ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 171

คนญี่ปุ่นคนนั้นหันหน้ากลับมาจ้องอู๋เป่ยตาเขม็ง：“ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ?”

“จิ๊!”

อู๋เป่ยงอนิ้วแล้วดีดออกไป ตรงเข้าไปที่จุดฝังเข็มของคนญี่ปุ่น เขาร้องด้วยความตกใจ มือที่จับคนขับรถอยู่นั้น จู่ๆก็ร่วงลงทันที รู้สึกเมื่อยชา ไม่มีแรงเลยแม้แต่นิด

เขาตกใจอย่างมาก มองไปยังอู๋เป่ยด้วยความสั่นกลัว：“แกคือผู้ฝึกยุทธ์?”

อู๋เป่ย：“ไม่มีสุนัขดีๆที่ไหนมาขวางทางกันหรอกนะ ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”

ประตูรถข้างคนขับของรถญี่ปุ่นคันนั้นก็ถูกเปิดออก ชายมีอายุไว้หนวดเคราคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ ถามด้วยเสียงเคร่งขรึม：“มีเรื่องอะไรกัน?”

คนญี่ปุ่นคนนั้นที่ได้รับบาดเจ็บรีบวิ่งกลับไป แล้วพูดด้วยท่าทางเคารพยำเกรง：“หัวหน้า คนคนนี้เขาไม่ให้รถพวกเราผ่านครับ แถมยังทำแขนผมเจ็บอีก”

“เหอะ!” ใบหน้าของชายผู้นั้นไม่สบอารมณ์ “ใจกล้าดีนี่ กล้ามาทำร้ายคนฝั่งเรา!”

เขาหยิบมือถือออกมา แล้วโทรหาไปยังเบอร์หนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดเสียงเย็นชาออกมา：“หัวหน้าหม่า คนเหยียนหลงของพวกนายไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ถึงขนาดบุกมาทำร้ายคนญี่ปุ่นถึงนี่ เรื่องนี้ นายต้องให้คำชี้แจงฉัน ไม่งั้นฉันจะไปสถานทูต ดำเนินเรื่องนี้ให้ไปถึงการทูตต่างประเทศ!”

หลังจากวางสาย คนคนนี้ก็ขึ้นรถไป ราวกับรอสายจากโทรศัพท์กลับมา

อู๋เป่ยก็กลับขึ้นรถเช่นกัน แล้วพูดกับถังจื่อยี่：“จื่อยี่ เธอโทรหาโอดะฟุกุ แล้วบอกว่าพวกเราถูกคนญี่ปุ่นขวางทางไว้ ไปไม่ได้ ให้ยกเลิกนัดเจอคืนนี้”

ถังจื่อยี่พยักหน้า แล้วรีบโทรหาโอดะฟุกุทันที

พอคุยสายเสร็จ ด้านหลังของรถญี่ปุ่นคันนั้นก็มีรถตำรวจขับมา มีคนสี่คนเดินลงมาจากรถ คนที่เดินนำหน้าเป็นชายรูปร่างอ้วน เขาพุ่งเข้าไปที่รถของชายคนนั้นแล้วยิ้มให้：“คุณคาวาคามิ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ”

หลังจากนั้นก็หน้านิ่วคิ้วขมวด เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึม แล้วเคาะหน้าต่างรถ：“ลงมา!”

อู๋เป่ยเดินลงจากรถ แล้วถาม：“มีอะไร?”

ชายอ้วนสังเกตท่าทางของอู๋เป่ย แล้วถามกลับ：“นายเป็นคนทำร้ายคนของคุณคาวาคามิสินะ? นายชื่ออะไร เอาบัตรประชาชนออกมา!”

อู๋เป่ยส่งบัตรประชาชนให้：“คนของพวกเขาลงมือก่อน คุณไปหาความจริงมาก่อนดีกว่านะ”

“ความจริง?” ชายอ้วนหัวเราะเยาะ “ความจริงก็คือ พวกนายก่อเรื่องขึ้นมาไง ไปโรงพักกับฉัน!”

ใบหน้าของชายญี่ปุ่นคนนั้นเต็มไปด้วยความโอหัง แล้วชี้ไปยังอู๋เป่ย：“หัวหน้าหม่า คนแบบนี้ต้องได้รับโทษโหดเหี้ยม!”

ชายอ้วนยิ้มแล้วตอบ：“คุณคาวาคามิวางใจได้เลยครับ คนที่เป็นภัยต่อสังคมแบบนี้ ต่อให้เป็นคนในประเทศ ผมก็จะไม่อ่อนข้อให้!”

ถังจื่อยี่ทนฟังไม่ไหวแล้ว เธอเลยลงจากรถ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“น่าขำสิ้นดี! คุณไม่ถามใครถูกใครผิด แต่มาจับพวกเราเลยเนี่ยนะ ใครให้อำนาจคุณ?”

ชายอ้วนกวาดสายตามองถังจื่อยี่ เห็นท่าทางเธอสูงศักดิ์ หน้าตาก็สะสวย บวกกับรถที่นั่งมาก็เป็นรถราคาหลายล้าน จู่ๆเขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา เลยพูดเสียงเบา：“คุณหนู ผมก็แค่ทำตามกฎหมาย คนของคุณทำผิดก่อนนะ”

อู๋เป่ย：“ใช่เหรอ? นายตรวจดูกล้องวงจรปิดแถวนี้ก่อนไหม ดูว่าฉันได้ลงมือหรือเปล่า”

สีหน้าชายอ้วนเคร่งขรึม：“ไม่ต้องตรวจกล้องวงจรปิดหรอก ฉันดูแวบเดียวก็รู้ว่านายไม่ใช่คนดีอะไร ไปได้แล้ว ตามฉันไปที่โรงพัก!”

และในเวลานี้ คนญี่ปุ่นคนนั้นก็มีสายโทรศัพท์เข้า เขารีบยืนขึ้นทันที พูด“ครับๆ”ไม่หยุด พอวางสาย เขาก็มองอู๋เป่ยด้วยสีหน้าซับซ้อน หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาโค้งคำนับ：“คุณอู๋เป่ย ขอโทษด้วยครับ เมื่อครู่พวกผมไม่มีมารยาท ผมขอโทษจริงๆครับ!”

ชายอ้วนนิ่งอึ้งไป เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ยังให้ตัวเขาเองจัดการเขาอยู่เลย ตอนนี้มาขอโทษ? หรือว่าเจ้าเด็กนี่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง?

“เพี๊ยะ!”

อู๋เป่ยตบไปที่หน้าชายญี่ปุ่นคนนั้น ：“นายกำเริบเสิบสานในประเทศเหยียนหลงขนาดนี้ ไปเอาความกล้ามาจากไหน?”

สีหน้าของคนญี่ปุ่นเปลี่ยนไป เหมือนจะกำเริบอีกครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็กดความโกรธเอาไว้ พูดอย่างไม่ลังเล：“ขอโทษครับ!”

อู๋เป่ยหันหน้าไปยังชายอ้วน：“นายยังจะพาฉันไปโรงพักอยู่ไหม?”

ชายอ้วนกระแอมแล้วพูด：“ในเมื่อเจ้าทุกข์ไม่เอาเรื่อง เช่นนั้นก็ช่างเถอะ”