ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2214

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็หันหลังเดินจากไป

อู๋เป่ยก็ไม่สนใจเธออีก แล้วเดินต่อไปยังโซนซื้อขายของพวกผู้ฝึกพลังยุทธ์ โดยมี "เจี่ยหู่" เป็นคนนำทาง

สถานที่แบบนี้ ปกติ ฮวาเจี้ยนเฉิง คงไม่กล้าเหยียบแน่ เพราะเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา การจะมาเดินในถ้ำเสือแบบนี้เท่ากับเอาตัวเองมาเสี่ยงตาย แต่เพราะมีอู๋เป่ยอยู่ด้วย เขาจึงพอมีความมั่นใจ

เจี่ยหู่เองก็เริ่มระมัดระวังมากขึ้น

พอมาถึงหน้าภูเขาลูกหนึ่ง เจี่ยหู่พูดว่า“นายท่านครับ แผงขายทั้งหมดอยู่บนภูเขา แต่ละแผงห่างกันมากจนมองไม่เห็นกันเลยครับ”

อู๋เป่ยพยักหน้า“โอเค นายกลับไปได้แล้ว นี่รางวัลสำหรับนาย”

พูดจบก็โยนหยกหนักร่วมสิบกว่าชั่งให้เขาก้อนหนึ่ง

เจี่ยหู่ดีใจสุดๆ รีบคุกเข่าขอบคุณ“ขอบพระคุณมากครับนายท่าน!”

หลังจากเด็กหนุ่มคนนั้นจากไป อู๋เป่ยกับฮวาเจี้ยนเฉิงก็เดินขึ้นภูเขาต่อ ภูเขานี้ไม่สูงมาก ประมาณ 300 เมตร และทางค่อนข้างราบเรียบ พืชพรรณไม่หนาแน่น

ระหว่างทาง พวกเขาเดินผ่านก้อนหินใหญ่ที่มีชายแก่ร่างผอมแห้งนั่งอยู่ เขากอดดาบเล่มหนึ่งไว้บนตัก ดวงตาครึ่งหลับครึ่งลืม

อู๋เป่ยมองดาบแล้วก็พอเดาได้ว่ามันน่าจะเป็นอาวุธมีพลัง แต่เขามีอาวุธอยู่แล้ว เลยไม่ได้สนใจอะไร

ตอนเดินผ่านชายแก่ เขากลับได้กลิ่นยาหอมบางอย่างลอยมา

เขาหยุดทันที หันกลับไปมองชายแก่

แล้วถามว่า“ท่านอาวุโส กลิ่นยานี่มาจากตัวท่านเหรอ? ขายไหมครับ?”

ชายแก่ลืมตาขึ้น“ก่อนหน้านี้กะจะขายอยู่หรอก แต่ดันมีพวกตาถั่วเสนอราคามาแบบขี้เหร่มาก เลยไม่อยากขายละ แต่ดูจากที่เจ้าดมกลิ่นออก แสดงว่าก็มีตาดีอยู่บ้าง”

พูดจบ เขาก็หยิบห่อผ้าสีน้ำเงินออกมา เปิดออกให้ดู ข้างในคือ วอลนัทสีม่วงขนาดเท่ากำปั้นสองลูก มีกลิ่นหอมแรงมาก

อู๋เป่ยไม่คิดว่าจะเป็นวอลนัท

เลยถามว่า“ขอลองจับดูได้ไหมครับ?”

ชายแก่ก็โยนลูกหนึ่งมาให้

อู๋เป่ยพอจับก็สังเกตเห็นว่า ด้านในไม่ใช่เนื้อวอลนัทธรรมดา แต่เป็นเนื้อผลไม้รูปทารกน้อยนั่งขัดสมาธิ ใบหน้าชัดเจนราวกับคนจริง

เขาถึงกับใจเต้น แต่ภายนอกแกล้งทำหน้าแปลกใจ

“ท่านอาวุโส นี่มันวอลนัทจริงเหรอ?”

ชายแก่ตอบ“ก็วอลนัทแหละ แต่มันกลายพันธุ์ ข้าได้มาจากเพื่อนเก่า”

อู๋เป่ยไม่เชื่อซักนิดเขาคิดว่าชายแก่คนนี้คงไปฆ่าใครแล้วชิงของมา เพราะแม้แต่เจ้าตัวก็คงไม่รู้ที่มาที่แท้จริง

เขาคิดอยู่พักนึงก่อนถาม“งั้นท่านตั้งราคาเท่าไหร่ล่ะครับ?”

ชายแก่ตอบทันที“สองลูกนี่ ข้าขอห้าพันเหรียญเงินเซียน!”

อู๋เป่ยพูดว่า“ห้าพันก็ไม่แพงหรอก แต่ผมเอาเงินมาไม่พอ ลดให้หน่อยได้ไหมครับ?”

