ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2341

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ ว่า “ผมนี่แหละ ไม่เคยกลัวคำขู่ของใคร!”

นักพรตชุดน้ำเงินสะบัดมือ “ลุย!”

ผู้บำเพ็ญระดับเทพทั้งเก้าสี่คนรอบด้านพุ่งเข้าพร้อมกัน แต่ยังไม่ทันได้ลงมือใช้วิชา อู๋เป่ยก็เคาะน้ำเต้าดาบที่เอว ปรากฏพลังดาบพุ่งทะยานขึ้นฟ้า กลายเป็นเส้นสายยาวนับพันเมตร ร่ายรำส่ายไหวกลางอากาศไร้แบบแผน เร็วปานฟ้าแลบ ราวกับหมอกกำจาย

“ฉัวะ!”

เพียงพลังดาบกวาดผ่าน ยอดฝีมือระดับเทพทั้งเก้าทั้งสี่ก็ถูกเฉือนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษเนื้อและเครื่องในโปรยเกลื่อนพื้น

จากนั้นพลังดาบทั้งหมดก็หมุนวนอยู่เหนือศีรษะของนักพรตชุดน้ำเงิน

ใบหน้าของนักพรตชุดน้ำเงินซีดเผือด เขาไม่คิดเลยว่าอาวุธเวทมนตร์ในมือหน้าใหม่จะร้ายกาจถึงเพียงนี้ คราวนี้เล่นเอาเจอของแข็งเข้าจังๆ

เข่าทรุดลงกับพื้นตัวสั่นงันงก เอ่ยเสียงสั่น “อย่าฆ่าข้า!”

อู๋เป่ย “เจ้าคือหัวโจกของที่นี่หรือไม่?”

นักพรตชุดน้ำเงินรีบตอบ “ไม่ใช่ ข้าแค่รวบรวมผู้ติดตามไว้กลุ่มหนึ่ง เอาไว้ดักปล้นพวกหน้าใหม่โดยเฉพาะ”

อู๋เป่ย “งั้นก็ส่งของที่ปล้นมาให้หมด!”

นักพรตชุดน้ำเงินสีหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ไม่กล้าขัด ควักแหวนวงหนึ่งส่งให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยกวาดตามองก็เห็นของกองพะเนินในแหวนนั้น รวมๆ จุกจิกกว่าหมื่นชิ้น มีของจากถ้ำสมบัติล้ำค่าหลายสิบชิ้น เฉพาะเงินเซียนรวมแล้วมากกว่าหนึ่งแสนล้านล้านเหรียญเซียน! นอกนั้นยังมีของอีกเพียบ

อู๋เป่ยมองแวบเดียวก่อนเก็บไว้ แล้วถาม “ที่นี่มีแค่เจ้าคนเดียวที่ปล้นงั้นหรือ?”

นักพรตชุดน้ำเงินส่ายหน้า “ยังมีกลุ่มหนึ่ง พลังยุทธ์เหนือกว่าข้าอยู่บ้าง”

อู๋เป่ย “พาข้าไปพบเขา”

เหงื่อเย็นผุดที่หน้าผากนักพรตชุดน้ำเงิน แต่ก็ไม่กล้าขัดคำ พาอู๋เป่ยมาต่อหน้าชายอีกคนอย่างว่าง่าย

ชายผู้นั้นนั่งอยู่บนภูเขาดิน รอบกายมีคนนั่งอยู่เป็นสิบ ดูท่าเป็นลูกน้องทั้งสิ้น

ความเคลื่อนไหวของอู๋เป่ยอึกทึกจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นตั้งแต่ไกล พอเห็นอู๋เป่ยย่างมา เขายิ้มกล่าว “สหาย มีธุระอันใดหรือ?”

อู๋เป่ย “เจ้าฆ่าชิงทรัพย์หน้าใหม่ไม่น้อยสินะ ส่งของที่ปล้นมาให้หมด แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

กับคนจำพวกนี้ อู๋เป่ยย่อมไม่คิดเมตตาอยู่แล้ว

อีกฝ่ายทำหน้าเฉย “คิดว่ามีอาวุธเวทดีอยู่ชิ้นเดียวแล้วจะเอาข้าอยู่รึ?”

“ไม่แน่หรอก” อู๋เป่ยเอ่ยเย็นชา

ชายผู้นั้นหัวเราะลั่นสามเสียง เหล่าคนรอบๆ หลายสิบชีวิตพลันแตกกระจาย ก่อนผนึกรวมกันเป็นค่ายกลใหญ่ในพริบตา พลังของทุกคนถูกผสานเข้าด้วยกัน ทวีคูณขึ้นอีกหลายสิบเท่า!

เขาหัวเราะฮ่าๆ “นี่คือค่ายกลสังหารที่พวกเราฝึกฝนอย่างเอาเป็นเอาตาย ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตแห่งเต๋า ก็อย่าหวังว่าจะแคล้วคลาดออกไปได้!”

“ขอบเขตแห่งเต๋างั้นหรือ?” พอพูดจบ อู๋เป่ยก็สวมเกราะขอบเขตแห่งเต๋า ใส่แหวนเก้ามังกร กลิ่นอายของผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตแห่งเต๋าพลันแผ่ซ่าน

เห็นดังนั้น เหล่าคนเหล่านั้นพากันตาค้าง

อู๋เป่ย “จะลองไหมล่ะ ดูซิว่าข้าจะแหกค่ายกลสังหารของเจ้าได้หรือไม่?”

อีกฝ่ายลังเลหนัก เขาไม่อยากสละของสะสมที่เก็บมาหลายสิบปี—ไหนๆ ก็เตรียมตัวจะออกจากที่นี่แล้ว ทว่าหากไม่ยอม ก็มีโอกาสสูงที่จะถูกอีกฝ่ายสังหาร

ระหว่างที่เขาชั่งใจ อู๋เป่ยก็เอ่ยเย็นชา “ให้เวลานับสาม สาม สอง หนึ่ง!”

คำพูดขาดปุ๊บ เขาก็ทุบหมัดเปรี้ยงเดียว ส่งผู้บำเพ็ญที่ร่วมค่ายกลปลิวกระแทกไปหลายคน จากนั้นปล่อยแสงดาบจากน้ำเต้าดาบ สังหารชายผู้นั้นอย่างจัง