ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2163

ชายร่างใหญ่กล่าวว่า “สำนักเทียนเซียงของพวกเราไม่เคยแจกทรัพยากรใดๆ ให้ศิษย์เลย หากศิษย์ต้องการทรัพยากรฝึกตน ก็ต้องออกไปปล้นเอาเอง”

อู๋เป่ยถามกลับ “ถ้าสำนักไม่ให้ทรัพยากร แล้วมันมีค่าอะไร?”

“แน่นอนว่าเอาไว้เป็นที่พึ่ง ไม่ว่าจะปล้นใคร ต่อให้เป็นคนที่มีภูมิหลังใหญ่แค่ไหน เราก็กล้าปล้น ถ้าถูกแก้แค้นเมื่อไร สำนักก็จะออกหน้าปกป้องเรา”

อู๋เป่ยถึงกับพูดไม่ออก สำนักนี้กลับสร้างชื่อจากการปล้นสะดม

เขาถามต่อ “พวกคุณปล้นแค่ในเขตของสำนักเทียนเซียงเท่านั้นเหรอ?”

ชายร่างใหญ่ตอบ “แน่นอนว่าไม่ใช่ พื้นที่ของสำนักมีจำกัด แต่ศิษย์มีเป็นพันๆ คน หลายคนที่ฝีมือแข็งแกร่งก็มักออกไปปล้นนอกเขต”

“ของที่ปล้นมา ต้องส่งให้สำนักไหม?” อู๋เป่ยถาม

“แน่นอน หนึ่งในสามของที่ปล้นได้ต้องส่งให้สำนัก ยิ่งส่งมาก สำนักก็ยิ่งคุ้มครองมาก”

“ครั้งนี้พวกคุณปล้นของไปได้เท่าไร?” อู๋เป่ยถามด้วยความอยากรู้

ชายร่างใหญ่ตอบ “มากกว่าสิบล้านเหรียญวิญญาณ นอกจากนี้ยังมียาสมุนไพรมูลค่ากว่า 5 ล้านเหรียญวิญญาณอีกด้วย”

อู๋เป่ยถามต่อ “พวกคุณปล้นพ่อค้ายาหรือ?”

“ใช่แล้ว”

อู๋เป่ยมีความสนใจในสมุนไพรจึงถามว่า “เงินกับยาพวกนั้นอยู่ที่ไหนตอนนี้?”

ชายร่างใหญ่ตอบ “ครั้งนี้มีศิษย์หัวกะทิเก้าคนเข้าร่วม ของทั้งหมดอยู่กับพวกเขา ฉันมาที่นี่ก็เพื่อฆ่าเธอ”

อู๋เป่ยแค่นเสียง “พวกคุณปล้นคนอื่นได้ คนอื่นก็ปล้นคุณได้เหมือนกัน พาฉันไปหาพี่น้องของคุณเดี๋ยวนี้!”

แววตาของชายร่างใหญ่แวบประกาย “แน่ใจหรือว่าอยากไป?”

“ของตั้งเป็นสิบล้าน ฉันจะพลาดได้ยังไง!”

ชายร่างใหญ่：“ดี ถ้าแน่จริงก็ตามมา!”

หลังจากตั้งค่ายกลป้องกันรอบวิหาร อู๋เป่ยก็ลากชายร่างใหญ่ไว้ข้างเดียว แล้วมุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่เขาบอก

ระยะทางไม่ไกลนัก แค่สิบกว่าลี้ อู๋เป่ยก็ถึงที่หมายในเวลาไม่นาน ที่นั่นเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งแต่ระยะไกลก็ได้กลิ่นหอมของสมุนไพรโชยมา พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดรุนแรง

เมื่อเห็นประตูคฤหาสน์ อู๋เป่ยก็ถามขึ้นว่า “ครั้งนี้พวกคุณฆ่าไปกี่คน?”

ชายร่างใหญ่เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “รวมคนคุ้มกันด้วยแล้ว เราฆาไปห้าสิบเจ็ดคน เหลือรอดแค่คนเดียวที่หนีไปพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง”

อู๋เป่ย ถามเสียงขรึม “ปล้นเอาทรัพย์ไปก็พอแล้ว ทำไมต้องฆ่าคนด้วย?”

