ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2223

อู๋เป่ยกล่าวเสียงเรียบว่า “แม้ข้าจะไม่ใช่ผู้อาวุโส แต่ข้าปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งของท่านบรรพบุรุษและเจ้าสำนัก”

ทันใดนั้น เขาก็หยิบ ป้ายคำสั่ง ออกมา ป้ายนี้เป็นสีทอง สลักคำว่าไท่เจินด้านหน้าสลักเป็นมังกร ด้านหลังเป็นเสือ มีชื่อเรียกว่า ป้ายหลงหูเป็นป้ายคำสั่งที่เจ้าสำนักและบรรพบุรุษร่วมกันมอบอำนาจให้ ใช้เสมือนพวกเขามาปรากฏตัวด้วยตนเอง

ป้ายนี้มีเพียงชิ้นเดียวในทั้งสำนักไท่เจิน การที่มันปรากฏขึ้นทำให้ทุกคนตกตะลึงทันที

หลัวเต้ากวงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบลดโทนเสียง “ศิษย์พี่อู๋ ท่าน…ท่านมีป้ายหลงหูด้วยหรือ!”

อู๋เป่ย“คำที่ข้าพูดเมื่อครู่นี้ ข้าจะไม่พูดซ้ำ พวกเจ้าสองคน จะรับสารภาพ หรือไม่?”

หลัวเต้ากวงและสวีเป๋ยชิวมองหน้ากัน ก่อนตอบพร้อมกัน “พวกข้าไม่ได้ทำ!”

อู๋เป่ยมองไปยังจางจวิ้นถาม “เจ้ามีหลักฐานอื่นอีกหรือไม่?”

น้ำตาเลือดไหลออกจากดวงตาของจางจวิ้น เขาพูดอย่างสิ้นหวัง “ตอนนั้น ข้าเห็นอวี้หลานถูกพวกเขาทำร้าย ข้ารู้ว่า แม้จะลุกขึ้นมาต่อสู้ก็ไม่มีประโยชน์ ข้าจึงกัดฟันอดทน และ...ใช้ลูกคริสตัลอัดภาพเหตุการณ์ไว้ทั้งหมด”

พูดจบ เขาก็ยื่น ลูกคริสตัลสีม่วงขนาดเท่าไข่ไก่ ออกมา

ทันทีที่สองคนร้ายเห็นลูกคริสตัลก็หน้าซีด รีบพุ่งเข้าหาทันที คนหนึ่งจะโจมตีศีรษะจางจวิ้น อีกคนพุ่งไปคว้าคริสตัล

ตูม!

พลังปราณมหาศาลระเบิดออก ทั้งสองคนยังไม่ทันถึงตัว ก็โดนอู๋เป่ยต่อยกระเด็นลอยไปหลายเมตร เลือดไหลไม่หยุด บาดเจ็บสาหัสทันที

อู๋เป่ยรับคริสตัลไว้ แล้วปล่อยพลังออกเบา ๆ ฉายภาพเหตุการณ์ขึ้นเป็นม่านแสงบนฟ้า ไม่มีเสียง แต่ทุกคนดูแล้วเข้าใจชัด

หญิงสาวรูปร่างบอบบางเดินเข้าไปในป่าลึก ที่นั่นมีสองคนรออยู่ คือหลัวเต้ากวงและสวีเป๋ยชิว พวกเขาคุยกันไม่กี่คำ หลัวเต้ากวงก็พุ่งเข้ากอดนาง นางขัดขืน ตบหน้าเขา แต่เขากลับชกนางอย่างโหดเหี้ยม ก่อนลงมือข่มเหง

สวีเป๋ยชิวเพียงแค่หัวเราะ จากนั้นยืนเฝ้าอยู่ไกล ๆ เพื่อไม่ให้ใครรบกวน

คริสตัลสั่นสะเทือนไม่หยุด นั่นคือเพราะจางจวิ้นอารมณ์รุนแรงจนควบคุมตัวเองไม่ได้

ไม่ต้องดูต่อให้จบ อู๋เป่ยเก็บคริสตัลไว้ แล้วหันไปมองหลัวเต้ากวงและสวีเป๋ยชิว

หลัวเต้ากวงหน้าเขียวคล้ำ กระอักเลือดออกมา “ศิษย์พี่อู๋ ข้ายอมรับว่าทำเกินไปบ้าง แต่จางจวิ้นกล้าไม่ฟังคำข้า ข้าลงโทษเขาก็สมควรแล้วมิใช่หรือ?”

อู๋เป่ยตอบเสียงเย็น “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าไปแล้ว ถ้ายอมรับจะไม่ถึงตาย แต่ตอนนี้ ข้าจะต้อง ‘ประหาร ณ ที่นี่’!”

