ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2242

เหวินเหรินจื่ออีพยักหน้า : “ยาชนิดนี้หายากมากจริง ๆ แต่พี่อู๋สามารถใช้ตำรับโอสถค้นหามันได้”

อู๋เป่ยที่ยังไม่เคยศึกษาอย่างละเอียดถึงกับตกใจเมื่อได้ยิน : “ตำรับโอสถยังสามารถระบุตำแหน่งสมุนไพรได้ด้วยเหรอ”

เหวินเหรินจื่ออีพูด : “ใช่ แต่ก่อนหน้านี้มันมีสมุนไพรอยู่ในนั้นน้อยเกินไป พลังวิญญาณภายในเลยไม่สามารถกระตุ้นได้ ตอนนี้พี่อู๋ใส่สมุนไพรลงไปตั้งมากมาย มันน่าจะฟื้นพลังกลับมาได้บางส่วนแล้ว”

อู๋เป่ย : “เรื่องพวกนี้ แม่เธอบอกไว้เหรอ”

เหวินเหรินจื่ออีพยักหน้า : “ใช่ ตอนเด็ก ๆ แม่ของฉันชอบพูดถึงวิธีใช้ตำรับโอสถบ่อย ๆ”

อู๋เป่ยถามต่อ : “แล้วต้องใช้งานมันยังไง”

“ไม่ยาก เดี๋ยวฉันสอนให้พี่อู๋” เหวินเหรินจื่ออีพูดจบก็หยิบตำรับโอสถขึ้นมา ร่ายคาถาศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับทำท่ามือประกอบอย่างคล่องแคล่ว

ไม่นานนัก ตำรับโอสถก็เปล่งแสงขึ้นมา หน้าในของตำราก็เปิดออกเองอย่างช้า ๆ

เหวินเหรินจื่ออีพูด : “ข้อตำรา ช่วยค้นหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบขึ้นไปในบริเวณบึงแห่งนี้ด้วย”

ในหน้าเปิดของตำราปรากฏหมอกแสงหมุนวน ดูเหมือนว่ากำลังเริ่มกระบวนการค้นหา

ประมาณหนึ่งนาทีให้หลัง หมอกแสงพลันกลายเป็นหยุดนิ่ง แล้วเกิดเป็นจุดแสงสองจุดขึ้นมาบนหน้าตำรา หนึ่งจุดเป็นสีน้ำเงิน อีกจุดเป็นสีแดง

เหวินเหรินจื่ออี : “พี่อู๋ จุดสีน้ำเงินคือจุดที่ตำรับโอสถอยู่ ส่วนจุดสีแดงคือที่ตั้งของยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบขึ้นไป!”

ดวงตาอู๋เป่ยเป็นประกาย รีบคว้าตำราขึ้นมา : “จื่ออี รอฉันแป๊บ ฉันจะไปเอาต้นยานั่น!”

ว่าแล้วอู๋เป่ยก็ถือตำราตรงดิ่งไปทางจุดสีแดง ระยะทางระหว่างเขากับสมุนไพรอยู่ที่ประมาณร้อยลี้ แต่เขาก็ไปถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อจุดแดงและจุดน้ำเงินใกล้กันมาก เขาจึงเก็บตำรับโอสถ แล้วปล่อยพลังจิตออกค้นหา

แต่แปลกตรงที่พลังจิตของเขาไม่พบอะไรเลย แม้บริเวณนี้จะมียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบขึ้นไปแน่นอน

เขาหยิบตำรับโอสถออกมาอีกครั้ง ขยายแผนที่ แล้วค่อย ๆ ขยับตำแหน่ง จนกระทั่งจุดแดงกับจุดน้ำเงินทับซ้อนกันกลายเป็นจุดสีขาว

เขารู้ทันทีว่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณนั่นต้องอยู่ตรงนี้แน่ ๆ จึงหยิบจอบออกมาแล้วเริ่มขุดลงไปใต้ดิน เขาขุดลึกลงไปกว่าสิบเมตร แต่ก็เจอแค่ดินกับปลาดุก ไม่มีวี่แววของยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณแม้แต่น้อย

“แปลกจริง มันซ่อนอยู่ที่ไหนกันแน่” อู๋เป่ยพึมพำพลางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองไปบนท้องฟ้า

ขณะนั้นเอง เขาเปิดใช้ดวงตาแห่งมิติ แล้วก็เห็นได้ทันทีว่าห่างจากพื้นดินขึ้นไปสามสิบเมตร บนท้องฟ้ามีมิติลี้ลับซ่อนอยู่ ข้างในมีต้นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต้นหนึ่งกำลังเติบโตอยู่!

อู๋เป่ยถึงกับตะลึง บ่นพึมพำ : “มิน่าล่ะถึงหาไม่เจอ แอบซ่อนอยู่บนฟ้า สมแล้วที่เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบขึ้นไป!”