ชายร่างใหญ่ตอบนิ่งเฉย “ฆ่าแล้วปล้นคือวิธีของเรา การไว้ชีวิตจะสร้างปัญหา”

อู๋เป่ย ไม่พูดอะไรอีก เดินตรงไปยังประตูใหญ่ ทันทีที่เขาเข้าใกล้ มีคนด้านในเห็นเขากับชายร่างใหญ่ที่ถูกลากตามพื้น จึงส่งเสียงหวีดเรียก เหล่ายอดฝีมือพากันกรูกันออกมา

ผู้นำกลุ่มเป็นชายตัวใหญ่ดุดัน มีผ้าดำปิดตาซ้ายไว้ สูงไม่แพ้ชายที่นอนอยู่บนพื้น เขาถามเสียงเย็น “แกเป็นใคร?”

ชายร่างใหญ่บนพื้นรีบร้องเสียงดัง “ศิษย์พี่ ข้าสู้เขาไม่ได้ ถูกเขาเล่นงาน!”

ชายตาเดียวโกรธจัด “ที่แท้ก็แกที่ฆ่าคนของเรา สมควรตาย!”

อู๋เป่ย “คนของเธอเป็นฝ่ายลงมือก่อน ฉันฆ่าเพื่อป้องกันตัว พวกเธอฆ่าไปห้าสิบแปดคน แล้วมันเป็นความผิดอะไร?”

ชายตาเดียวหัวเราะเสียงเยาะ “เจ้าหนู กฎของที่นี่คือพวกข้า แก เตรียมตัวตายได้เลย!”

เขาชักดาบยาว แยกร่างเป็นสามเงา พุ่งฟันใส่ อู๋เป่ย จากสามทิศ แสดงให้เห็นถึงพลังเหนือกว่าคู่ต่อสู้ก่อนหน้านี้

อู๋เป่ย ปล่อยร่างชายที่ลากมา แล้วชักดาบขึ้นฟันสวน

อู๋เป่ย “เป็นของที่โจรปล้นไป คนตายหมดแล้ว ฉันเอายากับเงินกลับมา”

อาจารย์คุ้มกัน ถอนหายใจ “แบบนี้เราก็กลายเป็นศัตรูกับสำนักเทียนเซียง พวกเขาคงไม่ยอมแน่”

อู๋เป่ย “ใช่ รีบพักซะ ก่อนฟ้าสางเราจะออกจากเขตของพวกมันให้เร็วที่สุด”

ทุกคนไม่กล้าพูดเล่นอีก รีบไปพักทันที

อู๋เป่ย ไม่พัก เขาเปิดกล่องยาทีละกล่อง สมุนไพรทุกชนิดถูกเก็บอย่างดีในกล่องหยก ซ้อนด้วยสำลี แล้วบรรจุในหีบไม้

เขาหยิบสมุนไพรออกมาทีละต้น ลองกัดดูพลังยา แล้วกินทันที ก่อนกดพลังยาไว้

เขาใช้เวลาทั้งคืนกินสมุนไพรมากกว่าร้อยต้น ดูดซับพลังทั้งหมด

ก่อนฟ้าสาง ขบวนคุ้มกันออกเดินทาง อู๋เป่ย เร่งความเร็ว จนเที่ยงวันก็ไปถึงเมืองเล็กห่างออกไปหลายร้อยลี้

พวกคุ้มกันอ่อนล้าชัดเจน อู๋เป่ย พาทุกคนไปกินข้าวที่ร้านอาหาร พร้อมให้คนให้อาหารม้า

กลางมื้ออาหาร พวกเขาเห็นฝุ่นตลบจากระยะไกล มีนักขี่ม้าหลายสิบคนมาถึง และก็เข้าร้านเดียวกัน

กลุ่มนั้นแผ่กลิ่นสังหารชัดเจน เจ้าของร้านถึงกับตัวสั่น รีบยกอาหารอย่างดีที่สุดมาเสิร์ฟ

พวกนั้นนั่งสามโต๊ะ โต๊ะหนึ่งมีคนพูดว่า “เรื่องนี้ สำนักให้ความสำคัญมาก สั่งให้เราสืบให้รู้ว่าใครฆ่าศิษย์ของพวกเราไปมากมาย”

อีกคนเสริม “คนตายหมด เงินหายหมด แบบนี้จะสืบยังไง?”

อู๋เป่ย กล่าวเสียงเย็น “การคุ้มกันครั้งนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลกู้—ตระกูลนักปรุงยา โดนปล้นก็แย่พอแล้ว ยังมาเสียทั้งยาและเงิน แบบนี้เรียกว่าขโมยแล้วขาดทุนยิ่งกว่าเดิม”

คนพูดหันมามองโต๊ะของ อู๋เป่ย ทันที จ้องดูปฏิกิริยา จากนั้นลุกขึ้น เดินมาตรงโต๊ะ แล้วเตะขาโต๊ะเบาๆ ถามเสียงเย็น “พวกแก มาจากสำนักคุ้มกันไหน?”