ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2222

ศิษย์พี่หวงเองก็สังเกตเห็นแล้วว่า หลักฐานมันฟ้องชัดเจน เขาเริ่มมีท่าทีลนลานขึ้นมา “ศิษย์พี่ วิธีตัดสินแบบนี้ ข้าคิดว่าไม่ยุติธรรมนัก!”

อู๋เป่ยเดินมาหยุดตรงหน้าเขา จ้องตาอย่างเยือกเย็น “จ้าวสำนักกำลังปิดด่าน เขาสั่งให้ข้าคุมดูแลพวกเจ้า ข้าเป็นคนขี้เกียจ ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่หน้าที่คือหน้าที่ ข้าจำต้องรับผิดชอบ

ตอนนี้ ข้าให้โอกาสเจ้า ถ้ายอมรับแต่โดยดี ข้าจะไม่ลงโทษหนัก แต่ถ้ายังปากแข็ง ข้าจะตามหาหลักฐานมา แล้วลงโทษเจ้าให้หนักที่สุดคิดให้ดี”

สีหน้าศิษย์พี่หวงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่หลายรอบ สุดท้ายถอนหายใจยาว ก้มหน้าลง “ข้าทำเอง…”

อู๋เป่ยพยักหน้า แล้วหันไปถามศิษย์น้องม้า “เจ้าคิดว่า ฝ่ามือที่เขาตบเจ้าครั้งนั้น รุนแรงถึงขั้นฆ่าเจ้าได้ไหม?”

ศิษย์น้องม้าครุ่นคิด “ถ้าเขาตั้งใจฆ่า ข้าคงตายไปแล้ว”

“ก็แสดงว่า เขาแค่ต้องการสั่งสอน ไม่ได้หมายจะฆ่า”

จากนั้นเขาจึงหันไปถามศิษย์พี่หวงอีก “ทำไมเจ้าถึงลอบทำร้ายเขา?”

ศิษย์พี่หวงสูดลมหายใจลึก “ศิษย์น้องโจวเดิมทีเป็นคนของข้า แต่เจ้านี่มายุแยงจนเกิดเรื่อง สุดท้ายเขาก็แย่งนางไป ข้าทนไม่ไหว จึงลงมือสั่งสอนเขา”

อู๋เป่ยหันไปถามศิษย์น้องม้า“เรื่องจริงไหม?”

ศิษย์น้องม้าทำท่าจะโต้แย้ง แต่พอเห็นสายตาของอู๋เป่ย ก็ใจหวิว ไม่กล้าโกหก “ก็…มันก็จริง ข้าชอบศิษย์น้องโจว และข้าก็แสดงออก ไม่ผิดใช่ไหมที่คนเราชอบใครแล้วก็ไปตามจีบ?”

ศิษย์พี่หวงตะโกนขึ้น “เจ้าทำตัวต่ำช้า เจ้าจงใจสร้างความแตกแยกในความสัมพันธ์ของเรา แล้วก็แทรกเข้ามา”

อู๋เป่ยกล่าว“จะด้วยวิธีใด เจ้าใช้วิธีลอบโจมตี นั่นผิดกฎของสำนัก ข้าจึงตัดสินโทษเจ้าให้ไปอยู่ถ้ำสำนึกผิดเป็นเวลาหนึ่งเดือน ห้ามพบปะใครทั้งสิ้น”

ศิษย์พี่หวงหน้าแดงก่ำ แต่ไม่กล้าขัดคำสั่ง ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ “ครับ…”

อู๋เป่ยหันไปถามศิษย์น้องม้าอีกครั้ง “เจ้ายุยงพวกเขาอย่างไร?”

ศิษย์น้องม้ากลับมีท่าทีภูมิใจ “ก็แค่สังเกตพวกเขา พอเห็นเขาทะเลาะกัน ข้าก็เข้าไปหา ทำอย่างนี้หลายครั้ง ศิษย์น้องโจวก็เริ่มรู้สึกดีต่อข้า และคิดว่าข้าดีกว่าหวงซือเสียอีก”

อู๋เป่ยพยักหน้า แล้วหันไปถามคนรอบ ๆ “ศิษย์น้องโจวอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากพุ่มไม้“ข้าอยู่ตรงนี้ค่ะ”

หญิงสาวหน้าตางดงามเดินออกมา สีหน้าเรียบเฉย

อู๋เป่ยถาม “เจ้าฟังที่พวกเขาพูดเมื่อครู่นี้หรือไม่?”

