ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2243

ก่อนจะเข้าสู่ประตูเมือง อู๋เป่ยยังไม่รีบร้อนเข้าเมือง แต่เลือกที่จะติดต่อหาหลี่เจี่ยนก่อน ไม่นาน หลี่เจี่ยนก็ได้รับข่าว และเดินทางออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

ราวสิบกว่านาทีต่อมา รถม้าขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอู๋เป่ยและเหวินเหรินจื่ออี

คนรับใช้สองคนที่มาด้วยกันเปิดม่านลงรถ จัดเตรียมบันไดขึ้นรถ หลี่เจี่ยนยิ้มแล้วเดินลงมาจากรถด้วยความยินดี : “ในที่สุดท่านก็มา ผมรอจนแทบคอยไม่ไหวแล้วจริง ๆ!”

อู๋เป่ย : “เถ้าแก่หลี่ ผมคงต้องรบกวนคุณอีกแล้ว”

“ไม่เลย ไม่เลย การที่ท่านมาถือเป็นเกียรติของผม ท่านผู้นี้คือ...” เขาหันไปมองเหวินเหรินจื่ออี

อู๋เป่ย : “นี่คือเพื่อนร่วมทางของผม คุณหนูเหวินเหริน”

“ฮ่า ๆ คุณหนูเหวินเหรินช่างงดงามนัก ถ้าอยู่ในเมืองฉือหยางของพวกเรา ก็ต้องจัดอยู่ในระดับหนึ่งในใต้หล้าแน่ ๆ ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่นี่มีวาสนาเหลือเกิน”

เหวินเหรินจื่ออีถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย “เถ้าแก่หลี่ชมเกินไปแล้ว”

หลี่เจี่ยน : “ทั้งสองเชิญขึ้นรถ พวกเราค่อยคุยกันต่อข้างใน”

เมื่อเชิญอู๋เป่ยกับเหวินเหรินจื่ออีขึ้นรถม้าเรียบร้อย รถม้าก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า หลี่เจี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมรอท่านทุกวัน วันนี้ในที่สุดฟ้าก็เมตตาให้ผมได้พบกับท่าน”

อู๋เป่ยพูด : “เถ้าแก่หลี่พูดแบบนี้ ชมผมเกินไปแล้ว”

หลี่เจี่ยนถอนหายใจเบา ๆ : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ การที่ท่านมาครั้งนี้ถือว่ามาถูกจังหวะพอดี ผมกำลังมีเรื่องลำบากใจอยู่เรื่องหนึ่ง เกรงว่าจะมีแค่ท่านเท่านั้นที่ช่วยได้!”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย : “เถ้าแก่หลี่โปรดพูดมาเถอะ ถ้าผมสามารถช่วยได้ ผมยินดีช่วยโดยไม่ลังเล”

หลี่เจี่ยน : “ไม่นานก่อนหน้านี้ มีปรมาจารย์ปรุงยาท่านหนึ่งเดินทางมาถึงเมืองฉือหยาง ชื่อเสียงของเขาดังมาก เพื่อดึงดูดผู้คนให้มาที่ร้านยา ผมจึงเชิญเขาเข้ามาร่วมงานด้วย ตอนที่เขามา ผมได้นำยาอายุวัฒนะที่เขาปรุงไว้มาแสดงโชว์พร้อมกัน แต่ระหว่างการจัดแสดงร้านเกิดไฟไหม้ขึ้นอย่างกะทันหัน มีคนฉวยโอกาสช่วงชุลมุนสลับยาอายุวัฒนะไป ปรมาจารย์ปรุงนั้นผู้นั้นรู้เข้า ก็เรียกร้องให้ผมชดใช้...เฮ้อ จะว่าหนึ่งเม็ดยาผมก็พอจะจ่ายได้อยู่หรอก แต่ราคาที่เขาเรียกมานั้นมันสูงเกินไป ผมก็ยังจ่ายไม่ไหว”