ชายชราตาเหลี่ยมแคบหรี่ตามอง“แล้วเจ้ามีเงินติดตัวเท่าไหร่?”

อู๋เป่ยตอบ“สี่พันครับ”

ชายแก่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเรียบ“สี่พันก็สี่พัน”

อู๋เป่ยจ่ายสี่พันเหรียญเงินเซียน แล้วรับ "วอลนัท" สองลูกนั้นมา พอได้มาจริงๆ เขารู้สึกได้เลยว่ามันสั่นเบาๆ เหมือนกับว่า "ทารก" ด้านในกำลังขยับตัว

หลังจากซื้อมันมาแล้ว เขากับฮวาเจี้ยนเฉิงก็เดินต่อไปอีกประมาณสิบก้าว แล้วก็เห็น หนุ่มน้อย คนหนึ่งอยู่ในแอ่งหิน เขาแต่งตัวบางๆ นั่งเล่นมือถืออยู่บนเบาะผืนเล็กๆ ข้างหน้าเขาคือดาบหักเล่มหนึ่ง ที่ยังคงแวววาวด้วยประกายเย็นจากคมดาบ ถึงแม้จะหักไปแล้ว ก็ยังดูเป็นของดี

อู๋เป่ยตอนแรกก็ไม่สนใจอะไร เพราะดาบหักยังไงก็สู้ดาบสมบูรณ์ไม่ได้

แต่ก่อนจะเดินผ่าน เขาแอบใช้ “ดวงตามิติ” มองดู แล้วก็ต้องชะงักไป

พวกเขาเดินต่อไปอีกหน่อยก็เห็นผู้หญิงที่เคยแย่งหยกกับอู๋เป่ยนั่งอยู่บนหินสีน้ำเงิน มีผ้าสีน้ำเงินวางอยู่ ตรงนั้นมีสมุนไพรสามต้นที่มีดอกแดง และส่งกลิ่นเหม็นคาวแรงมาก

แต่พออู๋เป่ยได้กลิ่น ก็จับได้ว่ามันมีฤทธิ์ยาหายากบางอย่าง

เขาเลยเดินไปถาม“สมุนไพรนี่ขายยังไง?”

หญิงสาวเห็นว่าเป็นเขา ก็ทำหน้าบึ้งตอบ“แสนเหรียญต่อหนึ่งต้น!”

อู๋เป่ยไม่โกรธ ยิ้มแล้วถามต่อ“ผมไม่รู้จักสมุนไพรนี้ อธิบายหน่อยได้ไหมครับ?”

หญิงสาวตอบ“นี่คือ ‘หญ้าแปลงร่าง’ กินเข้าไปแล้วจะกลายร่างเป็นปีศาจชั่วคราว ถ้าเป็นปีศาจกินจะเพิ่มพลังและพัฒนาร่าง”

อู๋เป่ยว่า“หญ้าแปลงร่างเหรอ งั้นก็ไม่ได้ใช้ทางยาเท่าไหร่เลย จะตั้งแพงขนาดนั้นจริงเหรอ?”

หญิงสาวหัวเราะเยาะ“ไม่ลดสักเหรียญ จะซื้อก็ซื้อ ไม่ซื้อก็ไปไกลๆ”

อู๋เป่ยถอนหายใจ“ที่แท้เธอเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยนี่เอง”

หญิงสาวขึ้นเสียง“แกว่าฉันใจแคบเหรอ?!”

อู๋เป่ยตอบ“ก็ใช่น่ะสิ ก็เรื่องก่อนมันจบไปแล้ว ทำไมต้องเอามาโยงกับเรื่องนี้ด้วยล่ะ คนเราควรแยกแยะได้สิ”

หญิงสาวฮึดฮัด“ใช่! ฉันมันขี้งอน! หญ้านี่ราคานี้แหละ ไม่ซื้อก็ไสหัวไป!”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ“สมุนไพรนี่ไม่ควรเกินหมื่นเหรียญ ตอนนี้ฉันให้สองหมื่นเลย ถ้ายอมก็ขาย ถ้าไม่ขาย ฉันไปทันที”

สำหรับคนทั่วไป หญ้านี่ไร้ค่า กินแล้วทำร้ายร่างกายซะด้วยซ้ำ

แต่กับอู๋เป่ยไม่ใช่ เขามองทะลุเห็นว่าสามารถสกัดฤทธิ์พิเศษจากมันออกมา แล้วใช้ปรุงยาอายุวัฒนะระดับสูงได้!

ที่จริงหญิงสาวตั้งใจจะขายแค่หมื่น ถ้าเจอต่อราคาก็ยอมลดเหลือ 8,000 ด้วยซ้ำ แต่พออู๋เป่ยยื่นมาให้ สองหมื่น ทีเดียว เธอก็ลังเลขึ้นมาทันที