ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1802

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า ：“ข้าไม่ใช่ใครเลย ข้าเป็นแค่สหายของฉีอวิ๋น”

“สหาย?” ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะ “เจ้าคงไม่ได้คิดอะไรกับฉีอวิ๋นใช่ไหม? ข้าขอเตือนเจ้าหนู เจ้าไม่คู่ควรกับนาง ตายใจซะเถอะ！”

หลัวฉีอวิ๋นพูดว่า ：“ลุงสาม โปรดอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ข้าหลัวฉีอวิ๋นจะคู่ควรกับคุณชายได้อย่างไร? คุณชายเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหลัว แม้ท่านปู่ก็ยังต้องออกมาต้อนรับ”

ชายวัยกลางคนอุทาน ：“เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องคุยอวดแทนเขาแล้ว ลุงสามเข้าใจความคิดของเจ้า ก็แค่ต้องการหาข้ออ้างที่จะไม่แต่งงานกับตระกูลหมิง แต่ข้าขอบอกเจ้า คราวนี้เจ้าไม่อยากแต่ง ก็ต้องแต่ง！”

หลัวฉีอวิ๋นประหลาดใจ ：“ลุงสามหมายความว่ายังไง?”

ชายวัยกลางคนปรบมือ ก็มีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามา พลังยุทธ์ของพวกนางสูงมาก และเข้าควบคุมหลัวฉีอวิ๋นในทันที

หลัวฉีอวิ๋นพูดด้วยความโกรธ ：“แม่หลิว แม่อู๋ พวกท่านกำลังทำอะไร?”

ชายวัยกลางคน ：“ฉีอวิ๋น แม่อู๋กับแม่หลิวจะส่งเจ้าไปที่ยอดเขาอวี้กู่ เจ้ากับคุณชายหมิงอาศัยอยู่ที่นั่นสักพักหนึ่ง และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน”

หลัวฉีอวิ๋นแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นี่คือลุงสามของเธอแน่เหรอ? เธอพูดด้วยความโกรธ ：“ลุงสาม ทำไมท่านทำเช่นนี้！”

ชายวัยกลางคนโบกมือ และพูดว่า ：“พาตัวนางไป！”

หลัวฉีอวิ๋นกรีดร้อง ：“ปล่อยข้านะ”

อย่างไรก็ตามผู้หญิงทั้งสองคนก็ไม่ฟังเธอ ควบคุมตัวเธอแล้วพาเหาะไปที่ยอดเขาอวี้กู่

“ปล่อยมือ” ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็เอ่ยปาก ผู้หญิงทั้งสองคนก็ปล่อยมืออย่างไม่สามารถควบคุมได้ พวกเธออดที่จะประหลาดใจไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้น?

หลัวฉีอวิ๋นรีบหลบไปอยู่ข้างหลังอู๋เป่ย เธอตกใจมากจนใบหน้าซีดเซียว และน้ำตาคลอเต็มเบ้าตา

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ พวกเข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า” อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น

ชายวัยกลางคนโกรธมาก ：“เจ้าหนู เจ้ากล้าดีมาก！”

พลังรัศมีของเขาเพิ่มสูงขึ้น จริงๆแล้วก็เป็นเต้าจวินท่านหนึ่ง สัตว์ประหลาดภาพลวงตาแปดหัวปรากฏขึ้นข้างหลังเขา มือทั้งแปดผนึกเข้าพร้อมกัน อู๋เป่ยรู้สึกถึงถูกพลังกักขังจากทุกทิศทาง

นี่เป็นเทคนิคลัทธิเต๋าที่ทรงพลังมาก น่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ของเขาคืออู๋เป่ย อู่เป่ยแค่ขยับร่างกายเล็กน้อย มือทั้งแปดของภาพลวงตาก็ระเบิดพร้อมกัน ชายวัยกลางคนก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“เจ้าเป็นใครกันแน่?” เขาถามด้วยสีหน้าหวาดกลัว

หลัวฉีอวิ๋นตะคอก ：“เขาคือสหายของข้า พลังยุทธ์ของเขานั้นสูงกว่าท่านมาก！”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยความโกรธ ：“ฉีอวิ๋น เจ้ากลับเข้าข้างคนนอก เจ้าทรยศ！”

“เกิดอะไรขึ้น? ” ชายวัยกลางคนอีกคนปรากฏตัวขึ้นและถาม

เมื่อเห็นเขา หลัวฉีอวิ๋นก็พูดว่า ：“อารองกับลุงสามยืนกรานที่จะบังคับให้ข้าแต่งงานกับตระกูลหมิง！”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างใจเย็นว่า ：“ฉีอวิ๋น แต่งเข้าตระกูลหมิง ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดของเจ้าหรือ?”

