ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2402

อู๋เป่ยก็รู้สึกว่าฝีมือเกมของตัวเองดีขึ้นเยอะ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบตกลงว่า “ถ้าแพ้ขึ้นมาจริงๆ เราสองคนก็แบ่งกันคนละครึ่งนะ”

สวีเซียวรีบติดต่อจางเชาทันที แล้วบอกว่า “จางเชา กูว่าไม่เอาดีกว่า มึงกว่าจะชนะกูได้สักตานึงก็ยากอยู่ ถ้าดันแพ้กลับมาอีก ไม่เท่ากับดีใจเก้อเหรอ เก็บไว้ไปดีใจอีกหลายวันเถอะ”

ฝั่งจางเชาพูดว่า “สวีเซียว เรื่องโม้นี่ฝีมือพัฒนาไปเยอะเลยนะ เอางี้ ไหนบอกมั่นใจนัก กล้าเพิ่มเงินเดิมพันไหม?”

สวีเซียว: “เอาดิ มึงอยากเล่นเท่าไหร่?”

จางเชา: “กูมีเงิน 20,000 บาท จะเทหมดหน้าตัก มึงกล้าไหม?”

สวีเซียว: “ไม่กล้าตรงไหน? กูจะเทเงินอั่งเปาที่เก็บมาสองปีหมดหน้าตักเลย!”

พอได้ยินว่าจะเล่นกันที่ 20,000 บาท อู๋เป่ยก็ว่า “สวีเซียว แบบนี้มันใหญ่ไปหน่อยไหม?”

สวีเซียว: “ไม่ต้องห่วง แค่เล่นตามมาตรฐานของมึง ก็อัดไอ้จางเชาจนขี้แตกได้!”

กติกาที่เล่นกันง่ายมาก แค่กดเริ่มแมตช์พร้อมกัน ใครอยู่รอดได้นานกว่า ใครทำคิลได้มากกว่า คนนั้นชนะ

โดยทั่วไป ยิ่งฆ่าได้มาก ก็มักจะอยู่รอดได้นานขึ้น

ทั้งสองคนสลับที่กัน อู๋เป่ยนั่งแทน ใช้บัญชีของสวีเซียวไปดวลกับจางเชา เขาไม่รู้เลยว่าทางฝั่งจางเชาก็ยกที่ให้นักเล่นที่โหดกว่านั่งแทน มาดวลกับสวีเซียวเหมือนกัน

ไหนๆ ก็เดิมพันกันถึง 20,000 บาท จางเชาไม่ได้มั่นใจเต็มร้อย จึงชวนเพื่อนที่เล่นเกมแบตเทิลรอยัลโหดที่สุดมาช่วย ตั้งใจจะกอบโกย 20,000 บาทของสวีเซียวให้ได้

เกมเริ่ม อู๋เป่ยจับจังหวะได้ ความดุเดือดเหนือกว่าตาก่อนเยอะ ไม่ถึงห้านาทีก็กดไปเก้าคิล พอเข้าสู่วงสุดท้ายแล้ว คิลพุ่งไปที่ยี่สิบเจ็ด!

แต่ฝั่งจางเชาที่เชิญมือโหดมาก็ไม่ธรรมดา ดันมาได้ถึงวงสุดท้ายเหมือนกัน เพียงแต่ว่าดวงไม่ดี เพื่อนร่วมทีมทยอยตายหมด สุดท้ายโดนเขวี้ยงระเบิดมือใส่จนดับ

อู๋เป่ยลุยเกมต่อ สุดท้ายโซโล่แบกทีมจนชนะแมตช์นั้นได้สำเร็จ

ตานั้นจบลง ฝั่งจางเชาถึงกับอึ้งไป แต่ก็รักษาคำพูด โอนเงินให้สวีเซียวทันที 20,000 บาท

โอนเสร็จ จางเชายังอยากเอาคืน พูดว่า “สวีเซียว กล้าเล่นตาใหญ่ๆ ตอนเย็นไหม 50,000 บาท!”

สวีเซียวกำลังจะรับคำ แต่อู๋เป่ยรีบส่ายหัว เขาเลยได้แต่บอกว่า “ไม่เอาล่ะ กูว่าตอนเย็นกูฟอร์มไม่ค่อยดี ไว้วันหลัง”

เงิน 20,000 บาท สวีเซียวแบ่งให้อู๋เป่ย 10,000 บาท เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “โคตรสุด มึงวันนี้แม่งเทพจริงๆ กูนี่ว่าถึงขั้นเปิดสตรีมได้แล้ว”

อู๋เป่ย: “กูจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ พรุ่งนี้มีสอบระดับเมือง ไม่รู้จะออกมาเป็นยังไงด้วย”

สวีเซียวหัวเราะ “ไม่ต้องห่วง อีกอย่าง เกรดมึงก็ดีตลอดอยู่แล้ว คนที่ควรห่วงคือกูต่างหาก”

ทั้งสองเล่นต่ออีกไม่กี่ตา ถึงเวลาอาหารก็เลยไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน

ตอนซดก๋วยเตี๋ยว อู๋เป่ยถามว่า “เจียงโรวบอกมึงว่ายังไงบ้าง?”

สวีเซียว: “ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก แค่ว่าอยากดูหนังกับมึง แต่กูรู้สึกว่าเธอต้องชอบมึงแน่ๆ”

อู๋เป่ย: “กูจำได้ว่าหวงเส้าเว่ยตามจีบเจียงโรวอยู่ตลอด เธอไม่ตกลงเหรอ?”

สวีเซียวเบ้ปาก: “กูได้ยินมาว่าบ้านเจียงโรวไม่ธรรมดา พ่อเธอทำงานอยู่หน่วยงานราชการ จะไปมองคนอย่างหวงเส้าเว่ยได้ยังไง”

อู๋เป่ยยิ้มเจื่อน: “แต่กูยังสู้หวงเส้าเว่ยไม่ได้เลย อย่างน้อยบ้านเขาก็ฐานะดีกว่า พ่อก็ทำธุรกิจ”