ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 172

โอดะฟุกุพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ถูกต้องค่ะ หวังว่าคุณอู๋จะให้ความร่วมมือ”

อู๋เป่ยเริ่มรู้สึกโมโห：“ถ้าฉันไม่ให้ความร่วมมือล่ะ?”

“ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ก็คงต้องขออภัยแล้วล่ะ” โอดะฟุกุโบกมือ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่อยู่ด้านข้างเธอลุกขึ้นยืน จ้องอู๋เป่ยตาเขม็ง

ทั้งสองคนนี้ ล้วนเป็นปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ อายุประมาณสี่สิบ กลิ่นอายของพวกเขาน่ากลัวอย่างมาก

สีหน้าของอู๋เป่ยไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด：“คุณหนูโอดะ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้รู้จักฐานะของฉันเลยนะ”

โอดะฟุกุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“คุณเป็นคนของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ ลูกศิษย์ของท่านตงฟ๋อ ฉันพูดถูกไหม?”

อู๋เป่ยพูดเสียงดัง：“ในเมื่อรู้แล้ว ยังกล้าลงมือกับฉันอีก ใจกล้าดีนี่!”

โอดะฟุกุพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“พูดตามความจริง ว่ากันตามความสามารถ พวกคุณเหยียนหลงบำเพ็ญตนลัทธิเต๋า ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบาทหลวงคนญี่ปุ่นอย่างพวกเราแม้แต่นิด เพราะฉะนั้น ท่านตงฟ๋อทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก”

อู๋เป่ยลุกขึ้นยืน：“งั้นเหรอ? งั้นแสดงให้ฉันดูสักหน่อยสิ ความสามารถของพวกบาทหลวงญี่ปุ่นน่ะ!”

ในห้องโถง มีพื้นที่ว่างอยู่ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ยืนขึ้นมา บนร่างกายมีกลิ่นอายของปีศาจอยู่ ชัดเจนมาก พวกเขาต่างก็เป็นผู้สืบทอดสายเลือดของโอดะยูคาริ บำเพ็ญตนเป็นปีศาจเหมือนกัน!

อู๋เป่ยเดินมาตรงที่ห่างจากพวกเขาหนึ่งเมตร：“หมัดเตะไม่มีลูกตา ถ้าหากโดนพวกนายจนตาย ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ”

“อวดดีนักนะ!” สายฟ้าปรากฏขึ้นในมือของชายหนุ่ม เขาก้มตัว แกว่งหมัดไปตรงหน้า เป้าหมายคือซี่โครงล่างของอู๋เป่ย

ท่าทางของเขาเจ้าเล่ห์ขี้โกงอย่างมาก คิ้วของสวีจี้เฟยกระตุก รีบตะโกนออกมา：“ระวัง!”

ทว่า คนคนนี้ยังไม่ทันได้ลงมือ อู๋เป่ยก็รู้เสียแล้วว่าเขาต้องการจะทำอะไร นี่ก็คือหมัดจิตแห่งปรารถนา ที่สามารถรู้ความคิดความอ่านของอีกฝ่ายได้

เพราะฉะนั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะลงมือ กล้ามเนื้อและลมหายใจของอู๋เป่ยก็ได้เตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นก็ใช้ลูกเตะถีบออกทันที

ลูกเตะนี้ เร็วดุจสายฟ้า ในตอนที่อีกฝ่ายยื่นมือออกมาเพียงแค่ครึ่งเดียว ลูกเตะก็ถูกเสิร์ฟไปถึงหน้าอกของชายหนุ่มแล้ว ในขณะเดียวกัน เขายื่นมือขวาออกไป ต่อยไปยังหญิงสาวด้วยความรวดเร็วและดุดัน

“พรวด!”

ชายหนุ่มพ่นเลือดออกมา ซี่โครงตรงอกเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย เขาทรุดตัวลง ชักลงไปบนพื้นไม่นาน หลังจากนั้นก็ตายไป ลูกเตะของอู๋เป่ยลูกนั้น ทำเอาหัวใจของเขาระเบิด ไม่มียาที่สามารถรักษาได้

หญิงสาวเห็นว่าคู่หูตัวเองนั้นถูกเตะกระเด็น เธอตวาดเสียงดัง ทั้งออกหมัดและลูกเตะอย่างต่อเนื่อง ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่าทางของเธอนั้นรวดเร็วมาก ดุดัน โหดเหี้ยม

แต่ทว่า ทุกการกระทำของเธอ ต่างก็อยู่ในสิ่งที่อู๋เป่ยคาดการณ์ล่วงหน้าไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นวินาทีที่เธอถีบลูกเตะออกมานั้น อู๋เป่ยเพียงแค่หันข้างแล้วชี้ไปยังไหล่ขวาของเธอ

การชี้ครั้งนี้ รุนแรงราวกับระเบิด หญิงสาวกระเด็นลอยออกไปหลายเมตร สีหน้าอ่อนแรง เปลี่ยนเป็นหน้ามืดทันตา

สี่คนที่เหลือค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วล้อมอู๋เป่ยไว้

โอดะฟุกุเพียงแค่ยกมือ ห้ามพวกเขาไว้ เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วพูด：“สมกับเป็นลูกศิษย์ของท่านตงฟ๋อ ความสามารถเปี่ยมล้น ต่อให้สู้กับปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ถึงสองคน ก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย”

อู๋เป่ยจ้องไปที่เธอ：“โอดะฟุกุ ฉันเตือนเธอไว้หน่อย อย่าลงมือกับฉันดีกว่านะ ฉันไม่อยากฆ่าผู้หญิง”

โอดะฟุกุส่ายหน้า：“คุณอู๋เป่ย ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่างชั้นเทพกับชั้นพรสวรรค์นะ ทั้งสองเป็นเหมือนเมฆกับโคลน”

เธอก้าวออกไป จู่ๆรอบข้างก็เต็มไปด้วยชั้นบรรยากาศสีดำจากไอปีศาจ ไอปีศาจนี้เยือกเย็น มืดมน ทำให้ผู้คนขยะแขยง เกิดความสั่นกลัวในจิตใจ

อู๋เป่ยจ้องเธอ แล้วพูดกับสวีจี้เฟย：“พี่สาม ดูแลจื่อยี่ให้ดี”

พูดจบ รอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของลัทธิเต๋า ไอลัทธิสีทองอย่างรุนแรง พุ่งขึ้นสูงหลายนิ้ว ราวกับเทพเจ้า!