ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 174

หยางมู่ไป๋ค่อนข้างตกใจ：“รักษาตอนนี้เหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้า：“โรคของศิษย์พี่ รักษาเร็วดีกว่ารักษาช้า”

ขณะที่พูด เขาก็ร่ายเวทย์ขับพิษให้กับหยางมู่ไป๋ หยางมู่ไป๋พลังแข็งแกร่ง พิษแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้ มีเวทย์นี้ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ก็สามารถบีบพิษออกมาที่นิ้วทั้งสิบได้แล้ว

อู๋เป่ยใช้เข็มเจาะไปที่นิ้ว ทันใดนั้นก็มีเลือดสีดำหยดลงมา จนถึงหยดสุดท้าย พิษถึงจะหมดพอดี

หลังจากที่แก้พิษเสร็จ เขาก็ขับพลังชีวิตสีทอง เพื่อรักษาหัวใจของหยางมู่ไป๋ ขั้นตอนของการรักษา เขาจะใช้พลังจักษุ นำใยกล้ามเนื้อบางส่วนดึงออกมา

ในตอนที่ใยกล้ามเนื้อถูกดึงออกมา ก็จะถูกพลังชีวิตสีทองรักษาความชุ่มชื้นไว้ให้ ไม่นานก็จะปรับตัวได้ พอเป็นแบบนี้ เขาก็จะทยอยรักษาใยกล้ามเนื้อทีละส่วน ใช้เวลาไปทั้งหมดประมาณสองชั่วโมง ก็สามารถรักษาโรคกล้ามเนื้อหัวใจพิการของหยางมู่ไป๋ได้

เขาหยิบเครื่องมือออกมา หน้าผากเหงื่อโชก：“ศิษย์พี่พักผ่อนสักหน่อย ภายในสามวัน ห้ามขยับแรงนะครับ”

หยางมู่ไป๋รีบถาม：“ศิษย์น้อง นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อู๋เป่ยหัวเราะ：“ไม่เป็นไรครับ แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

หยางมู่ไป๋รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับหัวใจ กล้ามเนื้อหัวใจที่พิการนั่นเห็นได้ชัดว่าหายไปแล้ว หัวใจของตนเองก็ปกติมาก อาการหัวใจเต้นเร็วก็ไม่มีแล้วเช่นกัน

เขาทั้งตกใจทั้งดีใจ：“ศิษย์น้อง หายแล้ว! วิชาแพทย์ของนายเทพจริงๆ!”

อู๋เป่ยมองไปที่ถ้ำนั่น：“ศิษย์พี่ ถ้ำเทวดาสถิตเปิดแล้วงั้นเหรอครับ?”

หยางมู่ไป๋ถอนหายใจ：“เปิดผิดประตูน่ะ ค่ายกลที่อยู่ด้านนอกของถ้ำเทวดาสถิตนี่มีหลายชั้น เพื่อจะเปิดมัน พวกเราบาดเจ็บล้มตายกันไปหลายคน แม้แต่พี่ยังบาดเจ็บเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังหาประตูที่ถูกไม่ได้”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว：“ยากขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

หยางมู่ไป๋：“ยิ่งเป็นถ้ำเทวดาสถิตชั้นสูง ค่ายกลที่อยู่ด้านนอกก็ยิ่งระดับสูงขึ้นไปอีก เรื่องปกติน่ะ”

อู่เป่ยพยักหน้า：“พักผ่อนเถอะครับ ผมจะเข้าไปดูหน่อย”

หยางมู่ไป๋：“ก็ดีเหมือนกัน ไม่แน่ว่าศิษย์น้องอาจจะคิดหาวิธีออก”

หลังจากนั้นอู๋เป่ยก็ถามเขาเรื่องเฉินเทียนเจียว หยางมู่ไป๋บอกว่า คนของเฉินเทียนเจียวถูกไล่ออกไปหมดแล้ว ฆ่าผู้มีฝีมือตายไม่น้อย เขาหนีไปทั้งๆที่บาดเจ็บอยู่

ได้ยินว่าเฉินเทียนเจียวบาดเจ็บหนัก อู๋เป่ยเลยพูดขึ้นมา：“สมควร! เฉินเทียนเจียวคนนี้ แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร”

หยางมู่ไป๋：“คนคนนี้ไม่ควรค่าที่จะเอ่ยถึง ศิษย์น้อง ศิษย์พี่บอกว่า โอดะฟุกุไปหานาย แถมยังถูกนายฆ่างั้นเหรอ?”

