ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2340

เยวี่ยตงเซิงรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย “เยวี่ยเซิ่งเฟยคารวะเธอเป็นอาจารย์?”

แม่หมอผีหัวเราะอย่างเหี้ยมเข็ญ “ทำไม ยายเฒ่าอย่างฉัน ไม่คู่ควรมีศิษย์หรือไง?”

ไม่ใช่แค่เยวี่ยตงเซิงเท่านั้น แต่ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ในตระกูลต่างก็ประหลาดใจ แม่หมอผีคนนี้เป็นหนึ่งในสี่อสุรกายแห่งเซินโจว เป็นหนึ่งในสิบคนชั่วร้ายที่สุดแห่งเซินโจว ร่วมกับสี่ปีศาจและสองพวกคนพิการ

คนแบบนี้ เยวี่ยเซิ่งเฟยดันไปนับถือเป็นอาจารย์ นับเป็นเรื่องที่ไร้ขอบเขตอย่างแท้จริง

เยวี่ยตงเซิงพยักหน้า “จะว่าไปแล้ว ที่เขานับถือเธอเป็นอาจารย์ ฉันไม่แปลกใจเลย บุคลิกของพวกเธอสองคน เหมาะสมกันดี สมเป็นอาจารย์กับศิษย์จริง ๆ”

เยวี่ยเซิ่งเฟยส่งเสียงฮึ่มหนัก “เยวี่ยตงเซิง นายยังอยากจะลงมือฉันอีกหรือ?”

เยวี่ยตงเซิงไม่ตอบอะไร อู๋เป่ยพูดขึ้นว่า “ยายเฒ่าน่าขยะแขยงคนนี้ ปกป้องแกไม่ได้หรอก”

แม่หมอผีจ้องมาที่อู๋เป่ยด้วยดวงตาจับจ้อง เปล่งประกายเย็นยะเยือก “เจ้าหนู กล้าพูดกับฉันแบบนี้ นี่ใจกล้ามากจริง ๆ!”

อู๋เป่ยเดินเข้าไปหาแม่หมอผี “เธอเห็นว่าขอบเขตแห่งเต๋าขั้นสี่ จะมายกตนข่มท่านอื่นที่นี่ได้อย่างนั้นหรือ? ขอบเขตแห่งเต๋าขั้นสี่ ฉันฆ่ามาแล้วไม่ใช่น้อย!”

พูดจบ เขาก็ใช้วิชาลี้ลับอันลึกลับ ร่างกายของเขาก็หายวับไปในทันที

ทันใดนั้น นัยน์ตาของแม่หมอผีก็หดเล็กเหลือเท่าหัวเข็ม เธอถอยออกจากตำหนักไปหนึ่งก้าว พร้อมตะโกนเสียงดัง “เจ้าหนุ่ม ฉันคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องต่อสู้กัน เยวี่ยเซิ่งเฟยศิษย์โง่ของฉันคนนี้ ฉันไม่เอาแล้ว ใครอยากฆ่าก็เชิญ”

แม่หมอผีคนนี้มีประสบการณ์เก่งกล้ามาก เพราะอยู่ในเซินโจวมานับพันปี เมื่ออู๋เป่ยหายไป เธอรู้ทันทีว่าเจอศัตรูร้ายแรง จึงรีบขายศิษย์ของตัวเองอย่างเยวี่ยเซิ่งเฟย แล้วรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเยวี่ยเซิ่งเฟยถึงกับซีดเผือดสุดขีด เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ทันใดนั้น อู๋เป่ยที่หายไปก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเขา มือใหญ่กดหัวของเขาแน่น

เยวี่ยเซิ่งเฟยรู้สึกถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่กดทับร่างเขาไว้ เขาขยับตัวไม่ได้ ทรุดตัวสั่นด้วยเสียงสั่น “อย่าฆ่าฉัน มีอะไรก็คุยกันได้”

เยวี่ยตงเซิงมองเขาอย่างไร้อารมณ์ ถามว่า “เยวี่ยเซิ่งเฟย นายรู้ผิดหรือยัง?”

เยวี่ยเซิ่งเฟยกัดฟันตอบ “ฉันยอมรับผิด”

“นายมีความผิดอะไร?” เยวี่ยตงเซิงถามเสียงเข้ม

“ทรยศตระกูล ฆ่าลูกหลาน!”

เยวี่ยตงเซิงพยักหน้า “เสี่ยวอู๋ ทำลายพลังยุทธ์เขา!”

“ได้!”

“ไม่!” เยวี่ยเซิ่งเฟยร้องครวญ แต่ก็สายเกินไป อู๋เป่ยลงมือแล้ว

พลังอันน่าสะพรึงกลัวทะลุเข้าสู่ร่างเขา พลังยุทธ์ของเยวี่ยเซิ่งเฟยถูกทำลายหมดสิ้น นี่คือวิชาลี้ลับชนิดหนึ่งที่ใช้ทำลายพลังยุทธ์ของผู้อื่นโดยเฉพาะ

อู๋เป่ยปล่อยมือ เยวี่ยเซิ่งเฟยเหมือนคนไร้กระดูก ล้มลงนอนกับพื้น เยวี่ยตงเซิงสั่งให้คนหิ้วตัวเขาไปขังไว้ชั่วคราว

หลังจากจัดการกับเยวี่ยเซิ่งเฟย คนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนท่าทีทันที ทยอยออกมายืนยันความจงรักภักดีต่อเยวี่ยตงเซิง

เยวี่ยตงเซิงกล่าวว่า “เรื่องที่พวกคุณเคยทำ ฉันจะไม่ถือสา แต่ถ้าใครกล้าเป็นอย่างนี้อีก ฉันจะลงโทษอย่างหนัก!”

“รับทราบ!” ทุกคนตอบพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง แล้วก้มศีรษะต่ำลง

เมื่อเห็นว่าปัญหาของตระกูลเยวี่ยได้ผ่านพ้นไป อู๋เป่ยกล่าว “ลุงเยวี่ย ฉันขอตัวก่อน หากมีเรื่องอะไรเรียกฉันได้”

เยวี่ยตงเซิงยิ้ม “ได้สิ เสี่ยวอู๋ คุณก็เหนื่อยมากแล้ว ไปพักผ่อนกับชิงอิ่งก่อนเถอะ”

จากนั้นเขากล่าวต่อ “เอ้อ พรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ เพื่อพูดคุยเรื่องงานแต่ง”

ชิงอิ่งหน้าแดงเล็กน้อย สายตาของเธอมองไปที่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่า “ได้ ฉันจะกลับไปบอกพ่อแม่ให้ทราบ”