ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 200

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น “ว่าแต่ คุณชื่อว่าอะไร?”

ชายวัยกลางคนรู้สึกโล่งใจที่อู๋เป่ยคุยด้วยได้ง่ายและรีบพูดว่า “ผมชื่อว่าอู๋โหย่วเฉวียน ผู้สืบทอดรุ่นที่ยี่สิบสี่ของปาล์มพลัม”

อู๋เป่ย “ผมชื่ออู๋เป่ย”

อู๋โหย่วเฉวียน “ที่แท้คือปรมาจารย์อู๋ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ไม่ต้องบอกว่าอู๋โหย่วเฉวียนรู้อยู่แล้วว่า อู๋เป่ยเป็นคนลงมือ เขาจ้องมองที่พีหยางบนเตียงด้วยความโกรธและพูดอย่างเย็นชาว่า “แกตาบอดหรือ! แกกล้าดีอย่างไรที่ยั่วยุแม้แต่ปรมาจารย์ระดับเทพ? ถ้าไม่ใช่เพราะความสงสารของปรมาจารย์ แกคงตายไปนานแล้ว!”

เขาฉีกสายรัดที่ผูกมัดพีหยางออกและพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าโง่ มาขอโทษปรมาจารย์ ไม่ว่าปรมาจารย์จะให้อภัยคุณหรือไม่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเขา”

พีหยางกลัวจนปัญญา อู๋โหย่วเฉวียนเป็นคนที่เขาเคารพอย่างสุดซึ้ง ในความคิดของเขา อู๋โหย่วเฉวียนนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนพระเจ้า แต่ถึงกระนั้นคนที่มีอำนาจก็สุภาพกับอู๋เป่ย เขาน่ากลัวแค่ไหนกัน?

โอ้พระเจ้า! เขาทำให้ร่างที่ทรงพลังเช่นนี้ขุ่นเคือง เขาไม่ได้กำลังมองหาความตาย?

เขาอดทนต่ออาการคัน “ตุบ” คุกเข่าลงและร้องว่า “ปรมาจารย์อู๋ ผมขอโทษ เมื่อเช้านี้ผมผิด ผมขับรถเร็วเกินไปและชนชายชรา ผมขอโทษชายชราและ ถึงคุณ”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น “คุณเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม คุณจะคุกเข่าให้ผมได้อย่างไร ลุกขึ้น”

พีหยางยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรง เขากระแทกตัวเองอย่างแรงจนหน้าบวมขึ้นเป็นสองแห่ง “ปรมาจารย์อู๋ ผมคิดผิด ผมไม่ใช่มนุษย์ ผมเป็นขยะ โปรดยกโทษให้ผมและปล่อยผมไป ผมสัญญาว่าจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่และเป็นคนดีกว่าเดิม”

อู๋เป่ย “หึหึ” หัวเราะเบาๆ “มันเกี่ยวอะไรกับผม ถ้าคุณเปลี่ยนเป็นคนใหม่?"

พีหยางตกตะลึงและมองไปที่อู๋โหย่วเฉวียนด้วยสายตาอ้อนวอน อู๋โหย่วเฉวียนกระแอมคอและคำนับอู๋เป่ย “ปรมาจารย์อู๋ พีหยางเด็กคนนี้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากผมสองสามวันเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขามีพรสวรรค์ที่แย่และไม่ได้เรียนรู้ทักษะที่แท้จริงเลย ในทางกลับกัน มันทำให้ตัวเขาหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ อันที่จริงเขาไม่ใช่เป็นเด็กที่แย่มาก หุนหันพลันแล่นนิดหน่อย เอาเป็นว่า ให้เขาไปที่บ้านของชายชราเป็นการส่วนตัวเพื่อขอโทษและขอการให้อภัยจากคุณในครั้งนี้ ให้โอกาสเขา เปลี่ยนเป็นคนใหม่”

อู๋เป่ย “อืม” และพูดว่า “ผมไม่เคยเจอใครจากโลกการต่อสู้ในเขตหมิงหยางมาก่อน ดังนั้นผมจะให้หน้าคุณ”

อู๋โหย่วเฉวียนมีความสุขมาก รับตอบ “ปรมาจารย์ขอบคุณอย่างมาก”

จากนั้นเขาก็เตะพีหยาง “ไอ้เนรคุณ ทำไมแกไม่ขอบคุณปรมาจารย์อู๋”

“ขอบคุณ ปรมาจารย์อู๋ ขอบคุณปรมาจารย์อู๋!” พีหยางรีบขอบคุณ

อู๋เป่ยโบกมือของเขา ตบหลังพีหยาง ถอดเข็มออกและปล่อยมือลับของเขา เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าคุณเรียนศิลปะการต่อสู้ คุณต้องมีจริยธรรมในการต่อสู้ ถ้าทักษะศิลปะการต่อสู้ของคุณไม่ตรงกับจรรยาบรรณของคุณ คุณจะทนทุกข์ทรมาน”

อู๋โหย่วเฉวียนถอนหายใจและพูดว่า “มันเป็นคำสอนที่ไม่ดีของผมที่นำไปสู่สิ่งนี้ ผมขอโทษที่ทำให้คุณอับอาย ปรมาจารย์อู๋”

พีหยางรู้สึกโล่งใจทั่วร่างกายและขอบคุณอีกครั้ง

อู๋เป่ยว่า “เอาล่ะ ผมจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไป ลาก่อน”

อู๋โหย่วเฉวียนต้องการเชิญเขาไปทานอาหารกลางวัน แต่อู๋เป่ยปฏิเสธอย่างสุภาพ พวกเขาแลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์เพื่อการติดต่อในอนาคต

ขณะที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาลโจวรั่วเสวี่ยอุทานว่า “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสถานะของคุณในโลกการต่อสู้จะสูงส่งถึงขนาดที่คนอย่างอู๋โหย่วเฉวียนจะเคารพคุณมากขนาดนี้”

อู๋เป่ย “โอ้ อู๋โหย่วเฉวียนมีชื่อเสียงเหรอ?”

โจวรั่วเสวี่ย “คุณไม่รู้หรือ เขาเป็นคนดังในเขตหมิงหยาง มีทรัพย์สินมากกว่าหนึ่งพันล้าน ที่สำคัญเขามีพี่ชายที่มีอำนาจชื่ออู๋โหย่วหรง ซึ่งเป็นยักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมการลงทุนที่มีทรัพย์สินส่วนตัวมากกว่าสองหมื่นล้านและลงทุนมากกว่าห้าร้อยล้านหยวนในกองทุนเทียนสื่อ บริษัทที่เขาลงทุนมีมูลค่าตลาดกว่าสามล้านล้าน”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า “จริงเหรอ? น่าประทับใจมาก”

จากนั้นเขาก็ถามว่า “แล้วอวิ๋นฟานล่ะ ภูมิหลังของเขาดูน่าประทับใจทีเดียว เขามาอยู่ในทีมต่อต้านยาเสพติดได้อย่างไร?”

โจวรั่วเสวี่ย “เอ่อ พ่อของอวิ๋น เป็นรองผู้อำนวยการกระทรวงพาณิชย์ ส่วนแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจหญิง เขามาจากครอบครัวที่ดี เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียนตำรวจ และเราก็เข้ากันได้ดี “