ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2211

หลังจากซื้อโสมกลายพันธุ์ต้นหนึ่งแล้ว อู๋เป่ยเดินไปจนสุดแนวลำธาร ก็ยังไม่พบสมุนไพรต้นที่สามที่ทำให้เขารู้สึกสนใจ เขาจึงถามเจี่ยหูที่เดินตามอยู่ไม่ไกลว่า“ตรงนี้เป็นเขตด้านนอก แล้วถ้าเดินลึกเข้าไปอีก ยังมีสมุนไพรขายไหม?”

เจี่ยหูตอบ“คุณอู๋ ข้างในต่อจากนี้คือเขตยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณแล้วครับ มีทั้งการค้าขายของคนธรรมดาและของผู้ฝึกพลังยุทธ์ แต่ต้องมีตั๋วระดับสองขึ้นไปถึงจะเข้าได้”

อู๋เป่ยว่า“อ้อ เขตยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ งั้นของที่ขายในนั้นทั้งหมดคือยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณใช่ไหม?”

เจี่ยหูเกาหัว“ก็ขึ้นอยู่กับพลังจักษุของแต่ละคนน่ะครับ ถ้าตาดี ยังไงก็เจอของดีแน่นอน”

อู๋เป่ยพูด“งั้นพาเราเข้าไปดูหน่อย”

จากจุดนี้เดินไปถึงเขตยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ ใช้เวลาราวยี่สิบนาที อู๋เป่ยเดินเร็ว แต่เจี่ยหูกับหวาซูเฉิงตามไม่ทัน เขาจึงต้องเดินไปแล้วหยุดรอเป็นพัก ๆ

เมื่อมาถึงเขตยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณตามที่ว่า อู๋เป่ยพบว่าเป็นพื้นที่ราบขนาดใหญ่ ฝั่งหนึ่งเป็นเนินดิน อีกฝั่งเป็นหน้าผา บริเวณนี้เต็มไปด้วยแผงค้าที่ยาวจากเนินดินจรดลานกว้าง มีนับร้อยแผง แต่ละแผงก็มีคนเฝ้าอย่างน้อยสามถึงห้าคน บางแผงมีถึงสิบกว่าคน

ก็แน่ละ เพราะยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณเป็นของล้ำค่า ถ้าไม่มีคนคุ้มกันไว้ก็เสี่ยงที่จะถูกปล้นได้ง่าย ๆ

พอถึงที่นี่ หวาซูเฉิงก็เริ่มรู้สึกประหม่า เพราะรอบ ๆ นี้มีแต่ยอดฝีมือ ซึ่งหลายคนแข็งแกร่งกว่าผู้มีพลังที่เขาเคยจ้างชื่อเสี่ยวหูจือเสียอีก

อู๋เป่ยมองแวบเดียวก็เห็นสมุนไพรน่าสนใจอยู่หลายต้น เขาเดินตรงไปยังแผงหนึ่งที่มีคนอยู่เจ็ดคน แผงนี้มีเห็ดหลินจือสามดอกที่เชื่อมติดกัน ด้านบนมีจุดสีทองละเอียดประปราย ทั้งดอกขาวราวหยก ดูสวยงามมาก

เมื่ออู๋เป่ยเดินเข้ามา ชายชราวัยเจ็ดแปดสิบปีที่อยู่แผงก็ยิ้มแล้วพูดว่า“ลองดูหน่อย นี่คือเห็ดยอดหยกชั้นดีเลยนะ!”

เห็ดยอดหยกจัดเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณก็จริง แต่เพียงแค่เป็นเห็ดยอดหยกธรรมดาก็ยังไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากอู๋เป่ยได้ แต่ดอกนี้มีจุดสีทองเล็ก ๆ อยู่ นั่นหมายความว่ามันคือ เห็ดยอดหยกลายทอง ซึ่งเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสามคุณภาพชั้นดีเลยทีเดียว!

ในดินแดนพลังยุทธ์ ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณแบ่งเป็นสิบระดับ และแต่ละระดับยังแบ่งคุณภาพออกเป็นห้าชั้น ได้แก่ ชั้นดีพิเศษ ชั้นดี ชั้นกลาง ชั้นต่ำ และชั้นต่ำพิเศษ

ชายชราคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้คุณค่าที่แท้จริง อันที่จริงแม้แต่อู๋เป่ยเองก็ไม่รู้ว่ามันคือเห็ดยอดหยกลายทอง แต่จากประสบการณ์ที่โชกโชน เขาก็มั่นใจว่าสมุนไพรต้นนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

เขาจึงพูดขึ้น“ใช่เลย เห็ดยอดหยกจริง ๆ ลักษณะดีใช้ได้ ราคาเท่าไรครับ?”

ชายชราเหยียดนิ้วหนึ่งนิ้วแล้วพูด“หนึ่งพันล้าน!”

อู๋เป่ยยิ้ม“พันล้านนี่ดูจะแพงไปหน่อยนะ เพราะจริง ๆ แล้วมันยังไม่ถึงขั้นเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณด้วยซ้ำ ห้าร้อยล้านเป็นไง?”

