ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2342

ในความรู้สึกของอู๋เป่ย เขาเหมือนผ่านกาลเวลายาวนานกว่าจะทำกระบวนท่าพวกนั้นจบ พร้อมทั้งดูดซับพลังอันลึกล้ำพิสดารมากมาย พลังเหล่านั้นหลอมรวมกันภายในกาย กลายเป็นวังวนพลัง และตรงศูนย์กลางของวังวนนั้นราวกับมีหน้าต่างบานเล็กเปิดออก เขาสามารถมองผ่านหน้าต่างนั้นมองทะลุไปถึงดินแดนต้นกำเนิดของเจิ้นตั้น จนได้เข้าใจแก่นแท้ของเจิ้นตั้น

ในเวลาเดียวกัน ก็มีพลังลี้ลับพรั่งพรูออกมาจากหน้าต่างบานนั้นไม่ขาดสาย หล่อหลอมกายของเขาให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ร่างกายของเขายิ่งทวีความแข็งแรง ยิ่งสมบูรณ์ และในที่สุดก็ถึงสภาพที่ไร้ที่ติ! สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึง “ขั้นลึกซึ้งชั้นสูง” ที่เคยฝึกตนอยู่ในดินแดนแห่งนิรันดร์เมื่อครั้งก่อน

ขั้นลึกซึ้งชั้นสูง แบ่งเป็น เวทย์ลับแห่งกาย เวทย์ลับแห่งจิตวิญญาณ ความลึกล้ำ และยอดธรรมแห่งสวรรค์ และพลังนี้ดูเหมือนจะช่วยให้เขาเข้าถึงระดับเดียวกับที่เคยหยั่งรู้มาก่อนในดินแดนแห่งนิรันดร์

พอคิดได้ เขาจึงยึดกระบวนการตรัสรู้เมื่อครั้งก่อนเป็นแบบแผน แล้วอาศัยพลังนี้ฝึกตนเวทย์ลับแห่งกาย!

เมื่อฝึกเวทย์ลับแห่งกายสำเร็จ เขาจะหลอมเวทดวงดาวและวิชาเวทย์ทั้งหมดในกายให้กลมกลืนกับร่าง แล้วสกัดเป็นเคล็ดวิชาลับไว้ใช้ต่อสู้ สังหารศัตรูได้ในพริบตา เพิ่มพลังสังหารได้หลายเท่าถึงหลายสิบเท่า!

ระหว่างที่อู๋เป่ยกำลังตรัสรู้เวทย์ลับแห่งกาย ก็มีคนใหม่วิ่งพรวดเข้ามาในตำหนักอีกคน พอเห็นอู๋เป่ยอยู่ เขาก็รีบเริ่มตรัสรู้ลวดลายพวกนั้นทันที

ราวสามชั่วโมงผ่านไป ผู้คนรอบด้านต่างหลงใหลจนเคลิบเคลิ้ม แต่ก็ไม่อาจเข้าใจได้ถ่องแท้อย่างอู๋เป่ย

ในเวลานั้น อู๋เป่ยได้ตรัสรู้เวทย์ลับแห่งกายแล้ว กายของเขาปลดปล่อยเดชานุภาพน่าสะพรึงกลัวจนบรรดาผู้บำเพ็ญรอบข้างต่างพากันผละหนี

อู๋เป่ยลืมตา พึมพำว่า “สมกับเป็นปรมาจารย์บรรพกาล สายสืบทอดของเขาสุดยอดจริง!”

“พี่อู๋ ท่านตรัสรู้แล้วหรือยัง?” ผู้บำเพ็ญที่มาพร้อมกับเขารีบถามขึ้น

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ ว่า “พอมีความคืบหน้าบ้าง”

ผู้บำเพ็ญคนนั้นตาเป็นประกาย “ยินดีด้วยพี่อู๋ ตอนนี้ผมก็พอมีความคืบหน้าบ้าง ผมรู้สึกว่าน่าจะตรัสรู้ได้บางอย่าง!”

อู๋เป่ย: “งั้นเจ้าก็ไปต่อเลย”

ออกจากตำหนัก เขาเตรียมจะไปยังสถานที่สืบทอดวิชาอื่นๆ ปรมาจารย์บรรพกาลทิ้งไว้ถึงเก้าสายสืบทอด อีกแปดสายที่เหลือต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เขาเหลือบมองแผนที่ แล้วก็ขี่ม้าป่า มุ่งหน้าไปยังสถานที่สืบทอดวิชาลำดับที่สอง

เดินทางไปได้สักพัก เขาปล่อยม้าป่าให้ไปกินหญ้า แล้วลงจากหลังม้า เริ่มฝึกหมัดอยู่บนทุ่งหญ้า เมื่อตรัสรู้เวทย์ลับแห่งกายแล้ว เขารู้สึกได้ว่า วิชาเวทย์ทุกชนิดสามารถหลอมเข้าในหมัด แล้วสกัดออกมาเป็นเคล็ดวิชาลับได้!

ในพระราชวัง เขาไม่อาจทดลองใช้ ตอนนี้เขาจึงหลอมเวทดวงดาวและวิชาเวทย์อันทรงพลังบางส่วน ให้กลายเป็นเคล็ดวิชาลับเพื่อพิฆาตศัตรู

ความจริง โลกนี้ไม่มีเคล็ดวิชาลับอยู่เดิม เคล็ดวิชาลับคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นเอง เป็นทฤษฎีที่เขาได้เรียนรู้ในดินแดนแห่งนิรันดร์ แล้วนำมาประยุกต์ใช้ในจักรวาลหลัก!

อู๋เป่ยเดินทางไปพลางฝึกเคล็ดวิชาลับไปด้วย จนถึงสถานที่สืบทอดวิชาที่สอง เขาได้ฝึกเคล็ดวิชาลับสำเร็จไปแล้วห้าชนิด แต่ละชนิดทรงพลังสังหารอย่างยิ่ง แม้เขาเองยังอดตะลึงไม่ได้ รู้สึกว่าเวทย์ลับแห่งกายแบบนี้ ต่อให้เจอผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตแห่งเต๋า ก็ยังมีโอกาสทำลายกายเนื้อของอีกฝ่ายได้!

ในที่สุด เขามาถึงสถานที่สืบทอดวิชาที่สอง เป็นพระราชวังทรงกลมหลังหนึ่ง ทว่าแปลกตรงที่ด้านหน้าพระราชวังนั้นมีคนเพียงสิบกว่าคน เทียบกับความคึกคักหลายร้อยคนก่อนหน้าห่างไกลนัก

ด้วยความสงสัย เขาเดินไปหาผู้บำเพ็ญคนหนึ่งที่หน้าซีดเซียว ประสานมือค้อมคำนับ ถามว่า “สหายท่านหนึ่ง ผมมาจากสถานที่สืบทอดวิชาอีกแห่ง ที่นั่นผู้คนล้นหลาม ทำไมที่นี่คนจึงน้อยนัก?”

อีกฝ่ายมองอู๋เป่ยแวบหนึ่ง แล้วพูดเรียบๆ ว่า “ไม่รู้จริงๆ หรือ? สายสืบทอดที่นี่น่ากลัวมาก ฝึกไม่สำเร็จก็ตายเอาง่ายๆ ไม่เห็นกองกระดูกขาวที่กองพะเนินนอกพระราชวังนั่นหรือ?”

อู๋เป่ยมองไปไม่ไกลนัก ก็เห็นว่ากระดูกขาวถูกกองจนเป็นเนิน สูงอย่างน้อยสิบกว่าเมตร