หลัวเต้ากวงตกใจสุดขีด “ศิษย์พี่อู๋! อาจารย์ข้าคือ ผู้อาวุโสเฉียง!”

ผู้อาวุโสเฉียง ถือเป็นหนึ่งในสิบผู้อาวุโสระดับสูงของสำนักไท่เจิน

แต่อู๋เป่ยกล่าวเสียงดัง “แม้แต่ผู้อาวุโสเฉียงทำผิดถึงเพียงนี้ ก็ต้องถูกประหาร นับประสาอะไรกับเจ้า!”

พูดจบ เขาเดินเข้าไป

ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังมาจากฟ้า “คุณชายอู๋ ขอความเมตตาด้วย!”

ร่างชายวัยกลางคนในชุดแดงพุ่งลงมาจากท้องฟ้า รีบโค้งคำนับ “ลูกศิษย์ข้าหลัวเต้ากวงทำผิด ข้าเองก็มีส่วนผิดในฐานะอาจารย์ ขอท่านเมตตา ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งเถิด”

อู๋เป่ยยิ้ม “ผู้อาวุโสเฉียง ข้าเองก็อยากเมตตา แต่...ท่านบรรพบุรุษไม่อนุญาต”

ทันใดนั้น บรรพบุรุษไท่เจิน ก็เดินออกมาจากสวนสมุนไพร นี่คือร่างอวตาร ที่เขาทิ้งไว้สำหรับจัดการสถานการณ์แบบนี้โดยเฉพาะ ถ้ามีผู้อาวุโสพยายามขัดขวางอู๋เป่ย เขาจะออกมาเอง

ทันทีที่เห็นท่านบรรพบุรุษ ผู้อาวุโสเฉียงก็รีบทำความเคารพ “ขอคารวะท่านบรรพบุรุษ!”

ทั้งสี่คนเหาะทะยานไปยัง ปล่องสวรรค์

อู๋เป่ยเองก็เคยได้ยินชื่อสถานที่นี้ ว่ากันว่าสร้างขึ้นตั้งแต่ยุคแรกของ โลกธาตุทั้งห้า เป็นหลุมลึกหลายหมื่นเมตร เส้นรอบวงกว้างกว่าร้อยลี้

ภายในปล่องสวรรค์มีกฎพลังแปลกประหลาด ยิ่งลึกแรงกดดันยิ่งมาก คนทั่วไปลงได้แค่ไม่กี่ร้อยถึงพันเมตร ลึกกว่านั้นจะทนไม่ไหว

และแม้ระดับตื้น ๆ ก็มีอันตรายมากมาย โดยเฉพาะ ผู้ฝึกยุทธที่จ้องฆ่าเพื่อปล้นของ ซึ่งอันตรายยิ่งกว่าสภาพแวดล้อมสิบเท่า!

ทั้งสี่หยุดที่ขอบปล่อง อู๋เป่ยหันมามองอีกสามคน

ผู้หญิงคนหนึ่ง สูงเพรียว รูปร่างดี ใส่ชุดสีเขียว ใบหน้าสง่างาม อายุราวยี่สิบต้น ๆ อีกคนหนึ่ง ตัวเล็กน่ารัก หน้าตาสวยกว่า นางสวมปิ่นหยกประดับไข่มุก ส่วนชายหนุ่ม ผิวคล้ำ ตัวใหญ่ หน้าซื่อ พูดเสียงทุ้ม

ชายหนุ่มชื่อ ชวีต้าชั่ง ระหว่างเดินทาง อู๋เป่ยก็สอบถามชื่อทุกคนแล้ว

เขาพูด “ศิษย์พี่ พวกนั้นเก่งมาก แม้จะมีแค่แปดคน แต่ฝีมือเหนือพวกเราหลายขุม”

อู๋เป่ยถาม “พวกเจ้าพบสมุนไพรที่ไหน?”

“จากตรงนี้ เดินลงไปประมาณสองพันก้าว” ชวีต้าชั่งตอบ

หญิงชุดเขียวว่า “ศิษย์พี่ พวกนั้นอาจจะไปที่อื่นแล้ว หรือไม่ก็ลงลึกไปอีก”

อู๋เป่ยตอบเรียบ ๆ “ไม่เป็นไร พวกเขาไม่ได้มาหาสมุนไพร พวกเขามาเพื่อปล้นฆ่า เราแค่หาของดีให้เจอ เดี๋ยวพวกมันก็โผล่มาเอง”

พูดจบ เขาก็พาทั้งสามคน เดินลงไปในปล่องสวรรค์ทันที…