ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2243

ก่อนจะเข้าสู่ประตูเมือง อู๋เป่ยยังไม่รีบร้อนเข้าเมือง แต่เลือกที่จะติดต่อหาหลี่เจี่ยนก่อน ไม่นาน หลี่เจี่ยนก็ได้รับข่าว และเดินทางออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

ราวสิบกว่านาทีต่อมา รถม้าขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอู๋เป่ยและเหวินเหรินจื่ออี

คนรับใช้สองคนที่มาด้วยกันเปิดม่านลงรถ จัดเตรียมบันไดขึ้นรถ หลี่เจี่ยนยิ้มแล้วเดินลงมาจากรถด้วยความยินดี : “ในที่สุดท่านก็มา ผมรอจนแทบคอยไม่ไหวแล้วจริง ๆ!”

อู๋เป่ย : “เถ้าแก่หลี่ ผมคงต้องรบกวนคุณอีกแล้ว”

“ไม่เลย ไม่เลย การที่ท่านมาถือเป็นเกียรติของผม ท่านผู้นี้คือ...” เขาหันไปมองเหวินเหรินจื่ออี

อู๋เป่ย : “นี่คือเพื่อนร่วมทางของผม คุณหนูเหวินเหริน”

“ฮ่า ๆ คุณหนูเหวินเหรินช่างงดงามนัก ถ้าอยู่ในเมืองฉือหยางของพวกเรา ก็ต้องจัดอยู่ในระดับหนึ่งในใต้หล้าแน่ ๆ ปรมาจารย์ปรุงยาหลี่นี่มีวาสนาเหลือเกิน”

เหวินเหรินจื่ออีถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย “เถ้าแก่หลี่ชมเกินไปแล้ว”

หลี่เจี่ยน : “ทั้งสองเชิญขึ้นรถ พวกเราค่อยคุยกันต่อข้างใน”

เมื่อเชิญอู๋เป่ยกับเหวินเหรินจื่ออีขึ้นรถม้าเรียบร้อย รถม้าก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า หลี่เจี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมรอท่านทุกวัน วันนี้ในที่สุดฟ้าก็เมตตาให้ผมได้พบกับท่าน”

อู๋เป่ยพูด : “เถ้าแก่หลี่พูดแบบนี้ ชมผมเกินไปแล้ว”

หลี่เจี่ยนถอนหายใจเบา ๆ : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ การที่ท่านมาครั้งนี้ถือว่ามาถูกจังหวะพอดี ผมกำลังมีเรื่องลำบากใจอยู่เรื่องหนึ่ง เกรงว่าจะมีแค่ท่านเท่านั้นที่ช่วยได้!”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย : “เถ้าแก่หลี่โปรดพูดมาเถอะ ถ้าผมสามารถช่วยได้ ผมยินดีช่วยโดยไม่ลังเล”

หลี่เจี่ยน : “ไม่นานก่อนหน้านี้ มีปรมาจารย์ปรุงยาท่านหนึ่งเดินทางมาถึงเมืองฉือหยาง ชื่อเสียงของเขาดังมาก เพื่อดึงดูดผู้คนให้มาที่ร้านยา ผมจึงเชิญเขาเข้ามาร่วมงานด้วย ตอนที่เขามา ผมได้นำยาอายุวัฒนะที่เขาปรุงไว้มาแสดงโชว์พร้อมกัน แต่ระหว่างการจัดแสดงร้านเกิดไฟไหม้ขึ้นอย่างกะทันหัน มีคนฉวยโอกาสช่วงชุลมุนสลับยาอายุวัฒนะไป ปรมาจารย์ปรุงนั้นผู้นั้นรู้เข้า ก็เรียกร้องให้ผมชดใช้...เฮ้อ จะว่าหนึ่งเม็ดยาผมก็พอจะจ่ายได้อยู่หรอก แต่ราคาที่เขาเรียกมานั้นมันสูงเกินไป ผมก็ยังจ่ายไม่ไหว”