อู๋เป่ยถาม : “เป็นยาอายุวัฒนะอะไร แล้วเขาเรียกเงินเท่าไหร่”

หลี่เจี่ยน : “เป็นยาอายุวัฒนะระดับเก้าชั้นสูงสุดหนึ่งเม็ด เขาเรียกหนึ่งหมื่นล้านเหรียญเซียน บวกกับสมุนไพรหายากอีกหลายร้อยชนิด ราคานี้ถึงข้าจะจ่ายได้ก็จริง แต่ก็เหมือนทำลายรากฐานพลังชีวิตของผม ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ น่าจะเป็นกับดัก แต่เขาเป็นปรมาจารย์ปรุงยา ผมจะไปแตะต้องเขาได้อย่างไร”

อู๋เป่ยมองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ พูด : “เถ้าแก่หลี่ อย่าบอกนะว่าคุณอยากให้ผมปรุงยาระดับเก้าชั้นสูงสุดหนึ่งเม็ด แต่นะ...ปรมาจารย์แต่ละคนก็มีความถนัดไม่เหมือนกัน ยาอายุวัฒนะที่คนอื่นทำได้ ผมอาจจะทำไม่ได้ก็ได้นะ”

หลี่เจี่ยนหัวเราะแห้ง ๆ : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่โปรดลองดูด้วยเถอะ หากไม่สำเร็จ ผมค่อยหาวิธีอื่น”

อู๋เป่ย : “ยาอายุวัฒนะนั้นชื่อว่าอะไร คุณรู้หรือเปล่า”

หลี่เจี่ยน : “คนทั้งเมืองจิ่วหยางต่างก็รู้จักยานี้ มันคือยาอันดับที่เก้าสิบสี่ใน ‘บัญชียาอายุวัฒนะ’ มีชื่อว่า ‘ไท่ซวีหลิงตาน’”

“ไท่ซวีหลิงตาน! มีสูตรไท่ซวีหลิงตานไหม” : พอฟังชื่อยา อู๋เป่ยก็เกิดความสนใจทันที

หลี่เจี่ยนพยักหน้า : “มี สูตรยาอายุวัฒนะบนบัญชียาอายุวัฒนะล้วนมีชื่อระบุไว้ แต่ในบรรดายาร้อยอันดับแรกนั้น ปัจจุบันมีแค่สามสิบเจ็ดสูตรเท่านั้นที่เคยมีคนปรุงสำเร็จ ส่วนที่เหลือยังไม่มีใครทำได้เลย”

อู๋เป่ย : “แล้วบัญชียาอายุวัฒนะนี้อยู่ที่ไหน”

หลี่เจี่ยน : “มันถูกจารึกไว้บนแผ่นศิลายักษ์ กระจายชื่อเสียงไปทั่วแคว้น ปรมาจารย์ท่านนั้นที่สามารถปรุงไท่ซวีหลิงตานได้ ย่อมเป็นสุดยอดแห่งผู้ปรุงยาในเขตแดนจิ่วหยางแน่นอน”

อู๋เป่ยพูด : “งั้นส่งสูตรยาอายุวัฒนะมาให้ผมดูหน่อย”

หลี่เจี่ยนไม่รอช้า รีบหยิบแผ่นกระดาษจากในแขนเสื้อ บนกระดาษระบุรายชื่อสมุนไพรที่ต้องใช้ และคุณสมบัติของยาอย่างละเอียด

อู๋เป่ยอ่านผ่าน ๆ แล้วพูด : “แนวคิดของยานี้แปลกใหม่มาก ชัดเจนว่าใส่ความชอบส่วนตัวลงไปไม่น้อย ผมต้องยอมรับในความคิดสร้างสรรค์ของคนคิดสูตรยาอายุวัฒนะนี้เลยทีเดียว”

หลี่เจี่ยน : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ พอจะปรุงได้ไหม”

อู๋เป่ยพูด : “ลองดูแล้วกัน สมุนไพรพร้อมหรือยัง”