ระหว่างที่พูด เขาเอื้อมมือออกไปคว้าทันที พลังมหาศาลพุ่งทะลวงทำลายมิตินั้นจนแตกกระจาย ต้นไม้ต้นหนึ่งสูงประมาณครึ่งเมตรตกลงมา รากของมันแทงทะลุสู่อากาศว่างเปล่าและดูดซับพลังจากมิติ

หลังมันตกลงพื้น มันไม่ได้หลบหนีไปไหน เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของอู๋เป่ย : “เจ้าหนู เจ้าหาข้าเจอได้ยังไง”

อู๋เป่ย : “ฉันมีตำรับโอสถ มันระบุตำแหน่งแกได้”

“อ่อ ตำรับโอสถงั้นเหรอ”

อู๋เป่ยพยักหน้าแล้วชูตำรับโอสถให้ดู พูดด้วยรอยยิ้ม : “เป็นยังไง ใช่ตำรับโอสถไหม”

อีกฝ่ายพูด : “ใช่แล้ว แถมยังเป็นต้นฉบับของแท้ด้วย”

อู๋เป่ย : “แกก็คงรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงมาหา แกสนใจเข้าไปอยู่ในตำรับโอสถไหม ข้างในนั้นกว้างใหญ่กว่าที่แกสร้างไว้เองเยอะเลย”

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด : “ข้าไม่เชื่อเจ้า”

อู๋เป่ยจึงร้องขึ้นว่า : “อาเจิน เจ้าคุยกับมันหน่อย”

เสียงของสมบัติแห่งผืนดินดังขึ้น : “ข้าว่า เจ้ามาอยู่เถอะ เชื่อใจเขาได้”

เหวินเหรินจื่ออีใช้วัตถุดิบที่อู๋เป่ยทิ้งไว้ต้มน้ำข้าวต้มแล้วตักให้อู๋เป่ยกิน

หลังจากกินเสร็จ ทั้งคู่เห็นว่าเวลายังไม่เย็นมาก อู๋เป่ยจึงพูดขึ้น : “จื่ออี พวกเราไปเมืองฉือหยางกันเถอะ”

ดวงตาของเหวินเหรินจื่ออีเป็นประกาย : “เมืองฉือหยางเหรอ เมืองใหญ่อันดับต้น ๆ ของเขตจิ่วหยางเลยนะ!”

อู๋เป่ย “ฉันรู้จักพ่อค้ายาอยู่คนหนึ่งชื่อหลี่เจี้ยน ตั้งใจจะไปซื้อยาบางอย่างจากเขา แล้วก็ขายยาบางส่วนที่พวกเราไม่ได้ใช้ด้วย”

เหวินเหรินจื่ออีพยักหน้า “ดี ที่เมืองฉือหยางมีร้านขายยาใหญ่หลายแห่ง ซื้อยาที่นั่นสะดวกกว่าหาเองเยอะเลย”

ทั้งสองคนเก็บข้าวของเสร็จแล้วออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองฉือหยาง

แต่เพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่ไกล อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างในอากาศ คล้ายกับว่าพื้นที่รอบตัวถูกพลังบางอย่างตรึงเอาไว้

เขาขมวดคิ้ว : “จื่ออี มีคนดักพื้นที่ของบึงไว้แน่ ต้องเป็นคนของสำนักเซวี่ยเตาที่สังเกตเห็นว่าสมุนไพรในบึงลดลงอย่างผิดปกติ เลยออกมาหาตัวคนที่ขโมยไป”

เหวินเหรินจื่ออี : “พี่อู๋ แล้วเราจะออกไปได้ไหม”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “อีกฝ่ายใช้วิธีสูงส่งก็จริง แต่โชคดีที่พวกเรามีคนช่วย”

ว่าแล้วเขาก็ส่งกระแสจิตถึงต้นเซียนแห่งมิติว่าง พูด : “ช่วยฉันหน่อยสิ ถ้าฉันออกไปไม่ได้ ตำรับโอสถจะตกไปอยู่ในมือสำนักเซวี่ยเตา แกก็ซวยไปด้วยนะ”

ต้นเซียนแห่งมิติว่างบ่น : “เรื่องของเจ้าช่างเยอะจริง ๆ”

แม้จะบ่น แต่ต้นเซียนแห่งมิติว่างก็ช่วยจริง ๆ แสงแห่งมิติล้อมรอบตัวอู๋เป่ยและเหวินเหรินจื่ออี แล้วทั้งคู่ก็หายตัวไปจากที่เดิม โผล่ออกมาห่างออกไปราวพันลี้!

ขณะนั้น คนของสำนักเซวี่ยเตาจำนวนมากล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว บึงแห่งนี้มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณลดลงจำนวนมากในช่วงที่ผ่านมา จนทำให้ผู้บริหารระดับสูงสังเกตเห็น พวกเขาจึงวางกับดักปิดผนึกพื้นที่เพื่อจับตัวคนร้าย แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าอู๋เป่ยจะหลุดออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้

ทางด้านอู๋เป่ยและเหวินเหรินจื่ออี ทั้งคู่ยังคงมุ่งหน้าไปยังเมืองฉือหยาง ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ไม่ไกลแล้ว และอีกไม่นานก็จะถึงปลายทาง