อู๋เป่ยถาม : “เป็นยาอายุวัฒนะอะไร แล้วเขาเรียกเงินเท่าไหร่”

หลี่เจี่ยน : “เป็นยาอายุวัฒนะระดับเก้าชั้นสูงสุดหนึ่งเม็ด เขาเรียกหนึ่งหมื่นล้านเหรียญเซียน บวกกับสมุนไพรหายากอีกหลายร้อยชนิด ราคานี้ถึงข้าจะจ่ายได้ก็จริง แต่ก็เหมือนทำลายรากฐานพลังชีวิตของผม ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ น่าจะเป็นกับดัก แต่เขาเป็นปรมาจารย์ปรุงยา ผมจะไปแตะต้องเขาได้อย่างไร”

อู๋เป่ยมองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ พูด : “เถ้าแก่หลี่ อย่าบอกนะว่าคุณอยากให้ผมปรุงยาระดับเก้าชั้นสูงสุดหนึ่งเม็ด แต่นะ...ปรมาจารย์แต่ละคนก็มีความถนัดไม่เหมือนกัน ยาอายุวัฒนะที่คนอื่นทำได้ ผมอาจจะทำไม่ได้ก็ได้นะ”

หลี่เจี่ยนหัวเราะแห้ง ๆ : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่โปรดลองดูด้วยเถอะ หากไม่สำเร็จ ผมค่อยหาวิธีอื่น”

อู๋เป่ย : “ยาอายุวัฒนะนั้นชื่อว่าอะไร คุณรู้หรือเปล่า”

หลี่เจี่ยน : “คนทั้งเมืองจิ่วหยางต่างก็รู้จักยานี้ มันคือยาอันดับที่เก้าสิบสี่ใน ‘บัญชียาอายุวัฒนะ’ มีชื่อว่า ‘ไท่ซวีหลิงตาน’”

“ไท่ซวีหลิงตาน! มีสูตรไท่ซวีหลิงตานไหม” : พอฟังชื่อยา อู๋เป่ยก็เกิดความสนใจทันที

หลี่เจี่ยนพยักหน้า : “มี สูตรยาอายุวัฒนะบนบัญชียาอายุวัฒนะล้วนมีชื่อระบุไว้ แต่ในบรรดายาร้อยอันดับแรกนั้น ปัจจุบันมีแค่สามสิบเจ็ดสูตรเท่านั้นที่เคยมีคนปรุงสำเร็จ ส่วนที่เหลือยังไม่มีใครทำได้เลย”

อู๋เป่ย : “แล้วบัญชียาอายุวัฒนะนี้อยู่ที่ไหน”

หลี่เจี่ยน : “มันถูกจารึกไว้บนแผ่นศิลายักษ์ กระจายชื่อเสียงไปทั่วแคว้น ปรมาจารย์ท่านนั้นที่สามารถปรุงไท่ซวีหลิงตานได้ ย่อมเป็นสุดยอดแห่งผู้ปรุงยาในเขตแดนจิ่วหยางแน่นอน”

อู๋เป่ยพูด : “งั้นส่งสูตรยาอายุวัฒนะมาให้ผมดูหน่อย”

หลี่เจี่ยนไม่รอช้า รีบหยิบแผ่นกระดาษจากในแขนเสื้อ บนกระดาษระบุรายชื่อสมุนไพรที่ต้องใช้ และคุณสมบัติของยาอย่างละเอียด

อู๋เป่ยอ่านผ่าน ๆ แล้วพูด : “แนวคิดของยานี้แปลกใหม่มาก ชัดเจนว่าใส่ความชอบส่วนตัวลงไปไม่น้อย ผมต้องยอมรับในความคิดสร้างสรรค์ของคนคิดสูตรยาอายุวัฒนะนี้เลยทีเดียว”

หลี่เจี่ยน : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหลี่ พอจะปรุงได้ไหม”

อู๋เป่ยพูด : “ลองดูแล้วกัน สมุนไพรพร้อมหรือยัง”

หลี่เจี่ยนสั่งให้คนนำกล่องบรรจุยามา ภายในมียาอายุวัฒนะเท่าลูกลำไยหนึ่งเม็ด อู๋เป่ยสังเกตพักหนึ่ง สูดดมกลิ่น แล้วก็หัวเราะเย็นชา พูด : “ยาอายุวัฒนะนี่มันของปลอมแน่นอน คุณถูกหลอกแล้วล่ะ”

หลี่เจี่ยนอึ้ง : “ถูกหลอกงั้นเหรอ แต่ตอนนั้นผมให้คนตรวจสอบยาอายุวัฒนะนี้แล้ว มันเป็นยาอายุวัฒนะระดับเก้าจริง ๆ ไม่มีผิด!”

อู๋เป่ย : “เพราะผิวด้านนอกของมันถูกฉาบด้วยผงยาอายุวัฒนะที่ได้จากการปรุงยาตัวจริงหนึ่งชั้น พอสูดดมก็จะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นไท่ซวีหลิงตานของแท้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผงยานั้นก็จะระเหยหาย เหลือแต่เม็ดยาปลอมข้างใน”

หลังจากหลี่เจี่ยนฟังแล้วกัดฟันพูด : “แบบนี้ก็เท่ากับว่าปรมาจารย์ปรุงยาคนนั้นจงใจจะหลอกผมน่ะสิ!”

อู๋เป่ย : “ยาอายุวัฒนะบนบัญชียาอายุวัฒนะราคาที่เขาเรียกมานั้นไม่ถือว่าแพง คุณก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา เพราะตอนนั้นดันมองไม่ออกว่ามันเป็นยาปลอม”

หลี่เจี่ยนถอนหายใจ : “โชคดีที่มีท่านช่วย ไม่งั้นผมคงขาดทุนยับแน่!”

อู๋เป่ยพูด : “ตอนนี้ผมกินอิ่มแล้ว ได้เวลาทำงาน เหล่าหลี่ คุณไปเตรียมห้องปรุงยาที่เงียบสงบให้หน่อย เริ่มปรุงยากัน”

หลี่เจี่ยนรีบพูด : “ได้!”

ไม่นาน อู๋เป่ยก็เดินทางมายังห้องปรุงยา หลี่เจี่ยนส่งมอบสมุนไพรตามที่ต้องใช้ให้เรียบร้อย อู๋เป่ยก็นำเตายาของตนออกมา แล้วเริ่มลงมือทันที

ต้องบอกเลยว่า ยาอายุวัฒนะจากบัญชียาอายุวัฒนะนั้นปรุงไม่ง่าย โดยเฉพาะเมื่อเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเก้า

เมื่อมีสมุนไพรพร้อม เขาจึงทดลองปรุงรอบแรก โดยใส่แนวคิดของตนลงไป รวมกับประสบการณ์ที่สั่งสม ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็ปรุงเสร็จ ทว่าออกมาเป็นยาอายุวัฒนะเกรดกลาง และยังมีปัญหาอยู่มาก

เขานั่งพิจารณาสูตรยาอายุวัฒนะอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงตัดสินใจปรับเปลี่ยน เพิ่มสมุนไพรหนึ่งชนิด และตัดอีกชนิดหนึ่งออก แล้วทดลองปรุงรอบที่สอง

คราวนี้ผลลัพธ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ได้ยาระดับสูงสุด และยังปรุงได้ถึงสามเม็ดในรอบเดียว

สมุนไพรที่เหลือยังสามารถปรุงได้อีกสองรอบ เขาจึงลงมือปรุงต่อโดยไม่ให้เสียของ กลางทางก็มีการปรับเปลี่ยนสูตรเล็กน้อยเช่นกัน รอบที่สามและสี่ ยาทั้งหมดออกมาเป็นยาระดับสูงสุด รวมแปดเม็ดพอดี!