ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2346

จางอ้าวหรานผุดลุกขึ้นทันที เหลือบมองหัวคนสามหัวที่กองอยู่บนพื้น แล้วตวาดลั่นว่า “กล้าบ้าบิ่นนัก ถึงกับล้างตระกูลหงจนสิ้นซาก!”

ขณะนั้น ฮูหยินจางพรวดเข้ามาจากด้านหลัง พอเห็นหัวคนก็ร้องไห้โฮ “พี่ชาย! คุณพ่อ!”

จางอ้าวหรานเป็นคนหัวแหลม เขาเดาได้ทันทีว่าอู๋เป่ยตรงหน้าต้องมีพลังเหนือชั้น หรือไม่ก็มีผู้หนุนหลังที่ทรงอำนาจ ไม่เช่นนั้นไม่มีทางล้างตระกูลหงได้ง่ายดาย ตระกูลหงแม้จะสู้สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ใครจะมาล้างบางกันได้ตามใจ!

อู๋เป่ยว่า “ตระกูลหงนี่อวดดีจนลืมตาย คิดจะลงมือกับคนในบ้านผม ผมเลยชิงลงมือก่อน กวาดล้างให้สิ้น!”

ฮูหยินจางชี้หน้าเขาแล้วตวาด “อ้าวหราน ฆ่าเขาสิ ชำระแค้นให้คนทางบ้านแม่ของฉัน!”

จางอ้าวหรานสูดลมหายใจลึก ก่อนถลึงตาใส่ฮูหยินจางแล้วบอกว่า “หุบปาก! ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอจะพูด!”

พูดจบ เขาหันมองอู๋เป่ย ถามเสียงหนักว่า “ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ ท่านต้องการอย่างไร?”

อู๋เป่ยมองเขา “คำนี้ควรเป็นผมถามคุณมากกว่า พวกสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อจะเอาอย่างไร?”

จางอ้าวหรานนิ่งไปไม่กี่วินาที แล้วกล่าวว่า “ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ ยังไงคุณก็เคยเป็นคนของสำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อ อีกทั้งระหว่างเรายังไม่มีอาฆาตมากมาย ผมว่าไม่จำเป็นต้องเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งหรอกนะ”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ “เพิ่งมาพูดดี ตอนก่อนยังคิดจะกำจัดผมอยู่เลยไม่ใช่หรือ?”

สีหน้าจางอ้าวหรานไม่เปลี่ยน กล่าวว่า “ตอนนั้นก็ตอนนั้น ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ผมประเมินคุณต่ำไป ตอนนี้ผมขอถอนคำพูดเมื่อครู่ ต่อไปคุณจะปรุงยาอายุวัฒนะได้ตามต้องการ สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อจะไม่ยุ่งอีก”

ฮูหยินจางพอได้ยินก็โกรธจัด “ไม่ได้! ต้องฆ่าเขา ให้คนทางบ้านแม่ของฉันได้แก้แค้น!”

จางอ้าวหรานขมวดคิ้ว “ถอยไป!”

ฮูหยินจางจ้องอู๋เป่ยอย่างเคียดแค้น “ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้ แกกับครอบครัวต้องตายตามไป!”

สิ้นคำ พลังสังหารปะทุจนสะท้านฟ้า แสงสังหารพุ่งฉับพลันมาหยุดตรงหน้าฮูหยินจาง แล้วฟันศีรษะหลุดทันที แสงสังหารวกกลับสู่มืออู๋เป่ย ร่างของนางถึงได้ทรุดฮวบลงพื้น

จางอ้าวหรานทั้งตกใจทั้งเดือดดาล “บังอาจนัก!” แล้วปล่อยแสงสังหารจากมือพุ่งตรงเข้าหาอู๋เป่ย

อู๋เป่ยหน้าตาเฉย เขากวาดมือเบาๆ ก็คว้าจับแสงสังหารนั้นไว้ในมือ แล้วหยิบน้ำเต้าดาบออกมา สายคมดาบสายหนึ่งฟาดพุ่งทะลุฟ้าเข้าใส่ จางอ้าวหรานถูกโจมตีเต็มแรงจนถอยร่นติดต่อกัน เพิ่งจะถอยได้ไม่กี่ก้าว อู๋เป่ยก็โผล่ไปอยู่ด้านหลัง เขาฟาดหมัดหนักเข้ากลางหลัง

อย่างไรจางอ้าวหรานก็เป็นยอดฝีมือระดับเต๋าขั้นที่สี่ เขาตะโกนลั่น โล่หนึ่งผุดขึ้นด้านหลัง บนโล่มีปลายหอกสิบเล่มผุดออกมา พุ่งใส่อู๋เป่ยราวอสรพิษ

“ผัวะ!”

ทว่าอู๋เป่ยหายวับไป ฝ่ามือหนึ่งเหมือนโผล่มาจากความว่างเปล่า ตบเข้ากลางอกจางอ้าวหราน

จางอ้าวหรานพ่นเลือดสด อกยุบตัว ล้มฟุบลงพื้น สายคมดาบฉวยจังหวะตามติด ฟันร่างเขาเป็นท่อนๆ!

จางอ้าวหรานสิ้นลม ทุกคนยืนอึ้ง ขาแข็งติดพื้นไม่กล้ากระดุกกระดิก แม้แต่ท่านประมุขซ่างจงยังตาย พวกเขายิ่งไม่มีทางรับมือ อีกทั้งลมปราณของอู๋เป่ยรุนแรงยิ่งนัก กดดันจนคนทั้งสนามสะท้าน!

“พวกแก ไปตายตามกันให้หมด!” ในเมื่ออู๋เป่ยลงมือแล้ว ก็จะให้เด็ดขาด ไม่คิดจะปล่อยใครรอดชีวิต

ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากด้านนอก “ปรมาจารย์ปรุงยาอู๋ โปรดไว้ชีวิต!”

อู๋เป่ยหันไป เห็นเทียนเผิงทะยานเข้ามา

ทั้งสองยังพอมีไมตรีกัน อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “ท่านประมุขเทียนเผิง สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อเป็นฝ่ายคิดจะเล่นงานผม ผมก็แค่ตอบโต้ แบบนี้ไม่เกินเลยใช่ไหม?”