ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2238

อู๋เป่ยรู้สึกสะกิดใจ จึงหยุดอยู่ที่เดิม ผ่านไปสักพัก เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าทั้งสองเดินจากไปแล้ว เขาจึงปรากฏตัวขึ้นใกล้ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ

เห็นเพียงว่า มีเถาวัลย์สีเขียวมรกตเส้นหนึ่ง

พันอยู่บนต้นไม้โบราณต้นหนึ่ง ต้นไม้นี้มีอายุกว่าพันปี สูงใหญ่มาก ต้องใช้คนหลายคนโอบถึงจะรอบ

เถาวัลย์นี้ พันขึ้นไปจนถึงยอดสูงสุด บนเถานั้นมีผลคล้ายถั่วห้อยอยู่หกพวง ยาวเรียว สีทอง ขนาดเท่านิ้วก้อย ยาวประมาณหนึ่งฟุต

ดูเหมือนจะมีเมล็ดถั่วอยู่ภายใน

ตอนนี้เอง ก็เห็นความแตกต่างระหว่างผู้รู้กับผู้ไม่รู้ ก่อนหน้านี้คนสองคนนั้น จ้องแต่พวงถั่วบนต้นไม้ คิดว่าเมล็ดบนเถานั้นคือยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ

แต่อู๋เป่ยไม่คิดเช่นนั้น สายตาเขาจับจ้องไปที่รากต้นไม้ เพราะรู้สึกได้ว่าจุดนั้นมีพลังชีวิตเข้มข้นที่สุด

เขารีบหยิบมีดสั้นออกมา ขุดลงไปจากราก

เถาวัลย์นั้นหนามาก เขาขุดลึกลงไปเกือบสามเมตร จึงพบรากหลักของมัน รอบ ๆ รากหลัก มีหน่ออ่อนสีทองงอกออกมา ลักษณะคล้ายถั่วงอก มีอยู่กว่าร้อยหน่อ

เห็นดังนี้ อู๋เป่ยถึงกับตาเป็นประกาย ก่อนหน้านี้เขาเคยดูตำรับโอสถต้าเชียน มีบางหน้าที่ว่างเปล่า มีแค่ชื่อยาและภาพประกอบ

แต่ไม่มีตัวยาจริงบรรจุอยู่ หนึ่งในนั้น มีชื่อว่าสมบัติแห่งผืนดิน เป็นสมุนไพรล้ำค่ามาก

และที่สำคัญ มันไม่ใช่แค่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบ แต่เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบเอ็ด

ทันทีที่อู๋เป่ยแตะต้องหน่อทอง ก็มีรากเถาวัลย์จำนวนมากพุ่งขึ้นจากพื้น พันตัวเขาไว้แน่นหนาในทันที เห็นได้ชัดว่า เถาวัลย์นี้เป็นแค่หุ่นเชิดของสมบัติแห่งผืนดิน เป็นอาวุธป้องกันตัวของมัน

อู๋เป่ยรู้สึกว่ารากกำลังรัดแน่นขึ้น จึงสื่อสารกับมันว่า “ฉันไม่มีเจตนาร้าย ตอนนี้คุณถูกค้นพบแล้ว ถ้าไม่หนีไปจากที่นี่ คุณจะต้องถูกจับตัวไปแน่นอน”

สมบัติแห่งผืนดินส่งปราชญ์จิตสำนึกมาว่า “ฉันไม่เชื่อคุณ”

อู๋เป่ยพูดว่า “คุณเชื่อหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือ ถ้าคุณหนีไปพร้อมฉัน มันจะเป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย ฉันไม่ทำร้ายคุณ คุณก็แค่ให้ฉันเก็บน้ำยาวิญญาณเป็นระยะ ๆ เท่านั้นเอง”

ที่แท้ คุณค่าของสมบัติแห่งผืนดินนั้นอยู่ที่น้ำของมัน น้ำนี้มีชื่อว่า น้ำยาวิญญาณแห่งผืนดิน เป็นยาวิเศษหายากอย่างยิ่ง นอกจากนี้

ถั่วที่มันออกผล ก็สามารถนำมาใช้ปรุงยา

มีฤทธิ์เทียบเท่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเก้า หรือแม้แต่ระดับสิบ

เมื่อฟังคำพูดของอู๋เป่ย สมบัติแห่งผืนดินก็กล่าวว่า “คุณบอกว่าพาฉันออกไปแล้วจะเป็นประโยชน์กับฉัน”

อู๋เป่ย “แน่นอน ฉันจะพาคุณไปยังสถานที่ที่เหมาะแก่การเติบโตยิ่งกว่าเดิม แม้คุณจะแข็งแกร่ง แต่ในหมู่นักบำเพ็ญของมนุษย์ก็มีผู้เก่งกล้ามากมาย คุณไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป ใช่หรือไม่”

สมบัติแห่งผืนดินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “ฉันรู้สึกว่าในตัวคุณไม่มีเจตนาร้าย งั้นฉันจะเชื่อคุณครั้งนี้”

พูดจบ เถาวัลย์ทั้งหมดก็หดกลับ สุดท้ายกลายเป็นลูกไม้สีเขียวขนาดเท่าฝ่ามือ ตกลงในมือของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยตาเป็นประกายพูดว่า “สมุนไพรระดับสิบเอ็ดนี่มันสุดยอดจริง ๆ ถึงกับเปลี่ยนรูปร่างได้ สมบัติแห่งผืนดิน ต่อไปฉันจะเรียกคุณว่าอาเจินละกัน”

สมบัติแห่งผืนดินตอบว่า “เรียกอะไรก็แล้วแต่คุณ”

อู๋เป่ยเก็บลูกไม้ลงไป แล้วเดินทางต่อ ค้นหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณในบริเวณนี้ต่อไป

ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่นี่ คล้ายกับในป่า

สามารถพบเจอยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสี่หรือต่ำกว่านี้ได้ทั่วไป ส่วนยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับห้าและหกก็มีไม่น้อย หากเจอที่สามารถเก็บได้ เขาไม่เกรงใจ เก็บรวบรวมทั้งหมด

เขาขุดหาอยู่ในหนองบึงนี้เกินหนึ่งวัน จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น เขาก็รู้สึกได้ว่า จำนวนคนที่อยู่รอบ ๆ เพิ่มมากขึ้น มีคนบินผ่านศีรษะเขาไปหลายรอบ เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

เขาคาดว่า การที่อาเจินหายไป คงทำให้คนที่นี่ตื่นตัว และกำลังตามหาว่าใครขโมยยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบของพวกเขาไป

แต่หนองบึงนี้กว้างใหญ่ อู๋เป่ยก็ซ่อนตัวเก่ง คนพวกนั้นไม่มีทางหาตัวเขาเจอ ขณะเขากำลังเก็บสมุนไพรอย่างสบายใจ จู่ ๆ ก็มีคนพุ่งเข้ามา ชนเข้ากับม่านพลังที่เขาตั้งไว้

เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง สวมชุดรัดรูปสีเขียว อายุประมาณยี่สิบปี หน้าตาสวยงามไร้ที่ติ เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดไหลจากหน้าอก ที่แขนและหลังยังมีรอยบาดจากมีดอีกด้วย

หญิงสาวแต่เดิมกำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด