ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2264

ไม่นานนัก หมิงเชียนก็เห็นลานกว้างว่างอยู่ที่หนึ่ง สถานที่กว้างขวางพอดี สามารถตั้งร้านของพวกเขาหลายคนให้ติดกันได้อย่างสวยงาม

เมื่อทั้งหมดร่อนตัวลงบนพื้นดิน อู๋เป่ยโบกมือเพียงครั้งเดียว พลันมีอาคารไม้สองชั้นปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน ชั้นบนใช้สำหรับปรุงยาและเก็บรักษาของ ส่วนชั้นล่างจัดไว้เป็นห้องโถงโชว์โอสถสำหรับผู้คนที่แวะเวียนมาเยี่ยมชม

หมิงเชียนกับพรรคพวกก็ล้วนเตรียมเรือนเล็กของตนไว้อยู่แล้ว ต่างคนต่างกางออกมาตั้งเรียงข้างกัน อู๋เป่ยจึงนำโอสถที่ตนเองเพิ่งปรุงไว้บางส่วนออกมาวางจัดเรียงไว้บนชั้นล่าง ให้เป็นห้องจัดแสดงโอสถ

งานมหกรรมโอสถครั้งนี้จะจัดติดต่อกันสามวัน เขาจึงยังไม่รีบร้อนเอาโอสถชั้นยอดของตนออกมาทั้งหมด เริ่มแรกจึงนำโอสถระดับหกและเจ็ดออกมาตั้งโชว์ไว้ก่อน

ส่วนหน้าที่ต้อนรับแขกและอธิบายสรรพคุณโอสถนั้น เขาเรียกให้หูจงหลิงกับหนิงจือเสวี่ยมาช่วยจัดการ

จัดแจงเรียบร้อย อู๋เป่ยก็เดินไปดูร้านของหมิงเชียนกับคนอื่น ๆ พอได้รับคำแนะนำจากหมิงเชียน เขาก็ตัดสินใจทำป้ายแขวนหน้าร้านขึ้นมา ทว่าตอนจะเขียนชื่อ เขากลับรู้สึกลังเล

ชื่อเดิมไป๋เว่ยเฉ่าถังฟังดูไม่ค่อยโดดเด่นเท่าไร หลังจากหารือกับผู้ก่อตั้งร่วมกันแล้ว ทุกคนก็เห็นพ้องกันว่าควรเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นอ้าวซื่อตันถัง ชื่อนี้ยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ใครเห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามีความเกี่ยวข้องกับอ้าวซื่อตันจงดิมทีพวกเขาไม่กล้าใช้ชื่อนี้ แต่เมื่อมีอู๋เป่ยร่วมอยู่ด้วย ทุกคนก็มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

เมื่อทำป้ายเสร็จ อู๋เป่ยก็กลับขึ้นชั้นสองไปเริ่มปรุงยาโอสถทันที คราวนี้เขาตั้งใจจะปรุงโอสถหนึ่งชนิดที่ติดอันดับที่ 60 บนบัญชีโอสถวิญญาณนั่นคือเซี่ยวอู๋เซียงตัน

การปรุงโอสถนี้ไม่ง่ายนัก แต่โชคดีที่หลังจากพลังฝึกตนของอู๋เป่ยพุ่งทะยานขึ้นมาอย่างมาก มี่อิงของเขาก็แกร่งกว่าก่อนหลายเท่า การปรุงโอสถนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ผ่านไปเพียงสามเค่อเขาก็สำเร็จโอสถชุดแรกออกมาได้ในระดับชั้นสูง!

เขากำลังจะเริ่มปรุงชุดที่สอง เพื่อขัดเกลาให้ได้คุณภาพสูงยิ่งขึ้น แต่พลันได้ยินเสียงตะโกนหยิ่งยโสจากด้านล่าง

“ใครอนุญาตให้พวกเจ้าตั้งร้านตรงนี้? ไสหัวไปซะ!”

อู๋เป่ยรีบก้าวลงมา ก็เห็นหูจงหลิงกำลังโต้เถียงอยู่กับคนกลุ่มหนึ่ง

หูจงหลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอดกลั้นว่า

“พื้นที่จัดงานมหกรรมโอสถเก้าอาทิตย์นี้ นอกจากบริเวณบนยอดเขาของเหล่าอาจารย์ใหญ่แล้ว ทุกคนก็มีสิทธิ์ตั้งร้านได้ทั้งนั้น เจ้าจะมาไล่พวกเราไปด้วยเหตุผลอะไร?”

อู๋เป่ยชำเลืองมองคนพูด เป็นผู้ฝึกตนหนวดเหลืองกลางคน ด้านหลังยังมีลูกน้องอีกสี่คน แต่ละคนพลังฝึกตนก็ไม่ต่ำ

หนวดเหลืองหัวเราะเย้ย

“เหตุผลรึ? ก็เพราะที่นี่คือเขตของ ‘สำนักจื่อติ่งเหมิน’! พวกเรามีชื่อเสียงที่สุดในวงการปรุงยา! ถ้าพวกเจ้ายังดื้อดึง ก็อย่าโทษเราที่ใช้กำลัง!”

หูจงหลิงกับหนิงจือเสวี่ยได้ฟังยิ่งเดือดดาล หมิงเชียนกับพรรคพวกก็พากันวิ่งมาดูด้วย

อู๋เป่ยก้าวไปยืนต่อหน้าคนพวกนั้น พลางเอ่ยเสียงเรียบ

“สำนักจื่อติ่งเหมิน? ไม่เคยได้ยิน”

ใบหน้าของอีกฝ่ายกระตุกทันที

“ไม่เคยได้ยิน? สำนักจื่อติ่งเหมินเป็นหนึ่งในสี่สำนักปรุงยาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า!”

อู๋เป่ยแค่นเสียง

“สี่สำนักที่ยิ่งใหญ่? สงสัยพวกเจ้าจะตั้งชื่อเองล่ะสิ?”

หมิงเชียนก็เอ่ยเสริมยิ้ม ๆ

“ใช่แล้ว ถ้าสำนักจื่อติ่งเหมินยิ่งใหญ่จริง ป่านนี้คงครองยอดเขาไปหลายลูกแล้วล่ะ จะมานั่งแย่งที่กับเราบนพื้นราบทำไม?”

หนวดเหลืองกัดฟันฮึดฮัด

“ปากกล้าเสียจริง! แต่อย่าคิดว่าคำพูดพวกเจ้าจะเปลี่ยนอะไรได้ รีบไสหัวไปซะ!”

เพี้ยะ!

อู๋เป่ยฟาดฝ่ามือลงไปเต็มแรง ผู้ฝึกตนหนวดเหลืองซึ่งมีพลังขั้นลี้ลับชั้นเก้ากระเด็นล้มคว่ำ ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมเป่ง ฟันกระเด็นหายไปหลายซี่

ลูกน้องที่เหลือพยายามจะก้าวเข้ามา ทว่าถูกจิตอาฆาตของอู๋เป่ยกดดันจนขาอ่อน ขยับไปข้างหลังด้วยความหวาดกลัว