ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2154

เผ่าเลือดป่าเถื่อนอาศัยอยู่ลึกเข้าไปในป่าดึกดำบรรพ์ พวกเขามองตัวเองว่าเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตของธรรมชาติ เชิดชูเลือดและเชื่อว่าเลือดคือจิตวิญญาณและพลังของพวกเขา พอจับเหยื่อได้ สิ่งแรกที่ทำคือดื่มเลือดของมัน เพื่อให้ได้รับพลังนั้นมา

จะได้ผลจริงไหมไม่แน่ชัด แต่คนในเผ่าเลือดป่าเถื่อนแต่ละคนแข็งแกร่งมหาศาล ทั้งบู๊ทั้งต้านทานได้สุดยอด มีคนเคยจับหนึ่งในเผ่านี้มาได้แล้วนำไปจัดแสดงในดินแดนต้าฉี มีนักบำเพ็ญพลังปราณทั่วไปรับมือไม่ได้เลย ทั้งที่ชายคนนั้นไม่ได้ฝึกฝนเลย ถ้าเขาฝึกฝนขึ้นมา อาจถึงขั้นสู้กับนักบำเพ็ญในเขตลับแลได้เลย

หลังเดินมาได้สี่ชั่วโมง ใกล้ถึงเวลามื้อกลางวัน อู๋เป่ยจึงหาแหล่งที่แมลงยุงน้อยให้ทุกคนพัก

ที่นี่แทบไม่มีทางเดิน ส่วนใหญ่แล้ว อู๋เป่ยต้องแบกโลงทองคำเดินเอง แล้วให้รถลากตามมา พวกเขาต้องหาทางที่เดินได้จริง ไม่งั้นจะใช้เวลานานครึ่งเดือนกว่าจะออกจากที่นี่ได้

พวกเขาเพิ่งนั่งพัก ก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ของคนกลุ่มใหญ่ไกล ๆ มีเสือภูเขาขนาดยักษ์วิ่งหนีมา ตามด้วยฝูงหมูป่าขนาดใหญ่ตัวยาวกว่าห้าเมตร สูงกว่าคนเสียอีก หมูป่าพวกนี้ไม่สนใจอู๋เป่ยกับพรรคพวก วิ่งหนีตรงไปข้างหน้า

อู๋เป่ยลุกขึ้นหันไปข้างหลัง เห็นชนพื้นเมืองที่ใส่หนังสัตว์ตัวโตแข็งแรงมาก กำลังไล่ล่าหมูป่า เมื่อเห็นอู๋เป่ยกับคนของเขา ก็หยุดล่า แล้วใช้สายตาสีแดงกวาดมองมาที่ตัวของพวกเขา

คนหนึ่งส่งเสียงแปลก ๆ ไม่มีใครเข้าใจยกเว้นอู๋เป่ย ซึ่งอู๋เป่ยเคยเรียนภาษามากมาย ฟังแป๊บเดียวก็พอเข้าใจรูปแบบ จึงเดินไปคุยกับอีกฝ่าย

เผ่าป่าเถื่อนคนนั้นคุยกับเขาสิบกว่านาที ยิ่งคุยกันยิ่งเข้าใจ สุดท้ายกลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มเผ่าป่าเถื่อนชื่อแมนหู เขาพูด : “เพื่อนอู๋ พวกคุณจะไปไหนเหรอ”

อู๋เป่ย : “มุ่งไปทางตะวันตก เพื่อนเลือดป่าเถื่อนพอจะรู้ทางไหม”

แมนหูหัวเราะ : “รู้สิ แต่พวกคุณเดินมาลำบากแล้ว วันนี้พักก่อน มาเยี่ยมเผ่าเลือดป่าเถื่อนของพวกเรา ผมจะต้อนรับพวกคุณอย่างดี”

อู๋เป่ย : “ขอบคุณมาก ผมเอาของใช้มามากด้วย ขอแบ่งให้พวกคุณเป็นมิตรภาพ”