ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2262

เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว อู๋เป่ยก็หันไปพูดกับหนิงจือเซวี่ย “พวกเราเก็บสมุนไพรอีกสองสามต้นแล้วกลับกันเถอะ”

หนิงจือเซวี่ยพยักหน้า จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปยังเป้าหมายต่อไป ยังไม่ทันเดินไปไกลนัก สายตาพวกเขาก็สะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่งที่กำลังเปล่งแสงอยู่ตรงหน้า สิ่งนั้นดูคล้ายผลึกคริสตัล สูงร่วมสองเมตรกว่า หากจะโอบรอบก็ต้องใช้คนสามสี่คนถึงจะพอดี

หนิงจือเซวี่ยถามด้วยแววตาเปี่ยมความสงสัย “นั่นมันคริสตัลเหรอ? ไม่สิ...เหมือนมันจะขยับได้”

สิ่งที่ดูเหมือนคริสตัลนั้น ขยับได้จริง ๆ อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้ ยื่นมือกดลงไปเบา ๆ รู้สึกว่ามันนุ่ม ๆ คล้ายวุ้นแต่แน่นกว่า

อู๋เป่ยลองก้มลงไปดม มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาเตะจมูก เขาจึงชักมีดสั้นออกมา กรีดเนื้อบางส่วนมาลองใส่ปากชิมดู รสชาติออกจะหวานนิด ๆ ทว่าทันทีที่เคี้ยวกลืนลงไป พลังยานับสิบสายก็ทะลักเข้าไปทั่วร่าง แต่ละสายล้วนแปลกใหม่จนเขาไม่เคยพบมาก่อน

ดวงตาของอู๋เป่ยเบิกกว้าง เขาตั้งใจรับรู้พลังยาเหล่านี้ทีละน้อย ร่างกายของเขาสลับเปลี่ยนสีใบหน้าหลากหลาย ครู่หนึ่งดำ ครู่หนึ่งแดง ครู่หนึ่งขาว ครู่หนึ่งม่วง เหงื่อไหลซึมทั่วร่าง บางทีก็หนาวสั่น จิตใจยังเปลี่ยนแปรตามแรงกระเพื่อมของพลังที่เข้ามากระทบ

กว่าครึ่งชั่วโมง อู๋เป่ยถึงค่อย ๆ คืนสู่สภาพปกติ เขาพึมพำอย่างตื่นตะลึง “ถึงเจ็ดสิบแปดชนิด! แต่ละชนิดล้วนไม่ธรรมดา ของนี่มันอะไรกันแน่?”

หนิงจือเซวี่ยเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “พี่อู๋...ว่าแต่มันจะเป็นเนื้ออะไรหรือเปล่า?”

“เนื้อ?” อู๋เป่ยอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างเชื่องช้า ก็มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน ถ้าสิ่งนี้คือชิ้นเนื้อจริง ความซับซ้อนและรุนแรงของพลังยาที่อยู่ข้างในก็อธิบายได้ไม่ยาก

“สิ่งมีชีวิตแบบไหนกันนะ ที่มีเนื้อร้ายกาจถึงเพียงนี้? ถ้าร่างมันแข็งแกร่งขนาดนี้ เจ้าสัตว์ร่างนี้ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตระดับมหาอำนาจแน่นอน!”

เอ่ยจบ อู๋เป่ยก็กวาดมือ เก็บชิ้นเนื้อคริสตัลทั้งก้อนโยนเข้าถุงเก็บของ แต่สีหน้าเขากลับแฝงแววกังวล “แต่พลังยาที่อยู่ในเนื้อก้อนนี้มันซับซ้อนมาก จะใช้ปรุงยาได้ยังไงกัน?”

หนิงจือเซวี่ยยิ้มหวาน “พี่อู๋ จะยุ่งยากทำไมล่ะ ก็กินเข้าไปตรง ๆ เลยไม่ได้เหรอ?”

อู๋เป่ยส่ายหน้า “จะกินตรง ๆ มันก็ได้อยู่หรอก แต่นั่นมันสิ้นเปลืองเกินไป พลังยาในนี้แต่ละสายรุนแรงเทียบเท่ากับสมุนไพรวิญญาณระดับสิบสองเลยนะ”

หนิงจือเซวี่ยได้ฟังก็พลอยกลุ้มใจแทน “แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?”

แต่แล้วดวงตาของอู๋เป่ยก็สว่างวาบ เขายิ้มบาง ๆ “ในเมื่อมันคือเนื้อ ก็ย่อมใช้เป็นปุ๋ยได้ ข้าจะเอามันไปเลี้ยงสมุนไพร ปล่อยให้แต่ละต้นดูดซับพลังยาแต่ละชนิด จากนั้นค่อยสกัดเอายาออกมา จะได้ไม่เสียของแม้แต่นิดเดียว!”

หนิงจือเซวี่ยตบมือด้วยความชื่นชม “ดีจริง ๆ พี่อู๋ฉลาดที่สุดเลย!”

เมื่อได้ของล้ำค่าเช่นนี้ อู๋เป่ยก็หมดอารมณ์จะเก็บสมุนไพรต่อ เขาหันไปหัวเราะ “ไปเถอะ จือเซวี่ย กลับกันได้แล้ว”

“อื้ม!”

สองคนกำลังจะมุ่งหน้ากลับ ทว่าทันใดนั้น ในความสูงร้อยกว่าลี้เหนือพื้นดินกลับปรากฏลูกไฟฟ้าส่องแสง ภายในก้อนนั้นหมุนวนอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มีเงาร่างหนึ่งก่อตัวขึ้น แผ่กลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นออกมา

อู๋เป่ยสะดุ้ง รีบคว้าข้อมือหนิงจือเซวี่ย กระซิบเสียงต่ำ “ไป!”

เขาร่ายอาคมหลบหนีเต็มกำลัง ร่างทั้งคู่หายวับจากเดิมในพริบตา

ไม่ถึงครึ่งนาทีต่อมา ลูกไฟฟ้าก็กลายเป็นหมอกขาวฟุ้งไปทั่ว ก่อนจะคลี่ตัวออกกลายเป็นประตูบานหนึ่งลอยกลางอากาศ ประตูแง้มออก ชายฉกรรจ์ในชุดนักบำเพ็ญพลังสี่ห้าคนก้าวออกมา

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งในหมู่พวกเขา สวมอาภรณ์ลายปากั้ว ใบหน้าเย็นชา ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว “แปลกนัก ท่านบรรพบุรุษทำนายไว้ว่า จะมีเนื้อเลือดเทพตกลงที่นี่ เหตุใดกลับไม่เหลือร่องรอย?”

เขาลงมายืนสำรวจอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนสี “มีกลิ่นมนุษย์อยู่ที่นี่ มีคนตัดหน้าเอาเนื้อเลือดเทพไปแล้ว!”