ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2362

ดี!

ตู้ม!

เพียงหมัดเดียว หมายเลข 176 ก็ถูกซัดกระเด็น ร่างเหมือนถูกฉีกจนยับเยิน บาดเจ็บสาหัส

อู๋เป่ยลงมือเร็วเกินตา แทบทุกครั้งจบการสู้ด้วยหนึ่งหรือสองกระบวนท่า เขาโดดจากเสาหนึ่งไปยังอีกเสาหนึ่ง ทุกครั้งที่ชนะคนหนึ่ง ตัวเลขคะแนนสะสมบนมือซ้ายของเขาจะเพิ่มขึ้นทีละสามคะแนน

ในลานมีผู้เข้าร่วมสามร้อยคน แต่ทุกขณะก็มีคนบาดเจ็บหรือถูกฆ่าตาย ผู้ที่ยังเหลืออยู่ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ เมื่ออู๋เป่ยไล่ท้าชิงถึงคนที่หนึ่งร้อย ผู้ที่ยังสู้กันอยู่บนลานเหลือเพียงหลายสิบคนเท่านั้น

จำนวนคนยังคงลดลงอีก เมื่ออู๋เป่ยท้าชิงถึงคนที่หนึ่งร้อยยี่สิบ บนลานก็ไม่มีใครให้เขาเล่นงานแล้ว จะเป็นคนที่ถูกท้าชิงไปแล้วบ้าง หรือไม่ก็เป็นคนบาดเจ็บ

หนึ่งในกติกาของการแข่งขันคัดเลือกคือ ผู้ที่บาดเจ็บสามารถปฏิเสธการท้าชิงของผู้อื่น หรือยอมสละสิทธิ์แข่งได้

สาเหตุที่เกิดสถานการณ์แบบนี้ มีความเกี่ยวข้องกับอู๋เป่ยอย่างมาก เขาแข็งแกร่งเกินไป และลงมือไม่กี่ครั้งก็ปราบคนได้แล้ว บรรดาคนที่ถูกเขาโค่น มักเป็นพวกแข็งแกร่งอยู่ก่อน เมื่อคนแกร่งเหล่านั้นหมดสภาพสู้ ย่อมเร่งให้การแข่งขันดำเนินไปเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้น เสียงระฆังดังขึ้น ประกาศว่าการแข่งขันคัดเลือกสิ้นสุดลง อู๋เป่ยมีคะแนนสะสมมากที่สุด รวมทั้งหมด 362 คะแนน อันดับสองตามหลังเขาอยู่ไกลลิบ มีเพียง 205 คะแนน ส่วนอันดับสาม 187 คะแนน

ถึงตรงนี้ อู๋เป่ยฝ่ามาเข้าท็อปสิบได้สำเร็จ จากนั้นแสงนับไม่ถ้วนโปรยลงมา ผู้ที่ตายและบาดเจ็บ รวมทั้งผู้ที่ไม่ติดท็อปสิบ ก็หายวับไปจากสายตาของอู๋เป่ยกับคนอื่นๆ อย่างรวดเร็ว

บนลานเหลือเพียงสิบคนถ้วน นั่นคือสิบอันดับแรกของการแข่งขันคัดเลือก ครานั้นเสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง

อันดับหนึ่ง ได้รับโอกาสท้าชิงสามร้อยอันดับแรกของรายชื่อเซียนน้อยสองครั้ง และได้สิทธิ์รางวัลจากการท้าชิงเป็นสองเท่า!

อันดับสองและอันดับสาม ได้รับโอกาสท้าชิงสามร้อยอันดับแรกของรายชื่อเซียนน้อยหนึ่งครั้ง รางวัลจากการท้าชิงเป็นสองเท่า!

อันดับสี่ถึงอันดับสิบ ได้รับโอกาสท้าชิงสามร้อยอันดับแรกของรายชื่อเซียนน้อยหนึ่งครั้ง

อู๋เป่ยไม่คิดเลยว่าตัวเองจะได้โอกาสถึงสองครั้ง แถมรางวัลจากการท้าทายยังคูณสองอีกด้วย!

ตู้ม!

ป้ายรายชื่อยักษ์อาบแสงทองคำพุ่งดิ่งลงมาจากฟ้า ป้ายนั้นสูงเสียดฟ้านับหมื่นจั้ง กว้างสามพันจั้ง บนแผ่นป้ายสลักชื่อคนห้าร้อยรายด้วยอักษรสีทอง นั่นคือห้าร้อยอันดับแรกของรายชื่อเซียนน้อย!

รายชื่อเซียนน้อย!

อีกเก้าคนร้องอุทาน ต่างคนต่างตื่นเต้นจนกลืนน้ำลายเอื้อกๆ

มีแต่อู๋เป่ยที่ยังนิ่ง เขาจ้องมองชื่อบนป้าย ชื่อบนสุดใหญ่ที่สุด กินพื้นที่เกือบหนึ่งในห้าของทั้งแผ่น! ชื่อถัดไปเล็กลงไปมากและไม่สว่างเท่าแล้ว ไล่ไปจนท้ายยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ พอเลยอันดับสามร้อยไป ชื่อของทุกคนเล็กจิ๋ว จนต้องเพ่งถึงจะเห็นว่าเขียนว่าอะไร

ข้าจะท้าชิงอันดับที่ 299 อวี่ฝูเซิง! ผู้บำเพ็ญคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ซึ่งคราวนี้จัดอันดับที่เจ็ด ตะโกนบอกอย่างหนักแน่น

อนุมัติ!

ทันใดนั้นชื่อบนป้ายเรืองแสงขึ้นมา ลำแสงหนึ่งตกลงมาคลุมตัวผู้บำเพ็ญคนนั้น แล้วเขาก็หายไปชั่วพริบตา ชัดเจนว่าเขาถูกส่งไปยังลานประลอง

คนที่เหลือยังไม่ตัดสินใจทันที ต่างจับจ้องรายชื่อเซียนน้อยด้วยสีหน้าตึงเครียด คิดคำนวณไม่หยุด ส่วนใหญ่มีโอกาสแค่ครั้งเดียว หากแพ้ก็จะถูกส่งกลับ การมาครั้งนี้ก็เท่ากับมาเสียเที่ยว

อู๋เป่ยกวาดตามองป้าย คิดได้ว่าตนมีสิทธิ์ท้าชิงได้สองครั้ง จึงตั้งใจจะไปท้าชิงอันดับหนึ่งกับอันดับสอง แล้วกล่าวทันทีว่า ข้าจะท้าชิงอันดับสอง จั๋วชิงหลิน!

ทันทีที่คำนี้หลุดปาก อีกแปดคนพากันตกใจ พากันห้ามปรามเขา

สหายท่านนี้ ท่านต้องคิดให้ถี่ถ้วน อันดับสองของรายชื่อเซียนน้อย แทบจะไปเข้ารายชื่อเซียนใหญ่กันแล้ว การท้าทายพวกเขา เท่ากับไปท้าคนแกร่งในรายชื่อเซียนใหญ่!

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบ ข้าคิดถี่ถ้วนแล้ว

อนุมัติ!

เสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นมีลำแสงสาดลงมาห่อหุ้มอู๋เป่ย พาเขาออกไปจากตรงนั้น

ราวไม่กี่วินาที อู๋เป่ยก็ปรากฏตัวบนเวทีประลองสีทองขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหลายร้อยเมตร รอบเวทีเต็มไปด้วยหมอกเมฆา ในหมอกเมฆามีที่นั่งทอดยาวเป็นแถวๆ ที่นั่งแน่นขนัดไปด้วยผู้ชม