ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2200

อู๋เป่ย : “แน่นอน ขอแค่กระตุ้นภูมิคุ้มกันในร่างกายให้ตื่นตัว ก็สามารถฆ่าเซลล์มะเร็งทั้งหมดในเวลาอันสั้น ทำให้ผู้ป่วยฟื้นตัวได้”

ซุนจื่อเหยียน : “แต่ว่าคนดูจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าผู้ป่วยหายแล้วจริง ๆ มันดูไม่ออกจากภายนอกนะ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เพราะงั้นพวกเราถึงต้องไปโรงพยาบาล ให้คนดูเห็นประวัติการรักษา แล้วก็ใช้เครื่องมือตรวจวัดแบบเรียลไทม์ ให้เห็นกันจะจะไปเลยว่าผมรักษาหาย แบบนี้ก็ไม่มีใครกล้าสงสัยอีก”

ซุนจื่อเหยียนคิดครู่หนึ่ง : “ฉันรู้จักท่านอาของฉันคนหนึ่ง เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชน ฉันจะรีบไปคุยกับเขาให้ร่วมมือกับพวกเราในไลฟ์นี้”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “อืม พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกผู้ป่วยสามคน แล้วจะรักษาให้พวกเขาต่อหน้าทุกคน”

หลังจากพูดคุยกับอู๋เป่ยเรียบร้อย ซุนจื่อเหยียนก็รีบออกจากบ้าน ไปพบกับผู้อำนวยการคนนั้นเพื่อปรึกษาทันที

ขณะเดียวกัน อู๋เป่ยกับหลิ่วซานเซี่ยงก็เข้าไปในห้องส่วนตัว หลิ่วซานเซี่ยง : “คุณชายจะอยู่ที่บ้านสกุลซุนนี้อีกนานไหม”

อู๋เป่ย : “ยังไม่รีบ ตอนนี้ขอหาเงินก่อน ว่าแต่เหล่าหลิว คุณไม่ได้ทิ้งทรัพย์สินอะไรไว้ที่นี่เลยหรือ”

หลิ่วซานเซี่ยงส่ายหน้า : “ข้าไม่สนใจโลกฆราวาสเลย ทุกอย่างข้าเก็บไว้ในโลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้หมดแล้ว”

อู๋เป่ย : “โลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้ที่คุณพูดถึง คงหมายถึงห้วงเวลาหรือมิติที่มีมิติระดับสูงกว่านี้สินะ”

หลิ่วซานเซี่ยงพยักหน้า : “ใช่แล้ว ในยุคไท่กู่ยุคดึกดำบรรพ์เคยมีผู้แข็งแกร่งมากมาย พวกเขาได้สร้างมิติที่ทรงพลังของตัวเองขึ้นมา พวกเราเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า โลกต่าง ๆ ต่อมา ผู้คนในโลกฆราวาสได้เข้าสู่โลกเหล่านั้นโดยบังเอิญผ่านการฝึกตน และเมื่อเวลาผ่านไปนับพันปี ก็เกิดเป็นโลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้จำนวนมาก”

อู๋เป่ย : “งั้นในจักรวาลหลัก ก็มีโลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้จำนวนมากเหมือนกันสินะ”

หลิ่วซานเซี่ยง : “ใช่ โลกเหล่านั้นมีหลายร้อยแห่ง บางแห่งใหญ่ บางแห่งเล็ก บางแห่งอยู่ในระดับสูง บางแห่งอยู่ในระดับเริ่มต้น โลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้จึงแบ่งเป็นสามระดับ ระดับสูงสุดเรียกว่าโลกแห่งความโกลาหล ระดับกลางเรียกว่าโลกแห่งเซียน และระดับล่างสุดเรียกว่าโลกแห่งวิญญาณ”

“โดยโลกแห่งความโกลาหลมีทั้งหมดสามแห่ง โลกแห่งเซียนมีสามสิบหกแห่ง และโลกแห่งวิญญาณมีมากกว่าสี่ร้อยแห่ง แต่โลกแห่งความโกลาหลที่ถูกพัฒนาอย่างสมบูรณ์นั้นมีเพียงหนึ่งเดียว”

อู๋เป่ย : “ผู้ที่สามารถสร้างโลกเหล่านี้ขึ้นมา ต้องมีพลังยุทธ์ระดับไหนกัน”

หลิ่วซานเซี่ยง : “เหนือกว่าขอบเขตแห่งเต๋าเสียอีก พวกเรามาจากโลกห้าธาตุ ถึงแม้มันจะกว้างใหญ่และแข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับโลกแห่งวิญญาณสักแห่ง ยังถือว่าธรรมดาไปเลย”

อู๋เป่ยตกใจเล็กน้อย : “เหนือกว่าขอบเขตแห่งเต๋างั้นเหรอ”

หลิ่วซานเซี่ยง : “เรื่องพวกนี้ยังห่างไกลจากพวกเรามากนัก แค่คุณชายรู้ไว้ก็พอ ไม่ต้องคิดมาก”

อู๋เป่ย : “แล้วโลกแห่งเซียนกับโลกแห่งวิญญาณต่างกันยังไง”

หลิ่วซานเซี่ยง : “สิ่งมีชีวิตในโลกแห่งเซียนแข็งแกร่งกว่าโลกแห่งวิญญาณอย่างมาก โลกแห่งวิญญาณมีสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในสภาพเป็นร่างวิญญาณอยู่มาก บางโลกมีมนุษย์ผู้บำเพ็ญเป็นหลัก บางแห่งเป็นเผ่าพันธุ์พืชวิญญาณ และบางแห่งก็เป็นพวกอสูรหรือปีศาจเป็นหลัก”

“แต่โลกแห่งเซียนนั้น ส่วนใหญ่ถูกปกครองโดยมนุษย์ผู้บำเพ็ญ มีทั้งหมดสามสิบหกโลก ปัจจุบันยังมีบางแห่งที่อยู่ในสภาพสงคราม แย่งชิงอำนาจกันไม่จบสิ้น”

อู๋เป่ย : “แล้วโลกแห่งความโกลาหลล่ะ”

“โลกแห่งความโกลาหลเป็นพื้นที่ลึกลับที่มีน้อยคนจะเข้าไปได้ ที่นั่นไม่มีสำนักหรืออำนาจใดปกครอง มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์อิสระหรือครอบครัวนักฝึกตน แต่ว่าผู้ที่เข้าไปได้มีจำนวนน้อยมาก แม้แต่ครอบครัวนักฝึกตนในที่นั่น ส่วนใหญ่ก็มีไม่เกินสิบคน”

อู๋เป่ย : “หมายความว่าผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้ส่วนใหญ่อยู่ในโลกแห่งเซียนเหรอ”

หลิ่วซานเซี่ยง : “ถูกต้อง โลกแห่งเซียนคือจุดศูนย์กลางของโลกผู้ฝึกฝนเที่ยงแท้ ส่วนโลกแห่งความโกลาหล ข้าเองยังไม่เคยไปเลยด้วยซ้ำ”