หลัวฉีอวิ๋นตกตะลึง ：“อารอง ท่านก็พูดเช่นนี้เหรอ?”

เมื่อเห็นบุคคลนี้ อู๋เป่ยก็ใจเต้นแรง เนื่องจากเขาสัมผัสถึงเจตนาฆ่า และกลิ่นอายเลือดจากบุคคลนี้ เขาเพิ่งฆ่าคนมา！

เขาถาม ：“ฉีอวิ๋น หลิงจวินล่ะ?”

หลัวฉีอวิ๋น ：“ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าออกไปตามหาต้นชา และไม่ได้กลับมาครึ่งค่อนปีแล้ว”

อู๋เป่ย ：“ตามหาต้นชาต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยหรือ?”

หลัวฉีอวิ๋น ：“มันพูดยาก บางครั้งใช้เวลาไม่กี่วัน บางครั้งก็ใช้เวลานานถึงครึ่งปีหรือหนึ่งปี”

อู๋เป่ยหลับตาลงเล็กน้อย และทำนายดวงชะตาในใจ จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น และถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า ：“หากข้าทำนายไม่ผิด ตอนนี้พ่อแม่ของเจ้าน่าจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี”

ใบหน้าของหลัวฉีอวิ๋นซีดลง ：“คุณชายหลี่ ท่านหมายถึงพ่อแม่ข้าตกอยู่ในอันตรายเหรอ?”

หลัวฉีอวิ๋นร้องไห้และพูดว่า ：“พวกเขาเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด พวกเขาถึงทำกับพี่ชายคนโตแบบนี้ได้อย่างไร！”

อู๋เป่ย ：“ตอนนี้เราต้องตามหาปู่ของเจ้าให้เจอ เขาเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฆ่าเขา”

หลัวฉีอวิ๋นตั้งสติและพูดว่า ：“ใช่ เราต้องตามหาปู่ก่อน หวังว่าท่านจะปลอดภัย！”

อู๋เป่ย ：“เมื่อกี้ที่ข้าไม่เผชิญหน้ากับอารองของเจ้าโดยตรง ก็เพื่อจะสืบทุกอย่างแบบลับๆ หากทำร้ายใครโดยไม่ตั้งใจ มันคงไม่ดี”

หลัวฉีอวิ๋นพยักหน้าอย่างแรง ：“คุณชายหลี่ ต้องรบกวนท่านแล้ว！”

อู๋เป่ยนั่งขัดสมาธิ และถอนจิตวิญญาณ ทันใดนั้น เขารู้สัมผัสถึงร่องรอยความผันผวนของพลังศักดิ์สิทธิ์จากมิติที่ลี้ลับ พลังศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ มีเพียงมหาเทพที่มีดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะสามารถสัมผัสได้

ครู่ต่อมา เขาก็ลืมตาขึ้น ยิ้มและพูดว่า ：“บริเวณใกล้เคียงนี้มีผู้ศักดิ์สิทธิ์อยู่ท่านหนึ่ง เขาน่าจะได้รับบาดเจ็บ แต่โชคดีที่ไม่อันตรายถึงชีวิต”

หลัวฉีอวิ๋นดีใจมาก ：“ถ้าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ ก็ต้องเป็นปู่ของข้าแน่นอน บริเวณนี้ นอกจากตระกูลหลัวของข้าแล้ว ไม่มีผู้ศักดิ์สิทธิ์ท่านอื่นแล้ว！”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“ข้าจะไปช่วยเขาออกมาก่อน จากนั้นค่อยถามถึงเหตุผลที่ชัดเจน”

หลัวฉีอวิ๋นโค้งคำนับ ：“ขอบคุณมาก！”

อู๋เป่ย ：“แม่นางหลัวไม่ต้องเกรงใจ ท่านรอข้าสักครู่”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หายตัวไปทันที

บนยอดเขาบริเวณใกล้เคียง ในมิติลี้ลับแห่งหนึ่ง มีชายชราหนวดเคราและผมสีเงิน ติดอยู่บนใยแมงมุมขนาดใหญ่ แมงมุมยักษ์สีทองตัวหนึ่งกำลังพ่นใยออกมา และมัดเขาไว้ทีละชั้น

ใบหน้าของชายชราเคราสีเงินเกรี้ยวกราดมาก ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง

ใต้ใยแมงมุม อารองและลุงสามของหลัวฉีอวิ๋นยืนเคียงข้างกัน

ชายชราเคราเงินก็คือนักปราชญ์ชาหลัวจือฉาน เขาพูดอย่างเย็นชาว่า ：“ทำไมพวกเจ้าถึงยังไม่ฆ่าข้าล่ะ?”