ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2155

เจ้าหน้าที่และลูกน้องของเขาตาเป็นประกาย โลงทองคำใบมหึมาแบบนี้ น้ำหนักต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านตำลึง!

“ทองคำแบบนี้ ถือเป็นของต้องห้าม ตามกฎ ผมต้องขอยึดไว้ตรวจสอบ!” เจ้าหน้าที่คนนั้นตะโกนเสียงดัง

อู๋เป่ยลุกขึ้นยืน เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเจ้าหน้าที่ วางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่ของเขา พลังอันน่าสะพรึงกลัวไหลผ่านเข้าไปทั่วร่าง ทำเอาเจ้าหน้าที่คนนั้นตัวสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นไหลเต็มหน้าผาก

“คุณแน่ใจนะ ว่าสิ่งของของผมเป็นของผิดกฎหมาย?” อู๋เป่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เจ้าหน้าที่คนนั้นเข้าใจดี แค่เขาหลุดปากพูดคำว่า “ใช่” ออกมาเมื่อไหร่ คนตรงหน้าไม่ลังเลแน่นอน ฆ่าเขาทิ้งตรงนี้แล้วยัดลงหลุมฝังแน่ๆ ลูกน้องที่มาด้วยกันก็ไม่มีใครรอด!

เจ้าหน้าที่กลอกตานิดหนึ่ง แล้วรีบตอบทันทีว่า : “ไม่ผิด ไม่มีปัญหาแน่นอน!”

อู๋เป่ย : “อย่าคิดว่าพวกเราเป็นคนนอก แล้วจะรังแกกันได้ง่ายๆ คนบางคน คุณไม่ควรไปแตะต้องด้วยซ้ำ อย่างคุณ ผมบีบตายได้สิบคนในมือเดียว เข้าใจไหม”

เจ้าหน้าที่รีบกลืนน้ำลาย : “ครับๆ ผมเข้าใจแล้ว”

อู๋เป่ยละมือ แล้วกลับไปนั่งที่เดิม

ฝ่ายเจ้าหน้าที่พอเห็นว่ารอดตัว รีบสั่งลูกน้องพากันถอยออกไปทันที

ตกดึก เย่เทียนหยิบเอาก้อนหินสีเลือดออกมา เขาค่อยๆ ปล่อยพลังจิตเข้าสู่หิน ก้อนหินนั้นจู่ๆ ก็เปล่งแสงสีแดงออกมา แล้วแสงก็พุ่งเข้าที่หน้าอกของเขาในทันที

พลังสีเลือดไหลเข้าสู่ร่างกาย ค่อยๆ ซึมซับเข้าสู่เส้นเลือดของอู๋เป่ย เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในสายเลือดของตนเอง

รุ่งสาง อู๋เป่ยสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเอะอะด้านนอก กลุ่มเจ้าหน้าที่กลับมาอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมกำลังคนจำนวนมาก ล้อมโรงเตี๊ยมไว้จนมิด

“พวกโจรในนั้น ฟังให้ดี! ออกมามอบตัวเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีความเมตตา!”

“หัวหน้าอู๋ ดูท่าพวกเขาจะไม่ยอมจบง่ายๆ” หนึ่งในทีมคุ้มกันพูดเสียงเครียด

อู๋เป่ย : “ผมจะจัดการเอง”

พวกเขาเห็นเจ้าหน้าที่คนเดิมจากเมื่อวาน ยืนหลบอยู่ข้างหลัง ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่อีกคนที่ดูจะมียศสูงกว่า ยืนอยู่ด้านหน้า หน้าตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

อู๋เป่ยเดินออกมา เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างหลังพูด : “ท่านครับ ไอ้หมอนี่มันขู่ผม บอกว่าถ้าผมตรวจของ เขาจะฆ่าพวกเราให้หมด!”

เจ้าหน้าที่ระดับสูงหน้าขรึมทันที พูด : “กล้าดียังไง! ที่นี่คืออาณาจักรอู่หยิง ไม่ใช่ที่ให้ใครมาละเมิดกฎหมาย! จับมันไว้เดี๋ยวนี้!”

ตูม!

พลังลึกลับระดับมหาศาลพุ่งทะยานขึ้นฟ้า มือสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ มือลูกนั้นใหญ่พอจะบดบังท้องฟ้าครึ่งหนึ่ง ทาบลงมาคลุมโรงเตี๊ยมทั้งหลัง ใต้เงามือนั้น ทุกคนหน้าซีดเผือด

เจ้าหน้าที่ระดับสูงเบิกตากว้าง หันไปตะคอกเจ้าหน้าที่เก่า : “แกมันเลว! ที่นี่ไม่มีโจรอะไรทั้งนั้น แกแค่คิดจะฮุบโลงทองของเขาเอง แกมันสมควรตาย!”