อู๋เป่ยยิ้มเจื่อน：“ศิษย์พี่รู้เรื่องด้วยเหรอครับ?”

หยางมู่ไป๋ตบไปที่บ่าของเขา：“ไม่ต้องกังวล มีศิษย์พี่ใหญ่อยู่ทั้งคน ตระกูลโอดะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามหรอก”

ทั้งสองคนพักอยู่ที่เดิม รอจนฟ้าสาง อู๋เป่ยเลยตามหยางมู่ไป๋เข้าไปในถ้ำหิน ด้านหลังถ้ำเป็นถ้ำภูเขาแคบๆ กับดักค่ายกลในนี้ล้วนถูกทำลายไปหมดแล้ว ด้วยเหตุนี้ กรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพเลยต้องแลกมาด้วยคนตายและบาดเจ็บไปหลายคน

เดินได้ประมาณร้อยกว่าเมตร ด้านมีประตูหินหนักและหนาทึบอยู่ ด้านบนสลักตัวอักษรแปลกประหลาด พออู๋เป่ยเห็นตัวอักษรนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นอักษรยุคก่อนประวัติศาสตร์

ในใจเขาสั่นไหว：“ศิษย์พี่ ประตูนี่เปิดไม่ออกเหรอครับ?”

หยางมู่ไป๋ถอนหายใจ：“ใช้ทั้งระเบิด เครื่องขุดเจาะ สารเคมีละลาย ลองมาแล้วทุกวิธี ก็เปิดไม่ออกอยู่ดี”

อู๋เป่ยเปิดตาวิเศษ ก็พบว่าวัสดุของประตูนี้พิเศษมาก ระดับความแข็งสูงจนน่าแปลกใจ มิน่าล่ะระเบิดถึงทำอะไรมันไม่ได้ อีกอย่าง ประตูหนาบานนี้สูงถึงสองเมตร หนักคงจะหลายร้อยตัน ถ้าจะย้ายมันก็หนักหนาสาหัสเอาการอยู่เหมือนกัน

โชคดี เขาพบว่าด้านหลังของประตูนี้ มีกลไกอยู่ เขาศึกษาสักพัก ก็ยื่นนิ้วออกมา กดไปบนประตูหินเจ็ดครั้ง ทุกครั้งที่กดลงไปที่หนึ่ง ตรงนั้นก็จะบุ๋มลงไป

หลังจากที่กดเจ็ดครั้ง ก็ได้ยินเสียง“แกร๊ก”ดังขึ้น ประตูหินทรงกลมหมุนออกไปทางด้านข้าง เผยให้เห็นเส้นทางด้านใน

หยางมู่ไป๋หัวเราะ"ฮ่าๆ"："ศิษย์น้อง นายเก่งจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะรู้เรื่องกลไกโบราณแบบนี้ด้วย ถ้ารู้แต่แรก พี่คงให้นายมาด้วยตั้งนานแล้ว"

เขาจับอู๋เป่ยไว้ ทั้งสองเดินเข้าไปดูก่อน

ด้านหลังประตู เป็นตำหนักที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง พื้นปูด้วยอิฐโลหะชนิดหนึ่ง รอยต่อเชื่อมกันอย่างละเอียด ส่วนด้านบนเป็นเพดานเลี่ยมโลหะ มีแสงสะท้อนออกมาเล็กน้อย