ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2403

กลับบ้านกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว อู๋เป่ยก็กลับมาฝึกควบคุมลมปราณในร่างกายต่อ เขาเหมือนเกิดมาพร้อมคู่มือ รู้วิธีฝึกเองอย่างเป็นธรรมชาติ ความก้าวหน้าเร็วผิดหูผิดตา จนเที่ยงคืนก็รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ เปลี่ยนเป็นคนละคน แค่ชกเบาๆ ก็ทำหินแข็งๆ แตกกระจาย แถมยังปล่อยพลังฝ่ามือจากระยะไกล ฟาดกำแพงคอนกรีตที่อยู่ห่างไปสิบกว่ามิเตอร์จนเกิดรอยฝ่ามือลึก!

อู๋เป่ยมัวแต่สำรวจและปรับตัวกับร่างนี้อยู่ตลอด จนเกือบตีสี่ถึงจะหลับ

เช้าวันต่อมา อู๋เป่ยไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่ เขาอ่านทวนประวัติศาสตร์กับวิชาภาษาจีนรอบหนึ่ง แล้วก็ลุยทำโจทย์ไปอีกหลายชุด

กำลังทำโจทย์อยู่ เขารู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆ แล้วเคาะโต๊ะเขาเบาๆ

อู๋เป่ยหันไป เห็นว่าเป็นลูกเศรษฐีประจำห้อง หวงเส้าเว่ย

“มีอะไร?” เขาถาม

หวงเส้าเว่ยมองเขาเขม็ง “เมื่อวานนายไปดูหนังกับเจียงโรวมาจริงไหม?”

เรื่องนั้นเกิดขึ้นจริง อู๋เป่ยไม่ปฏิเสธ “ใช่ แล้วไง?”

เปลือกตาหวงเส้าเว่ยกระตุกนิดๆ เขากัดฟันพูดว่า “ใจถึงนะ กล้าไปยุ่งกับผู้หญิงของฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะให้คนมาจัดการนาย?”

อู๋เป่ยมองกำปั้นตัวเองแว่บหนึ่งแล้วว่า “เอาสิ เลือกเวลาเลย ผมอยากดูว่านายจะจัดการผมยังไง”

หวงเส้าเว่ยแปลกใจไปนิด ในสายตาเขา อู๋เป่ยเป็นคนเก็บตัวและขี้กลัว ไหงกล้าต่อปากต่อคำ? เขาไม่คิดมาก แค่นหัวเราะเย็นๆ “ได้ เจ้าหนูใจถึง งั้นรอดู!”

เจียงโรวที่อยู่ไม่ไกลสังเกตเห็นเหตุการณ์ แต่เธอไม่พูดอะไร รีบหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

สอบเริ่มเก้าโมงครึ่ง เริ่มด้วยวิชาภาษาจีน ข้อสอบไม่ถึงกับยาก แต่จะเก็บคะแนนสูงๆ ไม่ง่าย โดยทั่วไป ข้อสอบเต็ม 150 คะแนน ได้สัก 130 ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ตอนนี้อู๋เป่ยคิดลื่นไหล ปากกาแล่นฉิว เขียนไม่หยุด โดยเฉพาะเรียงความ เขียนได้สวยงาม จนเจ้าตัวเองยังพอใจ

เดิมพื้นฐานเขาดีอยู่แล้ว ระดับท็อป 3 ของห้อง ตอนนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่สมองเหมือนได้อัปเกรด ยิ่งทำข้อสอบก็ยิ่งเหมือนเสือได้ปีก

สอบเสร็จปาเข้าไปสิบเอ็ดโมง ครูก็ประกาศเลิกเรียนเลย บอกว่าบ่ายจะสอบคณิต

สวีเซียวเดินมาถาม “อู๋เป่ย สอบเป็นไงบ้าง?”

อู๋เป่ยย้อนถาม “แล้วนายล่ะ?”

สวีเซียวถอนใจ “ผมว่ามากสุดก็ราวๆ ร้อยคะแนน หลายข้อทำแบบงงๆ มึนๆ”

อู๋เป่ยตบไหล่เขา “ไม่เป็นไร นายก็พยายามมากแล้ว”

สวีเซียวร้องลั่น “โธ่เว้ย นี่ปลอบผมหรือแซะผมกันแน่!”

ทั้งสองคล้องคอกันเดินออกจากห้องเรียน จะไปกินอะไรง่ายๆ ที่ร้านฟาสต์ฟู้ดหน้าโรงเรียน เดินไปไม่กี่ก้าว ก็มีนักเรียนรูปร่างสูงใหญ่สี่คนเดินสวนมา ดูก็รู้ว่าเป็นสายกีฬา

หวงเส้าเว่ยยืนอยู่หน้าสุด ยิ้มเย็นเต็มหน้า “อู๋เป่ย ไม่ใช่ว่าอยากให้ฉันจัดการเหรอ? ฉันจะจัดให้เดี๋ยวนี้!”

สวีเซียวก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว ถลึงตาใส่ “หวงเส้าเว่ย เลิกเก๊กเถอะ! คนเท่านี้ยังไม่พอให้ผมซ้อมมือ ไม่เชื่อก็ลองดู!”

ตอนนี้สวีเซียวเผยอีกด้านที่ต่างจากปกติ อู๋เป่ยจริงๆ ก็รู้ ว่าสวีเซียวต่อยตีเก่ง ชอบมีเรื่องกับพวกนอกโรงเรียนอยู่บ่อยๆ

หวงเส้าเว่ยหน้าตึง “สวีเซียว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย ไปไกลๆ!”

สวีเซียวตาวาว “เพ้อเจ้อ! อู๋เป่ยคือเพื่อนซี้ผม จะยุ่งกับเขา ต้องผ่านด่านผมก่อน!”