ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2399

อู๋เป่ยเพียงยิ้ม ไม่เอ่ยสักคำ เพราะเขารู้ดีว่าสภานิติบัญญัติไม่ใช่ของตระกูลหานฝ่ายเดียว

เป็นไปตามคาด ท่านหญิงผู้อาวุโสเอ่ยเสียงหนักว่า: “ผู้อาวุโสหาน ลูกชายของท่านก่อเรื่องถึงเพียงนี้ ท่านควรให้คำอธิบาย มิฉะนั้นภูเขาปฐมกาลจะไม่วุ่นวายกันใหญ่หรือ ใครๆ จะมาทำตามอำเภอใจได้เช่นนั้นหรือ?”

หานปิงฉานจางเหล่าเดินออกไปข้างหน้า ฟาดฝ่ามือเพียงฉาดเดียวส่งหานเทียนเฉียวเส้าเย่ปลิวกระเด็นจนปากแตกเลือดทะลัก พลางตะคอกเสียงเย็นชา “เจ้าสารเลว! เจ้ากล้าดียังไง!”

หานเทียนเฉียวเส้าเย่เติบโตมากับการถูกตามใจ จะเอาดาวก็จะให้ดาว จะเอาเดือนก็จะให้เดือน ทำอะไรก็เหิมเกริมไม่เกรงกลัวใคร ไม่เคยถูกบิดาทำโทษมาก่อน ฝ่ามือเมื่อครู่นั้นทำเอาเขามึนงงไปชั่วขณะ กว่าจะตั้งสติได้ก็นิ่งงันไปนาน

หลังจากตบลูกชายแล้ว หานปิงฉานจางเหล่าก็หันไปพูดกับอู๋เป่ยว่า “คุณชายอู๋ ต้องขออภัยอย่างยิ่ง เรื่องนี้ผมไม่ทราบมาก่อน เอาอย่างนี้ ไม่ว่าคุณชายอยากจะจัดการเขาอย่างไร ผมพร้อมให้ความร่วมมือทุกอย่าง”

หานปิงฉานจางเหล่าเป็นคนฉลาด เขาเลือกที่จะถอยหนึ่งก้าวเพื่อรุกสองก้าว เปิดโอกาสให้อู๋เป่ยเป็นผู้ชี้ขาดว่าจะจัดการอย่างไร

อู๋เป่ยยิ้มกล่าวว่า “ผู้อาวุโสหาน ไม่ว่าผมจะจัดการอย่างไร ท่านก็จะให้ความร่วมมือหรือ?”

หานปิงฉานจางเหล่าพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แน่นอน!”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ “เช่นนั้นก็ดี หานเทียนเฉียวเส้าเย่ทำอะไรไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมา ง่ายที่จะก่อปัญหาให้ตระกูลหานของพวกท่าน ไม่ว่าจะมองเพื่อประโยชน์ของภูเขาปฐมกาล หรืออนาคตของตระกูลหาน ผมขอแนะนำให้ตระกูลหานขับไล่เขาออกจากตระกูล ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาอย่างถาวร แน่นอนว่านี่เป็นเพียงคำแนะนำของผม”

สีหน้าหานปิงฉานจางเหล่าดูไม่สู้ดี “คำแนะนำ” ของอู๋เป่ยเหมือนไม่ได้รุนแรงอะไร แค่ตัดความสัมพันธ์เท่านั้น ถึงแม้ไม่มี “ความเป็นพ่อลูก” อยู่ หานเทียนเฉียวเส้าเย่ก็ยังอาจใช้ทรัพยากรของตระกูลหานได้ ทว่าจิตใจคนนั้นแปลกนัก พอนานไป คนของตระกูลหานก็จะค่อยๆ มองหานเทียนเฉียวเส้าเย่เป็น “คนนอก” ในเมื่อแม้แต่พ่อแท้ๆ ยังทอดทิ้งเขา แล้วคนเช่นนี้จะมีค่าอะไรอีกเล่า?

