ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2212

เมื่อเห็นกระดูกอสูรสีทอง อู๋เป่ยก็ถูกดึงดูดทันที เขาเดินไปที่แผงขายของ ข้างหน้าเป็นคุณยายแก่คนหนึ่งกำลังสูบยาดูดแบบโบราณ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยริ้วรอย ตาเหลืองขุ่นมัว ดูแล้วก็เหมือนคนแก่ชราธรรมดาคนหนึ่ง

อู๋เป่ยถามว่า “คุณยายครับ อันนี้เป็นกระดูกใช่ไหมครับ?”

คุณยายเอายาดูดออกจากปากแล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว นี่เป็นของที่หมอผีประจำหมู่บ้านเราสืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น แต่ตอนนี้หมอผีตายไปแล้ว ไม่มีใครรับช่วงต่อ ฉันเลยเอามาขาย”

อู๋เป่ยถามต่อ “แล้วคุณยายตั้งใจจะขายเท่าไหร่เหรอครับ?”

คุณยายพูดว่า “คนในหมู่บ้านบอกว่าต่ำกว่าสองร้อยล้านขายไม่ได้ ถึงฉันจะคิดว่ามันแพง แต่คนในหมู่บ้านมีเยอะ ถ้าได้เงินน้อยลงไปนิดเดียวมันก็แบ่งไม่พอแล้ว”

อู๋เป่ยหยิบกระดูกอสูรขึ้นมาดู แล้วก็เห็นว่าบนผิวของมันมีลายอักขระสีน้ำเงินจางๆ ปรากฏอยู่ทั่วทั้งชิ้น จากประสบการณ์ของเขา กระดูกนี้น่าจะมีพลังบางอย่างถูกผนึกไว้ ใช้สำหรับจัดวางค่ายกลขั้นสูง

เขาจึงพูดกับคุณยายว่า “คุณยายครับ มันก็แค่กระดูก ไม่ใช่สมุนไพร จะขายตั้งสองร้อยล้านก็แพงเกินไป เอางี้ ถ้าคุณยายยอม ผมขอซื้อที่หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน”

คุณยายคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ หนึ่งร้อยห้าก็หนึ่งร้อยห้า แต่ฉันขอเป็นเงินสดนะ”

อู๋เป่ยยิ้ม “ผมมีเงินสดนะครับ แต่เป็นเงินเซียน เหรียญหนึ่งสามารถแลกเป็นเงินสดได้สิบถึงยี่สิบล้าน ผมให้คุณยายสิบห้าเหรียญดีไหม? ถ้าเอาไปขายดีๆ อาจได้ถึงสามร้อยล้านเลยก็ได้”

คุณยายถึงจะแก่ แต่สมองยังดีอยู่ เธอหัวเราะออกมา “แน่นอนว่าได้สิจ๊ะ”

อู๋เป่ยจึงหยิบเหรียญเงินเซียนสิบห้าเหรียญยื่นให้คุณยาย คนที่นั่งข้างๆ เธออีกสองคนก็ช่วยกันตรวจสอบ พอแน่ใจว่าเป็นของจริงก็บอกให้อู๋เป่ยเอากระดูกอสูรไปได้

หลังจากเก็บกระดูกใส่กระเป๋า อู๋เป่ยก็เดินต่อเพื่อเลือกซื้อยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ แต่ยังไม่ทันเดินได้ไกล คนกลางวัยกลางคนที่อยากซื้อเห็ดยอดหยกลายทองก่อนหน้านี้ก็โผล่มา คราวนี้เขาพาเพื่อนร่วมมือมาอีกสองคน ซึ่งทั้งคู่มีกลิ่นอายพลังที่รุนแรงมาก และทั้งสามคนก็ล้อมอู๋เป่ยไว้ทันที ไม่เปิดโอกาสให้หนี

ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะ “เพื่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย ไปคุยกันหลังหินก้อนใหญ่โน้นหน่อยสิ”

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบๆ ว่า “ก็ได้สิ”

ชายคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย เพราะเขาคิดว่าอู๋เป่ยจะไม่ยอมไป แล้วพวกเขาก็จะจัดการควบคุมตัวอู๋เป่ยแล้วลากไปข้างหลังหินเพื่อปล้นของและเงินเซียน แล้วก็ฆ่าปิดปากทิ้ง

จริงๆ แล้วเขาแอบตามอู๋เป่ยมาสักพักแล้ว พอเห็นว่าอีกฝ่ายใช้เงินเซียนซื้อของได้เยอะ เขาก็มั่นใจว่าเจอ “ปลาใหญ่” เข้าให้ เลยไปลากเพื่อนที่เก่งกว่ามาช่วยจัดการ

อู๋เป่ยหันไปบอกฮวาเจี้ยนเฉิงว่า “คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ” แล้วก็เดินตามทั้งสามคนไปไกลเกือบร้อยเมตร ไปยังหลังหินก้อนมหึมา หินก้อนนั้นสูงเกือบสิบเมตร กว้างยี่สิบเมตร กำลังดีที่จะบังสายตาคนด้านนอกได้พอดี

เมื่อเดินมาถึงด้านหลังหินก้อนใหญ่ อู๋เป่ยก็เห็นว่ามีโครงกระดูกขาวๆ นอนเกลื่อนอยู่กับพื้น ไม่รู้ว่าตายมากี่ปีแล้ว อาจจะเป็นคนที่เคยโดนฆ่าตอนมางานซื้อขายนี่ก็ได้

ชายวัยกลางคนสีหน้าเย็นเยียบ พูดว่า“เพื่อน เอาเห็ดยอดหยกลายทองออกมาซะ!”

อู๋เป่ยตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน“ได้สิ แต่เตรียมเงินมาหรือยัง? ราคาก็เหมือนที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้นั่นแหละ”

ชายอีกคนที่ยืนข้างๆ พ่นลมหายใจแรงพร้อมเสียงเหอะ“จะพูดกับมันให้เสียเวลาไปทำไม ฆ่ามันก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

พูดจบก็พุ่งเข้ามาคว้าบ่าอู๋เป่ย มือเขาห่อหุ้มด้วยพลังมืดฝังลึก เป็นฝ่ามือทรายเหล็กสุดโหด ฝ่ามือนี้ต่อยหินแตก เหล็กแผ่นแยก แถมยังฆ่าควายได้ในทีเดียว!

แต่พอถึงตัว อู๋เป่ยเอียงไหล่หลบ มือหนึ่งคว้าเข้าที่ข้อมืออีกฝ่ายแล้ว "กร๊อบ!" บิดจนหัก แล้วตามด้วยเตะตรงลูกกระเดือก

"แคร๊ก!" คอหักตายทันที!

ชายอีกคนตกใจรีบจะลงมือ แต่ไม่ทัน อู๋เป่ยก็โผล่ไปข้างตัว นิ้วจิ้มไปเบาๆ คนๆ นั้นก็เหมือนลูกโป่งรั่ว ล้มทั้งยืน เลือดดำทะลักออกจากเจ็ดรู

ชายวัยกลางคนยืนตะลึง หน้าซีด มือไม้สั่น ถอยหลังไปสองก้าว

“เพื่อน ฉัน...”

“เพียะ!”

อู๋เป่ยตบมือทั้งสองพร้อมกัน หัวอีกฝ่ายแหลกคาที่ ตาถลนออกจากเบ้า ตายคาที่