสูรที่สูงขนาดนั้นนะ?”

ฮั่วตงหยวนส่ายหน้า：“ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าพวกมันคือสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่แข็งแกร่ง ฉันคิดว่าต่อให้เป็นเสือ สิงโต ต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมันอยู่ดี แต่เขาชายหนุ่มคนนั้นชี้เพียงนิ้วเดียว ก็สามารถทำให้ร่างกับหัวของสัตว์ทั้งสองตัวแยกขาดกันได้”

เลขาคบคิด：“ผมรู้แล้ว ชายหนุ่มคนนั้นจะต้องเป็นคนที่บำเพ็ญตนอย่างแน่นอน”

ฮั่วตงหยวน：“ตอนนี้นายเข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงไม่ให้นายตรวจสอบอู๋เป่ย?”

เลขาพยักหน้า：“คนที่เป็นแบบอู๋เป่ย ที่ไม่มีข้อมูลอยู่ในความรู้ของพวกเรา คนแบบนี้ทางที่ดีอย่าไปยุ่งเสียดีกว่า”

ฮั่วตงหยวนพอใจมาก：“ดีมาก สำหรับสิ่งที่เราไม่รู้จัก ทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับพวกเขา”

เขานิ่งไปสักพัก แล้วพูดขึ้นมาอีก：“หาโอกาสให้ฉันไปรู้จักคนพวกนี้หน่อย”

เลขาพูดต่อ：“ครับ กลับไปผมจะไปจัดการให้ครับ!”

ตระกูลถัง อู๋เป่ยเล่าสถานการณ์ฝั่งนั้นให้ถังหมิงฮุยฟังคร่าวๆ

ถังจื่อยี่：“เรื่องหยุดก่อสร้างไม่กี่วันคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ฉันกังวลฝั่งของญี่ปุ่น จะมาแก้แค้นพวกเราหรือเปล่า?”

อู๋เป่ย：“ที่ฉันบอกกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ เพื่อจะหลีกเลี่ยงความกดดันจากฝั่งญี่ปุ่น ตอนนี้ เรื่องนี้มีกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพรับผิดชอบไปแล้ว สิ่งที่คนญี่ปุ่นให้ความสนใจไม่ได้อยู่ที่พวกเราแล้ว”

ถังจื่อยี่พยักหน้า：“หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรล่ะนะ”

อู๋เป่ยอยู่ที่ตระกูลถัง แล้วศึกษาศิลปะชั้นเซียนของแท่นอิฐหยกต่อ

พอถึงช่วงเที่ยง เย่เทียนจงก็เสร็จงานในมือ หลังจากนั้นก็เดินทางมาหาอู๋เป่ยที่ตระกูลถัง คนตระกูลถังพยายามหลบเลี่ยง อู๋เป่ยเลยเชิญเขามาที่ห้องโถงใหญ่ ไปชงชามาให้ด้วยตัวเขาเอง

“ศิษย์พี่ ขุดกลปีศาจกระดูกขาวออกมาหมดแล้วเหรอครับ?” เขาถาม

เย่เทียนจงพยักหน้า：“ขุดออกจนเกลี้ยงแล้ว หุ่นปีศาจก็ถูกคนพาไปแล้ว ศิษย์น้อง โชคดีที่นายบอกพวกเราทัน ถ้าช้ากว่านั้นชั่วโมงหนึ่งล่ะก็ คนญี่ปุ่นคงจะแย่งนำหน้าไปหนึ่งก้าว นายได้ผลงานใหญ่เลยนะเนี่ย อีกไม่กี่วัน นายก็จะได้รางวัลเองล่ะนะ”

อู๋เป่ยหัวเราะ：“มีรางวัลด้วยเหรอครับ?”

“แน่นอนสิ ผลงานของนายถือว่าอยู่ชั้นหนึ่งเลยนะ รางวัลชั้นหนึ่งของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพได้เงินจำนวนมากเชียวล่ะ พอถึงตอนนั้นฉันจะช่วยขอให้เพิ่มรางวัลนายเยอะหน่อย” เย่เทียนจงหัวเราะ

อู๋เป่ยยกมือคำนับ：“ขอบคุณครับศิษย์พี่”