ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2341

“คุณหนูใหญ่ ผมมีตาหามีแวว ผมผิดแล้ว!”

อู๋เป่ยจ้องมองเมิ่งเสี่ยวเซียง รู้สึกว่าบนตัวเขามีกลิ่นอายลมปราณบางอย่างพิเศษ กลิ่นอายนี้สอดคล้องกับลำดับขั้นอันยิ่งใหญ่ หากไม่ใช่เพราะเขาได้ตรัสรู้ถึงวิถีสวรรค์ ก็คงรับรู้ถึงกลิ่นอายนี้ไม่ได้

เขาก้าวเข้าไปแล้วตบไหล่เมิ่งเสี่ยวเซียงเบา ๆ “นายชื่อเมิ่งเสี่ยวเซียงใช่ไหม?”

เมิ่งเสี่ยวเซียงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด พูดติดอ่าง “ใช่ ใช่ ผมชื่อเมิ่งเสี่ยวเซียง คุณชาย ผมตาบอดจริง ๆ ได้ล่วงเกินคนในบ้านท่าน ขอคุณชายโปรดลงโทษข้าเถิด!”

อู๋เป่ยยิ้ม “ไม่เป็นไร คนที่นายตีคือลูกชายฉัน เขาเข้าไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน นายทำถูกแล้ว”

เมิ่งเสี่ยวเซียงคิดว่าอู๋เป่ยพูดประชด ตกใจกลัวจนน้ำตาไหล “คุณชายอู๋ ผมผิดแล้วจริง ๆ ความจริงผู้หญิงคนนั้นเป็นนักแสดงที่เราใช้เงินซื้อมา เราตั้งใจให้เธอร้องไห้ ไม่ได้ตั้งใจรังแกจริง ๆ”

อู๋เป่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาถาม “ตระกูลเมิ่งพวกนาย ทำธุรกิจอะไร?”

เมิ่งเสี่ยวเซียงตอบ “เรียนคุณชาย ธุรกิจหลักคือขายเครื่องราง มีคนขายเครื่องรางมาให้เรา เราก็รับมา และเพิ่มราคาขายต่อ”

อู๋เป่ย “แบบนี้แสดงว่าตระกูลเมิ่งเก็บเครื่องรางไว้ไม่น้อยเลยสินะ”

เมิ่งเสี่ยวเซียง “ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ตั้งแต่ปู่ผมเริ่มทำธุรกิจนี้ ก็มีกลุ่มเครื่องรางโบราณสะสมอยู่มากทีเดียว”

อู๋เป่ย “เสี่ยวเซียง พวกเราไม่สู้กันก็ไม่รู้จักกัน พาเรามาที่คลังเก็บของในบ้านนายหน่อยสิ ฉันจะดูว่ามีเครื่องรางไหนเหมาะสมบ้าง ถ้ามี ฉันจะซื้อหลายชิ้น นายสบายใจได้ ขายราคาเท่าไร ฉันก็ยอมจ่าย”

เมิ่งเสี่ยวเซียงงงงวย ไม่เข้าใจว่าทำไมอู๋เป่ยอยู่ ๆ ถึงอยากดูเครื่องรางทันที แต่เขารีบซ้ำ ๆ ตอบว่า “ได้แน่นอน ผมจะพาท่านไปทันที!”

อู๋เป่ยบอกหงส์เพลิงน้อยกับพวกว่า “พวกลูกกลับบ้านก่อน อย่าเที่ยวออกไปไหน”

เยวี่ยชิงอิ่งรู้ดีว่าอู๋เป่ยต้องพบอะไรบางอย่าง จึงไม่พูดอะไร ตามอู๋เป่ยไปยังคลังเก็บของของตระกูลเมิ่งอย่างเงียบ ๆ

เมิ่งเสี่ยวเซียงใจเต้นแรง กลัวอู๋เป่ยจะโกรธ จึงคอยระวังตัวตลอดทาง เมื่อถึงบ้านตระกูลเมิ่ง พ่อของเมิ่งเสี่ยวเซียง คือเมิ่งเหวินเซิงรีบออกมาต้อนรับด้วยความกังวล ดูเหมือนเขารู้เรื่องนี้ก่อนแล้ว

เมิ่งเหวินรูปร่างเตี้ยผิวคล้ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณชายอู๋ เชิญครับ ตระกูลเมิ่งเราสะสมเครื่องรางโบราณมาหลายสิบปี เชิญท่านชมได้เต็มที่”

อู๋เป่ยมองดูเมิ่งเหวินเซิง พบว่าบนตัวเขาก็มีกลิ่นอายลึกลับเช่นกัน แสดงว่าพ่อลูกสองคนนี้เคยสัมผัสกับสิ่งนั้นมาไม่นานมานี้

อู๋เป่ยยิ้ม “เถ้าแก่เมิ่ง ฉันมาดูเครื่องรางเฉย ๆ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก”

“ไม่ ไม่ตื่นเต้นครับ” เมิ่งเหวินเซิงพูดพลางเช็ดเหงื่อ

เมื่อมาถึงโกดัง อู๋เป่ยแค่ยืนอยู่หน้าประตู มองกวาดเพียงครั้งเดียวก็ไม่พบพลังลมปราณนั้น จึงหลับตาลง ปล่อยพลังจิตโอบล้อมทั่วคฤหาสน์ตระกูลเมิ่ง

พักใหญ่ เขายิ้ม “เถ้าแก่เมิ่ง คุณเอาของดีไปซ่อนไว้ใช่หรือไม่? ไม่คิดจะขายให้ฉันหรือ”

เมิ่งเหวินเซิงตกใจ รีบตอบ “คุณชายอู๋ ไม่มีอย่างนั้นแน่นอน! ของล้ำค่าที่ฉันมีอยู่ที่นี่หมดแล้วครับ!”

อู๋เป่ยเตือน “ของในห้องหนังสือคุณ”

เมิ่งเหวินเซิงนิ่งไป คิดอะไรได้บางอย่าง “คุณชายหมายถึงก้อนหินที่มีอักขระยันต์หรือ?”

อู๋เป่ย “เอามาให้ฉันดูหน่อย”

“ได้ ฉันจะไปเอามาให้!”

เมิ่งเหวินเซิงวิ่งไปห้องหนังสือ ไม่นานก็กลับมาพร้อมหินสีน้ำเงินอมทองขนาดเท่ากำปั้น บนก้อนหินมีอักขระยันต์ลึกลับ

อู๋เป่ยรับก้อนหิน แน่ใจว่ากลิ่นอายลมปราณที่ต้องการมาจากหินก้อนนี้

เมิ่งเหวินเซิงพูด “ก้อนหินนี้ เมื่อสิบห้าปีก่อน พ่อค้าขายให้ฉัน เห็นว่ามีอักขระยันต์อยู่ภายนอก น่าจะพิเศษ จึงเก็บไว้ในห้องหนังสือ ใช้เป็นทับกระดาษ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “นี่แท้จริงแล้วคือยันต์ลัทธิเต๋าชนิดหนึ่ง เพียงแต่ทำจากหินเท่านั้น เถ้าแก่เมิ่ง คุณจะขายก้อนหินนี้ไหม?”