จริง ๆ ตั้งแต่มาถึง เขาก็เห็นนางแอบซ่อนอยู่แล้ว และให้ความสนใจเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด จึงคาดว่านางน่าจะเป็นศิษย์น้องโจวแน่

ศิษย์น้องโจวพยักหน้า “ข้าฟังหมดแล้ว”

“แล้วเจ้ามีอะไรอยากพูดไหม?”

“ศิษย์พี่หวงก็ปฏิบัติกับข้าดี ส่วนศิษย์พี่ม้าก็แม้จะใช้เล่ห์กล แต่ก็เอาใจใส่ข้าเสมอ ดังนั้น ข้าไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันอีก”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เรื่องนี้จบลงเพียงเท่านี้ หากมีครั้งหน้า จะถูกลงโทษหนักกว่าเดิม ทุกคนแยกย้ายได้”

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายไปแล้ว ยังมีบางคนที่ไม่ยอมไป อู๋เป่ยจึงถาม “พวกเจ้ามีเรื่องอะไร?”

ศิษย์ใหม่คนหนึ่งเดินออกมา “ศิษย์พี่อู๋ ข้าเองก็เป็นศิษย์ใหม่เหมือนท่าน แต่ข้าถูกศิษย์พี่รุ่นพี่กลั่นแกล้งมาตลอด พวกเขายึดทรัพยากรการฝึกฝนจากข้าไปเกือบหมด แถมยังใช้ให้ข้าทำงานแทนอีก ไม่มีทรัพยากร ข้าก็ฝึกช้ากว่าคนอื่นมาก

ขอศิษย์พี่ช่วยให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย!”

เขากล้าพูดเช่นนี้ เพราะเห็นอู๋เป่ยจัดการปัญหาก่อนหน้าอย่างยุติธรรม

แต่ทั้งสองกลับไม่สะทกสะท้าน คนหนึ่งเย้ย “เจ้าบอกว่าเราทำ แล้วเจ้ามีหลักฐานไหม?”

จางจวิ้นเสียงสั่น “นางตายแล้ว! แต่ข้าเห็นกับตา ข้าคือหลักฐาน!”

เมื่อพูดจบ น้ำตาของจางจวิ้นก็ไหลพราก “ข้าอ่อนแอ ข้าไม่มีประโยชน์ ตอนที่นางถูกทำร้าย ข้ากลับไม่กล้าช่วย”

อีกคนพูดเยาะเย้ย “เจ้ามันขยะ ชีวิตแบบเจ้ามีไว้ทำไม ฝึกบำเพ็ญเพื่ออะไร? ไปตายเถอะ!”

จางจวิ้นกัดฟันแน่น “ข้าจะอยู่...เพื่อลงโทษพวกเจ้า!”

ทั้งสองหัวเราะเยาะพร้อมกัน

“ใครจะลงโทษพวกเรา? เจ้าเหรอ หรือว่า...พ่อเจ้า?”

อู๋เป่ยยังคงเงียบมาตลอด จนถึงตอนนี้จึงพูด

“หญิงสาวคนนั้น...ถูกพวกเจ้าทำร้ายจริงหรือ?”

จางจวิ้นพยักหน้าแรง “ใช่! เมื่อเดือนก่อน ข้าใช้ทรัพยากรของสำนักไปครึ่งหนึ่ง พวกเขาไม่พอใจ บอกจะสั่งสอนข้า แล้วก็ซ้อมข้าจนเกือบพิการหลานซินกลัวว่าข้าจะเป็นอันตราย จึงไปขอร้องพวกเขา แล้ว… พวกมันกลับ…”

อู๋เป่ยสีหน้าเรียบเฉย เขาหันไปหาสองคนนั้น “เรื่องนี้...จริงหรือไม่?”

หลัวเต้ากวงกระแอม“ศิษย์พี่อู๋ เขาใส่ร้ายล้วน ๆ พวกเราจะทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นได้ยังไง?”

อู๋เป่ย “ถ้าทำ แล้วสารภาพตอนนี้ ข้าจะไม่ฆ่า แต่ถ้าทำแล้วโกหก...ข้าจะลงโทษตามกฎของสำนัก!”

หลัวเต้ากวง ซึ่งชินกับการวางอำนาจ รู้สึกไม่พอใจที่โดนขู่ “ศิษย์พี่อู๋ เราเรียกท่านว่า ‘ศิษย์พี่’ ก็เพราะชื่อเสียงท่านจากลานประลอง แต่เรื่องลงโทษใครหรือไม่...มันเป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสและจ้าวสำนักเท่านั้น!”