“ฉันบอกแล้วนะเจ้าหนุ่ม ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณราคามันไม่ถูกหรอก เอาแบบนี้ละกัน ฉันลดให้สิบล้าน เอาไปเก้าสิบล้านก็พอ”

ทั้งสองต่อรองราคากันอยู่พักใหญ่ สุดท้ายตกลงซื้อได้ในราคาเจ็ดสิบล้าน

ตอนซื้อเห็ดหยกไปนั้น อู๋เป่ยหยิบมานิดหนึ่งใส่ปากเพื่อสัมผัสพลังยาของมัน ปรากฏว่าตรงกับที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด ยานี้มีฤทธิ์ไม่ธรรมดา แรงกว่าสมุนไพรฮงกั๋วที่เขาเจอก่อนหน้านี้ถึงสามส่วน

เขาเพิ่งจะเก็บเห็ดหยกดาวทองเห็ดหยกลงกระเป๋า ก็มีชายสองหญิงหนึ่งรีบเดินตรงเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นแผงว่างเปล่า ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ถามเจ้าของแผงว่า “แล้วเห็ดหยกล่ะ?”

ปรากฏว่าชายวัยกลางคนคนนี้เป็นคนที่เคยต่อรองขอซื้อก่อนหน้านี้ เขาเคยเสนอราคาไว้ห้าสิบห้าล้าน แต่เจ้าของไม่ตกลง จึงหันหลังกลับไป

หลังจากนั้นเขาเจอเพื่อนเก่าเลยเล่าเรื่องเห็ดหยกให้ฟัง เพื่อนคนนั้นสอบถามรายละเอียดแล้ววิเคราะห์ว่านี่อาจเป็นเห็ดหยกดาวทองก็เป็นได้ จึงรีบกลับมาหวังจะซื้อให้ทัน

แต่ก็น่าเสียดาย พวกเขามาช้าเกินไป อู๋เป่ยได้ซื้อไปเรียบร้อยแล้วในราคาเจ็ดสิบล้าน

เจ้าของแผงชี้ไปที่อู๋เป่ยแล้วพูดว่า “ของถูกซื้อไปเรียบร้อยแล้ว”

ชายวัยกลางคนพยายามข่มความใจร้อน ยิ้มแล้วประสานมือให้กับอู๋เป่ย “คุณเพื่อน ฉันอยากได้เห็ดหยกไปใช้ด่วน คุณพอจะยอมแบ่งให้ได้ไหม?”

อู๋เป่ยตอบว่า “ได้อยู่แล้ว” สำหรับเขาแล้ว ยามีราคาของมัน หากอีกฝ่ายอยากซื้อ เขาก็ขายได้

ชายวัยกลางคนดีใจ คิดว่าอู๋เป่ยคงไม่รู้ถึงมูลค่าที่แท้จริงของเห็ดหยก เลยพูดว่า “งั้นคุณตั้งราคาเถอะ”

อู๋เป่ยคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ห้าหมื่นล้าน”

ทันทีที่พูดจบ ชายวัยกลางคนถึงกับชะงัก สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

เจ้าของแผงก็อึ้งไปแล้วร้องออกมา “ห้าหมื่นล้านเหรอ!?”

อู๋เป่ยเลยยืนห่างออกมาเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เขาระแวงเกินไป แล้วถามว่า “เท่าไหร่?”

ชายตาเดียวว่า “ห้าหมื่นล้าน! ไม่ต่อราคา!”

อู๋เป่ยพูดว่า “เปิดราคามาสูงขนาดนี้ แล้วคุณรู้ไหมว่านี่คือยาอะไร?”

ชายตาเดียวตอบ “ไม่รู้ แต่กว่าจะได้มันมา มีคนตายไปสามสิบเจ็ดคน ฉันว่ามันคุ้ม!”

อู๋เป่ยพยักหน้า “มันคุ้มจริง ๆ แต่ฉันไม่มีห้าหมื่นล้าน มีแค่เงินเซียน คุณรับไหม?”

ชายตาเดียวถามว่า “ห้าหมื่นล้านแลกได้กี่เงินเซียน?”

อู๋เป่ยตอบ “ถ้านับที่หนึ่งเหรียญแลกได้สิบล้าน ก็ได้ห้าร้อยเหรียญ แต่ถ้าคุณเอาเงินเซียนห้าร้อยเหรียญไปขาย อาจได้ถึงร้อยล้าน เพราะงั้นคุณก็ไม่ได้ขาดทุนหรอก”

ชายตาเดียวว่า “ก็ได้ แต่คุณต้องโอนเงินสดให้ฉันหนึ่งร้อยล้านก่อน ที่เหลือค่อยจ่ายเป็นเงินเซียน!”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ตกลง”

จากนั้นเขาให้ฮวาเจี้ยนเฉิงโอนเงินสดหนึ่งร้อยล้านให้ แล้วก็จ่ายเงินเซียนให้อีกสี่ร้อยเก้าสิบเหรียญ

หลังจากได้เงินแล้ว ชายตาเดียวก็รีบหันหลังจากไป กลัวว่าจะมีคนตาม เขาหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว

ฮวาเจี้ยนเฉิงว่า “ท่านครับ ของแบบนี้ขายตั้งห้าหมื่นล้าน มันแพงเกินไปแล้ว!”

อู๋เป่ยตอบว่า “ยานี้ยังไม่โตเต็มที่ ถ้ารอให้มันโต ราคาจะเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้อีก”

ฮวาเจี้ยนเฉิงถึงกับสะดุ้งแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ”

อู๋เป่ยเก็บยานั้นไว้ จากนั้นกวาดตามองรอบ ๆ แผงขายของ สายตาก็ไปหยุดที่กระดูกอสูรสีทองขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่สิบเมตร