หานปิงฉานจางเหล่ามองอู๋เป่ยลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ได้ ผมจะประกาศต่อสาธารณะทันที ว่าจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับหานเทียนเฉียวเส้าเย่ จากนี้ไป ทุกอย่างของผมจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก”

ได้ยินดังนั้น หานเทียนเฉียวเส้าเย่ถึงกับชะงักงัน ตะโกนลั่นว่า “ท่านพ่อ ท่านพูดว่าอะไรนะ ท่านจะตัดขาดกับข้าหรือ?”

หานปิงฉานจางเหล่ามองลูกชายด้วยสายตาเยียบเย็น เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาตามใจลูกคนนี้มากเกินไปตั้งแต่เด็ก ขอสิ่งใดก็ให้สิ่งนั้น จึงทำให้ลูกทำอะไรตามอำเภอใจ

“เทียนเฉียว ตั้งแต่นี้ไป ข้าไม่ใช่พ่อของเจ้า และเจ้าก็ไม่ใช่ลูกของข้าอีกต่อไป”

หานเทียนเฉียวเส้าเย่คำราม “เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวของมันเท่านั้นหรือ! มันเป็นตัวอะไรกัน! แค่คนนอกที่เพิ่งมาถึงภูเขาปฐมกาล เจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!”

ท่านหญิงผู้อาวุโสเอ่ยเสียงเรียบ “อู๋เป่ยไม่ใช่คนนอก เขาเป็นรองผู้อาวุโสแห่งสภานิติบัญญัติ และยังเป็นผู้อำนวยการสถาบันเส้นทางโอสถ ฐานะของเขาไม่ด้อยไปกว่าพวกเราผู้อาวุโสทั้งแปด เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับผู้อาวุโสผู้หนึ่ง ช่างอุกอาจเกินไปนัก ผู้อำนวยการอู๋เป่ยยังไม่เอาชีวิตเจ้า ก็ถือว่าไว้หน้าตระกูลหานของเจ้ามากแล้ว”

หานปิงฉานจางเหล่าพูดว่า “กลับไปซะ!”

หานเทียนเฉียวเส้าเย่ถลึงตาใส่อู๋เป่ยอย่างอาฆาตแค้น เค้นเสียงพูดทีละคำว่า “เจ้าคอยดู!” พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

อู๋เป่ยถอนใจเบาๆ แล้วบอกกับทุกคนว่า “ขออภัยจริงๆ เพราะเรื่องของผม ทำให้ทุกท่านต้องวุ่นวายและลำบากใจ”

“เจ้ามาได้จังหวะพอดี โลกวิญญาณไม้อี๋ได้ขึ้นตรงต่อภูเขาปฐมกาลของเราอย่างเป็นทางการแล้ว และพวกเราได้ส่งผู้พิทักษ์ไปประจำการคุ้มกันแล้ว” ท่านหญิงผู้อาวุโสกล่าว “เจ้าจะไปเมื่อไรก็ได้ ตามที่พวกเราตกลงกัน เจ้าสามารถเข้าไปเก็บสมุนไพรได้ตามอัธยาศัยชั่วระยะหนึ่ง”

อู๋เป่ยว่า “ดีมาก งั้นผมจะเข้าไปได้เมื่อไหร่?”

ท่านหญิงผู้อาวุโส “เดี๋ยวนี้ก็ได้ นี่คือกุญแจสำหรับเข้าสู่โลกวิญญาณไม้อี๋ มีมันแล้ว เจ้าจะเข้าออกที่ใด เวลาใดก็ได้”

หากไม่มีกุญแจ ผู้คนจะเข้าออกโลกแห่งวิญญาณได้ก็ต้องผ่านทางเฉพาะ ถูกตรวจสอบและซักถาม กระบวนการยุ่งยากกว่ามาก

อู๋เป่ยรับกุญแจแล้วว่า “ดี”