ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2203

หญิงเจ้าของร้านเห็นลูกน้องที่เก่งที่สุดของตัวเองพ่ายแพ้หมดสภาพในพริบตา ก็รู้ทันทีว่าคนที่มาเจอครั้งนี้ไม่ธรรมดา เธอพูดเสียงสั่น : “คุณ เป็นความผิดของพวกเราทั้งหมด พวกเราจะไม่เก็บเงิน ให้คุณใช้ฟรีบริการ!”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “กล้าเปิดร้านหลอกลวงคนกลางเมืองแบบนี้ คงไม่ใช่แค่ตัวคนเดียวแน่ หลังไม่มีแบ็คคงไม่กล้าทำ ถึงฉันไม่สั่งสอนเสียบ้าง เธอก็ยังจะหลอกคนต่อไป เอาแบบนี้แล้วกัน เอาเงินทั้งหมดที่เธอหาได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคายออกมาสะ!”

พูดจบ พลังจิตของเขาก็แผ่ออก ควบคุมจิตใจของหญิงคนนั้นโดยตรง ดวงตาหญิงคนนั้นกลอกกลับไปด้านหลัง พอรู้สึกตัวอีกที จิตใจก็ถูกอู๋เป่ยควบคุมเรียบร้อย

“บอกมา เธอหลอกเงินคนไปเท่าไหร่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

หญิงคนนั้นพูดเหมือนละเมอ : “ห้าล้านกว่า สองล้านกว่าให้คนที่คุ้มกะลาหัวฉัน ฉันใช้ไปบางส่วน ตอนนี้ยังมีเหลืออยู่ประมาณหนึ่งล้านต้นๆ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “งั้นก็โอนเงินทั้งหมดมาเข้าบัญชีฉัน”

หญิงสาวสวยที่ถูกช่วยไว้ยืนขึ้นมา พูดด้วยความตื่นเต้น : “พี่ชาย คุณเก่งมาก! เมื่อกี้ฉันโมโหจนปวดท้อง แต่สู้พวกมันไม่ได้เลย”

อู๋เป่ยถามด้วยรอยยิ้ม : “เธอโดนหลอกมายังไง”

หญิงสาวถอนหายใจ : “ก็เหมือนคุณนั่นแหละ พี่ชาย แล้วฉันไม่มีเงินจ่าย พวกมันก็ให้ฉันไปกู้เงินมาอีก”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว : “โอ้ ยังจะให้ไปกู้เงินอีกเหรอ”

หญิงสาวพยักหน้า : “ใช่แล้ว พวกมันร้ายมากจริงๆ”

อู๋เป่ยถาม : “คนสวย เธอชื่ออะไร”

“ฉันชื่อ สวีจื่อเหยียน แล้วพี่ชายล่ะ”

“ฉันชื่อ อู๋เป่ย สวีจื่อเหยียน ฉันจะจัดการแทนเธอเอง”

เขาควบคุมกลุ่มคนร้านทำผมทั้งหมด แล้วสั่งให้พวกมันไปกู้เงินผ่านมือถือ พวกนี้ทำเรื่องกู้อย่างช่ำชอง รู้ช่องทางทุกอย่าง บนมือถือของแต่ละคนมีแอปเงินกู้นับสิบ กู้ไม่ยากเลย ในไม่ช้า คนในร้านทั้งห้าคน ได้รับสินเชื่อทั้งหมดสำเร็จแล้ว มีแพลตฟอร์มสินเชื่อมากมายบนโทรศัพท์มือถือของทุกคน และสามารถรับสินเชื่อได้หลายแสนรายการโดยง่าย

ทั้งห้าคนในร้าน ทุกคนสำเร็จกู้เงินได้หมด คนที่กู้น้อยสุดได้สามแสนเจ็ดหมื่น ส่วนคนที่ได้มากที่สุดก็คือเถ้าแก่เนี้ย ได้มาถึงสองล้านสามแสน เพราะมีรายได้เข้าบัญชีประจำ แถมมีใบอนุญาตประกอบกิจการ ธนาคารจึงให้วงเงินสูง

อู๋เป่ยให้พวกมันโอนเงินทั้งหมดเข้าบัญชีของเขา รวมกับเงินที่มีอยู่เดิมอีกล้านสาม ก็ได้มาทั้งหมดราวๆ เจ็ดล้านหยวน!

หลังโอนเงินเสร็จ เขาก็พาสวีจื่อเหยียนออกจากร้านทำผม

สวีจื่อเหยียนมองอู๋เป่ยด้วยสายตาชื่นชม พูด : “พี่อู๋ คุณจะไปไหนต่อ”

อู๋เป่ยมองดูเวลา ตอนนี้ก็ช่วงบ่ายแล้ว จึงพูด : “ไปกินข้าวกัน รู้ไหมว่าแถวนี้ร้านอาหารที่แพงที่สุดคือร้านไหน”

สวีจื่อเหยียนกระพริบตา : “รู้สิ!”

อู๋เป่ยยิ้ม : “งั้นไปกันเลย คนสวย ฉันเลี้ยงเอง”

สวีจื่อเหยียนหัวเราะ : “งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ!”

ทั้งคู่ขึ้นรถของอู๋เป่ย แล้วมุ่งหน้าไปยังภัตตาคารชื่อดังที่สุดในเมือง “ตี้อี๋จวี” ตามคำแนะนำของสวีจื่อเหยียน

รถจอดหน้าทางเข้า สวีจื่อเหยียนตาเป็นประกาย พูด : “พี่อู๋ ฉันเคยมาที่นี่เมื่อสามปีก่อน อาหารอร่อยมาก แต่แพงสุดๆ มื้อนึงเป็นหมื่น แถมยังขายแบบเป็นเซตด้วย”

อู๋เป่ยหัวเราะ : “เพิ่งหาเงินมาได้พอดี งั้นจัดเซตใหญ่สักชุดแล้วกัน”

เขาขับรถตรงจะเข้าไป แต่รปภ.ที่หน้าทางเข้าเห็นว่าเป็นรถราคากลางๆ ราวๆ แสนต้นๆ ก็เบ้หน้า ไม่ยอมกดเปิดไม้กั้น

อู๋เป่ยเห็นไม่มีท่าทีตอบรับ จึงกดแตรไปหนึ่งที รปภ.หันมาถลึงตาใส่ทันที : “บีบแตรทำไม ขับรถกระจอกแบบนี้คิดจะเข้าตี้อี๋จวีเหรอ”

อู๋เป่ยถึงกับโมโหในใจ ฉันจะขับรถอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะ