ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2244

เมื่อปรุงยาอายุวัฒนะเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว เขาเปิดประตูออกไป แล้วหยิบยาไท่ซวีลิ่งตันที่มีคุณภาพระดับสุดยอดเม็ดหนึ่งส่งให้หลี่เจี่ยนซึ่งรออยู่นอกห้องมาเนิ่นนาน

หลี่เจี่ยนรับยาอายุวัฒนะมาแล้วรีบตรวจสอบทันที เพียงไม่กี่วินาที เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง : “ฮ่าๆๆ เยี่ยมมาก! คุณภาพของเม็ดยานี้ ผมรู้สึกว่าดีกว่าของอีกฝ่ายซะอีก!”

อู๋เป่ยแค่นหัวเราะเย็นชา : “ไอ้เม็ดยาปลอมนั่นจะไปเทียบได้ยังไง ถึงจะเป็นยาเม็ดจริงของเขา อย่างเก่งก็แค่ระดับกลางเท่านั้นแหละ”

หลี่เจี่ยนพูดอย่างขุ่นเคือง : “หมายความว่า มอบยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ให้เขา เขาได้เปรียบเกินไปแล้วมั้ง”

อู๋เป่ย : “คุณโดนหลอกก็ต้องอดทนไว้ให้ได้ ผู้ชายจะล้างแค้น ไม่ต้องรีบ สิบปีก็ไม่สาย”

หลี่เจี่ยนพยักหน้า : “ได้ งั้นผมจะคืนยาอายุวัฒนะนี่ให้เขาเอง หวังว่าเขาจะอยู่ตรงนั้นด้วย ผมจะให้เขาได้เห็นว่า ใครคือปรมาจารย์ปรุงยาตัวจริง!”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ก็ดีเหมือนกัน”

หลี่เจี่ยนสั่งให้พ่อบ้านไปแจ้งอีกฝ่าย ไม่นานเขาก็พาอู๋เป่ยมายังห้องรับแขก ในห้องรับแขก ตอนนี้มีปรมาจารย์ปรุงยาคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ด้านหลังของเขามีลูกน้องติดตามสิบกว่าคน ดูมีอำนาจไม่น้อย

เมื่อหลี่เจี่ยนในฐานะเจ้าของบ้านเดินเข้ามา เขากลับไม่แม้แต่จะลุกขึ้น เพียงแค่เหลือบตามองแล้วพูด : “เถ้าแก่หลี่ ได้ยินจากพ่อบ้านของคุณว่าคุณหายาอายุวัฒนะเจอแล้วงั้นเหรอ”

หลี่เจี่ยนตอบเรียบๆ : “ท่านปรมาจารย์ปรุงยาหู ยาอายุวัฒนะที่หายไปได้กลับมาแล้ว”

ปรมาจารย์ปรุงยาหูเลิกคิ้ว : “จริงเหรอ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”

หลี่เจี่ยนหยิบขวดยาออกมาด้วยมือขวา พูด : “นี่ไง ยาอายุวัฒนะเม็ดนั้น”

ปรมาจารย์ปรุงยาหูลุกขึ้นทันที เขาเป็นชายรูปร่างสูง ผอม ดวงตาคมคาย หนวดเคราเป็นเส้นเรียวยาวแบบปลายงอน เขาโบกมือเบาๆ ยาอายุวัฒนะก็ลอยเข้าไปอยู่ในมือของเขา

พอดูเพียงไม่กี่วินาที สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเล็กน้อย แต่แล้วก็หัวเราะเยาะ : “ไม่รู้ไปหายาอายุวัฒนะระดับต่ำพรรค์ไหนมาหลอกฉัน กล้าดียังไง?”

พูดจบ เขาก็เก็บยาอายุวัฒนะไว้กับตัวเองหน้าตาเฉย

หลี่เจี่ยนโกรธจนท้องปั่นป่วน ตะโกน : “ปรมาจารย์ปรุงยาหู! ท่านกำลังโกงต่อหน้าทุกคนเลยนะ!”

ปรมาจารย์ปรุงยาหูหัวเราะอย่างเย็นชา : “ยาอายุวัฒนะนั้นฉันทำหายไปแล้ว และไม่มีใครที่นี่ทำมันขึ้นมาได้ แกเอามาได้ มันก็ต้องเป็นของปลอมสิ!”

อู๋เป่ยพูดอย่างเรียบเฉย : “ก็คนอย่างแกน่ะ จะมีปัญญาปรุงยาอายุวัฒนะในบัญชียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณได้ยังไง”

เมื่ออู๋เป่ยเอ่ยปาก สีหน้าของปรมาจารย์ปรุงยาหูก็ถมึงทึง : “แกเป็นใคร กล้ามาพูดกับฉันแบบนี้!”

อู๋เป่ยพูด : “ฉันนั่นแหละที่เป็นคนปรุงยาอายุวัฒนะเม็ดนั้น ของปลอมของแกหลอกใครก็ได้ แต่มาหลอกฉันไม่ได้หรอก”

ปรมาจารย์ปรุงยาหูใจสะดุ้ง เขาหรี่ตาลง : “แกเป็นคนปรุงยาอายุวัฒนะเหรอ”

อู๋เป่ยก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วตบลงที่ตัวเขาเบาๆ ทันใดนั้น ยาอายุวัฒนะที่ถูกซ่อนไว้ก็ลอยออกมา กลับมาอยู่ในมือของอู๋เป่ยอีกครั้ง

ปรมาจารย์ปรุงยาหูตกใจสุดขีด พุ่งมือจะโจมตีอู๋เป่ย แต่ทันใดนั้นเอง เขากลับรู้สึกว่าร่างกายชาไปหมด ขยับไม่ได้ ลูกน้องของเขาก็พุ่งเข้ามาช่วย แต่ทุกคนก็เห็นเพียงเงาคนวูบวาบ ก่อนจะล้มลงทีละคน

อู๋เป่ยมองปรมาจารย์ปรุงยาหู แล้วพูด : “พูดมา แกเป็นใครกันแน่”

แม้จะถูกควบคุมได้ แต่ปากของเขายังแข็ง พูดอย่างดุร้าย : “ฉันคือคนของสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยา! ถ้าแกฉลาดก็รีบปล่อยฉัน!”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ "สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยา" สีหน้าของหลี่เจี่ยนก็เปลี่ยนไปทันที รีบพูด : “คุณอู๋ สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาควบคุมธุรกิจยาอายุวัฒนะในแดนจิ่วหยางเกือบทั้งหมด และยังมีอิทธิพลถึงหนึ่งในสามของตลาดสมุนไพร! แม้แต่ในจักรวาลหลัก สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาก็ยังเป็นขุมพลังที่แข็งแกร่งมาก!”

อู๋เป่ย : “ใช่ไหม ขุมพลังใหญ่โตนัก แล้วทำไมถึงปล่อยให้พวกมิจฉาชีพแบบนี้หลุดออกมาได้ล่ะ”

ว่าแล้วเขาก็แตะร่างของอีกฝ่ายเบาๆ ร่างกายของปรมาจารย์ปรุงยาหูถึงกับสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด ไม่ถึงไม่กี่นาที เขาก็ร้องลั่น : “ผมพูด! ผมเคยเป็นแค่คนงานชั้นล่างในสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยา เคยแอบขโมยกากยาที่เหลือจากการปรุง ไปใช้หลอกขายยาอายุวัฒนะปลอม!”

หลี่เจี่ยน : “แน่นอน! ลูกศิษย์ของสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาจะได้ทรัพยากรมากที่สุด ได้เรียนสายการปรุงยาที่บริสุทธิ์ที่สุด ทุกคนบนโลกนี้ต่างก็อยากเป็นปรมาจารย์ปรุงยาทั้งนั้น!”

อู๋เป่ยเริ่มคิดในใจ เป้าหมายของเขาในการมาแดนจิ่วหยางก็เพื่อหาสมุนไพร ถ้าได้เข้าไปในสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยา มันจะง่ายขึ้นมาก

เขาถามปรมาจารย์ปรุงยาหูคนนัน : “ศิษย์ของสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาจะได้ส่วนลดเวลาซื้อยาหรือเปล่า”

หลี่เจี่ยนพูด : “ไม่ต้องลดเลย เพราะศิษย์สามารถขอรับสมุนไพรได้ไม่จำกัด! ฟรีหมด! แต่ต้องแบ่งยาอายุวัฒนะที่ปรุงเสร็จครึ่งหนึ่งส่งให้ทางสำนัก อีกครึ่งเก็บไว้ใช้เอง และยาอายุวัฒนะที่ส่งยังได้รางวัลอีก!”

“รางวัลแบบไหน” อู๋เป่ยสนใจขึ้นมาทันที

ปรมาจารย์ปรุงยาหูพูด : “ได้เงินสดโดยตรง และยังช่วยเพิ่มระดับศิษย์ได้ด้วย พอระดับสูงขึ้น ก็สามารถซื้อของที่ล้ำค่ากว่าได้ เช่น เตาปรุงยา หรือสูตรยาอายุวัฒนะ!”

อู๋เป่ยจ้องมองเขาและถาม : “งั้นทำไมแกถึงไม่เอาป้ายคำสั่งนี้ไปเป็นศิษย์ซะเองล่ะ”

ปรมาจารย์ปรุงยาหูยิ้มอย่างขมขื่น : “ผมได้มาด้วยความบังเอิญ ผมออกมาหลอกคนข้างนอกไปทั่ว จะให้กลับไปสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาได้ยังไงล่ะ อีกอย่าง ผมไม่มีพรสวรรค์ ต่อให้เข้าไปก็แค่เสียเวลา ยังไงก็ถูกคัดออกแน่ ไม่มีทางได้เป็นปรมาจารย์ปรุงยา แทนที่จะเป็นแบบนั้น สู้ใช้ชีวิตอิสระข้างนอกไม่ดีกว่าเหรอ”

อู๋เป่ยหันไปพูดกับหลี่เจี่ยน : “เถ้าแก่หลี่ ผมตัดสินใจจะไว้ชีวิตเขา คุณว่าไง”

หลี่เจี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ถ้าไม่ได้ปรมาจารย์ปรุงยาช่วย ผมคงแย่ไปแล้ว คุณจะจัดการเขายังไงก็เชิญเลย”

อู๋เป่ยพยักหน้า ถามปรมาจารย์ปรุงยาหูคนนัน้ : “แกชื่ออะไร”

ชายคนนั้นตอบ “ผู้น้อยชื่อหูจงหลิง!”

อู๋เป่ย : “หูจงหลิง ตอนนี้ฉันขาดคนติดตาม นายอยากมาเป็นผู้ติดตามของฉันไหม”

หูจงหลิงอึ้งไปเลย เขาคิดว่ารอดตายก็นับว่าโชคดีมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าอู๋เป่ยจะรับเขาไว้ในฐานะคนสนิท เขาดีใจจนตัวสั่น คุกเข่าลงทันที พูด : “ขอบคุณปรมาจารย์ปรุงยาที่เมตตา ผมจะจงรักภักดีไม่ยอมทรยศ แม้ต้องตายก็ยินดี!”