ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2408

ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาเป็นระลอก อู๋เป่ยยกมือประคองใบหน้าสวยของหานปิงเหยียน แล้วโน้มตัวเข้าไปจูบเบาๆ

เดิมทีเขาตั้งใจจะชิมรสนิดเดียวแล้วหยุด ใครจะคิดว่าหานปิงเหยียนกลับโผกอดร่างล่ำสันของเขาแน่น ทั้งสองแนบชิดติดกัน อู๋เป่ยไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อน รู้สึกแค่ร่างของหานปิงเหยียนนุ่มนิ่มหอมหวาน สัญชาตญาณดิบที่อัดแน่นในกายถูกปลดปล่อย เขากดตัวเธอแนบกับลำต้นไม้

หานปิงเหยียนหลุดเสียงครางแผ่ว ปล่อยให้มือของอู๋เป่ยลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ

“พี่เป่ย แตะได้แค่นี้นะ ห้ามทำอย่างอื่นนะ” เธอกระซิบข้างหูเขา

หน้าอู๋เป่ยแดงก่ำ รู้สึกพลังเอ่อทะลักหาทางระบายไม่ออก จึงได้แต่กอดหานปิงเหยียนแน่นๆ

ผ่านไปสิบกว่านาที เหลือเวลาอีกนิดก็จะถึงคาบอ่านหนังสือด้วยตนเองตอนค่ำ หานปิงเหยียนจุ๊บแก้มเขาแผ่วเบา “พี่เป่ย เรากลับกันเถอะ”

สองคนเรียนกันคนละอาคารเรียน อู๋เป่ยไปส่งเธอที่อาคารของเธอก่อน แล้วค่อยกลับห้องเรียนของตัวเอง

พอเขาเดินลงจากอาคารเรียน ก็มีนักเรียนชายสี่คนเข้ามาล้อม จ้องอู๋เป่ยตาขวาง คนหนึ่งถามเสียงกร้าว “เจ้าหนู กล้าดียังไง มาจีบหานปิงเหยียน!”

อู๋เป่ยมองพวกนั้นแวบเดียว น่าจะเป็นนักเรียนระดับมัธยมปลายปีที่สาม หน้าตาทำดุอยู่หรอก แต่บารมีความน่าเกรงขามไม่มาก

เขาไม่พูดพล่าม เดินไปที่ราวบันได เอื้อมมือบีบ ราวบันไดเหล็กก็เป็นรอยนิ้วมือห้ารอยเด่นชัด

เห็นภาพนั้น พวกนั้นพากันยืนงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันคนรึเปล่าเนี่ย? หัวโจกถอยกรูดไปหลายก้าว หน้าซีดเผือด สั่นเสียงว่า “อย่าทำบ้าๆ นะ ผมจะไปบอกครู!”

อู๋เป่ยเชิดหน้าอย่างดูแคลน “พวกไร้น้ำยาอย่างพวกแก ผมฟาดทีเดียวก็ตายได้คนหนึ่ง รีบไปให้พ้น!”

นักเรียนชายสี่คนนั้นหันหลังวิ่งป่าราบ กลัวอู๋เป่ยไล่ตามไปอัด

คาบอ่านหนังสือตอนค่ำเลิกสามทุ่มครึ่ง ก่อนเลิก ครูก็ส่งข้อสอบที่ตรวจเสร็จของวันนี้คืนให้ อู๋เป่ยได้วิชาภาษาต่างประเทศ 149 คะแนน ชีววิทยาได้ 99 จาก 100 ฟิสิกส์ได้คะแนนเต็ม เคมี 97!

สุดท้าย อู๋เป่ยทำคะแนนรวมได้ 740 คะแนน! จากข้อมูลที่ครูได้รับ อันดับสองของทั้งเมืองได้แค่ 719 อู๋เป่ยนำหน้าไปเน้นๆ 21 คะแนนเต็มๆ!

เฉินเม่าจงจากโรงเรียนเดียวกันก็ได้รับผลสอบแล้วเหมือนกัน วิชาฟิสิกส์เขาไม่ถนัดนัก ภาษาต่างประเทศได้เพียง 131 คะแนน คะแนนรวม 680 ห่างจากอู๋เป่ยถึง 61 คะแนน! อันดับทั้งเมืองอยู่ที่ 23 ยังห่างจากสิบอันดับแรกอยู่พอสมควร

พอประกาศผล ทั้งโรงเรียนฮือฮา ถึงขั้นผู้อำนวยการยังมาด้วยตัวเองเพื่อชื่นชมอู๋เป่ย บอกว่าเขาเป็นแบบอย่างของนักเรียนทุกคน

หลังคาบอ่านหนังสือตอนค่ำ หานปิงเหยียนก็มาตามเคย ทั้งสองไปหาอะไรกินเป็นมื้อดึก แล้วค่อยแยกย้ายกลับบ้าน

กลับถึงบ้าน อู๋เป่ยยื่นข้อสอบที่ตรวจแล้วให้พ่อแม่ดู ที่เคยคุยไว้กลายเป็นจริง เขาคว้าอันดับหนึ่งทั้งเมืองมาได้

คืนนั้น อู๋ต้าซิงดีใจมาก ถึงกับไม่ออกไปขับแท็กซี่ ซื้อเหล้าดีๆ มาหนึ่งขวด ชวนอู๋เป่ยนั่งดื่มด้วย

แต่เพิ่งดื่มได้สองแก้ว อู๋ต้าซิงก็หน้าซีดเหลือง เหงื่อเม็ดเป้งผุดที่หน้าผาก กุมอกด้วยสีหน้าทรมาน

เห็นท่าไม่ดี หยางกุ้ยจือตกใจ ลนลานโทรเรียกรถพยาบาล ส่วนอู๋เป่ยสะเทือนใจหนัก ทันใดนั้นก็มีความรู้ทางการแพทย์บางอย่างผุดวาบขึ้นมาในหัว

เขาสะดุ้งคิดได้ พยุงอู๋ต้าซิงนอนบนโซฟา จากนั้นใช้นิ้วหัวแม่มือขวากดแรงๆ ที่จุดหนึ่งบริเวณหัวใจ

“โอ๊ย!”

อู๋ต้าซิงร้องด้วยความเจ็บ แต่สีหน้ากลับดีขึ้นในทันที อาการเจ็บแน่นแบบบีบรัดก็หายไป

สองนาทีต่อมา เขาลุกขึ้นยืน พูดด้วยความประหลาดใจ “ไม่เป็นอะไรแล้ว เสี่ยวเป่ย ทำได้ยังไงกัน?”

อู๋เป่ยโล่งใจ “พ่อ หยุดดื่มเถอะ เมื่อกี้พ่อมีอาการกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน ผมตกใจแทบแย่”