เพื่อรักษาชีวิต เจ้าหน้าที่ระดับสูงชักดาบแล้วฟันเจ้าหน้าที่เก่าทิ้งทันที จากนั้นจึงหันกลับมาหาอู๋เป่ย พูดอย่างจริงจัง : “เพื่อน ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด ขอโทษด้วยจริงๆ”

อู๋เป่ยค่อยๆ สลายพลังระดับเทพในมือ ถ้าหากเขาปล่อยพลังเต็มที่ที่นี่ ไม่มีใครรอดแม้แต่คนเดียว

“เนื่องจากเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็ขอให้พวกคุณรีบไปได้แล้ว” เขาพูดเรียบๆ

เจ้าหน้าที่พากันหนีไปอย่างทุลักทุเล รอพวกเขาไปกันหมดแล้ว อู๋เป่ยหันมาสั่งพวกลูกทีมว่า : “ไปปลุกคนให้หมด กินข้าวให้เรียบร้อย เราจะออกเดินทางต่อทันที”

ในเมื่อระบบราชการคุ้มกันกันเอง ต่อให้วันนี้เขาจัดการได้ วันหลังอาจมีเจ้าหน้าที่อื่นมาตามรังควานอีก ทางที่ดีคือรีบออกจากเมืองให้เร็วที่สุด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขบวนคุ้มกันก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ออกจากเมืองมาได้ครึ่งวัน ท้องฟ้าข้างหน้าก็มืดครึ้มลงทันใด เมฆหนาทึบเคลื่อนตัวมาอย่างเร็ว ลมแรงพัดกรรโชก

ผู้คุ้มกันเก่าที่มีประสบการณ์คนหนึ่งพูด : “หัวหน้าคุ้มกัน ดูท่าจะมีฝน พวกเราต้องหาที่หลบก่อน”

อู๋เป่ยถอนหายใจ : “ทำไมผู้ชายถึงโดนหนักกว่าผู้หญิง ทำไมผู้หญิงแค่ถูกขังไม่กี่ปีเองล่ะ”

ผู้คุมกันเก่า : “เพราะพวกหนีตามนี้ ส่วนใหญ่ผู้ชายฐานะต่ำ เป็นแรงงาน พาผู้หญิงผู้ดีหนีไป ผู้ชายจึงโดนตีตาย ส่วนผู้หญิงถูกขัง”

อู๋เป่ยถอนหายใจอีกครั้ง : “ดูมือผู้ชายเต็มไปด้วยไฝหนา เป็นคนงานจริง ๆ มือผู้หญิงนุ่มนวล น่าจะเป็นธิดาเศรษฐี”

พูดคุยกันอยู่นั้น มีเสียงฝีเท้าข้างนอกดังขึ้นอีก ผู้ติดตามหลายคนวิ่งเข้ามาในวัด พวกเขารีบค้นหาทั่วไป บางคนตรงมาที่วิหารใหญ่

ชายหญิงคู่นั้นหน้าซีดเซียว รีบหลบหลังรูปปั้นเทพเจ้า

อู๋เป่ยส่งสัญญาณให้คนคุ้มกันสองคนยืนขวางที่ประตู พูดอย่างเย็นชา : “ที่นี่มีคนแล้ว ใครไม่ใช่คนของพวกเรา ห้ามเข้า!”

กลุ่มคนนอกไม่กล้าฝ่าฝืน กลับไปแจ้งหัวหน้าไม่นาน หัวหน้ามาถึงและถาม “พวกที่คุ้มกันนี่ เห็นผู้ชายผู้หญิงสองคนที่วิ่งขึ้นเขาไหม”

ผู้คุ้มกันเก่ามองออกได้ว่าอู๋เป่ยไม่อยากขายชายหญิงคู่นี้ จึงพูด : “เห็น พวกเขาจะเข้ามา แต่พวกเราไล่ไป เขาเลยเข้าฝั่งหลังของวิหาร”

หัวหน้ากลุ่มมองไปในวิหาร อยากจะเข้าไปค้นหา แต่รู้ว่าพวกคนคุ้มกันไม่ใช่คนเล่นง่าย จึงถอยไปค้นอาคารอื่น

หลังจากค้นครบทุกที่ก็ไม่เจออะไร สุดท้ายมาที่หน้าวิหารใหญ่ หัวหน้าถาม : “พวกคุ้มกัน พวกเราตากฝนมา อยากขอเข้าไปพักในนี้หน่อยได้ไหม”

ผู้คุมกันเก่าพูด : “เสียใจด้วย วิหารนี้เก็บของมีค่า ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า พวกคุณไปพักอาคารอื่นเถอะ”

วัดมีหลายอาคาร หัวหน้าคนนั้นหาเหตุผลอื่นไม่เจอ เลยยอมไปพักอีกวิหารหนึ่งไม่ไกลกัน

ในตอนนั้น ร่มสีแดงคันหนึ่งโผล่ที่หน้าวัด ใต้ร่มแดงนั้น หญิงสาวสวมชุดแดงเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