ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2202

หลังจากเสร็จสิ้นการดูดวง อู๋เป่ยก็เดินออกมาจากห้อง ขณะนั้นเอง เหยียนปิงก็กำลังร้องเพลงของเขาอยู่ในห้องข้างๆ เสียงร้องอันไพเราะลอยแว่วออกมา

เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมา เปิดเข้าไปยังห้องถ่ายทอดสดของเหยียนปิง เหยียนปิงมีแฟนคลับหลายหมื่นคน เมื่อเพลงนี้ร้องออกมา แฟนๆ ก็พากันส่งของขวัญมากมาย บางคนถึงกับอัดเพลงนี้ไว้ แล้วแชร์ต่อไปยังสื่อต่างๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซุนจื่อเหยียนที่ยังอยู่ในการถ่ายทอดสดก็วิ่งออกมาทันที พูด : “คุณ มีคนอยากขอซื้อสิทธิ์เพลงนี้”

อู๋เป่ยปฏิเสธทันที : “ไม่ขาย”

ซุนจื่อเหยียน : “อีกฝ่ายเสนอราคามาหนึ่งล้าน”

อู๋เป่ยย้อนถาม : “ถ้าเพลงนี้ดังขึ้นมา คุณว่ามันจะทำเงินได้เท่าไร”

ซุนจื่อเหยียน : “อย่างน้อยก็สิบล้าน”

อู๋เป่ย : “นั่นแหละ ถูกแล้ว ทั้งที่ทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ จะขายทิ้งแค่ร้อยเดียวทำไม ต่อไป คุณก่อตั้งบริษัทศิลปินได้เลย เหยียนปิงก็เป็นศิลปินคนแรกของคุณ”

ซุนจื่อเหยียน : “ได้เลย!”

จากนั้นเธอก็ยื่นมือถือให้เขาดูแล้วยิ้ม : “คุณ ตอนที่คุณไลฟ์เมื่อวาน มีคนส่งของขวัญมาเยอะมาก ฉันถอนเงินออกมาแล้ว รวมเป็นแสนเจ็ดหมื่นห้าพันบาท วันนี้ยิ่งเยอะกว่า มีถึงสองแสนกว่า แต่ต้องรอพรุ่งนี้ถึงจะถอนออกได้”

อู๋เป่ย : “พวกเราตกลงกันไว้เจ็ดสาม คุณให้ผมเจ็ดส่วน หนึ่งแสนสองหมื่นสองพัน”

ซุนจื่อเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ของของคุณก็หายไปหมดแล้ว มือถือเครื่องนี้เพิ่งซื้อใหม่ เอาไว้ให้คุณใช้เถอะ”

อู๋เป่ย : “ขอบคุณ มือถือก็หักจากรายได้ผมแล้วกัน”

ซุนจื่อเหยียน : “ไม่ต้องหรอก”

อู๋เป่ยนั่งลงที่มุมหนึ่ง ศึกษาโทรศัพท์มือถือ เขาดาวน์โหลดแอปหลายตัว แล้วก็เริ่มลงทะเบียนใช้งาน

เขามาจากยุคโลกปัจจุบัน จึงสามารถเรียนรู้การใช้มือถือได้อย่างรวดเร็ว พอเห็นว่ายังเช้าอยู่ เขาก็พูดกับซุนจื่อเหยียนว่าจะออกไปขับรถดูเมืองหน่อย

ซุนจื่อเหยียนก็ส่งกุญแจรถให้เขาอย่างใจกว้าง อู๋เป่ยจึงขับรถออกมา ตั้งใจจะไปเลือกซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุด เพราะชุดที่เขาใส่นั้นไม่เหมาะกับยุคนี้นัก ถ้าแต่งแบบนี้ต่อไป จะกลายเป็นจุดสนใจมากเกินไป

เขาขับรถมาถึงบริเวณถนนคนเดิน หาแหล่งจอดรถได้แล้วก็ลงไปเลือกเสื้อผ้า ผ่านโลกมาหลายใบ อู๋เป่ยมีรสนิยมไม่เลวเลย เลือกไม่นานก็ได้มาสองชุด

พอออกจากถนนคนเดิน เขาก็หิ้วถุงเสื้อผ้า มองไปรอบๆ เพื่อหา "ร้านทำผม" สักแห่ง ตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากในร้านตัดผมร้านหนึ่ง จึงหยุดเท้าสังเกต

เด็กสาวคนหนึ่งอายุยังไม่ถึงยี่สิบ หน้าตาสะสวยวิ่งออกมาจากร้าน แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ยังไม่ทันพ้นประตู ก็ถูกชายร่างใหญ่สองคนกระชากผมลากกลับเข้าไป

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ปกติเขาจะไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร แต่ถ้าเจอเรื่องไม่ยุติธรรม เขาก็ไม่อาจเมินเฉยได้ จึงรีบเดินไปยังร้านทำผมทันที

พอผลักประตูเข้าไป ก็เห็นเด็กสาวคนนั้นยืนอยู่ข้างๆ น้ำตาไหลพราก ใบหน้าซีกซ้ายช้ำบวม ดูออกว่าเพิ่งถูกซ้อมมา และตอนนี้ก็ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่นิด

หญิงวัยสามสิบต้นๆ ที่เพิ่งดัดผมตรงเสร็จ ในตอนแรกเธอมีท่าทีดุดัน แต่พอเห็นอู๋เป่ยคนดูร่ำรวยเข้ามา ก็รีบยิ้มออกมาต้อนรับ พูด : “คุณลูกค้าจะตัดผมทรงไหนดี” พร้อมกับโบกมือให้ชายสองคนลากผู้หญิงคนนั้นเข้าไปด้านหลัง

อู๋เป่ยวางถุงเสื้อผ้าลง พูดเสียงเรียบ : “ทำไมถึงกล้าทำร้ายผู้หญิงล่ะ เกิดอะไรขึ้น บอกผมได้นะ”

ผู้หญิงคนนั้นกลัวจะเสียลูกค้าไป ธุรกิจของเธอประเภทเปิดทีหนึ่งต้องกินกำไรให้พอใช้ไปอีกหลายปี จึงรีบพูด : “ยัยนั่นน่ะ มาทำบริการแบบพรีเมียมกับพวกเราแล้วไม่ยอมจ่าย พวกเราเลยแค่สั่งสอนนิดหน่อยเอง”

อู๋เป่ยถาม : “ไม่จ่ายเหรอ แล้วเธอใช้บริการไปเท่าไหร่”

หญิงเจ้าของร้านตอบ : “ก็ประมาณเจ็ดแปดหมื่นได้”