ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2406

ผู้ชายคนนั้นชะงักไปนิด ก่อนจะยิ้มเย็นๆ ใส่: “เจ้าหนู จะสอดรู้สอดเห็นไปทุกเรื่องรึไง?”

อู๋เป่ยมองเขาตรงๆ แล้วว่า: “นี่เพื่อนร่วมชั้นผมนะ แบบนี้ไม่ใช่ไปยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอก”

ผู้ชายคนนั้นลูบหัวล้าน หัวเราะหึๆ แล้วโบกมือเรียกลูกน้อง ชายร่างใหญ่หัวล้านสองคนเดินตรงเข้าใส่อู๋เป่ย ยกมือจะตบหน้าอู๋เป่ย หวังสั่งสอน

อู๋เป่ยฝึกปราณจนอยู่ตัวแล้ว เขาถอยไปโดยสัญชาตญาณ พร้อมเตะซัดใส่หัวล้านชายร่างใหญ่คนหนึ่ง ท่ามันออกเองเหมือนเป็นสัญชาตญาณ แทบไม่ต้องคิดก็ทำไปแล้ว

ผัวะ!

ชายหัวล้านร่วงลงกับพื้น น้ำลายฟูมปาก ชักเกร็งทั้งตัว

ผู้ชายคนนั้นสะดุ้งตกใจ เด้งลุกพรวด จ้องอู๋เป่ยแล้วถามว่า: “เจ้าหนู ฝึกมาหรือไง?”

อู๋เป่ยไม่ตอบตรงๆ เพียงย้อนเย็นๆ ว่า: “แล้วนายว่าไงล่ะ?”

ผู้ชายคนนั้นกดเสียงถาม: “อาจารย์ของนายเป็นใคร!”

อู๋เป่ยไม่มีอาจารย์อะไรทั้งนั้น เขาเอ่ยอย่างดูแคลน: “แกไม่คู่ควรจะรู้”

ผู้ชายคนนั้นกัดฟันว่า: “ผมอยากลองฝีมือกับนายหน่อย!”

คำว่า ‘ลองมือ’ ก็คือเอามือมาประกบกันตรงช่วงระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ บีบกระชับกันครู่เดียวก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายแกร่งแค่ไหน

อู๋เป่ยไม่ค่อยรู้เรื่องพิธีลองมืออะไรนัก แต่พอเดาออกก็ยื่นมือไปตามนั้น ทันทีที่มือแตะกัน ผู้ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนถูกไฟช็อต พลังภายในอันกร้าวกล้าของอู๋เป่ยทำให้เขาชาไปทั้งตัว

หน้าเขาซีดเผือด รีบชักมือกลับ แล้วรีบยืนตัวตรงโค้งให้อย่างนอบน้อม: “ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าท่านเป็นผู้แข็งแกร่งระดับช่วงปลายของการฝึกปราณ เมื่อครู่ผมเสียมารยาท!”

อู๋เป่ยกับสวีเซียวถึงกับนิ่งงัน ช่วงปลายของการฝึกปราณงั้นเหรอ? ระดับสูงเลยนะ!

“เมื่อครู่เป็นความผิดของผมเอง ต้องขอโทษด้วยนะครับ” ชายคนนั้นหันไปโค้งให้หานปิงเหยียน เอ่ยคำว่าขอโทษอย่างจริงใจ

ทำเสร็จแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็เงยหน้ามองอู๋เป่ยด้วยแววหวาดๆ ยืนรอให้สั่ง

อู๋เป่ยกระแอมเบาๆ แล้วว่า: “วันนี้ปล่อยไปก่อน”

ผู้ชายคนนั้นเหมือนได้รับอภัยโทษ เลิกดื่มทันที รีบพาลูกน้องออกจากร้านบาร์บีคิวไป

เหตุการณ์ตรงหน้าเล่นเอาหานปิงเหยียนกับเฉินเม่าจงและคนอื่นๆ ตกตะลึง ทำไมชายคนนั้นถึงเคารพอู๋เป่ยขนาดนั้นกัน?

หานปิงเหยียนได้สติคนแรก รีบหันไปบอกอู๋เป่ย: “ขอบคุณนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเมื่อกี้ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นเลย”

อู๋เป่ยพยักหน้าเล็กน้อย: “เรื่องเล็กน้อย” พูดจบก็กลับไปนั่งที่ของตัวเอง

แต่พอเขากับสวีเซียวเพิ่งนั่งได้ไม่นาน หานปิงเหยียนก็ยกแก้วเดินมาหา นั่งลงข้างๆ อู๋เป่ย แล้วยิ้มว่า: “คุณช่วยฉันไว้ ยังไงฉันก็ต้องขอชนแก้วกับคุณสักสองสามแก้ว”

สวีเซียวแย้มยิ้ม: “ต้องสิ” ว่าแล้วก็รินเบียร์ให้อู๋เป่ยจนเต็มแก้ว

อู๋เป่ยพยักหน้า ชนแก้วกับหานปิงเหยียน แล้วกระดกหมดในรวดเดียว

เฉินเม่าจงที่โต๊ะข้างๆ มีสีหน้าไม่สู้ดี เขารู้ดีว่าการกระทำของตนเมื่อครู่ทำให้หานปิงเหยียนมองเขาเปลี่ยนไป เขาสูดลมหายใจลึก แล้วเดินมาทางอู๋เป่ย ยกแก้วกล่าวว่า: “อู๋เป่ย เมื่อกี้ขอบคุณที่ลงมือช่วยนะ”

หานปิงเหยียนหันมองเขาอย่างเย็นชา เอ่ยเรียบๆ ว่า: “เฉินเม่าจง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องมาขอบคุณแทนฉัน”